Fálkinn - 30.05.1931, Blaðsíða 14

14
F A L K I N N
XITS 51TO
Feprstu konur
heimsins nota
IDX-hanisápuna
Hinar fegurstu leikkonur, sem
vilja viðhalda liinum mjúka og
fagra hörundlit, nota eingöngu
Lux liandsápuna. Eins og allar
aðrar fagrar konur sem nota
liana, dáðst þær að hinum un-
aðlega ilm hennar.
Luxhandsápan.
Hvít sem mjöll og ilmandi.
LUX Wand
SÁPA
ERS LIMJTED. PORT SUNLIGHT, ENGLAND.
VIM
MV 121-10
LEVE« BROTHERS LIMITED. PORT SUNLIGHT. ENGLANO
Besta
fægi og hreinunarduftið.
Hafið það ávalt við hendina.
Tin verður eins og silfur og kop-
ar eins og gull. Það rispar ekki
viðkvæmustu málma.
Notið WIM
á öll eldhúsáhöld. Það er seli í
dósum og pökkum og fæst al-
staðar.
„Herra Coleman“, sagði Jimmy hægt „jeg
liefi ástæðu til að ætla, að Parker sje gam-
all tukthúslimur og fjárþvingari og heiti
rjettu nafni Felman“.
Coleman hrök kvið og varð óttasleginn.
„Gamall tukthúslimur?“ endurtók liann, eins
og hann vildi ekki trúa sínum eigin eyrum.
„Hann hafði ágæt meðmæli frá Lagenliame
lávarði og hefir reynst mjer ráðvendnin sjálf
meðan hann hefir verið hjer; jeg hefi al-
drei saknað------“
„Gerið svo vel að sýna okkur þetta lier-
bergi“, tók Dicker kuldalega fram í og Cole-
man fór með þá upp á efsta loft. Þegar þeir
fóru um aðra hæðina heyrðist rödd spyrja:
„Er nokkuð að, pabbi?“
„Nei, alls ekki“, svaraði Jim og tók fram
í fyrir Coleman, sem þyktist við.
„Ó, eruð það þjer, Jimmy? Það var in-
dælt. Hefir nokkuð orðið að Parker?
„Nei, ekki svo jeg viti“, svaraði Jim og
svo heyiði hann, að hurðinni var lokað aft-
ur.
„Herbergi Parkers var kvistherbergi, lítil
vistleg stofa og rúmið þar inni var uppbúið
og óhreyft. Fremur var fátt um muni þar
inni og lögreglumennirnir fundu ekkert,
sem gæti gefið þeim uplýsingar, hvorki um
liætti Parkers eða núverandi dvalarstað.
Þegar þeir komu niður í dagstofuna aftur,
sagði Coleman þeim alt sem liann vissi.
„Dora og jeg höfðum farið í leikhúsið.
Henni veitir ekki af að lyfta sjer svolitið
upp, veslingnum, og þó að hana langaði
ekki, þá gat jeg talið liana á að koma, já,
jeg beinlínis skipaði henni það. Það er sann-
færing mín, að foreldrar hafi rjettindi yfir
börnum, þó að það sje ekki tiska að gera
mikið úr því .... “
Jimmy rauf þessar hugleiðingar um for-
eldrarjettinn og mælti: „ Jeg vil gjarnan
tala við Dóru. Viljið þjer biðja hana um að
koma liingað?
Tilviljunin svaraði þessari beiðni hans,
því að í sama bili og Coleman var að fara
út að dyrunum, var hurðinni lokið upp og
Dóra kom inn. Þetta var í fyrsta sinn sem
Dicker sá hana,' og það var auðsjeð, að liann
var lirifinn af fegurð hennar. Hún var i sið-
um flauels-kímonó, sem gerði það auðsærra,
hve hörundsfalleg liún var og liárprúð.
„Er eitthvað að?“ spurði hún aftur og
sneri sjer að Jimmy, en nú varð Coleman
fyrri til svars: „Parker er bófi!“ hvajsti hann
ut úr sjer. „Hann er fjárþvingari, eftir því,
sem þessir menn segja. Hann er úlfur i sauð-
'argæru, harnið mitt! Hann hefir leikið á
mig. Fyrirgefið þið“, sagði hann svo og þaut
út úr stofunni.
Jimmy var í miðri frásögn sinni þegar
Coleman kom aftur og ljómaði af gleði.
„Borðsilfrið er ekki horfið!“ sagði hann.
„Og ekki heldur línsmokkarnir mínir. Hefir
þú mist nokkuð, barnið mitt?“
Hún bandaði hendinni svo að hann þagn-
áði. „Haldið þjer áfram, Jimmy. Þjer feng-
uð brjef frá mjer, þar sem jeg bað yður um
að koma hingað? Það brjef hefi jeg aldrei
skrifað“.
„Hafið þjer ekki skrifað það? Jeg þori að
sverja, að það er rithönd yðar. Jeg held að
jeg sje með það á mjer“. Hann leitaði i vös-
um sínum, fann blaðið og rjetti henni það.
Eftir að liafa litið á það kinkaði liún kolli.
,\Jú, þetta hefi jeg skrifað, en það er vika
síðan — daginn áður en Rex livarf. Jeg ætl-
aði að tala við yður, en snerist liugur á síð-
ustu stundu. Jeg hjelt að jeg hefði rifið blað-
ið, en líklega hefi jeg fleygt þvi i brjefakprf-
una“.
Jim tók brjefið aftur. Nú fyrst tók liann
eftir, að það var ódagsett.
„Jeg hefi líklega skrifað fyrst utan á um-
slagið“, sagði Dóra. „Jeg er altaf vön að gera
það. Og Parker hefir fundið það og geymt.
Veslings Jimmy!“ sagði hún biiðlega.
„En jeg skil þetta ekki samt“, sagði Dick-
er. „Parker hlýtur að hafa vitað, að jeg
mundi trúa skýrslum Jimmys og að hann
mundi lenda í klípu. Það líkist mest síðustu
fjörhrotum manns, sem veit, að taflið er
tapað. En hvernig gat hann á liinn bóginn
vitað, að spilið var tapað? Meðal annara
orða: hafið þjer sýnisliorn af rithönd hans?“
Coleman lniyklaði hrúnirnar. „Jeg held
ekki“, svaraði liann. „Parker liafði aldrei á-
stæðu til að skrifa neitt“.
„Jeg lield að jeg hafi miða, sem Parker
hefir skrifað“, sagði unga stúlkan alt í einu,
fór út að skápnum í stofuhorninu, opnaði
hann og íólc fram bók. „Það er listi, sem
hann fjekk mjer, yfir ýmsar viðgerðir. Ilann
skrifaði vist altaf hjá sjer ef eitthvað fór úr
lagi. Pahhi vill vita hvað fer í súginn".
„Það á líka svo að vera dóttir góð“, sagði
hann og lygndi aftur augunum. „Svo á það
að vera. Maður getur ekki kent vinnufólkinu
að fara gætilega með áhöldin, ef maður læt-
ur það ekki borga það sem það brýtur!“
„Jim þurfti ekki annað en líta á listann
til þess að sjá það sein hann vildi. Hann
rjetti Dicker hann þegjandi og liann mal-
aði af ánægju. „Jú, þarna er Kupie. Það 6r
enginn vafi á því, Sepping“ sagði liann.
„Nei, ekki skuggi af vafa“, sagði Jim. „Það
er nákvæmlega sama rithöndin og á hótun-
arhrjefum Kupies. Jeg get hugsað að það
verði einhversstaðar ókyrt áður en sólar-
hringur er hðinn, ef mjer skjátlast ekki“.
Jimmy og húsbóndi lians voru það sem
eftir var nætur önnum kafnir við að ná sam-
an lögregluþjónum og setja verði við alla
vegi út úr borginni. Klukkan sex kom Jimmy
heim til sín svo úrvinda af þreytu að lion-
um fanst sjer ekki veita af sólarhrings
svefni. En honum voru það vonbrigði að Al-
bert skyldi ekki vera heima til þess að taka
á móti honum.
Hann opnaði gluggann og var í þann veg-
inn að draga tjaldið niður, þegar liann kom
auga á mann, sem gelck hægt liinu megin
á götunni. Ljósleitur yfirfrakki lians var