Fálkinn - 12.09.1931, Blaðsíða 14

14
F A L K 1 N N
Frh. af bls. 5
ekki er einskisvirði að menn
þekki til þess og sjeu því hlynt-
ir, þó ekki geti verið um beina
þálttöku að ræða.
Nóg eru tækifærin til að
fræða aðra um kristniboðið, þ.
e. a. s. ef maður er þá fróður um
það sjálfur. Auðvitað eiga krist-
niboðsvinir að gera þá lcröfu til
sjálfs sín, að vera ekki alls ó-
kunnugt um sögu þess, starfs-
aðferðir og árangur.
Parker heitir enskur kristni-
boði í Kína. Hann liefir unnið
þar að kristniboði í nálega sex
tugi ára. Einu sinni átti jeg tal
við hann um Guðs ríki, komu
þess um víða veröld. Talaði
gamli maðurinn látlaust og var
mikið niðri fyrir. Skarst kona
hans að lokum í leikinn og bað
bann að láta mig komast að, en
tala minna sjálfur, þó jeg síst
óskaði þess. Bað hann mig af-
sökunar, en bætti við:„ Jeg get
ekki að því gert. I am just full
of it!“
Hvað ætti fremur að fylla
beila okkar og björtu en Guðs
ríki, málefni Krists, kristniboð-
ið!— En það finst manni naum-
ast erfitt að tala um við aðra,
sem hjartað er fult af. „Því af
nægtum hjartans mælir munn-
urinn.“
Eins og nú standa sakir finst
mjer að ekki verði of mikil á-
hersla lögð á þetta, að við sjálf
kynnumst kristniboðinu og ger-
um okkar ítrasta til að fræða
aðra um það. Það mælir með
sjer sjálft, kynnist menn því að-
eins. Það snýr sjer til samvisk-
unnar, skýtur máli sínu til trú-
arvitundarinnar og innrætisins.
— Þeim sem gefist hafa Drotni,
þykir ekkert velferðarmál hug-
næmara en kristniboðið.
Ef kristniboðsvinir lieima
beindu þeirri spurningu til
mín, með livaða móti áhugi
verði vakinn á kristniboðinu
bjá öðrum, þá mundi jeg svara
eitthvað á þessa leið:
1. Lifðu heilbrigðu trúarlífi.
Reyndu svo í bæn og verki að
bjálpa öðrum í trúarefnum.
Með glæðingu trúarlifsins vakn-
ar áhugi á málefnum Krists
sjálfkrafa. Þá mun elcki skorta
kristniboðsáhuga, liætti menn
að lifa sjálfum sjer, „heldur
honum, sem fyrir þá er dáinn
og upprisinn."
2. Áhugi annara verður ekki
vakinn með öðru móti fremur,
en að þú sýnir í orði og verki
að þú brennir af áhuga sjálfur.
Ef þú t. d. ljetir þig aldrei vanta
á trúboðsfundi; teldir aðra tii
að ganga í fjelögin eða mynda
ný fjelög; reyndir að breiða út
blöð og rit um kristniboðsmál-
ið, svo þú stæðir jafnvel advent-
istum á sporði; segðir vinum
þínum frá starfsviðleitni krist-
niboða ykkar; ljetir samskota-
hylki standa á áberandi stað á
heimili þínu, o. s. frv., -— þá
mundi naumast bjá því fara að
einhver yrði árangurinn, og
þjer til mikillar gleði.
Reynt gætir þú að fara þess á
•leit við prestinn þinn, berir þú
það traust til hans, að hann geti
fægi og hreinsunarduftið.
Hafið það ávait við hend-
ina. Tin verður eins og
siifur og kopar eins og
gull. Það rispar ekki við-
kvæmustu málma.
Notið V I M
á öll búsáhöld. Það er selt
í dósum og pökkum og
fæst alsfaðar.
M V 122-10
IEVER BROTHERS LIMITEO.PORT SUNLIGHT. ENGLANB
1 pökkum á 0.25.
í dósum á 0.60.
krisniboðsins öðruhvorn á
stólnum.
Henry Ussing, stiftprófastur
í Danmörku, segist aldrei hafa
minst á kristniboðið í stólræðu
fyrstu prestskapar árin. Svo fór
liann að halda kristniboðsguðs-
þjónustur. Gafst það svo vel, að
honum fanst það veraof sjaldan
og of dreift, eins og tilviljun
rjeði. Fór bann þá að nefna
kristniboðið iðulega, og upp-
götvaði þá að textarnir gefa til-
efni til þess. Og með þessu móti
komst það inn í meðvitund
manna, að kristniboðið væri
einn þáttur safnaðarlífsins. En
jafnframt hjelt hann kristni-
boðsguðsþjónustur, eins og eðli-
legt og sjálfsagt er.
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
gerst hafði um nóttina. Hún hafði vaknað
við skothvell og beyrt Tod segja: „Hún
liljóp niður að naustinni“. Eftir það vissi
hún ekkert. „Og livað ætlið þjer nú að gera
við mig?“ spurði liún.
IJann liristi höfuðið. „Hvað get jeg gert
við yður, Júlía? Jeg býst við að þjer verðið
að þola liegningu yðar til bluttöku í þess-
um morðum“.
„Jeg veít ekkert um þessi morð“, sagði
bún. „Tod bafði okkur aldrei með í ráðum
um þessháttar. Han annaðist það alt sjálfur.
Er það satt, er Coleman dauður — eruð þjer
viss um það? Getið þjer svarið það?“
„Já, jeg sver það“, sagði Jim forviða.
„Hversvegna rengið þjer mig?“
„Þá get jeg sagt yður nokkuð. Það var
liann, sem drap Parker, en honum fórst það
svo klaufalega. Það sagði Tod og þessvegna
barði liann CoIeman“.
„Hvernig var samband Tods við yður“,
spurði Jim álasandi.
„Það var ekkert“, sagði hún. „Jeg er óspilt
bvað því viðvíkur — eins og þegar jeg var
barn. Og Tod reyndi aldrei að fleka mig,
bann var ekki hneigður til samvista við
konur. IJann er að sumu leyti ekki eins og
aðrir menn. Jeg get ekki sagt yður fleira,
Jimmy, en þjer verðið að reyna að bramsa
bann sem fyrst, því að annars hremmir
bann yður. Hann barði mig af því að hann
hjelt jeg sæti á svikráðum við sig og dró það
af því, að jeg bafði lánað Joan byssuna. Og
bcfði mjólkursendillinn ekki komið bjer
snemma í morgun mundi jeg engum boðuin
bafa getað komið til yðar. Jeg gat ekki leyst
af mjer böndin, en flutti mig áfram þuml-
ung eftir þumling að skrifborðinu og gat
skrifað skeytið“.
Nú skildi Jinnny samhengið. „Og undir
símskeytið skrifuðuð þjer svo orðsending
til mjólkursendilsins um að kalla lögreglu-
þjón hingað til þessað brjóta upp hurðina“.
Hún kinkaði kolli. „En drengurinn befir
ekki lesið skeytið heldur aðeins sent það.
Hvernig gátuð þjer komið því til hans?“
„Jeg gat fleygt því út um opna gluggann
ásamt peningunutti, sem jeg náði í töskunni
minni. Jeg reyndi lika að tala við liann en
bann skildi mig ekki — enda var glugginn
aðeins lítið opinn“.
Síminn hafði verið tekinn úr sambandi
og Jimmy fór því út á veginn til þess að ná
í einhvern, sem gæti komið boðum til lög-
reglunnar í Marlow. Skömmu síðar bar þar
að mann á hjóli og með honum sendi Jim
boðin. Ilann sat inni og var að tala við stúlk-
una þegar hann heyrði heyrði þungt fótatak
niðri i búsinu og vissi bann þá að lögreglan
mundi vera komin.
Hvort ssm það er rjett eða rangt, Dóra,
þá minnist jeg ekkert á lilutdeild yðar í
þessu samsæri,“ mælti liann. „Þjer getið
sagt lögreglunni það sama sem þjer hafið
sagt mjer, nema slept að minnast á Tod —
liann verður að vera ókunnur, skiljið þjer.
Það befir aðeins einhver ræningi brotist
inn í liúsið.“
Hún kinkaði kolli. „Þjer eruð svo góður
við mig,“ sagði bún lágt. „Jimmy!“ Hann
var kominn út að dyrum, en sneri sjer við.
„Jeg elska Rex, það er alt og sumt,“ sagði
liún og röddin titraði. „Þjer þurfið ekki að
trúa mjer — jeg býst varla við, að þjer ger-
ið það. Jeg var með í samsærinu til að liafa
af lionum fje bans, en jeg elskaði hann
samt og elska hann enn.“
Augnabliki síðar liafði Jim gleymt Dóru
og öllu því er liana snerti. Nú bugsaði hann
aðeins um eitt — og það var Joan. Hann
fjekk alla þá menn, sem bann gat náð í, til
þess að leita meðfram ánni, yfirheyra
slífluverðina og Ieita þarna í kring, en það
eina sem hafðist upp úr því var að bátur-
inn fanst á árbotninum vestan við Cock-
hamstífluna.
Jim fór aftur til Scotland Yard undir
kvöld sjúkur á sál og líkama, en þar beið
lians nýtt verkefni. Hann var varla sestur
þegar Levy fulltrúi, sem hafði fengið stöðu