Fálkinn - 23.04.1938, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
i

þvi að Rector spurði, livort hann
ætti ekki að færa mjer einhverja
hressingu.
1 Þið munuð geta giskað á hvert
jí-g fór.
p RESTON opnaði sjálfur fyrir
mjer. Jeg veit ekki livort hann
hefir nokkurn þjón, að minsta kosti
sá jeg ekki neinn meðan jeg stóð
við. Undir eins og jeg var kominn
inn, vatt jeg mjer að honum og
sagði dólgslega:
— Jeg er kominn liingað til þess
að sækja konuna mína, Preston!
Hann virtist ekki botna i neinu.
— Yður þýðir ekki að reyna að
blekkja mig, sagði jeg stult. — Jeg
veit að hún er hjer og hvergi ann-
arstaðar.
Hann hló og bað mig um að gera
húsleit i íbúðinni.
Sem snöggvast var það rjett kom-
ið að mjer að taka hann á orðiifú,
en svo kömst jeg að þeirri íilðyr-
stöðu, að þetta væri í rauninni
aukaatriði og jeg sagði svo, að jeg
vildi ekki gera hon'um þann á-
troðning.
En hann stakk hinsvegar upp á
því, að jeg bæði sig gfsökunar.
Fyr skal jeg sjá yður lianga
i gálga, sagði jeg. — Ifvað liugsið
þjer með því, að ætla að fara með
Sheilu úr landi i kvöld og gera
mig að athlægi?
Hann sagðist ekki skiija hvað jeg
■'< að segja. Og nú kom til minna
kasta að hlæja. -^.Ekki það, sagði
jcg. Og þjer hafið víst ekki verið
i þingum við konún'a mína heldur?
Hann hikaði sein snöggvast. Svo
hristi hann liöfuðið.
Áreiðanlega ekki, sagði hann.
Jeg þreif í jakkahornið hans.
Preston, sagði jeg rólega.
Þjer eruð haugalygari!
Viljið þjer endurtaka þessi
orð? sagði hann.
Jeg gerði það og hann barði
mig svo að jeg valt um. Svo tók
jeg upp skammbyssuna og skaut
hann i hausinn.
Jeg man að jeg var upp með
mjer af þvj hve jeg hafði hitt vel.
Þarna var það — ofurlítið gat
i miðju enninu á honum. Meðan jeg
horfði á það skifti það um lit.
Æ, jeg gleymdi að segja, að jeg
varð að þrýsta tvisvar á gikkinn.
Það klikkaði i fyrra skiftið, eins
og, jeg hefi sagt ykkur frá áður.
Þetta hefir vist aldrei verið sjer-
lega góð skammbyssa.
En hvelldeyfirinn var í lagi. Jeg
stóð augnablik og hlustaði, en eng-
inn virtist hafa heýrt neitt. Svo
læsti jeg mig út. Það var smellilás
á hurðinni, svo að jeg þurfti ekki
að liafa mikið fyrir að læsa. Svo
fór jeg heim.
Rector hafði skilahoð til min
Sheila hafði komið heim meðan jeg
var í burtu og hafði farið aftur
með kynstur af koffortum og böggl-
iim.
í bifreið? spurði jeg.
Já, í lokaðri bifreið, sagði
hann.
Jeg fór að liugsa urii, livað Sheila
mundi pera er hún kæmi heim til
Prestons og fýndi hann dauðan.
Jeg fór inri á skrifstofuna mina og
lagði skammbyssuna i skúffuna, þar
sem jeg liafði tekið hana.
Það var ekki fyr en jeg lokaði
skúffunni, sem það rann upp fyrir
mjer hve heimskulega jeg hafði
fnrið að.
Sheila var á leiðinni til Prestons.
Hún mundi eflaust kalla á lög-
regluna undir eins. Kanske var hún
búin að því. Og það eitt, að hún
liafði verið þarna, gerði líkur, sem
engum lögregluihanni gat sjest yfir.
Með öðrum orðum, jeg gat búist
við að verða tekinn fastur þá og
þegar. Jeg stóð grafkyr i nokkrar
minútur og yfirvegaði það sem hiði
mín. Og það Jeið ekki á löngu þang-
að til mjer varð ljóst, að það var
aðeins ein leið til þess að renna
sköpunum.
Jeg tók skammbyssuna liægt upp
úr skúffunni aftur og bar hlaupið
að gagnauganu. Svo lokaði jeg aug-
unum og þrýsti á gikkinn.
Jeg tieyrði liáan hvell og sem
snöggvast hjelt jeg að alt hefði
farið eins og til stóð. En þið getið
hugsað ykkur tilfinningar mínar
þegar jeg opnaði augun eftir nokkr-
ar sekúndur og sá að jeg var' enn
í stofunni. Jeg varð lafhræddur.
Jeg gat skilið, að skamiribyssan
hefði klikkað í annað sinn. En
hvellurinn? En svo skildist mjer
að hann liefði komið af því, að
barið var á dyrnar.
— Hvert í heitasta, hugsaði jeg
gramur, það er hart að maður skuli
ekki einu sinni fá að skjóta sig í
friði. Jeg henti skammbyssúnni frá
mjer i vonsku. Jeg vissi vel að
mig brast kjark til að reyna aftur.
Svo fór jeg fram að dyrunum.
Það var Rector, eins og þið mun-
uð liafa getið ykkur til.
Jeg tautaði eitlivað um, að jeg
ætti of annríkt til þess að geta
svarað honum i svipinn, ýtti hon-
Um til hliðar og gelck út, fram hjá
honum.
Og svo fór jeg að ganga götu eftir
götu i einskonar eirðarleysi. Jeg
vildi gefa tíu ár af lífi mínu til
þess að fá að lifa þennan klukku-
tima upp aftur. Lifað hann öðru-
vísi Jeg hafði í einu vetfangi gjör-
spilt framtið minni. Fyrir klukku-
tíma var jeg kunnur maður, Murray
Blend rithöfundur. Og nú....
Og það varð til að auka gremju
mína, að mjer varð ljóst hversu
heimskulegt og vanhugsað þetta at-
hæfi mitt hafði verið.
Og tilgangslaust í fleiru en einu
lilliti. Sheila liafði í rauninni ekki
skift mig neinu og eins gilti það
mig i rauninni alveg einu þó jeg
misti hana. Þetta sem jeg hafði gert
var aðeins sprottið af heimskulegri
hjegómagirnd. Jeg hafði blátt áfram
vtrið liræddur um að verða hlægi-
legur. Og nú — eftir skamma stund,
væri jeg opinberlega stimplaður
sem einri af þessum dárum, maður
sem hefði tekið tvö mannslíf vegna
otrúrrar konu.
Þið getið víst skilið að jeg leit
óft á þungu lijólin á almennings-
vögnunum sem óku framhjá.
Jæja, hversvegna ætli jeg að ver i
að rifja upp þessar hugleiðingar
Jengur.
Jeg lilýt að hafa gengið i hring,
því að klukkan um sex var jeg
siaddur fyrir framan Victori Stat-
icn, skamt frá innganginum. í sama
bili og þetta rann upp fyrir mjer
ók bifreið upp að innganginum. Og
hver haldið þið að liafi komið út
úr bifreiðinni nema Normann Err-
ant.
Normann hafði verið góður vinur
minn í mörg ár, eins og þið vitið.
Það er ekki af þvi að jeg sje að
krydda söguna, að jeg segi að hann
hafi verið allra besti vinur minn.
Jeg varð sárfeginn að sjá hann.
Errant! hugsaði jeg. Hann er
skynsamur og hleypidómalaus mað-
ur. Hann getur sagt mjer, livað jeg
á að taka til bragðs. Og jeg var
einmitt í þann veginn að fara til
lians, þegar jeg sá að hann var
ekki einn í bifreiðinni. Hann hjálp-
aði konu út.
Sheilu! Jeg stóð grafkyr.
Hvorugt þeirra sá mig. Þau höfðu
r.óg að gera, að hrosa hvort til
annars. Errant borgaði bifreiðina
og svo leiddust þau inn á stöðina.
Jeg varð að viðurkenna, að þau
virtust einstaklega sæl.Þau báru
sína handtöskuna livort, jeg gat
mjer til, að þau hefðu sent far-
angurinn á undan sjer.
Jeg stóð lengi og góndi á eftir
þeim, þangað til þau hurfu í fjöld-
ann.
En hugarástand mitl var ekki í
neinu samræmi við hina ytri ró
mína. Hugur minn var eins og brim-
rót. Auðvitað hafði jeg drepið
skakkan mann. Jeg get ekki lýst
hvílíkur undursamiegur ljettir mjer
var að skilja þetta.
Preston lá enn dauður heima
hjá sjer. Steindauður! En nú vissi
jeg, að engum mundi detta í hug,
að setja dauða hans í samband við
mig, því skyldu menn gera það.
Hvaða ástæðu hafði jeg til að drepa
Nigel Preston?
Jeg spyr ykkur.
Það varð undarieg nístandi þögn.
Svo hló Jimmy Stewart: — Einu
er jeg mest hissa á, og það er að
Murray — með þennan glæpamanns
haus —• skuli hafa geta sloppið við
fangelsi i öll þessi ár, sagði liann.
Sylvía hló: — Jeg liefi lieyrt sagt,
að ýms stórmenni sjeu svo gerð,
að þau eigi bágt með að þekkja
greinarmun góðs og ills, sagði hún.
Murray kinkaði kolli til hennar.
— Mjer — mjer finst þetta afar
spennandi saga, sagði Iris Lord.
Maður hennar virtisl hugsandi.
Heyrðu, Murray, sagði hann, —
jeg skil ekki hvernig þú ætlar að
láta þetta liafa full álirif á leik-
sviði.
— Jeg hefi ekki hugsað mjer að
reyna það, sagði Murray Blend.
Við liorfðum öll á hann....
— Jeg hefi ávalt komist að þeirri
niðurstöðu, að af einhverri ástæðu
er sannleikurinn ekki sjerJega á-
lirifainikill á leiksviði, sagði hann.
dreymandi.
Aftur varð löng þögn. Svo sagði
liinmy Stewart kuldalega: —
Heyrðu, Murray, þú ætlast víst ekki
til, að við trúum þessari kynjasögu.
Gerirðu það?
Murray brosti. Það er ef iil
vill erfitt, sagði hann.
— Erfitt? Hvað gengur að þjer
maður?....
—- En ef þið viljið lofa mjer að
tala út þá skilst ykkur kanske þetta
betur.
Við litum aftur hvert til annars.
— Hver veit nema að það geti
lægt rjettlætistilfinninguna í ykkur.
En sá undursamlegi ljettir, sem jeg
fann til varð aðeins skammgóður
vermir, skal jeg segja ykkur.
Við hlustuðum öll, steinþegjandi.
Hann þurfti enga frekari uppörfun
tii að halda áfram.
jK IÐ SKILJIÐ eflaust hugarástand-
ið sem jeg var í, þegar jeg fór frá
Victoria Station. Að það var annað
en þegar jeg kom þangað. Þá hafði
jeg verið áhyggjufullur lit af fram-
tíðinni. En nú var jeg uppi i skýj-
iinuni.
En þrátt fyrir gleði inína gleymdi
jeg ekki að fara varlega. Mjer varð
brátt ljóst, að mjer væri hyggilegast
að fara hingað sem allra fyrst. Þvi
færri sem vissu að jeg hefði verið
í borginni daginn sem Preston var
drepinn, því betra. Framtíðin virð-
ist ef til vill trygg, en því skyldi
jeg ekki reyna að gera hana enn
tryggari.
Svo að jeg fór beina leið i
Paddington Station. Fyrst ætlaði jeg
að fá mjer bifreið en ákvað svo að
ganga. Það var besta veður og jeg
var í svo æstu skapi að jeg fann
ekki til þreytu. Þegar jeg kom til
Paddington stóð 7,15 lestin við
stjettina....
— 7,15-lestin, tók Jimmy Stewart
fram i Þá hefirðu verið lengi á
leiðinni hingað.
Murray hristi höfuðið. Nei,
jeg var jafn lengi á leiðinrii og
venja er til — en það kom dá-
Htið fyrir mig í lestinni, sem gerði
mig .— jæja.... hálfvegis viðutan.
Jeg gekk fram og aftur dálita stund,
áður en jeg fór inn. . . . Inn hingað,
meina jeg.
— Jeg skil, sagði Jimmy, fyrir-
gefðu að jeg tók fram í. Haltu á-
fram.
Murray studdi olboganum á stól-
bríkina og spenti greipar. Svo hjelt
hann áfram:
Það var ekki fyr en jeg gekk með-
fram lestinni til þess að leita að
auðuni klefa, að jeg tók eftir að
farmiðinn minn hafði ekki verið
kliptur. En af því að. jeg var kom-
inn talsvert langt út með stjettinni
r.enti jeg ekki að fara að fást um
það, og stakk miðanum í vasann og
hugsaði ekki meira um þetta.
Jeg fann tóman klefa og var ný-
sestur þegar lestin rann á Stað.
í sama augnabbki var hurðin
rifin upp og farþegi koin inn.
Hann var lifandi táknmynd Eng-
lendings á ferðalagi. Það er að
segja, hann ojinaði dagblaðið sitt
undir eins og þangað til hann steig
af í Facet hálftima seinna, leit
hann ekki upjf. svo að jeg sá aldrei
framan í hann.
Þetta var ek'kert skemtileg ferð.
Það var ekki aðeiris að nijer leidd-
ist, en jeg var grainur sjálfum rnjer.
Hversvegna hafði jég ekki hafl hugs-
un á að kaujra mjer blað. Jeg fann
sjálfur, að mjer var morðirigjahlui-
verk mitt ekki sæmilega ljóst, úi
þvi að jeg var svo sinnulaus, að
hnýsast ekki um nfleiðiiigarnar af
verknaði mínum.
En til allrar liainingju hafði lar-
þeginn skilið blaðið eftir í sæti
sinu þegar liann steig af lestinni i
Facet, og jeg greiji það nieð áfergju.
Jeg— leit yfir það, en rakst ekki
á greinina sem jeg hafði búist við
að sjá. Mjer urðu þetta vonbrigði.
Eina skýringin var sú, að lík Prest-
ons hefði ekki fundist enn, svo að
frjettin hefði ekki náð kvöldblöð-
unum.
En svo mundi jeg að jeg hafði
ekki litið á dálkinn „Síðustu frjett-
ir“. Murray tók aflur málhvíld
liann var ekki leikritahöfundur fyrir
ekki neitt.
— Já, áfram, sagði Iris Lord áköf.
Hún var að rifna af spennihgi. Og
það vorum við reyndar öll. Murray
hafði tekist áð gera þessa sögu. Svo
raunverulega. . . .
-— Já, áfram, sagði Sýlvia. Rödd
hennar var rólegri, en eigi að síður
mátti sjá, að hún var ekki siður
forviða en við hin. Murray brosti
til hennar.
— Hversvegna ætti jeg að halda
áfram? sagði hann hægt. Þið
hafið fengið kvöldblöðin sjálf.
Já, auðvitað höfrim við það. Þau
lágu þar sem við höfðum íleygl
þeim — við fæturna á okkur.
Jimmy liafði rjett upp höndiria
og kveikt á lampa yfir sæli sínu.
Við hin flettum blöðúnum í mesta
óðagoti þangað til við fundum
dálkinn „Síðustu frjettir". Við lás-
um að kalla samtímis eftirfarandi
klausu, sem var með líku orðalagi
í öllum blöðunum:
„Murray Blencl, hinn frægi leik-
ritahöfundnr, fanst danður sið-
degis i dag, á heímili sínu, skoí-
inn til bana. Það var þjónn hans
sem fann hann. Hann hafði drep-
ið á dgrnar margsinnis án þess
að fá svar og að lokuni hafði
hann brotist inn. Rjett hjá likinu
var skammbyssa, sem tveim skot-
um hafði verið skotið úr. Það
er engum vafa bundið, að hjer
er um sjálfsmorð að ræða“.
Við Jitum upp, hvert eftir annað.
Murray sat i skugga svo að við sá-
um hann ógjörla. En rödd hans var
mjög skýr:
— Nú skiljið þið auðvitað, hvers-
Framh. á bls. it.