Fálkinn - 23.04.1938, Blaðsíða 11

F Á L K 1 N N
11
YNCSVU
UttNbMtMIR
Þetta er ein af allra béstu eftir-
tektarprófunum, sem til eru og er
notuð um allan heim i stofnunum
þeim, sem rannsaka eftirtektargáfu
og hæfileika fólks.
Þið sjáið hjerna níu mismunandi
myndir úr klossum og engar tvær
myndirnar eru eins. Hve margar
mínútur þurfið þiS til að reikna út,
í huganum, hve margir klossar eru
í hverri mynd? Leggið úrið á borð-
ið og takið svo til óspiltra málanna.
Byrjunin er auðveld en klossarnir
verða erfiðari viðureignar eftir þvi
sem á liður.
Fjórtán ára barn á að geta leyst
reikningsdæmið á fimin mínútum.
Svar: í klossamyndunum níu eru
þessir klossar: (i, 9, 12, 32, 24, 28.
22, 37 og 18.
Nftísku
kafarabfiningur.
Kafarar, sem þurfa að vinna á
miklu dýpi, þar sem þrengslin á
vatninu mundu kremja mann í
venjulegum kafarabúningi, nola bún-
ing eins og þann, sem er sýndur
hjerna á myndinni. „Brynjan“, sem
rjettast er að kalla svo — er úr stáli
og liún er svo þung, að kafarinn
getur ekki lireyft sig eitt skref i
henni á þurru landi. JEn þegar hann
ei kominn ofan á hafsbotn getur
hann gengið um í henni og hreyft
sig nokkurn veginn óhindrað. Til
kafara í þessum búningi er ekki
dælt lofti gegnum slöngu ofan úr
kafarabátnum, eins og venjulega,
heldur hefur kafarinn kassa með
súrefni á bakinu, sem endist lionum
lengi. Kafaranum er rent ofan í sjó-
inn i sterkri stálfesti, sem hákarlar
geta ekki bitið i sundur, þó þeir
væru allir af vilja gerðir, og hann
hefur síma, svo að hann getur tal-
að við mennina í bátnum eða skip-
inu sem fylgir honum. Takið eftir
höndunum á kafaranum, þær eru
gerðar úr stáli. Rjettu hendurnar
eru nefnilega góðan spöl uppi í erm-
unum, en þar eru handtök, sem
kafarinn getur opnað stálkrumlur-
nar með og lokað þeim, eftir vild.
Þessir kafarabúningar eru notað-
ir við björgun úr skipum, sem hafa
sokkið á svo miklu dýpi, að venju-
legir kafarar ná ekki til þeirra
Jafnvel þó að fátækur Indverji
eigi hlut að máli nægir honum ekki
minna en tíu metrar af hálfs metra
breiðu ljerefti í túrbaninn eða vefj-
arhöttinn sinn. Efnið sem fer í höf-
uðfatið gæti vel nægt honum i tvær
skyrtur.
----x——
Mae West kviknnnyndaleikkonu
er nú að læra trumbuslátt. Er sagt
að hún ætli að stofna jazz-hljóm-
sveit og ferðast með hana til Evrópu.
Sporhundurinn King.
8) Varla hafði báturinn tekið niðri
i fjörunni fyr en bófarnir hlupu í
land. Þetta var ljótur hópur og
fcringinn var stór og gildur Kín-
verji, ákaflega illinannlegur. Mulli-
gan, Jimmy og King kúrðu þarna í
kjarrinu og bófahópurinn fór rjett
hjá þeim. Það var eins og King vissi
hvað um var að vera, því að hann
bærði ekki á sjer.
9) Sjóræningjarnir hafa víst hald-
ið, að skotið hafi koinið lengra innan
frá landi, því að þeir hjeldu áfram
inn í skóginn og bráðum heyrðist
ekki til þeirra, því fjarlægðin var
orðin svo mikil. „Nú er annað hvort
ati hrökkva eða stökkva, Jimmy,“
sagði Mulligan, „nú skulum við reyna
að ná í bátinn áður en þorparana
grunar nokkuð.“ Svo fóru þeir sem
fætur toguðu niður að bátnum og
tókst að koma honum á flol, þó
þungur væri. Sem betur fór höfðu
þeir meðvind, annars hefðu þeir
varla getað róið bótnum út að skip-
inu.
10) Ekki sást nokkur hreyfing um
borð i skipinu, þegar þeir komu
þangað, en samt læddust þeir ósköp
hijóðlega upp stigann. Það var senni
legt að einhver af sjóræningjunum
væri uin borð í skipinu. Svo drógu
þeir King úrn borð líka — hann
hafði sýnt það stundum áður, að
hann dugði vel i viðureign við
glæpamenn — ef ske kynni að þeir
lrnti í handalögmáli.
Finna þeir Mulligan og Jimmy
nú perlurnar, eða gæti það
hugsast, að þeir yrðu ofurliði
bornir og handteknir af sjó-
ræningjunum. Tóta frænka.
Síðasti þáttur ástarsögunnar.
Frh. af bls. 7.
vegna farmiðinn minn var ekki
kliptur í Paddington!
Sylvia þreif í liandlegginn á mjer
og mjer fanst kverkarnar á mjer
herpast saman. Svo heyrði jeg Iris
Lord berja hælunum í góifið og
hún hló og grjet í einu. Það var
hræðilegt. Loks heyrðist rödd
Jimmy:
— Kveikið þið! hrópaði hann. —
í guðanna bænum kveikið þið!
Það varð bjart. Það var vist jeg
sem kveikti. Að minsta kosti sat
jeg næst kveikjaranum.
— Mjer þykir leitt að vekja svona
uppþot, en. . . .
Við horfðum kringum okkur....
störðum. Jimmy var hálf óður:
— Djöfullinn þinn, hrópaði hann.
— Hvar ertu?
— Jeg er hjerna — ennþá. En
það er birtan, skiljið þið. Enginn
getur sjeð mig í birtu. Rector gat
það ekki Enginn getur. . . .
— Út með þig hjeðan, illi andi.
Út! hrópaði Jimmy.
Eittlivað datt á handlegginn á
mjer. Það var Sylvia. Jeg greip hana
i fallinu.
— Já, nú fer jeg. En jeg mátti
til að koma og segja ykkur frá þessu'.
Verið þið sæl!
Það var alt og sumt.
Við Jimmy stóðum þarna eins
og við værum rígnegldir í gólfið og
störðum hvor á annan og hlustuð-
um. Biðum........
Adrian beygði sig yfir Iris.
Ekkinn hljóðnaði smátt og smátt.
Loks var fullkomin þögn.
— Hann er farinn, hvíslaði
Jimmy.
Jeg kom Sylviu fyrir i stól og
kinkaði kolli. Jeg gat ekki komið
upp nokkru orði.
En þá var hurðinni alt í einu
hrundið upp, eða svo virtist okkur.
Þegar við höfðum náð okkur eftir
felmtinn lituin við upp og sáuin,
að þetta var einn af þjónunum.
— Er nokkuð að lierra?
Veslings maðurinn. Jeg býst við
að liann botni ekki i því enn í
dag, hvað það var sem kom Jimmy
til að hlægja svona vitfirringslega.
TÍBET. Frh. af bls. 5.
eiga að vera stór og ákveðnar lín
ur eiga að sjást í lófunum. —
Ef mörg börn eru í boði, sem
standa jafnt að vígi eru nöfn
þeirra skrifuð á seðla, sem sett-
ir eru í gullker, og dregur æð-
stipresturinn einn seðilinn úr.
Þannig er það oftast tilviljunin,
sem ræður ]>ví, bver verður
Dalai Lama.
Síðan 1933 liefur enginn Dalai
Lama verið í Tíbet, en æðstu-
prestarnir stjórnað landinu.
Þessir landstjórar vilja auð-
vitað lialda völdunum sem
lengst og aldrei getur Dalai
Lama Lekið við völdum fyr en
liann er 18 ára, en oft hefur
]>að borið við, að Dalai Lama
c'eyr á dularfullan liátt, áður en
hann nær þeim aldri. Það er.
talið liklegt, að það sjeu hinar
margvislegu særingar prest-
anna og bið stranga uppeldi
Láma-anna, sem verður mörg-
um þeirra að bana.
Hinn nýi Dalai Lama er fund-
inn fyrir nokkrum mánuðum
og er nú kominn undir umsjá
prestanna. Hvort hann upplifir
það nokkurn tíma að komast á
veldisstól Tibets er annað mál.