Fálkinn - 12.02.1938, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
um. Og svo rak hver myndin a'ðra,
eins og í slitrótti kvikmynd, frá
baráttunni við að komast upp fjalls-
hlíðina, eftir að komið var á aðal-
stöðina. Hver tjaldstaður táknaði
nýjan sigur, livert þrep var erfiðara
en næsta þrepið á undan. En hingað
til hafði þeim tekist að sigrast á
náttúrunni án þess að missa manns-
lif. Hann liafði haft 35 hvíta menn
og fjörutíu innfædda með sjer — og
nú var komið að atlögunni miklu.
Hann hafði gert það sem hann
gat. Með flókinni verkaskiftingu, þar
sem tveir menn fluttust um tjaldstað
í einu, hafði honum og Langmuir
tekist að komast í tjaldstað nr. fi
og hvila sig þar í tvo daga.
Hann starði á blaktandi tjaldið.
Á morgun, hugsaði hann, förum við
Langmuir upp á topp. Hamilton og
Langmuir •— sigrarar Mount Ever-
ests! Okkur tekst það — eða við
missum lifið. Sigur — sigur - sig-
ur. HamiJton sofnaði.
TJTAMILTON stakk höfðinu út fynr
■*"ltjaldskörina og gáði til veðurs -—
í tiunda skiftið síðan klukkan fimm.
— Heiðskírt ennþá! kallaði hann,
og Langmuir, sem var að þýða
frosin stigvjelin sín við lampann,
hló eins og barn.
•— Mikið eruð þið myndarlegir,
sagði Challoner ertandi. Og fyrir-
rnannlega til fara!
— Éruð þjer að gantast að þrem
ur skyrtunum, sem jeg er í, og fjór-
um peysunum og tvennum nærbrók-
unum? Eða þrennum sokkapörun-
um?
— Þrennum sokkum? át Lang-
muir eftir. — En hvað þjer eruð
gamaldags. Jeg er í fimm!
Þeir átu baunirnar og slokuðu i
sig hálfvolgt kaffið. Svo kinkaði
Hamilton kolli og stóð upp: — Nú
skulum við komast á stað!
Þeir kvöddust ekki hátíðlega. Re-
vere og Clialloner fylgdu þeim út úr
tjaldinu og voru ekkert hrærðir.
— Góða ferð! kallaði Challoner
og Reyere endurtók það.
Það var nístandi kalt. Geislar
hinnar upiirennandi sólar voru enn
ekki komnir í gilið, sem leiðin lá
um, og fjallgöngumönnunum báðum
var orðið afar kalt áður en liðinn
var hálftími. Hamilton lyfti snjógler-
augunum og benti Langmuir til sin.
— Rindið Jijer línuna um yður,
stundi hann. Þeir höfðu hingað til
klifrað upp snjóskaflinn línulausii,
en loftið var svo þunt, að Jiað var
eins og þeir væru skornir með hnífi
i lungun. Langmuir benti á þver-
hníptan hamarinn fyrir framan Jiá:
— Eigum við að höggva spor?
Foringinn kinkaði kolli. Eftir
hálftíma strit voru þeir komnir upp
hamarinn. Næsta klukkutímann mið-
aði þeim dálítið betur. En á liverj-
um stundarfjórðungi hvíldu Jieir sig
— lögðusl endilangir og reyndu
að draga aiulann.
— Klukkan hálf átta, sagði Lang-
muir. — Það hefir gengið vel —
yfir Jn-iðjungur búinn af leiðinni.
—- Já, en það er mikið eftir. Vilj-
ið þjer mjólkurtöflu?
Langmuir rjetti hendina eftir
öskjunni, en hún rann út úr loppn-
um fingrunum og fram af hengi-
fluginu. Það fór hrollur um hann.
— Við eigum síðustu þúsund fet-
in eftir, hvíslaði foringinn hás.
Þegar þau eru búin ])á höfum við
sigrað.
Fyrir olan sig sá Langmuir ekk-
erl annað en slútandi klettinn. —
/E! stundi hann. —- Við komust J)að
aldrei.
— Við skulumJ Þjer hafið klifið
verri tinda en þetta í Klettafjöllun-
um! Og þetta var satt. En Hamilton
vissi vel, hvað að var — maðurinn
sem með honum var, var ekki með
sjálfum sjer. Hæðin og ofreynslan
á hjartanu, lungun, sem hrópuðu
á súrefnið sem ekki var til — það
var þetta, sem gerði Mount Everest
ósigrandi. Enn krafðist fjallið fórna,
eins og það hafði gert svo oft áður.
Foringinn fann vel, að hann var
sjálfur háður þessum öflum. Hann
var orðinn sljór og átti bágt með
að tala.
— Jeg skal reyna, sagði Langmuir
loks efandi, en ....
Þeir hjeldu af stað á ný. Þeir
höfðu ekki gengið fulla 100 metra
eftir klettasyllunni, Jiegar Langmuir
hljóðaði svo átakanlega að Ham-
ilton fjekk hjartslátt. Eins og eld-
ing hjó hann haka sinum i kletta-
sprungu og stælti hvern vöðva gegn
átakinu, sem hann hjelt að mundi
koma af línunni sem batt þá saman.
Ein sekúnda og tvær liðu, en ekk-
ert skeði.
Hamilton leit við og sá að Lang-
muir þrýsti sjer upp að hamrinum.
— Hamilton! hrópaði hann. — Jeg
fer ekki lengra. Heyrið þjer Jiað!
Jeg sný við!
Það blikaði á hnifsblað og endinn
á línunni dinglaði í lausu lofti.
— Varið þjer yður, Langmuir!
Hamilton beit á jaxlinn af gremju.
Langmuir leit upp, þegar hann sá,
að Hamilton kom nær.
— Látið þjer mig vera, Hamilton!
ýlfraði hann. Þjer getið ekki neytt
mig til að fara lengra. Ef Jijer kom-
ið nær mjer, J)á hrindi jeg yður
framaf!
— Hann er vís til Jiess, hugsaði
Hamilton með sjer. —• Það er eins
og að reyna að bjarga brjáluðum
manni — hann mundi drepa okkur
báða.
— Gott og vel, Langmuir, kallaði
hann. — Snúið Jijer við rag-
saenni!
Það kom ekkert svar, en Hamilton
sá að Langmuir var snúinn við.
— Alt sver sig á móti mjer, taut-
aði Hamilton, en jeg er ekki sigrað-
ur ennþá. Jeg held áfram.
Hann þrýsti sjer upp að hamv-
inum og hjartað barðist. Hamilton
var ekki með sjálfum sjer heldur,
en æði hans knúði hann áfram en
ekki til baka. IJugur hans var al-
tekinn af Jivi eina markmiði að
komast áfram, koinast á tindinn.
UAMILTON liafði ekki hugmynd
Aum hvað timanum leið — hann
liugsaði ekki um neitt nema })etta
eina: að komast upp! Eins og lítill
depill í umhverfinu færðisl hann
slall af stalli. Hann var nú rúm-
lega 200 fet frá tindinum. Hann
fann ekki til neinnar geðshræringar.
Ilæðin hafði rænt hann allri til-
finningu og hann fann ekki til ótta
heldur. Síðasti áfanginn hafi verið
eins og allir hinir. Og nú var loks
eins og tindurinn væri velviljaður
honum. Síðustu hundrað fetin voru
með jöfnum lialla upp.
Hann staðnæmdist alt í einu og
augu hans leituðu upp. Hann var svo
ruglaður að hann gal ekki skilið
það ótrúlega — að hann hafði sigr-
að. Og svo skildist honum, að nú
þyrfti hann ekki að klifra hærra.
Hann lagðist fyrir.
í nokkrar mínútur lá hann og
rjetti úr sjer og naut hvíldarinuar.
Svo skildist honum loksins hvað
hann hafði afrekað og hann stóð
upp og rjetti sigri hrósandi upp
báða handleggina. Honum fanst
hann goðumborinn.
Hann reif af sjer sólgleraugun og
gekk fram á ])á brúnina, sem vissi
að tjaldstað 6. Harin gat sjeð syli-
una, sem tjaldið stóð á en ekki tjald-
ið sjálft. Hann kallaði hátl og bað-
aði út handleggjunum. Þeir hluln
að sjá hann úr tjaldstaðnum í kíki,
hugsaði hann með sjer. Revere og
Challoner eru á verði til þess að
horfa á mig, sigrara Mount Ever-
ests!
Undrafögur fjöll blöstu við sjón-
deildarhringinn alt í kring. Hánn
tók ];ósmyndávjélina sina og tók
myndir af öllum fjallahringnum og
loks datt honum í hug að ljósmynda
sjálfan tindinn, sem hann stóð á.
Og þá var það sem hann fann það.
Það glitraði á eitthvað i ofurlítilli
ktettarifu. Skjálfandi og með öndina
i liálsinum fór hann að athuga það.
Hann stakk ósjálfrátt ljósmyndatæk-
inu í vasa sinn og rjetti tilfinninga-
lausa fingurna að hlutnum, sem
gljáði á. Tók í hann, en hann losn-
aði ekki. Hann hjó kringum hann
með hakanum og tók hann upp.
Það var lítið sígarettuhylki úr
gulli og grafið á: G. L. M. Mallori/.
Mallory sá, sem hafði mist ishakann
fræga, Mallory, seiii hafði farist
fyrir ellefu árum — sígarettuhylki
hans var hjer uppi á toppi Mount
Everesl!
Hamilton skalf og þrýsti fingrun-
um utan um hylkið. Fyrir augna-
bliki hafði hann verið ofsakátur og
sigri hrósandli. Nú fyltist hatan
óstjórnlegu hatri til hins látna
manns. Hvaða rjett liafði Mallory ti!
að ræna hann sigurgleðinni?
En svo datt honum í hug, að það
væri óþarfi að láta nokkurn mann
vita þetta. Hversvegna ætti hann að
fara að segja frá þessum fundi?
Hann leit kringum s'ig eins og þjóf-
ur og svo skellihló hann. Hann var
í þann veginn að fleygja hylkinu
fram af brúninni, en hætti við. —
Nei, hugsaði hann. Kannske sjá þeir
mig ennþá, kanske sjá þeir blika í
loftinu og spyrja mig liverju jeg hali
fleygt. Það er betra að hiða þangað
til betra tækifæri gefst. Hann brosti
og ljet hylkið renna ofan i vasa
sinn. Undir eins og hann hefði kom-
ið því fyrir i einhverri sprungunni
væri hann eigi að síður sigurvegar-
inn. Og í sama bili mundi hann
hvað hann hafði haft með sjer upp
sjálfur. Ur leðurbeltinu sinu losaði
hann festi með nagla í öðrum enda
en málmþynnu í hinum og voru
þessi orð grafin á: „Mount Everest-
leiðangur Hamiltons 1935“. Vinir
hans heima höfðu gefið honum
þetta og beðið hann að festa það
á hæsta tindinn á Mount Everest.
Hann rak naglann ofan í klettinn
með hakanum.
Svo byrjaði ferðin niður. Hatrið
tit Mallory svall enn i æðum hon-
um. Svolítið tengra hugsaði hann
— og þá ætlaði hann að kasta hylk-
inu langt — langt ofan fyrir klett-
ana, svo að enginn gæti fundið það.
En nú dofnaði meðvitundin um
Mallory smátt og smátt. Hann neydd-
ist til að beita ötlum huga sinum
að ferðinni niður. Að vissu leyti
var hún enn erfiðari en upp. Ham-
ilton hreyfði sig ósjálfrátt; það var
æfingin sem bjargaði honum ofan
hengiflugin. Hann gat ekki ekki
hugsað í samhengi, liann hreyfði
fætur og hendur ósjálfrátt.
Þremur tímum síðar —- sjálfur
hafði hann ekki hugmynd um, hvað
tímanum leið — gafst hann upp.
Magnþrota og nærri því blindaður
lá hann á klettasyttu rjett fyrir ofan
staðinn, sem Langmuir hafði skilið
við hann á. Nú var úti um hann,
hugsaði hann — eða rjettara sagt
fann.
Hamilton! Hamilton!
Það var eins og hrópið kæmi
gegnum þjetta þoku. Hann hristi
höfuðið eins og hann vildi losna
við þetta dularfulla hljóð, en hróp-
ið kom nær og skömmu síðar var
Langmuir kominn til hans,
— Hamilton! kallaði hann enu,
þegar hann var kominn rjett ti!
hans, — komust þjer upp?
Foringinn kinkaði kolli.
— Mikil hamingja! stundi Lang-
muir og tók í öxlina á honum.
Jeg sneri við til þess að hjálpa yð-
ur. Jeg var kominn spottakorn nið-
ureftir, en þá varð jeg með sjálfum
mjer aftur. Jeg sneri við.
Andlit hans ummyndaðist af sárs-
auka. — Jeg sneri á mjer fótinn,
sagði liann. Það var þessvegna, sem
mjer miðaði svó seint áfram.
Foringin tautaði eitthvað en það
var óskiljanlegt. Honum var nóg
að vita, að þarna var maður riær-
staddur, honum til hjálpar, og nú
fikraði hann sjer niðureílir og
Langmuir gekk undir honum.
J-JAMILTON sárverkjaði í höfuðið
og hann reyndi að opna augun
og einhver var að leitast við að opna
á honum varirnar.
— Hjerna! Þokukend mynd, sem
Framh. á bls. 1U.