Fálkinn - 21.12.1935, Qupperneq 33

F Á L K í N N
31
Lifandi teiknimyndir.
Svolítil jólasaga.
Hjerna sjáið þið Indíána; sem er
á fleygiferð að elta kúrekann, sem
jeg sýndi ykkur hjerna i blaðinu í
fyrra. Klippið þið teikninguna alla
úr blaðinu eftir randlinunni og síð-
an sundur i miðju eftir deplalín-
iiniii. I.eggið svo myndirnar hvora
ofan á aðra (myndin snúi upp) og
nælið jiær saman með títúprjón.
Og nú getið þið sýnt lifandi mynd.
Og hjerna hafið Jsið svo aðra
mynd, sem ])ið farið með á sama
hált. Hún er af jólasveininum þegar
hann er að jeta jólagrautinn sinn.
Þið sjáið á þessari kvilcmynd hvern-
Skemtilegur
spilagaldur.
Taktu Jijer tíu spil, til dæmis tóm
hjörtu Irá ás og upp í tíu og legðu
þau í hring, eins og sýnt er á mynd-
inni, en með þeim mismun að Jiau
eiga að liggja á grúfu. Maður setur
á sig hvar ásinn er og gætir þess að
spilin liggi í rjettri röð. Nú hiður
maður einhvern viðstaddan að
hugsa sjer einhverja tölu, en ekki
má hún vera liærri en tíu og benda
um leið á eitt spilið í hringnum.
Hugsum okkur nú að liann hafi
hugsað sjer töluna þrjá og að hann
liafi hent á spilið sem þú veist að
er hjarta fimm. Nú leggur Jjú tiu
við þessa tölu, það verða 15, og bið-
ur svo Jjann sem hugsað hefir töl-
una, að telja þangað til hann er
kominn í 15, en byrja með tölunni
Jeg hefi áður sagt ykkur hvernig
þið eigið að fara að þvi, en Jiað er
svo langt síðan, að l)ið eruð kanske
búin að gleyma því. Þið vefjið efra
blaðið upp á hlýant og hreyfið hann
frám og (il baka, svo að Jiið sjáið
niyndirna'r á víxl, en svo fljótt að
þær renna saman í eitt og Indíán-
inn sýnist vera á harða spretti.
ig jólasveinninn lætur skeiðiná ganga
í sífellu milli grautarskálarinnar og
munnsins, en hvernig sent hann iet-
ur ])á minkar ekkert í skálinni.
Þegar kisa er úti
er kæti hjá músum
Þeir ætla að lirekkja
aumingja mýsluna
En undur og skelfing: alt fór í bál
og undraljósið spýtti neistunum,
DEMANTAItNIR TUTTUGU.
Frh. af bls. 19.
jeg þarf að tala við hann, sagði
O’Hara. Þeir þrifu Blainey fram úr
rúminu og lögðu hann á knje, svo
hann gæti heyrt það, sem O’Hara
hvíslaði.
— Þrátt fyrir kvalirnar, sem
O’Hara leið á leiðinni frá ánni
hafði hann þó viljað halda á byss-
unni sinni sjálfur. Og hann hafði
hlaðið hana.
— Það leið yfir mig eftir að þú
fórst, Blainey og skothylkin lentu
tuttugu metra frá mjer — það
hlæddi úr fætinum og jeg leið óum-
ræðilegar kvalir. Jeg var þrjá tíma
að skríða þessi tuttilgu fet. Sólin
var steikjandi en jeg gat náð í svo-
litið vatn — kvalirnar voru nægi-
legar I iI að drepa hvern mann og
kanske dey jeg bráðum. — En þú
fjekst nú ekki demantana mína
sámt, Blainey. Þú varst ekki svo
kænn að geta fundið hvar jeg
geyindi þá. Molarnir sem þú fansl
i buddunni minni voru glerbrot, og
jeg hefi sjálfur demantana. Veistu
hvar þeir eru? Auðvitað ekki! Þeir
eru i patrónunni, sem liggur í
vinstra hlaupinu.
Rödd O’Hara varð slerkari og
það var eins og síðasti lífsneistinn
gæfi honum þrótt. ,— Demantar eru
það harðásta sem til er á jörðinni,
Blainey minn, og þeir eru alveg
eins góðir eins og högl. Veistu
sem hann hefir hugsað sjer. Þjer
finst þetta kanske torskilið, en við
skulum taka dæmi. f þessu tilfelli
telur hann þrjá á hjartafimm, 4 á
hjartafjarka, 5 á hjartaþrist o. s.
frv. þangáð lil hann kenntr að spil-
inu 15 og snýr þvi upp. Það eru 3
eða einmitt talan sem hann hefir
hugsað sjer.
Jeg er viss urn, að allir verða
forviða á þessum spilagaldri.
en krökt er af jóla-
sveinum í húsum.
á eldspítu kveikja
að hræða píslina.
svo þeim varð brellan þessi hál,
þremils skotthúfu-afturkreystunum.
hversvegna jeg hefi treynt í mjer
lífið þangað til nú?
Æðarnar þrútnuðu í enni Blain-
eys og hann varð fölur sem nár,
hann fann að það var stutl milli
hans og dauðans.
— Jeg kom til að gefa þjer de-
mantana, sem þjer tókst ekki að
stela.
Og í sama bili reið skot af viustra
hlaupinu. — Blainey hnje niður með
tíu demanta í hausnum.
Hendrik van der Merwe lyfti
aonum upp af gólfinu, en O’IIarn
andvarpaði. Og í uppnáminu sem
varð tók enginn eftir þegar hann
hreytti miðinu á byssunni óg
hleypti af hægra hlaupinu.
Lögreglan fann síðan demantana
og fjekk ])á aftur manninum, sem
þorpararnir höfðu stolið þeim frá.
— Og eigandinn varð glaður. Hann
hara brosti að sögunni, því að de-
mantarnir voru alveg óskemdir.
Þeir voru sendir til Amsterdam og
slípaðir og síðar greyptir inn í arm-
hand, sem ríkur bankari gaf brúði
sinni í morgungjöf.
Stjórnin í Kína gerir mikið til
þess að reyna að menta fólkið og
það veitir ekki af, því það er talið
að um helmingur allra Kinverja, eða
um 200 miljónir manna, kunni
hvorki að lesa nje skrifa. Til þess
að b’æta úr ]>essu hefir stjórnin nú
ákveðið að leggja aukaskatt, 25 aura
á ári, á hvern ólæsan mann eftir 1.
mai. 1930. En 25 aura aukaskattur
eru miklir peningar fyrir fátækan
Kínverja. Eina bótin er nú sem
stendur, að aumingja Kínverjarnir,
sem horga eiga skattinn, hafa elcki
getað lesið auglýsinguna frá stjórn-
inni, svo þeir vita ekki hvað bíður
þeirra að ári.