Fálkinn - 23.04.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR J
LEYNILÖGREGLUSAGA.
s:agðist hafa lálið hina gestina finna perl-
urnar, og svo hefði hann stolið þeim vir
vösiun jveirra á eftir.
()g sarnt fjekk hann verðlaunin?
Xei, þau lentu hjá Thelmu Brunl. Svo
var siökt á ljósunum aftur og Val og Bruee
Wliarton voru látnir fela verðlaunagrip
karlmanna ljómandi fallegl sígarettu-
veski úr silfri. Sá sem gæti fundið veskið
á i I i að eiga það. Það var ósköp gaman.
- Og þetta varð til þess að alt kven-
fólkið varð skotið í Val?
Ekki bara það. Siðar um kvöldið spil-
uðum við rúlettu. Jeg liafði ekki mikla
peninga, svo að jeg spilaði varlega. En
þarna var önnur stúlka, sem heitir Cora,
og hún lapaði miklu. Hún sagðist hafa tap-
að aleigu sinn-i og fjekk móðursýkiskasl.
Liklega hafði hún staupað sig' fullmikið
likr. Hún hrópaði og sagði að nú lægi ekki
annað fyrir en að drekkja sjer. Þú getur
hugsað þjer, að þetta var ekkert gaman
fvrir okkur heldur. En svo kom Val Derr-
ing og huggaði hana. Hann lyfti upp tösk-
unni liennar, sem lá á borðinu og hvað
heldurðu að hafi legið undir henni nema
fimm pund. „Hvað er þetta?“ sagði hann.
Nú getið jjjer farið og þvegið vður um aug-
un og mjelað á yður nefið, og svo skal jeg
s])ila fyrir yður“. Cora skammaðist sin og
fór og þvoði sjer.
Hann setti ofurrólega fimm pund á
rautt tvisvar sinnum og' vann i bæði skift-
in Svo spilaði liann á númer dálitla stund,
og þegar Cora kom aftur þá hafði hann
unnið þrjátiu pund fyrir hana. Og þá hætti
liann og sagðist banna henni að spila meira.
Og hún fór heim glöð og ánægð, og okkur
hinum fanst ekki neinn söknuður að henni.
Og það kostaði Val fixmri pund?
Jeg' veit ekki. Jeg sakaði hann um að
hafa lagt seðilinn undir handtöskuna, en
hann þverneitaði þvi. Jeg spurði liann hvað
hann mundi hafa gert ef hann hefði tapað.
Og þá hað hann mig um að spyrja ekki
svona heimskulega. Það væri ástæða til að
leggja eilthvað i hættu til þess að afstýra
þvi að skemtilegt samkvæmi færi í hund-
ana, sagði hann. Mjer finst hann ljómandi.
Það er bezt þú segr hoinum hvert jxú ætlar
að fara, Nora. Því annars gæti farið svo,
að á meðan þú og maharadjainn sitjið og
segið hvort öðru sögur, þá freistist jeg til
að revna hvort mjer verður ekkert ágengt
við Val.
Jeg held að það sje hollast að við lát-
um Val í friði, bæði þú og jeg, sagði Nora
alvarleg.
XVI. Maharadjainn kemur.
Þegar Noia var komin til Burling Tower
Hotel reyndi hún að láta eins og hún væri
heimagangur þar, því það hafði ritstjóriiin
sagt henni að gera. Og henni veittist það
ekki erfitt, því að hún var ferðavön og
þriggja ára blaðamenskuiðja hafði vanið
hana af allri óframfærni.
Armaðurinn var einslaklega viðmótsgóð-
ur. Hann gat frætt hana á því, að skenkj-
arinn i barnum væri giftur og ætti dóttur,
sem væri að læra listdans. Yfirþjóíininn
har sig upp við hana yfir því hve gigt-
veikur hann væri. Lyftustrákinn sigraði
hún á svipstundu með margnotaðri fyndni
um það, að það gengi upp og niður hjer i
veröldinni. Og þernan var ótrauð á að
segja henni sögur af hinum gestunum. En
mestur maturinn varð henni úr þjóninum
á hæðinni sem hún bjó. Hann hjet Herbert
GIoss, en gekk undir nafninu „Bert“.
Herbert er fremur sjaldgæfl nafn,
sagði hún. Það er líka eitt af nöfnum
föður míns, en jeg vissi aldrei hvaðan það
var komið.
Jeg fyrir mitt leyti heiti eftir föður-
hröður minum, sagði Bert. Og það er
allajafna skárra að heita Hei’berl en til
dæmis George, Albert eða John.
Eftir að vinsamieg viðskifti höfðu hafist
milli þeirra á þessxmi grundvelli fór Nora
að spyrja hann spjörunum úr um gestina
á hótelinu.
Er það satt að það sje von á maharad-
jainunx af Capola hingað? spurði hún.
Já, jeg hefi lieyrt það, ungfrú.
Þekkið þjer nokkuð til hans?
Hann hefir húið hjerna á gistihúsinu
einu sinni áður, fyrir fjórurn árunx. Þá
var hann kornungur, ekki nema tuttugu
og eins árs. Það er bráðlvndur maður, skal
jeg segja vður, ungfrú.
Jæja, gerði hann nokkuð ilt af sjer?
Nei, hann gerði ekki beinlínis neitt
hnevkslanlegt af sjer. Ekki neitt sem vakti
umtal, að nxinsta kosti. Við sáum um það.
Þeir segja að hann sje talinn einskonar
guð þarna heima í ríki sínu, sem rjett er.
En við lítum nú dálítið öðrum augum á
það mál, hjer á landi.
Þetta var talsvert efnilegt. Það gal orðið
marg't að skrifa unx manninn, nenxa þvi
aðeins að hann hefði breytt unx háttalag.
Hefir hann mikið fvlgdarlið? spurði
hún.
Það eru átta alls, einkaritari hans,
bílstjórinn, herbex’gisþjónn og fjórir þjón-
ar. Þeir eru vist einskonar lifvörður hans.
Hann verður að hafa með sjer menn til
þess að halda vörð um fjársjóðina sína,
skiljið þjer.
Fjársjóðina sína? Það er spennandi.
Já, í lians landi þá hafa þeir hvorki
hanka eða ferðaávísanir og þessháttar, svo
að þeir vei’ða að hafa ferðakostnaðinn með
sjer i reiðu fje.
En maharadjainn hlýtur að vita að
það eru bankar til í Evi’ópu.
— I3ví skyldi liann ekki vita það. En
jxetta er líklega ganxall vani. Hann er van-
ur að hi’úga á sig allskonar gimsteinum
þegar hann er hjerna, það er að segja þeg-
ar lxann fer í þjóðbúninginn sinn.
Það hlýtur að vera íxxikil freisting
fyrir þjófa, sem koma nærri honum, sagði
Nora.
Þessvegna hefir liann líka lífvörð um
sig. Og svo fei’ðast liann auðvitað undir
dulnefni.
Er ekkert kvenfólk með honum?
Ekki held jeg það. Hann lifir visl á
„a la carte“ hugsa jeg.
Noru fanst þessar upplýsingar nnindu
geta konxið sjer að notum. Hún var ekki
alveg viss um í hvaða tilgangi greinar
hennar mimdu verða notaðar. Ritstjóri
„The Banner“ var mjög dugandi stjórn-
málamaður, að það gat vel verið að hann
ætlaði sjer að nota greinirnar sem sönn-
unargögn í þessa áttina eða hina. Eða Jxá
að það var meiningin að gefa lýsingu á
einni rómantískustu persónu heimsins, arl'-
leifð frá þjóðfjelagsskipun, sem fyrir löngu
væri úr gildi gengin.. Að minsta kosti varð
hún að vinna verk sitt þannig, að „The
Bannei’" hefði ánægju af starfi hennar.
Falleg stúlka vekur jafnan athygli á
hvaða gistihúsi sem vera skal, sjerstak-
lega Jíegar hún er ein síns liðs. Og Nora
þurfti ekki lengi að kvarta undan því að
hana vantaði fjelagsskap. Ungur maður,
'rhomas Martin að nafni, senx bjó þarna
á gistihúsinu ásanxt sjúkri móður sinni,
vai’ð fyrstur gestanna til þess að stjana
við hana.
Er þetta í fyrsta skifti seixx þjer
dveljið hjerna, spui’ði hann kurteislega.
Jeg hefi verið hjer i Bournemouth
áðui’, en þetla er í fyrsta skifti, sem jeg
dvel á þessu gistiliúsi, svaraði hún.
Þetta er fallegur bær, finst yður það
ekki? Hafið þjer verið xil við klettana?
Það er ljómandi fallegt útsýni af nýja
veginunx.
Mjer finst fallegi’a að ganga í fjör-
unni, þar sem farið var áðui’, sagði hún.
Gistihúsið bauð öll þægindi, sem liægt
var að krefjast, stóran skeixxtigarð með
goif-, tennis- og ki’okketbrautum, og sund-
laugar hæði úti og inni.
Tom Martin vildi fá liana með sjer í
bilferð, en hana langaði ekki til þess. Hún
vildi ekki fara burt frá gistihúsinu, þvi að
hún vissi ekki nema maharadjainn kænxi
þá og þegar. Svo ók liann eimx á hurt og
hún sá hann ekki aftur fyr en daginn
eftir, er hún sat á bekk í skuggaixum, við
lennishrautina. Hann spui’ði hana hvort
lum vildi leika einn leik við sig.
Jeg er hrædd um að jeg sje ekki í
standi til þess niiixa, sagði lxún og hrosti.
En við getum reynt.
Þau ljekiL einn leik og það kom á dag-
inn að hún var nxiklu duglegri en hann.
Svo kvnti hann liana móður sinni, gamalli
konu og viðfeldinni, senx bar þjáningar
sínar með miklu langlundargeði.
Þegar Nora hafði komið sjer fyrir í ró-
liguixx kima síðdegis sama dag og var að
lesa í hók, kom Toin Martin aftur lil
liennar.
Viljið þjer konxa i tvileik? spurði
hann.
Það vil jeg gjarixan, svaraði hún.
Hverjir verða með?
Daman heitir Joaix Brydon. En xxxann-
inn þekki jeg ekki. Hann er alveg ný-
kominn, en það er allra almennilegasti
maður að sjá.
Nora taldi það skyldu sína að skoða alla
nýja gesti, þó að lítil likindi væru lil að
maharadjainn kæmi án þess að það vekti
sjerstaka atlxygli. Hún fór að sækja spað-
ann sinn.
Þegar hún kom út að brautinni aftur
stóðu þau þi’jú og biðu hennar. Og nú
slóð hún augliti til auglitis við Val Derring.
Hann virtist verða jafn forviða og hún.