Fálkinn - 08.01.1938, Síða 13

F Á L K I N N
13
Setjiðþið samanl
121-
ÍPE
1 ............................... 1. Stórt ísl. stöðuvatn.
2. Fljót í S.-Ameríku.
2 ................................ 3. Bær í Danmörku.
4. fsl. bæjarnafn.
3 ................................ 5. Yfirstjett.
(i. Órakað hey.
4 ................................ 7. Dýpi.
8. Endurgjald.
;>................................. 9. Borg í Frakklandi.
10. Eyja í Kyrrahafi.
()................................. 11. Háskólabær í Þýskalandi.
12. Krónprins, núlifandi.
.................................. 13. Konungur í Egyptalandi.
i4. Kvenheiti.
ló. Bær á Skotlandi.
(j 10. Lón á Suðurlándi.
10...............................
11...............................
12...............................
13 ............................. Samstöfurnar eru alls 30 og á að
búa til úr þeim 16 orð, er svari til
14 ............................. skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niður og öftustu
................................ stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mvndn:
10...............................
.Vöfn tvec/gja íslenskra landkönnuöa.
a að—ali -av- ás —eo -dee—djúp Strykið yi'ir hverja samstöfu um
—cíyr—e—en—ers—es—hall — hit— leið og þjer notið hana í orð og
—hól—i—i—in—is—ljá—odd—ól—or skrifið orðið á listann til vinstri.
—os—rams—rand—rou — rún—ta— Xota má ð sem d, i sem í, a sem á.
umb—un—vatn—vind—þór. o sem ó, u sem ú og öfugt.
* Alit með íslenskiiin skipum! *
Hver þeirra var
„UGLAN?“
er heiti hinnar nýju framhaidssögu, sem lieí'st í næsta
hlaði. Sagan er eftir Jonathan Qýay, sem er mjög kunn-
ur ieynilögreglusöguhöfundur og vinsæll. í þessari sögtt
er aðalpersónan maður, sem leggur það fyrir sig að
stela gimsteinum á svo biræfinn hátt að furðu vekur.
Grunurinn herst að lokum að fjórum ungum mönnum,
sem lögreglunni þykir víst að sjeu við málið riðnir,
einn eða fleiri. En hver þeirra er hann, þessi gim-
steinaþjófur, sem kallar sig ,,Ugluna“ og altaf sendir
styrktarsjóði lögreglunnar fjárupphæð handa munað-
arlausum börnum, er hann hefir lirept góða bráð? Les-
andinn er sjálfur í vafa þángað til i sögulokin.
Það er einkennilegt við þessa sögu, að þar gerist
ekki eitt einasta morð, eins og títt er í lögreglusögum.
Höfundurinn þarf ekki á blóðsúthelling'um að halda
til þess að gera söguna spennandi.
Þessi saga er ein af sex skáldsögum, sem hið fræga
enska forlag George Harrap & Co. valdi úr hundruðum
af skáldsögum, sem skyldu hafa það til sins ágætis, að
seki maðurinn í sögunni væri i rauninni besti maður,
þrátt fyrir alt. Og lesandinn fær ósjálfrátt samúð með
„Uglunni".
Fylgist með „Uglunni“ frá byrjun og' látið ekki eitl
einasta blað falla úr. Þvi að það gerisi eitthvað merki-
legt i hverju blaði.
Ék
mun minnast á það aukateknu orði. Jeg get
treyst stúlkunum mínum eins og sjálfri
mjer, en eigi að síður skal jeg sjá um, að
þær eigi ekki tal við blaðamennina. Jeg
vil yfirleitt helst ekki sjá þá, og ef þeir
verða of uppivöðslusamir, þá hið jeg Jeff
herra Ballard, að skjóta púðri á þá.
Jeg vona að hann reynist góð skvtta,
sagði fangelsisstjórinn og rjetti frani hend-
ina.
Biðið þjer ögn við, sagði Jovce, jeg
kem með yður. Jeg er ekki búinn að kveðja
Dench.
Þau urðu samferða ofan. Þegar ofan i
anddyrið kom sá Joyce, að varðmennirnir
voru að gera að gamni sínu og töluðu eink-
ar kumpánlega við Dench. Það var fyrsla
sinni, sem liún sá, hve viðskifli varðmanna
og fanga geta verið vinsamleg hin mann-
lega ldið málsins. Dench var í afhaldi á
Dartmoor.
Hann sagði þeim ekkert frá flótta sínum.
Þeir töluðu yfirleitt ekkert um fangelsið.
Þeir voru að segja honum nýjustu knatt-
í spyrnufrjettir eftir frjettunum, sem útvarp-
ið hafði tilkynnt um morguninn.
Þegar fangelsisstjórinn kom nær hættu
þeir að tala og varðmennirnir báðir urðu
allir að lotningu.
Dencb, sagði fangelsisstjórinn. Þjer
gelið gengið inn í borðstofuna. Frú Nisbet
langar til að tala við vður áður en þjer
farið.
Jeff opnaði borðstofudyrnar og lokaði
þeim aftur, þegar þau voru komin inn öll
þrjú. Joyce gekk að framreiðsluborðinu og
tók fram gamla hollenska krystalsflösku,
með portvíninu fræga, sem fangelsisstjóri-
inn hafði dáðst svo mjög að, og sem hafði
haft svo notaleg áhrif á hann.
Setjist þjer, Dench, sagði Joyce og dró
fram hægindastólinn við borðsendann.
Jeg vil heldur standa, frú, ef yðúr er
sama, svaraði Dench kurteislega.
Gerið þjer svo vel að setjast, sagði
Joyce. Þjer eruð gestur okkar Jeffs
og minn. Þjer eruð ekki hryggari yfir þvi
að verða að fara en við yfir að missa yður.
Hún helti á þrjú há krvstalsglös og rjetti
Dench eitt og Jeff annað.
Jeff, sagði hún ofurlítið skjálfrödduð,
við skulum drekka, þú og jeg, skál liug-
rakks manns og góðs vinar.
Þau drukku skálina þegjandi.
Dench sat andspænis þeim og' laut lítið
eitt höfði. Þegar liann leit upp voru augun
hans skær. Það leið ofurlítil stund þangað
lil hann sagði:
Þakka yður fyrir, frú Nisbet, og þakka
yður lika, herra Ballard. Jeg óska ykkur
allra heilla og að alt ilt megi víkja úr
vegi fyrir vkkur á lífsleiðinni. Jeg hefi hitt
ýmiskonar einkennilegt fólk á lifsleiðinni og
lalsvert af góðu fólki líka, en það er skál
tveggja bestu manneskjanna, sem jeg. drekk
núna.
Hann dreypti fyrst ofurlítið á glasinu og
drakk það svo í botn og rjetti það frá sjer
með styíkri hendinni. — Það verður langt
þangað til jeg smakka svona góðgæli næst,
hætti hann við og andvarpaði.
Joyce tók í báðar hendur hans.
Það verður ekki svo langt þangað til,
sagði hún. Miklu skemmra en þjer hald-
ið. Og þegar þjer eruð laus aftur, þá komið
þjer til Deeping Royal. Ekki sem þjónn.
Nei, sem frjáls maður.
Dench borfði á bana.
Þjer gleymið víst fortíð minni? Hvað
haldið þjer, að þjer getið gert fyrir mann
eins og mig?
Það er ekki það til á jörðunni, sem
maður getur ekki gert, sagði Joyce. Jeg'
skal sýna yður það. Við skulum taka á móti
yður við fangelsisdyrnar, .Take Dench.
Já, það gerum við, sagði Jeff og tók
framrjetta hendi Denehs.
Jeg vona þá, að þið komið bæði, sagði
Dench.
Hann gekk út úr stofunni. Augnabliki síð-
ar stóðu Joyce og .Teff i dyrunum á Deep-
ing Roval og' horfðu á eftir fangelsisbifreið-
inni, sem ók á burt. Dench veifaði til þeirra
með heilbrigðu hendinni. Bifreiðin rann upp
langa ásinn og sveigði siðan og rann upp
að graníthliðinu, þar sem höggin voru i
steininn hin aldargömlu einkunnarorð:
Þarcere Subjectis.
Joyce gekk hægt inn i stofuna og út að
glugganum, sem hún gat sjeð allar rósirnar
sinar gegnum. Jeff lokaði hurðinni hægt og
þegar hann sneri sjer að Joyce breiddi lnin
út faðminn á móti lionum. Varir þeirra
mættust og hann þrýsti henni fast að sjer,
svo að liann fann að hjarta hennar hærðist
\ ið brjóst hans.
Það var ekki fvr en þá, sem Jeff skildist
til fulls, hve mikið hann átti Jake Dench
að þakka.
Endir.