Fálkinn - 19.03.1938, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Setjiðþið saman!
1. ...
2. . .
3. . .
4. . .
5. . .
6. . .
7. . .
8. ..
9. ..
10. ..
11. ..
12. . ,
13. ..
14. ..
15. ..
1. Bær i Þingvallasveit.
2. Þessvegna (latína).
3. Eyja i Miðjarðarhafi.
4. Lík geirfugli.
5. Vatnajökulsfari.
6. Foss i Ameriku.
7. -----um, spámaður.
8. Kvenheiti.
9. Mannsnafn.
10. -----, Nóason.
11. Bæjarnafn.
12. Sandauðn.
13. Mannsnafn.
14. Bær í Danmörku.
15. ------ur, kaldur.
Samstöfurnar eru alls 35 og á að
búa til úr þeim 15 orð, er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnu-
taldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
Nöfn tveggja forsætisráðherra.
ar
a—a—a—a—að—ahl—al
—e—ensi—erg—gar—gæs!—
hraun—i—jór—mann—mör
—ni—nó—o—od—os—61—
rhod—tún—unn.
■—b—ból
i-*har—
nap—n
—svav—
Slrykið yfir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana i orð og
skrifið orðið á listann lii vinstri.
Nota má ð sem d, i sem í, a sem á,
o sem ó, u sem ú og öfugt.
ÍSPRINSESSURNAR.
Hjer á myndinni sjest heimsmeist-
ari kvenna i listhlaupi á skautum,
Cecilie Cooledge, og er myndin tekin
eftir að lmn liafði unnið ensku
meistaratignina i vetur. Tveir keppi-
nautar hennar eru lijá henni á mynd-
inni, Brenda Stroud (t v.) og Pamela
Stephany 1. h. Myndin er tekin i
skautahöllinni í Wembly í London.
FRÚ SANTA CLAUS.
Jólasveinninn er kallaður Santa
Claus í Englandi og Ameriku og nú
hafa Ameríkumennirnir tekið rögg á
sig og gefið honum kon.u. Hún litur
út eins og myndin sýnir og er i föt-
um úr gleri og cellofan og með neon-
Ijós í kollhúfunni.
og Gordon sent reyndu að lífga dálítið upp.
— Þegar þú verður „tanta“ mín bráðum
þá kem jeg til þín með allar mínar áhyggj-
ur, Diana, sagði Gordon. Heldurðu aS
þú hjálpir mjer?
— Jeg .... jeg skal reyna, svaraði liún.
— Skál, „tanta“, kallaði hann. — Hún er
hálf lítilsigld, veslings pislin, en við skulum
laga hana til, hvíslaði hann að Fay.
— Þú ert ekki með perlurnar eða neitt
af hinum minjagripunum sem jeg liefi sent
þjer, sagði sir Jeremialt varlega. Þótti
þjer þeir ljótir?
Hún var í óbrotnum reykbláum kjól, sem
var í svo góðu samræmi við stór og skær
augu hennar. Ilún bar ekkert skart nema
trúlofunarhringinn sinn.
— Mjer fanst ekki rjett að brúka þá fyr
en við .... við værum gift, sagði hún nærri
hvislandi.
— Og þá ber þú þá min vegna, er ekki
svo?------—
Sá mikli dagur rann upp og sól skein í
heiði, eins og vera ber á brúðkaupsdögum.
Frú Fenton leit yfir útganginn á brúður-
inni og lagði til að hún setti ofurlítinn roða
í fölar kinnarnar á sjer. Hún fjekk hana til
að drekka glas af kampavíni til að sefa
taugarnar. Ofurstinn ætlaði að fá sjer glas
líka, en liún afstýrði þvi.
— Þú færð ekki dropa fyr en við komum
úr kirkjunni, sagði liún í skipunarróm. —
Þú ert búinn að fá nóg í morgun.
Svo lagði hún Díönu og ofurstanum síð-
ustu lífsreglurnar og ók sjálf áleiðis til
kirkjunnar með Fay.
Á báðar liliðar vegarins frá gistihúsinu
til kirkjunnar hafði fjöldi fólks safnast
saman til þess að fá að sjá brúðurina. Og
hver einasti bekkur i kirkjunni var setinn.
Frú Fenton var mjög ánægð með það,
einkum þar sem engum hafði verið sent
boðsbrjef. Sir Jeremiah stóð upp við gi'át-
uraar ásaml bróðursyni sínum. Hann brosti
vandræðalega til tengdamóður sinnar lil-
vonandi og einblíndi svo á nýjan leik út að
dyrunum, því liann bjóst við brúðurinni
á hverri stundu.
Hump Proctor liafði komið i tæka tíð og
náð sjer í sæti þar sem hann gat sjeð um
alla kirkjuna. Ilann leit á klukkuna og
rann í hug hvort Val Derring færi ekki
bráðum að koma með „furðuviðburðinn“
sinn. Óneitanlega var liann sniðugur, Val!
En í þetta sinn hafði hann reist sjer hurðar-
ás um öxl ef honum datt í hug að liann gæti
afstýrt brúðkaupinu.
Á gistihúsinu fór alt eftir áætlun. Ljóm-
andi falleg bifreið með tveimur einkennis-
búnum mönnum í framsætinu hafði runnið
upp að dyrunum, en dyravörðurinn stóð og
beið merkis um að liann ætti að opna dyrn-
ar fyrir brúðurinni og föður hennar.
Ofurstinn hafði dubbað sig upp; hann
var i jakkett og röndóttum brókum, með
ljóst hálsbindi og slóra rauða rós í lmappa-
gatinu. Maður hefði getað haldið að það
væri liann, sem ætlaði að fara að gifta sig.
Hann var talsvert rauðeygður og enn blárri
á nefinu en venjulega, en það kom af því
að hann hafði fengið sjer ofurlítið meira
hjartastyrkjandi undir hlutverk sitt en kon-
an hans liafi leyft honum.
Nú var alt lil reiðu, merkið var gefið,
Díana tók urn handlegg honum og þau
gengu ofan þrepin. Dyravörðurinn opnaði
bifreiðina fyrir henni og hún seltist í aft-
ursætið og faðir hennar hjá henni. Og að-
dáunarkliður heyrðist frá mannfjöldanum.
Svo lokaði dyravörðurinn hurðinni og bif-
reiðiii ók af stað.
— Pú-ú! stundi ofurstinn. Tveimur
mínútum of sein!
Bifreiðin hafði ekið hægt fyrir hornið en
herli nú á. Það var aðeins hálfur kílómeter
til kirkjunnar en ofurstinn var svo önnum
kafinn i nokkrar mínútur, við að laga á
sjer liálshnýtið, að hann tók ekki eftir leið-
inni sem farin var. Svo leit liann út um
gluggann og fanst hann ekki kannast við
sig.
— Þeir eru að villast, bjálfarnir, sagði
hann. — Þeir ættu þó að vita livar Sl.
Ambrosíusarkirkja er!
Hann barði á rúðuna fyrir framan sig,
en hinir tveir einkennisbúnu ljetu ekki svo
lítið að lita við og bifreiðin var altaf að
herða á sjer.
- Hvern andsk. . hrópaði hann og barði
fastar í rúðuna.
En ekki sáust nokkur m,erki þess enn,
að honum yrði sint. Voru þeir báðir blindir
og heyrnarlausir, þessir skarfar? Hann
öskraði og bölvaði og barði á rúðuna, en
það dugði ekki hót.
Þeir voru komnir út á þjóðveginn, langt
frá St. Ambrosiuskirkjunni. Þarna stóð
bifreið ó vegarbrúninni, lítill, grænn op-
inn bill. Stóri vagninn ók upp að hliðinni á
honum, einkennisbúnu mennirnir hoppuðu
út og annar opnaði stóra bílinn, þeim meg-
in sem Díana sat.
Gerið þjer svo vel, ungfrú, sagði liann
og glotti út undir eyru. En hinn maðurinn
hafði sest við stýrið á litla bílnum.
Hvern þremilinn á þetta að þýða?-
hrópaði ofurstinn og greip í handlegginn á
Díönu um leið og liún steig út. En það var
sterkari liönd sem þreif um úlfliðinn á
honurn og liann varð að sleppa Díönu.
— Komið þið undir eins. Jeg læt tugt-
húsa ykkur öll!
— Það er betra að þjer akið aftur til
kirkjunnar og segið, að það verði að fresta
brúðkaupinu, sagði bílstjórinn. — Brúður-
in liefir forfallast vegna annarar ráðagerð-
ar. Ef þjer getið ekki stýrt bílnum sjálfur
þá verðið þjer að bíða þangað lil einhvern
ber hjer að, sem getur hjálpað yður.
— Vertu sæll, pabbi! kallaði Díana.
Mjer þvkir ]ietta leitt, en jeg get ekki lagt