Fálkinn - 23.04.1938, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
MARIA JERITZA,
hin heimsfræga söngkona Metropolil
an-óperunnar í New York er mikill
hestávinur. Hún á búgarð sjálf í Cali-
fcrniu og hefir fengið þangað ýmsa
úrvals hesta frá ættlandi sínu, Aust-
urriki.
BRANDT-SYSTURNAR
ensku, sem eru meistarar í skauta-
hlaupi vekja atliygli vetrargesta í Sl.
Moritz um þessar mundir, bæði fyr-
ir skautafimina og fegurðlna. Það líð-
ur ekki svo sá dagur, að einhver
biðji þeirra ekki.
HERNAÐARÆÐID.
Japanskar mæður hafa gaman al'
því um þessar mundir.að klæða snáð-
ana sína í hermannaföt og kenna
þeim að heilsa á hermannavísu.
HOLLVÆTTUR SHANGHAI.
Þessi stúlka heitir Ada Lum og
starfar fyrir Rauðakrossinn í Shang-
hai. Hefir hún unnið svo gott starf
A hörmungartímum þeim, sem gengið
liafa yfir borgina undanfarið, að hún
er kölluð „hollvæftur Shanghai“.
Noru datt undir eins í hug, að nú liefði
Judy blaðrað frá og hölvaði henni í hjarta
sínu.
Ungfrú Crombie .... hvað er þetta
.... eruð þjer hjerna? hrópaði Val.
Við erum gamlir kunningjar, sagði hann
við hin. Og gamlir andstæðingar, en
ekki i tennis.
IJað sópaði mjög' að Val í tennisfötun-
um, hvítum buxum og silkiskyrtu, sem
var opin að framan.
Við verðum saman i leiknum, ttng-
frú Crombie, sagði Tom Martin.
Gotl og vel, sagði Nora og fór með
honum á hinn hrautarhelminginn.
Það kom á daginn, að Val var betri i
tennis en í golf. Fyrsti Ieikurinn gekk
mjög fljótt og Val og ungfrú Brydon unnu
með 7—5. Tom vildi fá hefnd undir eins.
í öðrum leiknum voru Nora og Martin
fremri lengi vel. Þau höfðu 4—2 og töldu
sig viss um sigurinn þegar Val byrjaði að
lierða sig. Eftir fáeinar mínútur hafði liann
jafnað leikinn, og svo náði hann þreinur
stigum á stuttri stund.
Nora heit á vörina. IJenni var ekki um
að tapa, og enn gramari varð hún þegar
hún heyrði rödd að baki sjer.
Vel Jeikið! Prýðilega elikið!
Hún leit við. Maðurinn hafði vist staðið
þarna frá þvi leikurinn hyrjaði, en hún
hafði verið svo bundin af leiknum, að lnin
hafði ekki tekið eftir því.
Þetta var maharadjainn af Capola. Það
gat enginn vafi Ieikið á því. Hann var
hár ,og grannur, andlitið fallegt og reglu-
legt og hörundsliturinn eins og ólífur. Þetta
var maðurinn sem hún átti að kryfja til
mergjar og nú hafði hann staðið þarna
og horft á hana tapa!
Val hjelt áfram leiknum með sömu snild
og þau unnu með miklum mun hann og
Joan Brydon.
Vel leikið! sagði gesturinn aftur, fór
inn á brautina og tók í öxlina á Val.
Jeg vona að jeg megi leika á móti yður
einhvern daginn.
Með ánægju! sagði Val. Og það var
gletni í augum hans þegar hann leit til
Noru.
XVII. Hans konunglega tign.
Ilvað viljið þjer hingað?
Er það ekki nægilegt svar að jeg gat
ekki stilt mig um að koma hingað?
Það er víst Judy sem hefir sagt yður
frá því, þó jeg bæði hana um að þegja.
Judy hefir ekki sagt mjer neitt. Jeg
hefi ekki sjeð hana síðan þjer fóruð.
Hvcrsvegna í ósköpunum eruð þjer þá
kominn hingað?
Jeg verð að segja að mjer finst þetta
ekki sjerlega vingjarnleg kveðja. En það
finst mjer sannast að segja rjettmætt, að
þjer Ijetuð vður að minsta kosti komu mína
yður ekki neinu skifta. Jeg ætla ekki að
fara fram á að yður þvki vænt um að jeg
kom.
Þau höfðu drukkið te saman og voru nú
ein saman í fyrsla skifli eftir tennisviður-
eignina. Þau gengu um garðinn og hún var
fremur önug við hann, en það beit ekkert
á hann. Hann nam staðar og fór að dást að
falfegu hlómabeði.
Hversvegna eruð þjer hjerna? spurði
hann.
Jeg er hjer í erindum fyrir hlaðið
mitt. Jeg sagði yður að mjer liefði verið
falið sjerstakt verkefni. Og meira get jeg
ekki sagt yður.
En það mun ekki vera bannað að tala
við frjettaritara í „embættisferð“? Gæti jeg
ekki fengið að hjálpa yður eitthvað úr því
að jeg er hjer á annað borð.
Jeg þarf ekki yðar hjálpar við.
En þjer eruð víst ekki altaf að vinna.
Væri ekki hægt að fá að spila við yður um-
gang af tennis aftur.
Nei, aldrei. Að minsta kosti ekki eins
og þann síðasta.
Iivað var að honum? spurði hann
sakleysislega.
Góða Nora, hvað eigið þjer við? spurði
hann og sneri sjer að henni. En lnin hjelt
áfram.
Þjer vitið vel hvað jeg á við, sagði
hún. Þjer ljekuð yður bara þangað til þessi
maður kom. En þá byrjuðuð þjer i alvöru.
— Hvaða maður?
Maharadjainn af Capola.
Maharadjainn af Capola? Hvað kem-
ur liann þessu máli við?
Það er einmitt það, sem mig langaði
til að vita.
Jæja, góða mín. Kemur það nokkuð
að sök þó jeg reyni að vekja aðdáun þessa
inaharadja?
- Mig varðar ekkert um það. En mjer
gremst að þjer lijelduð að það væri engin
þörf á að taka leikinn alvarlega framan af.
Yður skjátlast algerlega, Nora. Jeg
iðkaði talsvert tennis i gamla daga en
fanst það of erfitt og þessvegna tók jeg
golf í staðinn. Og komi það fyrir að jeg
leiki tennis nú, þá fer jeg mjer ofur rólega.
Það er alt og sumt.
En hversvegna vilduð þjer endilega
sýna honum, að þjer gætuð leikið öðruvísi?
Val hló. — Mjer flaug þetta i hug. Þjer
skiljið að þessi Indverji er íþróttamaður
upp á sína vísu. Hann liefir tekið þátt í
ýmsum stórum kappleikjum. Mjer fanst
hann vera að skopast að hvernig við spil-
uðúm. Og svo gerði jeg nokkur góð skot til
jiess að sýna lionum að jeg kynni tennis
líka. Hvernig gat jeg vitað að vður stæði
ekki á sanía um hann?
Yður varð þó svo mikið ágengl, að
hann vildi fá leik við yður, sagði hún og
liorfði rannsakandi á hann.
— Já, hann vildi það.
Val, er það þessvegna sem þjer eruð
kominn hingað?
Til þess að kljást við þennan unga
mann i tennis?
Já. Og til að kynnast honum.
Er það þessvegna sem þjer eruð kom-
inn hingað? spurði hann.
Já, upp á vissan hátt. En það er ekki
min vegna heldur vegna blaðsins. En þjer?