Fálkinn - 13.07.1935, Blaðsíða 12

14
F A L K 1 N N
Njósnarar
Skáldsaga
eftir
William le Queux.
með að hugsa skipulega, og svarið kom
dræmt.
— Að vissu leyti hef jeg skilaboð frá
henni. Jeg þarf að segja yður nokkuð, sem
jeg hef verið að reyna að fá liana lil að
segja yður sjálfa fyrir löngu. Hana hefir
skort lmgrekki til þess — og skortir enm
Gleði Laidlaws hafði verið skammvinn.
Það var enginn vafi á þvi, að þella þýddi
eittlivað, sem lionum væri ógeðfelt að lieyra.
Hversvegna skortir haha hugrekki?
spurði liann með röddu, sem ekki var mik-
ið stöðugri en rödd stúlkunnar, sem var að
tala við hann.
Maudie Farrell svaraði lágt og með skjálf-
arnli röddu:
— Hún er lirædd um að missa gaéfu lifs
síns — að ást yðar þoli ekki það, sem jcg
ætla nú að segja yður.
— Ast mín þolir mikið. Það ldýtur að
vera eitthvað mjög alvarlegt, eitthvað, sem
jeg get ekki einusinni gert mjer í hugarlund
eða getið mjer til, ef það er þannig að það
getið skilið mig frá Claudiu.
Ungfrú Farrell gerði augnabliks þögn
Þegar hún var að ýta undir Claudiu að segja
sjálfa frá leyndarmálinu, hafði hún ekki
gert sjer í hugarlund hve ervitt verkið
myndi verða. En nú fann hún, að það var
fullervitt fyrir hana að vera talsmaður vin-
konu sinnar.
En þegar liún sá, hversu niðurdregin Laid-
law var, herti hún upp hugann. Örlög Claudiu
voru í höndum hennar. Hún liugsaði lil
stúlkuimar skjálfandi úti í vagninum þar
sem hún beið eftir að heyra árangurinn af
sendiför hennar, og það varð henni enn
meiri hvatning. Taugaóslyrkur hennar og
hik livarf. Ef lnin var talsmaður og mál-
færslumaður vinstúlku sinnar, varð hún að
tryggja sjer úrskurð, sem þýddi líf en ekki
dauða.
— Hr. Laidlaw, þjer tilheyrið annari
mannfjelagsstjett en jeg og Claudia Erba.
Við getum kanske skilið yðar stjett að
nokkru leyti, en þjer vitið ekkert um ervið-
leika þá, sem við eigum við að stríða, þegar
við erum að vinna fyrir lífsuppeldi okkar
— og hún gerði viljandi dálitla þögn
freistingarnar, sem oft verða á vegi okkar.
—- Freistingar ykkar? endurtók hann
Iiissa. En þá skildi hann hvað hún álti við.
Hann sagði hægt og Iiægt og það var eins
og verið væri að toga út úr honum orðin:
— Þjer mei'nið, að hún Iiafi húið yfir ein-
liverju leyndarmáli þegar hún kyntist mjcr.
Ó, guð ininn góður, hún sem var svo ung.
Það leyndarmál gelur ekki verið svo smán-
arlegt, að ekki sje hægt að fyrirgefa það.
Þjer, sem eruð vinstúlka hennar, þekkið
það og eruð samt vinstúlka hennar eftir sem
áður. Þá hlýtur að vera til einhver afsökun
og skýring. Jeg bið yður að fullvissa mig
um, að svo sje. Jeg er fullviss um, að þjer
eruð heiðarleg ensk stúlka, eins og jeg er
hreykinn af að vera heiðarlegur Englend-
ingur. Ef þjer getið haldið áfram að vera
vinstúlka hennar, veit jeg, að jeg get haldið
áfram að vera unnusti liennar og síðar
meir maðurinn hennar.
Hann endaði i áköfum bænarróm, næsl-
um örvæntingarfidlur. A þessu augnablíki
bað stúlkan til guðs, að gefa sjer rósemi lil
að geta lokið erindi sínu.
Þjer elskið hana? sagði hún fast.
Ekki rjetl í augnablikinu, eins og menn
verða oft hrifnir af laglegum stúlkum. Elsk-
þjer.lnina i jiess orðs heilugustu merk-
ingu ?
Guð sje mitt vitni, að jeg elslca hana,
svaraði hann með ákafa. Hún er í mínum
augum eina konan í heiminum. Jeg kæri
mig kollótttann um þann stjettamismun,
sem þjer mintust á. Claudia Erba er mjer
eilt og alt. Nægir yður það?
— Já, jeg býst við því. Jeg lief verið vin-
stúlka hennar lengi, og jeg vona að gela
sagt, að jeg sje heiðarleg slúlka. Og fyrst
jeg hef haldið áfram að vera vinstúlka
hennar, ættuð þjer lika að geta haldið á-
fram að elska hana.
Þakka yður fyrir, uugfrú Farrell.
— Jeg hef vegið og athugað niálið og
sýknað hana, þar sem jeg jiekki allar að-
stæður og tek tillit lil suðræna skapferlisins
og jeg hið yður að gera eins.
Jeg ætla þá að segja yður fyrsta kaflann
af þessari raunasögu.
Ilún sagði honum slultlega frá fátækl
Claudiu þegar hún fór til Langstoil & Co.,
og frá þvi hvernig Langston hafði gint liana
þrátt fvrir mótslöðu hennar, lil að skrifa
hrjefið.
Hún gat sjeð, að hann kiptist við hvað
eftir annað meðan á frásögninni stöð. Það
kvaldi hann að hugsa til þcss, að stúlkan,
sem hann elskaði, skyldi hafa getnð lotið
svo lágt að gerast falsari. En liann komst
gegnum eldraunina.
Á(sl mín getur afsakað liana, sagði
hann. Hún var ung, og hugsaði ekki mál-
ið eins vel og jeg eða þjer liefðuð gert og
fátækl liennar gerði hana kærulausari en
hún hefði verið undir venjulegum kring-
umstæðum.
Uugfrú Farrell glaðnaði. Ilelmingurinn af
verkinu var nú búinn. En ennþá var ervið-
ari helmingurinn eftir.
Til allrar ólukku dró þessi fyrsta yfir-
sjóu hennar á eftir sjer aðrar alvarlegri.
Þessi eina yfirsjón, sem þjer ætlið að fyrir-
gefa henni, hafði afleiðingar, sem eru bæði
víðtækar og hættulegar. Þegar snaran var
farin að herða að henni, leitaði hún til mín
og bað mig uúi ráð. Jeg gaf heiíni þau, en
því miður fór hún ekki eftir þeim.
Hversvegna fór hún ekki að ráðum yð-
ar? spurði Laidlaw.
Af þessari kvenlegu liræðslu um, að
þjer myndiíð ekki geta fyrirgefið henni, að
hún myndi missa ást yðar og það með alt
sem lienni var dýrmætast í lífinu.
—■ Hún elskar mig jiá, eins og jeg elska
liana? spurði hann og röddin klökknaði.
— Ennþá heitar, ef mögulegt er. Hún
elskar eins og sönn kona og meira að segja
eins og suðræn kona.
— Haldið þ(jer áfram, ungfrú Farrell.
Sögunni er ekki lokið enn, og jeg finn, að
jeg" get hert mig upp lil að heyra það, sem
eftir er.
Hann Iilust.aði á liina löngu frásögn, sem
enn var eftir, og lijelt höndum um höfuð
sitt. Hann hevrði hvernig Salmon kom lil
sögunnar, þessi Þjóðverji, sem ljest vera
Englendiiigur, hvernig hann tók liana að
sjer, þó hún stæði aftarlega sem listakona,
og siðan hvernig Blunden kom lil hennar
til að kúga út úr henni peninga. Efasemdir
liennar og örvæntingu og hræðslu við að
játa sannleikann, og loks sanminginn við
kroppinbakinn um að þjóna Þjóðverjum í
lieilt ár gegu því, að hún gæti haldið stöðu
sinni og unnusta.
Hann lieyrði einnig hvernig hún hafði
gert það, sem í hennar valdi stóð lil að
gabba liarðstjóra sína, og með nokkrum á-
rangri þangað til nú, og að Salmon liefði
altaf liaft Iiana grunaða. Og i dag ætlaði
liann að reyna haiia til þrautar.
Jeg neyddi hana, á elleftu stundu, lil
þess að gera það, sem hún hefði átl að gcra
slrax þegar fjárkúgarinn náði í hana, sagði
ungfrú Farrell að lokum, — sem sje að trúa
yður fyrir öllu saman. Jeg sel hana í hend-
ur yðar og vona, að þjer verðið mihhir og'
miskunsamúr dómari.
Hann sat langa stund og drap höfði, og
ómögulegt var að vita, hvaða hugsanir
hrærðust í liuga hans. Sjálf liefði hún ekki
getað verið viss um dóminn, þótt hún sjálf
liefði verið í haiis sporum.
Alt í einu leit hann upp.Augnaráð hans
var milt og blitt. Bardaginn haf'ði verið liarð
ur, eú hann hafði sigrað.
Hún hefir drýgt afbrot og liðið fyrir
það, af því liún elskaði mig, sagði liann
lágt. Hún var veik fvrir og óhyggin, og
hefir fyrst og fremst verið lirædd um, að
ást mín myndi ekki standast þessa raun.
Það er eina ástæðan, sagði ungfrú
Farrell. Claudia er ekki eins og kvenfólk
flest. Hjá lienni er ástin trúaratriði. Að
missa yður hefði verið verra en sjálfur
dauðinn. Jeg, sem er vinstúlka hennar, hef
skilið það og fyrirgefið henni. Og þjer, unn-
usti hennar, munuð lika skilja og fyrirgefa.
Laidlaw rjetti út höndina og hin trygg-
lynda stúlka greij) hána innilega.
Claudia er gæfusöm að eiga aðra eins
vinstúlku. Ef ekki þjer hefðuð vcrið, er
bágl að segja hvernig jietta liefði getað farið.
Það fór hrollur um Maudie. Hver var kom-
inn til að segja, hverju stúlkan hefði geta'ð
fundið upp á í örvæntingu sinui, þegar öll
Sund voru lokuð, el' ekki hún hefði komið til
hjálpar.
Svipur Laidlaw varð hlíður, er liann
hugsaði til unnustu sinnar.
Jeg verð að fara lil liennar nú strax,
sagði hann. — Er liún heima?
Uiiga stúlkan brosti ánægjulega. Þjer
þurfið ekki að lireyfa yður af staðnum til
þess að hitta hana - - hún bi'ður eftir yður.
Eftir augnablik skal jeg senda liana til
yðar.
Hún hljóp í sprettinum út og opnaði dyrn-
ar á leiguvagninum. Claudia sat þar í hnipri
úli í horni, náföl og utan við sig. Hún leit á
vinstúlku sina og sá, að hún brosti. Hún
rak upp óp.
— Maudie, það er ekki satt? Hefir hann