Fálkinn - 23.04.1938, Blaðsíða 6

(i
FÁLKI.NN
Síðasti þáttur ástarsögunnar.
/
Eftir GEORGE R. PILGRIM
LJANN FÓK fram á heimili Jimmy
Sjewart í Berkshire, án þess að
nokkur æfing gengi á undan. í
fyrstu vorum við aðeins fimm:
Adrian Lord og Iris, konan hans,
Jimmy Stewart, húsbóndinn, Sylvia
Capei og jeg.
Þetta var síðla á sumardegi og
hitinn hræðilegur. Það hafði verið
þrumuveður um daginn, en ekki
nægiiegt til þess að hreinsa loftið.
Allir gluggar á stofunni stóðu upp
á gátt, en gluggatjöldin hærðusl
ekki. Við sátum í rökkrinu og vor-
um að taia saman.
Sólin var ekki hnigin þegar við
komum út eftir miðdegisverðinn.
Við höfðum litið á kvöldblöðin,
sem ávalt komu nokkuð seint til
Cheviot, þangað til ekki var les-
bjart lengur og við íögðum þau frá
okkur. Því að sannast að segja
nenti enginn að standa upp til að
kveikja.
Við höfðum setið og hjalað sam-
an og nú vorum við farnir að tala
um dulræn efni. Og i sama bili kom
Murry Blend inn.
Hann stóð kyr og liorfði á okkur.
Trufla jeg? sagði hann. - Mjer
sýnist þið vera svo æst - meðal
annara orða, er nokkuð að ljósinu?
— Uff, sagði Jimmy.
Það þýðir „ekki neitt“, sagði
Adrian Lord.
— Okkur fanst meira gaman að
sitja í rökkrinu, sagði Iris. Þá
er umhverfið eðlilegra.
Umhverfið eðlilegra?
— Já, skilurðu, sagði jeg ....
við höfum verið að tala um ....
Murray hló. — Jæja, um livað?
—■ Um sjálfsmorð, bætti Sylvia
við.
Allskonar útgáfur af sjálfs-
morðum, hjelt jeg áfram. Jimmy
hefir gefið okkur greinilega lýsingu
á hara-kiri hvernig þeir fara að
þarna í Japan, skilurðu.
— Það var afar spennandi, skaut
Iris inn í.
Jeg opnaði annað augað með
mestu erfiðismunum: Vissir þú
það, Murray, að Japanarnir ....
þegar þeir. . . . Sylvia tók hend-
inni um munninn á mjer.
— Æ, vertu ekki að hafa þetta
upp aftur, það var svo ógeðslegt.
Það líður yfir mig ef jeg heyri það
aftur, sagði hún.
— Og siðfræði sjálfsmorðsins,
spurði Murray og settist í stól.
Hafið þið talað um þá hliðina líka?
— Já, við vorum einmitt að kom-
ast að því þegar þú komst, sagði
Adrian. Jimmy segir, að maður sem
fremur sjálfsmorð hljóti að vera
lydda. En jeg segi að hann hljóti
að vera mjög hugaður.
— Hvort er rjettara, Murray?
spurði Sylvia.
Mjer fanst of heitt tíl að vekja
athygli á því, að þetta kæmi sið-
fiæðinni næsta lítið við. Og Murray
fanst auðsjáanlega það saraa.
— Umræðum um sjálfsmorð hefi
jeg mikinn áliuga fyrir, sagði hann
seinlega, og jeg get talað af tals-
verðri þekkingu um það mál.
— Er hún bygð á reynslu? sagði
jeg í spaugi.
— Hvenær stiguð þjer það skref,
Murray? spurði Iris og allir höfðu
orð hans i flimtingum.
— í alvöru talað, sagði hann eftir
nokkra þögn, hefi jeg einu sinui
þryst skammbyssu upp að enninu
á mjer og hleypt af.
Jeg held að þessi athugasemd
hafi vakið okkur, eða rjettara sagt,
jtg veit að hún gerði það. Það var
svo einkennilegur einlægnis hreim-
ur í rödd Murrays, að hann gat
ekki annað en haft áhrif. Og það
því fremur sein hann kom frá manni
sem ekki lagði í vana sinn að vera
einlægur. Því að Murray Blend var
að yanda fremur þyrkingslegur; það
vitið þjer eflaust, ef þjer fylgist
með ieikritagerð. Þrjú af leikritum
hans, „Ilskórnir", „Fjarlægir ómar“
og „Astarleikur“ voru fræg um allar
álfur. Hann hafði vitanlega samið
ýms fleiri, en þessi höfðu gert hann
frægan.
Hann var ungur maður þrjá-
tiu og tveggja, held jeg, en hann
lcit út fyrir að vera í minsta lagi
átta árum eldri. Hann var lítill og
krangalegur, með hrafnsvart hár.
Murray hrosti litið eitt. Jeg
lield jeg geti svarað háðum spurn-
ingunum í einu. Jeg skal segja
ykkur. . . . Hann dró við sig svarið.
— Jeg skal segja ykkur það. Jeg
gerði það skömmu eftir að jeg
hafði drepið friðil konunnar minn-
ar.
Þetta var annað áfallið og hafði
ekki minni áhrif á okkur en hið
fyrra. Við þektum nefnilega öil
Shéilu Blend og vissum hve yndis-
leg og töfrandi hún var, vissum hve
hjónaband þeirra Murrays var gott.
Loks sagði Adria’n Lord hás; -—
Murray, þú ert að gera að gamni
þin u.
meðfram til þess, að jeg kom hingað
aftur í kvöld.
— Jæja, segðu okkur þá! hróp-
uðum við öll einum rómi.
P YRST OG FREMST, hóf Murray
Bleml máls, verð jeg að segja ykkur
ao um nokkurt skeið hefi jeg verið
tcrtrygginn gagnvart konunni minni
og haft nánar gælur á henni. Þetta
kemur sjálfsagt ykkur á óvart, sem
þekkið Sheilu. En ástæðan er sú,
að þetta ástríkisyfirborð, sem við
höfðum sýnt umheiminum siðustu
tvö—þrjú árin, hefir að meira eða
minna leyti verið loddaraleikur.
Að visu — við höfum sjaldan
rifist og aldrei alvarlega. Eri það er
vist aðeins fólk sem elskast, sem
rífst, lield jeg. Og við Sheila nent-
um því ekki. Við vorum orðin köld
og stóð á sama, hvoru um annað.
En hversvegna ljetum við sem
alt væri í lagi ? Nú jeg get auð-
vitað aðeins svarað þessari spurn-
irigu að minum liluta, en jeg býst
við, að Slieila muni svara líkt. Við
töldum bæði hjónaskilnað eins og
nokkurskonar þrotabúsauglýsingu,
og þessvegna ætti að komast hjá
lionum. Þetta var blátt áfram lije-
gómagirnd og metnaðarmál. Eða
broddborgaraháttur, gæti maður
kallað það. Hvorugt okkar harmaði
eiginlega hvernig komið var, og
við gátum ekki sjeð neina ástæðu
til, að þetta gæti ekki verið svona
áfram.
— En, sem sagt, sá tími kom, að
mig fór að gruna margt um Sheilu,
að hún væri farin að rjúfa þennan
ótalaða hlutleysissamning okkar.
Það byrjaði með því að jeg hlustaði
á nokkur símasamtöl af tilviljun og
komst yfir brjef. Það var undir-
ritað N, en jafnvel þó N-ið liefði
ekki verið mundi jeg undir . eins
hafa getið mjer til, að brjefritar-
inn væri Nigel Preston, sem þið
kannist víst öll við, ljettúðugur
drullusokkur, sem ekki er við eina
fjölina feldur. Ýms smáatvik urðu
líka til þess að styrkja grun minn,
enda þótt þau væru smávægileg í
sjálfu sjer.
Jæja, jeg hafði nú ekki við mikið
að styðjast og eftir að hafa gert
ýmsar ráðstafanir ákvað jeg að
híða. Nokkrar vikur liðu og ekki
skeði neitt, sem styrkti grun minn.
Ekkert fyr en núna á miðvikudag-
inn. Þá var það að Sheila sagðist
ekki geta komið með mjer hingað,
og átylla hennar var svo lítilfjör-
leg, að grunur minn magnaðist við
þetta.
Jeg veil ekki hvort þið hafið
tekið eftir hve sinnulaus jeg hefi
verið undanfarna daga. En það er
ekki að ástæðulausu. Það var stúlk-
an konunnar minnar, sem símaði
til mín í morgun. Hún sagðist hafa
verið að hjálpa frúnni að raða
niður dóti í koffort í allan morg-
un. Hún hafði talað um sjóferð.
Eins og þið vitið fór jeg inn i
borgina rjett á eftir. Jeg fór heim
og fjekk að vita, að Sheila hafði
farið út til þess að borða hádegis-
verð og væri ekki komin aftur.
Rector sagðist halda að hún hefði
farið í búðir. En jeg liugsaði nú
mitt um það og fór inn i skrif-
stofuna mína til þess að ná i
skammbyssuna mína.
Bjánalegt? Já, auðvitað. En hver
er ábyrgur fyrir það sem hann gerir
í æði? Og æði var aðeins tæpi-
tunga á tilfinningum mínum þá
stundina.
Jeg mun hafa verið talsvert fölur
þegar jeg kom ofan og ætlaði út,
fölt andlit og stór, dimm augu. Aug-
un voru tvímælalaust það, sem ein-
kendi hann mest.
Augnaráðið var svo einkenni-
lega ó-enskt. Jeg hefi sjeð augu hans
leiftra af skyndilegu hatri og dreym-
andi eins og i dýrlingi og jeg hefi
sj.eS. þau útvarpa þeim þúsund og
einni tilfinningu, sem liggja milli
þessara andstæðu póla. Þau endur-
spegluðu hvarflandi sál.
En þegar hann sat þarna og
horfði á furðusvipinn í andlitun-
um á okkur glóði úr þeim kaldhæðn-
in, sem lionum var eðlilegust.
Jimmy Stewart varð fyrstur til
að ná sjer aftur. — Skammbyssan
hefir víst ekki verið hlaðin? lá við
að hann kallaði, en Murray kinkaði
kolli.
— Jú, hún var hlaðin. En jeg
hafði ekki sagt yður að hún hafði
ldikkað einu sinni áður þennan sama
dag.
Nú þóttust allir sviknir og ein-
hver kastaði svæfli í Murray án
þess að hitta, Svo sagði Jimmy
Slewart hugsandi:
— En það stendur óhaggað fyrir
því, að þú héfir í raunínni reynt
að fremja sjálfsmorð?
— Já, alveg rjett. Og þessvegna
hefi jeg sjerstöðu gagnvart ykkur
liinum, finst þjer það ekki?
Og það varð jeg að viðurkenna.
— Hvenær var þetta, Murray?
spurði Iris Lord.
— Og það sem meira skiftir. —
hversvegna "erðist það? sagði
Jimmy Stewart.
Hann hristi höfuðið. Nei, mjer
er bláköld alvara. Og jiað skiftir
minstu máli þó að siðari yfirlýs-
ingin verði að takast með svolitl-
um fyrirvara. Maðurinn var að
minsta kosti eins dauður og nokkur
maður getur verið.
— En — en livenær gerðist þetta,
Murray? stamaði jeg.
— Það gerðist núna í dag, svar-
aði hann.
Við störðum hvert á annað. Við
mintumst þess öll, að hann hafði
farið inn í borgina í morgun, eða
rjett fyrir hádegið, eftir að hringt
hafði verið til hans í síma. Hann
þurfti að reka þar smávegis erindi,
hafði hann sagt.
Hann hlýtur að hal'a tekið eftir,
hve undarlega Jimmy Stewart horfði
á hann, því að nú hló hann lágt.
— Nei, Jimmy, þjer skjátlast. í
báðum tilfellunum, sagði hann.
Jimmy roðnaði. — Jeg veit ekki
hvað þú átt við, sagði liann ákaf-
ur.
Hversu ótrúlegt sem ykkur
finst það, þá er jeg hvorki fullur
eða vitlaus, sagði Murray mjúkl. Og
jeg skildi að hann sagði satt. Nú
fór Iris að hlæja.
— Ef þið viljið heyra mitt álit,
þá held jeg að hánn sje að gahbast
að okkur, sagði lnin. — Eftir dá-
litla stund segir hann okkur, að
þetta sje þráðurinn í næsta leik-
ritinu hans, eða eitthvað því um
líkt.
—• En nú á tímum er enginn
þráður i góðum leikritum, sagði
Murray. — Að minsta kosti ekki i
minum leikritum.
En við neitum að hlusta á hann
lengur. Skýring Irisar var tekin góð
og gild. Auðvitað var þetla svona.
Að okkur skyldi ekki hafa dottið
það i hug fyr. Murray sat sjálfur
kyr og var svo undarlega þögull.
— Eigi að síður vil jeg gjarnan
heyra söguna þína, ef hún er lengri
en þetta, sagði Jimmy. Murray
kinkaði kolli.
— Já, jeg hefi hugsað mjer að
segja ykkur hana alla. Það var