Fálkinn - 19.03.1938, Blaðsíða 6

G
F Á L K I N N
E. Nesbit:
í myrkrinu.
AÐ VAR styrjaldartrúlofun,
ein af þúsund og aftur þús-
und. Hvað hafði eiginlega lirif-
ið hann? Grönn, lítil og ljóshærð
stúlka með skrítið brettunef og
fallega spjekoppa í kinnunum.
Og' livað dró liana að honum?
Fyrst og fremst hetjuna, liðsfor-
ingjann og einkennisklæðin —
mann til að skrifast á við og
bera kvíðboga fyrir. Og svo
kanske giftast honum einhvern-
tíma í framtíðinni.
Hann lialði komið úr skot-
gröfunum i Flanders til Folk-
stone og þaðan var ferðinni
heitið eitthvað þangað sem hægt
væri að skemta sjer — þvi að
fjölskyldan hans átti lieima í
Astralíu. En nú hafði kunningi
lians af vígstöðvunum verið svo
nærgætinn aði kynna hann Dix-
onssystrunum. Að sjá Lizzie,
sem var átján ára, var alveg
sama og að sannfærast um, að
Folkstone væri allra ákjósan-
legasti dvalarstaður. Miklu betri
en London, sem að vísu bafði
mikið af fallegum stúlkum að
bjóða, en samt sem áður enga
eins og Lizzie. Þetta er kallað
ást við 'fyrstu sýn. En þaði var
bara þetta, að Lizzie var altaf
með Önnu. Anna var hin systir-
in og tuttugu og fjögra ára göm-
ul; hún var lagleg stúlka, en
samt ekki eins falleg og Lizzie
— það var svo sem auðvilað. í
fyrsta lagi var hún sem sagt
heilum sex árum eldri og í öðru
lagi virtist hún taka lífið svo
hátíðlega og alvarlega. En al-
vörunni hafði Stranglej7 höfuðs-
maður fengið' sig fullsaddan á
í skotgröfunum. Og eftir eina
viku var leyfistíminn lians úti,
og þá kom alvaran aftur. Hon-
um fanst þvi skemtilegra að
liorfa björtum augum á lífið á-
samt Lizzie þessa stuttu stund
— bver vissi hvað beið hans
fyrir handan.
En Lizzie og Anna voru óað-
skiljanlegar. Ilann drakk te með
Lizzie en með Önnu um leið,
hann gekk sjer til skemtunar
með Lizzie en Anna var jafnan
samferða, og hann dansaði bæði
við Lizzie og Önnu, en auðvitað
ekki í einu. Og það var í svona
hljei þegar þau voru tvö ein, að
hann trúði Lizzie fjrrir þvi, að
hann yrði að hitta liana eina
daginn eftir. Því að daginn þar
á eftir átti liann að fara. Hann
varð að segja henni nokkuð.
Hvað? Ofurlítið handlak sagði
það betur en orð, og handtak á
móti gaf honum svarið, sem
liann hafði búist við. Hún skvldi
koma.
Og liún kom líka. Bíllinn
sem beið þeirra fór með þau
langt upp í sveit og svo komu
fyrstu ástarorðin og fyrsti koss-
inn. Og þegar þau sáu fyrstu
Ijósin blika í Folkstone um
kvöldið voru þau hamingjusöm
og harðtrúlofuð.
Þetta var sem sagt styrjaldar-
trúlofun, ein af mörg þúsund.
Á skipinu sem flutti hann aftur
ti! meginlandsins og nýrra þrauta
á vígstöðvunum, var honum
ijóst, að eigilega þekti hann
Lizzie næsta lítið. Eflaust var
liún fyrst og fremst yfirborðs-
manneskja, eftir lausagopaliætt-
inum í tali hennar að dæma,
en hún var einstaklega elskuleg,
dæmalaust elskuleg og' aðlað-
andi stúlka. Og þegar hann
kæmi aftur — það er að segja
ef hann kæmi þá aftur — ætl-
uðu þau að giftast og verða eins
gæfusöm og prinsinn og prins-
essan í æfintýrinu. En þangað
til ætluðu þau að skrifast á,
skrifa á hverjum einasta degi,
og brjefin bennar mundu ef-
laust gefa lionum nýja og gleggri
mynd af unnustunni. Það hjelt
Strangíey höfuðsmaður.
En þelta urðu hversdagsleg
hrjef með „þúsund lcossum“ og
„manstu “, þó að æfiulega væri
fátt að muna, og þó að koss-
arnir hefðu ekki orðið fleiri en
svo, að liægt var að skrifa þá
með tveggja stafa tölu. En livað
sem því leið þótti honum ógn
vænt um brjefin og hann geymdi
þau hverl af öðru í vasanum,
sem næstur var lijartanu. Hann
svaraði þeim lika þessum brjef-
um, sem mintu bann á þann
heim sem hann hafði skilið við
og færðu honum leiftur af ynd-
isþokka konunnar og æfilangri
hamingju.
Þessi brjef og eina Ijósmynd
fundu menn i vasa hins særða
þegar liann var hirtur eftir gas-
árásina. Hann bafði fengið kúlu
í liandlegginn — sárið var að
visu ekki hættulegt, sagði lækn-
irinn — en svo var eitthvað að
augunum. Ilöfuðsmaðurinn gat
ekki sjeð, en samt var ekki hægt
að sjá að neitt væri að augunum.
Þrír læknar rannsökuðu hann.
Augun alveg ósködduð. En hann
var steinblindur. Það hlaut að
stafa af eiturgasinu djöfullega
Það fyrsta sem hann bað um
voru brjefin. Hjúkrunarkonan
las þau fyrir liann og liann las
henni fyrir brjef sem liún skrif-
aði Lizzie og sagði benni frá
hvernig komið’ var, um sárið ó-
verulega á handleggnum og um
þetta hryllilega með augun.
Hverju mundi Lizzie svara?
Þegar svarið kom las hjúkr-
unarkonan: „Elskan mín. Jeg
vildi óska að jeg væri þetta
brjef, að jeg fengi að liníga að
brjósti þínu eins og það og að
jeg fengi að tala við þig og vera
hjá þjer eins og það. Ástin mín,
þú þarft engin augu, þú hefir
augu mín til. að sjá með . . . .“
Var það Lizzie, sem gat skrif-
bð svona? Hún Lizzie hans?
Gleðiandvarp kom frá brjósíi
hans. Hann fann að ógæfa hans
liafði vakið hið annað eðli lienn
ar til lífsins, fætt nýja Lizzie.
Var hann ekki öfundsverður,
þó að hann lægi þarna stein-
blindur.
En hann gat ekki þegið fórn
hennar, Ijet liann hjúkrunar-
konuna skrifa. Hann leysti hana
af öllum loforðum. Og hringur-
inn fór í brjefinu.
Hringurinn kom aftur ásamt
hrjefi, sein hjúkrunarkonan las
með tárin í augunum.
„. . . . hvaða vitleysa. Eins og
jeg ætti að sleppa tökunum á
lífsgæfu minni af þessum ástæð-
um. Þú hefir engin augu, segir
þú. í fyrsta lagi þá held jeg að
þú munir fá sjónina aftur. Og i
öðru lagi: ef það verður ekki,
hver á þá að lesa fyrir þig og
skrifa fyrir þig ef ekki hún
Lizzie þín . . . . “
„Heyrið þjer höfuðsmaður“,
sagði hjúkrunarkonan, „nú skrif
um við ekki fleiri svona brjef,
við skrifum heldur og' spyrjum
hvort hún vilji giftast okkur“.
Hún var vön að nota svona
orðalag, hjúkrunarkonan.
Og það varð úr, að brjefið var
skrifað í þessum anda. Sam-
kvæmt sjerstöku leyfi hafði
Strangley fengið far með skipi
til Ástralíu heim til ættingja
sinna, en fjárliagurinn leyfði
ekki, að hann stæði nema einn
dag við i London. Kunningi hans
þar tókst á hendur að húa alt
undir giftinguna. Lizzie hafði
ekki um annað að hugsa en að
lcoma á staðinn. Mundi hún
gera það?
Svarið kom eftir stutta hið.
Já, hún ætlaði að koma. Og
henni þótli sjerstakega vænt um
að þessi kirkjan liefði verið val-
in. Hana hafði dreymt um, að
hún giftist einmitt þar.
,StrangIey höfuðsmaður1, sagði
hjúkrunarkonan, „ jeg þekki
mennina en jeg þekki líka kven
fólkið og jeg verð bara að segja
það, að ef þjer hafið ekki eigna-
ast gull af konu, þá get jeg eins
hætt hjúkrunarstörfum“.
Svo fór liann til London og
var kominn í anddyri kirkjunn-
ar í tæka tíð ásamt kunningja
sínum úr hernum og svara-
manni. Og í myrkrinu — því að
alt var í myrkri hjá þeim blinda
— tók presturinn í liöndina á
honum og sagði: „Jeg óska yð-
ur allrar gæfu“.
En nú leið hálftími og síðan
annar og Lizzie kom ekki. Og
presturinn Ijet á sjer heyra að
hann hefði ekki tíma til að hiða
lengur. Þeir gætu sent til hans
þegar brúðurinn kæmi.
Hann slóð þarna náfölur ög
beið — og beið ....
Fjelagi lians fór að ympra á
því bvorl þetta gæti ekki stafað
af því að hún hefði misskilið
hvar giftingin ætti að fara fram.
En Strangley liristi höfuðið.
En svo kom hún loksins, eftir
hálfan annan tíma. Kunningj-
anum ljetti mjög — liann hafði
þekt dæmi þess, að hrúður
gleymdi brúðkaupinu eða það
sem verra var. Nú kom liún og
slóð við hlið brúðgumans. Það
ver sent eftir prestinum og svo
urðu þau maður og kona í
snatri, alveg eins og verið væri
að afgreiða hraðskeyti. Elisabet
Ssomers skrifaði stúlkunafnið
sitt í síðasta sinn, presturinn lók
i höndina á þeim og tók við
borguninni og þau fóru út i
bifreiðina sem beið og óku af
stað á járnbrautarstöðina. Það-
an áttu þau að fara með braut
til skipsins, sem flytti þau til
Ástralíu.
Hún var ákaflega hljóð og
hæg, sagði varla orð og þá með
skjálfandi rödd. Var það af
sælutilfinningu eða einhverju
öðru Hann spurði:
„Ástin mín, liggur illa á þjer,
iðrastu þess sem þú liefir gert?
Það er ekki of seint ennþá, við
erum ekki komin nema i lest-
ina“.
Þau voru ein í klefa og' hann
þrýsti henni að sjer.
„Lizzie, Lizzie, hefir þú fórn-
að of miklu? Hversvegna komstu
svona seint í kirkjuna? Var það
af þvi að þú .... yærir í vafa?“
Hann þreifaði eftir liendinni
á henni og fann hana. Hún var
köld, mjög köld. Hún greip um
handlegginn á honurn og loks
sagði hún:
„Jeg var ekki i vafa, en það
hefir gerst dálítið annað, nokk-
uð hræðilegt, sem jeg þori ekki
að segja þjer . .. .“
„Hönd þin er köld, Lizzie. Er
það sem þú þorir ekki að segja
mjer það .... að þú elskir mig
ekki?“
„Nei, nei, nei“, sagði hún.
„Eina afsökunin min er sú, að
jeg elska þig. Og reyndar er
það ekki afsölum heldur, en
það er skýring“.
„Þú kvelur mig, Lizzie, tal-
aðu .... segðu mjer alt . . . . ‘
„Má jeg halda í höndina á
þjer “ sagði hún. „Og hlustaðu
nú á það, sem jeg hefi að segja.
Þegar jeg liefi gert það þá
muntu hata mig. Jeg er ekki sú
Lizzie sem þú heldur, jeg' er
Anna, Anna .... Lizzie vildi
elcki giftast þjer af þvi að þú
<<
„Af því að jeg er blindur?"
Hún kinkaði kolli, en hann
gat ekki sjeð það.
„En hversvegna sagðirðu þetta
ekki í kirkjunni, Anna?“
„Hvernig gat jeg það? Frammi
fyrir vini þínum, prestinum og