Fálkinn - 19.03.1938, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
svaramanninum. Jeg vissi að
það var beðið eftir mjer. Og
það er hægt að rjúfa hjóna-
band. Jeg vissi ekki hvað jeg
gerði. Lizzie sagði mjer á síð-
ustu stundu, að hún gæti ekki
gifst þjer. Jeg bað bana og
grátbændi, en hún neyddi mig
til þess að fara og segja þjer
hvernig komið var. En þegar
jeg svo kom i kirkjuna ....
jeg gat það ekki .... ekki vegna
vkkar, sem höfðu beðið“.
„En brjefin“, bugsaði bann
með sjer. Og nú varð honum alt
Ijóst.
„Brjefin, Anna, liver hefir
skrifað þau, jeg á við brjefin,
sem jeg fjekk eftir að jeg varð
blindur. Þau voru svo ólík brjef-
um Lizzie. Það ert þú, Anna,
sem hefir skrifað þau “
„Já“, livíslaði hún, „það var
jeg. Lizzie grjet nætur og daga,
hún vildi ekki giftast manni
sem var blindur, sagði hún, en
liún vildi ekki heldur rjúfa
trygð við þig. Hún bað mig um
að skrifa og jeg skrifaði. Jeg
skrifaði og ....
„Hversvegna, Anna? Vegna
þess að þú kendir i brjósti um
mig?“
„Nei, nei. Jeg skal segja þjer
hversvegna. Jeg skal hrjóta odd
af oflæti mínu og segja þjer
það. Vegna þess að jeg hefi
elskað þig frá þeirri stund, sem
við sáumst fyrst“.
„Og þessvegna skrifaðir þú
nafn Lizzie í kirkjubókina?“
„Ekki Lizzie heldur sjálfrar
mín. Við heitum báðar Elisa-
beth Somers, j)að er fyrra nafn
Lizzie en síðara nafn mitt.
Heldurðu að jeg hefði jjorað
það annars. Nú hefi jeg sagt
jjjer hvernig í öllu þessu liggur.
Fyrirgefðu mjer. Jeg gerði j)að
ekki af illum hug“.
Hann þrýsti hendur hennar.
„Jeg veit það, jeg veit j)að.
Þetta er mikið áfalJ, Anna, en
það er gott um leið. Lofðu mjer
að hugsa“.
Hann lnigsaði. Hugsaði lil
tveggja brjefa. „Jeg óska að jeg
væri ])etla brjef, svo að jeg
fengi að koma að brjósti þinu,
og fengi að tala við ])ig ....“
Og: „Ef þjer batnar ekki aftur
hver á j)á að lesa fyrir þig' og
skrifa brjefin þín, ef ekki Lizzie.
Þú ált að sjá með minum aug-
um“.
Lizzie, hann hataði nafnið
núna. Anna, hefði átt að standa
þar. Hafði hann ekki sagt und-
ir eins, að það væri ekki Lizzie
sem skrifaði þessi brjef? Og það
var ])að líka — önnur Elisabetli
Somers. Og nú sat liún j)arna
bjá honum.
Önnur endurminning kom
fram: trúlofunarkvöldið í Folk-
stone. Nú mundi liann hið ó-
rannsakanlega dýpi, sem hafði
verið í augum Önnu j)að kvöld.
. . . . í sama bili heyrðist ægi-
legur hávaði, brak og brestir og
óp og kveiii. Og svo varð alt
Mark Hellinger:
Framtíðardraumurinn
dimt — líka fyrir augum henn-
ar. Þau spruttu upp en var
kastað aftur í sætinn og á næsta
augnabliki bringsnerist alt. Aft-
ur beyrðist brak eins og í
fjarska og svo ýms liljóð.
Þau lágu á gólfinu í vagnin-
um. Hann liafði kollvelst út af
teinunum og stóð nú aftur á
rjettum kili.
„Járnbrautarslys“, sagði hann.
„Mjer fansl sem snöggvast að
jeg væri kominn aftur suður í
Flandern. Hefirðu meiðst, Anna?
Anna ....!“ hrópaði hann hátt.
„Nei, guði sje lof. En j)ú?“
Hann þrýsti henni að sjer.
„Við verðum að reyna að kom-
ast út úr yagninum áður en
hann fer að hrenna .... Bara
að jeg gæti sjeð“.
„Það mundi ekki stoða mik-
ið. Jeg sje ekkert heldur“, sagði
hún.
„Hlustaðu! Heyrirðu nokk-
uð?“ Þau hlustuðu bæði. Þau
beyrðu liróp og köll. Ákafar
raddir og liratt fótatak, sagar-
hljóð og' axarhögg,
Svo hrópaði hann liátt. Það
var eins og vein i dýri, fansl
henni fyrst, en svo .varð j)að
að undurfögrum söng.
„Jeg sje! Guð minn góður
. . . . jeg sje!“
Hún sá líka. Einhver var á
ferli með ljósker rjett hjá þeim.
„Jeg sje!“ Hún tók um liöfuð
hans báðum liöndum og hann
þrýsti henni að sjer. Nú voru
augu hennar blind .... af tár-
um.
„Elsku brjefritarinn minn, jeg'
sje, . . .lofaðu mjer að sjá þig“.
1 sama bili var hurðin brot-
in upp með öxi og í birtunni
sáu björgunarmennirnir mann
með konu í faðminum og heyrðu
hann kalla: „Jeg sje!“
Hann hafði fengið taugahrist-
ing .... Já, en ekki á þann hátt
sem menn lijeldu. Læknarnir
höfðu síðarmeir margt um til-
felli Strangleys að segja og
komust að þeirri niðurstöðu, að
áhrif taugahristings gæti upp-
hafið álirif annars taugahrist-
ings.
En þeim lijónunum fanst eðli-
legast að kalla þetta kraftaverk.
Og víst var j)að kraftaverk.
Kraftaverkið frelsaði hann frá
þeirri stúlku, sem ekki slóðst
einu sinni fyrstu raunina i lnnni
alvarlegu baráttu lífsins og gaf
lionum í staðinn einmitt j)á, sem
var fús til að fórna öllu fyrir
hann.
Þau klöngruðust út úr vagn-
inum og byrjuðu nýja lífið með
því að liðsinna þeim, sem höfðu
slasasL við slysið, sem gaf ])eim
ljósið og lifið.
Drp.kkiö Egils-öl
Neðanjarðarbrautin rann gegnuni
borgina. Flestir farþegarnir voru að
lesa blöðin — eða góndu hver á
annan.
Lestin staðnæmdist við 48. götu.
Ógurlegur ys og þys ineðal fólksins
sem fór út og kom inn.
Jolinny Clark stóð á gangveginum
því að öll sæti voru full. Hann var
hugsandi á svip, eins og honum lægi
eitthvað þungt á lijarta. í vasanum
hafði hann rjetta 3785 dollara. Vit-
anlega átti hann þá ekki sjálfur.
Ekki fimm aura af þeim. Firma'ð
Blotton & Co. átti peningana, en
þar hal'ði Johnny unnið í fimm ár.
Síðustu þrjú árin liafði honum verið
trúað fyrir þvi að sækja vikukaup
starfsfólksins inn i hankann í City
og færa þá eigandanum, Barton for-
stjóra, á skrifstofuna. Hann var alt-
af einn í þessum ferðum. Barton
fanst það öruggast. Engan mundi
gruna að Johnny væri með mörg
þúsund dollara i vasanum.
Jolinny var í rauninni hei'ðarleg
sál. Hann hafði ekki stolið svo miklu
sem tíeyring alla æfi sína. Kanske
var það ilmnum í vorloftinu að
keniia , a'ð hann var svo skrítinn i
dag. Það kom yfir hann ómótstæði-
leg löngun til að ferðast — fara
eitthvað langt — í önnur lönd, lielst
alla leið til Evrópu. Óstjórnleg frels-
isþrá. Og þá laust þeirri liugsun
niður í honum — að stela.
Lestin þaut gegnum jarðgöngin á-
leiðis að stöðinni lians og staðnæmd
ist. Hann flýtti sjer upp stigana —
út í birtuna og sólskinið. Og nú dalt
honum í liug að næsta ár, eftir tíu
og tuttugu ár ætti hann enn a'ð fara
þessa sömu ferð, altaf sömu götuna
.... altaf. Og sólin mundi skína og
loftið verða þrungið af loforðum og
freistingum og draumum um frelsi.
Þegar hann var sestur inn á skrif-
stofuna aftur þá gleymdi hann þess-
um hugleiðingum um sinn. En hugs-
unin kom aftur. Hvað það væri ein-
falt, ofur einfalt að losna úr þessu.
Og svo gerði hann það einn föstu-
daginn.
Ansi vel af sjer vikið, annars.
Hann fór i hankann eins og vant
var. Þaðan fór hann heim til sín
og faldi peningana og fór svo á skrif-
stofuna. Hengdi frakkann sinn og
hattinn á naglann, kálur og blístrandi
og barði siðan á dyr hjá Barton,
hneigði sig og tala'ði um daginn og
veginn meðan hann þreifaði lil vas-
ans til þess að taka upp veskiði Alt
i einu gerhreytist andlitssvipurinn
.... fyrst kom spurningarmerki og
svo óðagot og örvænting og hann
hneig aftur á hak i stólinn.
„Það er ekki hjer! Æ, herra Bar-
ton — það er týnt — það liefir ver-
ið stolið af mjer! Já, jeg man það
núna, að jeg lenti í mannþröng ....
æ, þetta er hræðilegt .... öllum
peningunuin stolið!“
Lögreglan var kölluð þegar. Hann
var yfirheyrður itarlega. En Johnny
ljet ekki flækja sig. Alt sem hafðist
upp úr honum var lýsing á manni
einum, sem líklega liefði stolið
veskinu. Sú lýsing gat átt við tvær
miljónir manna i borginni.
Barton var eiginlega gramari yfir
kæruleysi stráksins heldur en pen-
ingamissinum. „Mjer þykir það leitt,
Johnny — en jeg verð að segja yð-
ur upp vistinni. Þjer hafið starfað
hjer í fimm ár — og vi'ð liöfum altaf
verið ánægðir með y'ður, en —“
hann ypti öxlum — eftir það sem
nú er skeð sje jeg engin önnur ráð.
, Þjer geti'ð fengið tveggja vikna kaup
i hjá gjaldkeranum. Verið þjer sælir!“
Johnny ljek á alls oddi þegar hann
kom út á götuna. Nú var liann rík-
ur ma'ður! Hann átti 3785 dollara og
tveggja vikna kaup að auki. Vitan-
lega var það leiðinlegt að hann
skyldi hafa orðið að stela til að
verða ríkur — en árangurinn var
líka ómaksins verður.
Hann var svo hygginn að hann
hreyfði ekki við peningunuin fyrst
um sinn. Það var ekki gott að vita,
nema refirnir hefðu njósnara á hött-
unuin á eftir honum.
Til þess að vera sem öruggastur
fór hann á stúfana á liverjum morgni
til þess að spyrjast fyrir um atvinnu
Sem betur fór — frá hans' sjónar-
miði — var hvergi atvinnu að fá
um það leyti. Svo að hann kom jafn-
an eins frjáls aftur og liann hafði
farið lit.
Einn daginn fór hann inn i horg-
ina til þess að litvega sjer vegabrjef.
Hann sótti það eftir fjóra daga. Fór
heim — taldi peningana — jú, þeir
voru þar með tölu. Hann stakk þeim
i vasarin og vildi ekki vekja grun
með því að taka saman dótið sitt —
eða yfirleitt að hafa nokkuð með
sjer. Hann ætlaði bara að ganga út
eins og hann var vanur á morgnana,
laka neðanjarðarbrautina að 14. göiu
og fá bifreið þaðan og aka niður að
höfninni — og svo með fyrsta skipi
til Evrópu.
Þetta var svo einfalt.
Jolinny gat varla varist hrosi er
hann stóð á gangveginum í vagnin-
um — það var hvergi sæti að fá
fremur en vant var. All þelta fólk
kringum hann var eflaust bláfátækt.
Það las' blöðin sín og góndi hvert á
annað og rölti út og inn. Hann liafði
einu sinni verið einn í þess tölu. En
nú var hann það ekki lengur. Hann
var á leið til Evrópu — til æfintýrs-
ins — draumsins um lifið og frelsið.
Hann fór af lestinni við 14. götu.
Upp stigana — út á götuna. Hann
náði í bifreið.
„Niður að höfninni“, sagði hann.
„Hvaða bryggju?“
„Það er sama bara niður að
höfninni“.
„Gott og vel“.
Johnny stóð um stund á liafnav-
bakkanum. Hann hafði liitt á skip,
sem átti að fara eftir tvo tima. Og
það fór stundvislega. En Johnny fór
ekki með því. Nei. Hann stóð eftir á
bakkanum og horfði á eftir skipinu
og grjet eins og hjartað í honum ætl-
aði að springa. Því að hann hafði
uppgötvað, að það hafði verið stolið
af honum í neðanjarðarhrautinni.
Veskið með öllum peningunum var
horfið.
Þegar Svíar voru að flytja lið sitt
heim frá Þýskalandi eftir þrjátíu ára
stríðið, lögðu 25 skip upp í einu, frá
Usedom í Pommern, og liöfðu þau
innanborðs samtals 54 þúsund far-
þega, sænska hermenn og konur
þeirra og börn, er þeir höfðu eign-
ast á hinni löngu veru sinni í Þýska-
landi. Nóttina milli 4. og 5. desem-
ber, áriðl648, rauk á liið mesta fár-
viðri, og voru skipin þá í nánd við
Borgundarhólm, og strönduðu 19
þeirra þar, eða sukku við sker þar
í nánd, en um tvö þúsund manns
fórust. Árið eftir slrandaði aftur
sænskur floti við Borgundarhólm, og
druknuðu þá þrjú þúsund manns.
Sum þessára skipa höfðu mikla fjár-
sjóði innanborðs, gull, silfur og gim
steina, og nú ætlar danskur kafari,
að nafni G. Sikker-Hansen að fara
að leita að þessum skipum á sjávar-
botni, í von um að finna i þeim
eitthvað af fjársjóðum þeim er með
þeim sukku.