Fálkinn - 19.03.1938, Blaðsíða 12

12
FÁLRINN
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR y
LEYNILÖGREGLUSAGA.
þetta tækifæri, seni jeg' hefi orðið að hiða
eftir i mörg ár. En svo er líklega vonlaust
um það.
Það er það víst ekki. Þú ræður víst
vel við það. Segðu mjer frá hlutverkinu.
Þetta er sögulegt leikrit og Ijómandi
fallegir húningar. Hvernig heldurðu að jeg
liti út í krínólínu, Humpli?
Þú verður yndisleg, jafnvel þó þú vær-
ir ekki í neinu, sagði Humpli ertandi.
Þetta verður fræg mynd. Því ekki að taka
|jetta lilutverk?
Hún strauk honum liárið aftur og þrýsti
sjer faslar að honum.
Það eru peningarnir sem það veltur á,
hvíslaði liún. t
Nú—ú?
Joy Garry vill gjarnan ná í þetta hlut-
verk líka og vinur hennar hefir lofað að
leggja fram tiu þúsund pund í kostnaðinn
við myndatökuna. En ef við getum lagt
iram tólf þúsund þá fæ jeg hlutverkið.
Schekhurg segir að jeg muni eflaust geta
leikið hlutverkið betur en Joy, og ef jeg næ
á annað horð í gott hlutverk þá ætti fram-
líðin að vera góð.
Tólf þúsund pund, tautaði hann.
Er það ekki nokkur leið? Hann segir
að þetta sje gróðafyrirtæki. Þú færð áreið-
anlega fimtíu af lnmdraði.
Heyrðu, Gwen, þú hefir fengið svo
mikið. Og þú hrúkar peningana eins og
sand, hæði á veðhlaupabrautunum og ann-
arsstaðar.
Jeg lofa þjer því, að jeg' skal stein-
liælta að veðja. Og þú elskar mig? Þú vilt
að jeg fái tækifæri til að reyna hvað jeg'
get?
Það er þýðingarlaust að reyna að skíra
veikleika mannsins þegar konan er annars-
vegar. Ilann getur verið liarðbrjósta og til-
finningalaus að öðru leyti, en lætur einskis
ófreistað til þess að missa eklci komma
scm liann heldur upp á. Humph gat brosað
að Gus, en sjálfur var bann svo að öll and-
slaða hans hvarf eins og reykur i örmum
Gwen.
— Ætli jeg' geti ekki fengið Schekhui'g til
að semja við mig um tíu þúsund pund líka?
þá sparar þú tvö þúsund. Það væri gaman.
Jeg skal sjá til hvað jeg get gert, sagði
liann með semingi.
— Ó, elskan min .... elskan! Þú lieldur
að það sje hægt? Jeg vissi það altaf, að
enginn er eins og þú.
—- Jeg, hefi ekki lofað neinu!
— Ó. Humph. Þú ert svo yndislegur. Nú
skal jeg klæða mig og svo getum við geng-
ið út.
„Skugginn“ sá þau koma út og ná sjer í
bifreið. Hann heyrði að þau sögðu bílstjór-
anuin að aka á alkunnan veitingastað en
hann elti þau ekki þangað. í staðinn fór
hann inn i húsið og skrifaði upp nöfn allra
leigjendanna eftir töflunni við innganginn.
Þarna voru sex íbúðir. Á nr. 4 áttu Hubro
og frú lians heima. Hann setti það nafn
sjerstaklega á sig.
Hann gekk upp stigann. óg byrjaði á
íbú'ð Hubros. Stúlka kom fram og' opnaði
undir eins og bann hafði hringt.
. Er herra Ilubro heima?
Hann er alveg nýfarinn úl.
Jæja, jeg sá hifreið aka hjerna rjett
áðan. Var frúin með honum?
Já. Frá hverjum á jeg að skila kveðju?
Það; gerir ekkert til með það. Jeg kem
aftur á morgun.
— Bara að hann fari ekki norður á morg-
un aftur.
Norður? Var það þannig sem Humph
Proctor leyndi hinni tvöföklu tilveru sinni?
— Jæja. Haldið þjer að hann vilji kaupa
nýja alfræðisbók?
Þjer eruð alveg eins og gömul alfræð-
isbók, sagði Iiún og skelti hurðinni í lás
fyrir nefinu á honum.
Hefði frú Fenton fengið sínu framgengt
mundi brúðkaup dóltur hennar og sir Jere-
miahs liafa verið haldið með miklum iburði
og' prýði. Hún hafði hugsað sjer mynd af
sjálfri sjer í blöðunum sem móður brúðar-
innar, ásamt lýsingu af kvenkjólunum,
brúðkaupsgjöfunum og öllu þessháttar. Svo
að henni fjell það bölvanlega að dóttir
hennar skyldi hiðja hana um að hafa brúð-
kaupið eins ihurðarlítið og unt væri, og liún
neytti allra bragða til að fá sínu framgengt.
En sir Jeremiah veitti henni engan stuðn-
ing.
Þetta á að vera eins og Díana vill
hafa það, sagði hann. — Eða munduð þjer
fremur kjósa að fógetinn gæfi okkur saman?
Æ nei, sagði frú Fenton. óg Díana
vildi heldur ekki heyra á það minst. Úr því
að liún liafði látið tilleiðast að giftast sir
Jeremiah á annað borð, þá varð að minsta
kosti presturinn að gefa þau saman.
Sir Jeremiah hafði líka sínar ástæður til
þess að láta ekki meira á giftingunni bera
■en nauður rak til. Ilann hafði heyrt alt
hlaðrið um þennan fráleita aldursmun á
hrúðhjónunum. Og honum fanst sennilegt
að því minna veður sem yrði um brúð-
kaupið þvi fljótara mundi fólk hætta að
tala um það. Og svo hafði verið ákveðið
að þau yrðu gefin saman i litlu St. Am-
brosiusarkirkjunni fyrir utan London.
Líklega hafði atburðurinn viðvikjandi
rúbínum sir Jeremiahs, hinn dularfulli
þjófnaður og, hin merkilegu skil á þýfinu
gert sitt til að vekja athygb almennings á
hrúðkaupihu. En frú Fenton gerði líka alt
sem hún gal til að láta vita af því. Hún
sendi öllum blöðunum Ijósmyndir af Díönu
og margar þeirra voru birtar undir fyrir-
sögninni „Fegursta brúður ársins“. Kjóla-
salarnir gáfu góðfúslega upplýsingar um
livernig Díana mundi verða klædd, og það
var tilkynt, að brúðkaupsferðinni væri fyrst
heitið til París og siðan til ýmsra annara
staða í Evrópu.
Díana vissi hvorki út eða inn. Þegar liún
kom út úr gistihúsinu stóð fólk og góndi á
hana. Ljósmyndararnir eltu hana á rönd-
um. Þó prinsessa hefði átt lilut að máli
mundi hún ekki hafa vakið meiri eftir-
tekt.
Eitt blaðið birti meira eða minna sann-
ort viðtal, sem það hafði átt við Fay. Blaða-
maðurinn hafði lagt fyrir hana þá nær-
gætnu spurningu hvort hún lijeldi að lítill
aldursmunur hjóna væri nauðsynleg undir-
staða ástríks hjónabands.
- Venjulega, ef til vill, hafði liún svarað.
En jeg trúi á undanlekningarnar.
Hafi Fay sagt þetta í raun og veru þá
liafði hún að minsta kosti ekki m,eint það.
Því að liún var sárgröm yfir þessum ráða-
hag. Hún vorkendi Díönu og karlinum líka.
Hann var farinn að ganga í barndómi upp
á síðkastið.
En frú Fenton furðaði sig að sínu leyti
á framferði Díönu sinnar. í fyrstu liafði
hún verið alveg eins og' viljalaust verkfæri
og gert alt sem hún var beðin um, án þess
að henni kæmi það nokkuð við. Frú Fen-
ton liafði mislíkað þetta stórum. Þú ert
hundleiðinleg, hafði hún sagt. — Þú átl
ekki að vera eins og klakadröngull þegar
liann sir Jeremiah kyssir þig!
En þú veist að jeg elska hann ekki,
mamma!
— Þú verður samt að láta eins og þú
elskir hann. Bráðum eigið þið að giftast og
þá vill liann fá meira hjá þjer en kossana.
Það er tími til kominn að þú farir að venja
þig við.
Díana fölnaði en hún svaraði engu.
Sjerðu ekki hvað liann er ástúðiegur?
lijelt móðir liennar áfram. Hann gerir
alt sem hann getur til þess að þú verðir
hamingjusöm. Allar ungu stúlkurnar í
London öfunda þig.
Þær hafa sannarlega ekki ástæðu til
þess.
Faðir þinn og jeg vitum livað þjer er
fyrir bestu. Sem kona sir Jeremiabs fær
þú alt, sem þjer dettur í hug að óska þjer.
Ekki aðeins það sem fæsl fyrir peninga
heldur lika ást hans og alúð. Með ungum
eiginmanni gætir þú aldrei verið örugg.
Hann getur ekki boðið þjer annað en sult
og seyru og eftir nokkra mánuði er hann
farinn að halda framhjá þjer.
Það er ósatl!
Það er satt, en liann faðir þinn og jeg
liöfum revnt eins og við gátum að leyna
þig slíku. Þegar þú eldist muntu skilja
hvað þú átt okkur upp að unna.
En daginn fyrir hrúðkaupið varð
breyting á Diönu. Sinnuleysið hvarf og hún
varð glaðleg'. Hún reyndi að dylja þetta,
en móðir hennar sem hafði haft gát á
lienni dag frá degi og hverja klukkustund,
sá þetta undir eins.
Henni er auðvitað dálitið órótt núna,
þegar alveg er komið að brúðkaupinu, sagði
frú Fenton við manninn sinn. — Nú er
eðlið í henni loksins vaknað.
Það var ekki seinna vænna, urraði
ofurstinn.
Þau liöfðu flutt sig á gott gistihús í Lond-
on og sir Jeremiali borgaði reikninginn.
Það var hara byrjunin. Þegar Díana yrði
lafði Wheeler mundi hún eflaust sjá um,
að foreldra liennar vantaði aldrei neitt.
Kvöldið fyrir brúðkaupsdaginn borðaði
sir Jermiah miðdegisverð með þeim. Hann
hafði tekið Fay með sjer og svo bróður-
son sinn, Gordon Wheeler, tvítugan ungling
og eina skyldmenni sitt. Þetta var fjöl-
skyldusamkvæmi og frú Fenton hlakkaði
lil þegar því væri lokið. Flestir voru held-
ur daufir í dálkinn, það voru aðeins Fay