Fálkinn - 14.05.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR
,UGLAN‘?
LEYNILÖGREGLUSAGA.
Hann gaf ritaranum merki og liann
hneigði sig og hvarf.
Reykja?
Hann rjetti fram veski sitt, aisett gim
steinum og hún tók sjer sígarettu. Hún
rendi augunum um stofuna. Hún var stór
og smekklega húsgögnuð. Tvær glerhurðir
voru út á svalirnar.
Það var glæsileg viðureign sem þjer
áttuð við Derring, sagði hún, í von um að
fá að vita hvað orðið hefði af Val.
Já, sagði hann og brosti. — Derring er
nokkuð strembinn fyrir mig, en við sjáumst
aftur. Hann hefir sagt mjer að þjer ieikið
lika tennis vel og sjeuð ágæt í golf.
Jeg er betri í golf en tennis, sagði hún.
Kanske þjer viljið koma i golf með
mjer i dag?
Aður. en hún náði að svara kom þjónn i
indverskum búningi inn með kaffið. Hann
skenkti kaffið í fallegustu kínversku boll-
ana sem hún hafði nokkurntíma sjeð.
Líkjör? spurði liúsbóndinn og þjónn-
inn helti i tvo litla kristalsbikara.
— Hvað er þetta? spurði hún og bar glas-
ið upp að nefinu.
Það er búið til úr ávöxtum, sem eru
nijög likir mórberjum. En hann vex ekki
hjer í landi og þessi líkjör er ófáanlegur
hjer.
Hún dreypti á honuni. Hann var sætur
og líklega mjög sterkúr.
Ef þetta væri í kvikmynd mundi
líkjörinn vera eitraður og það væri úti um
veslings stúlkuna, bugsaði hún. En sem bet-
ur fór, kæmi slíkt ekki fvrir hjer i Rourne-
mouth.
Þjónninn dró sig í hlje og maharadjainn
tók fram stóra bók með ljósmyndum og
vatnslitamyndum frá Capola. Hann hjelt
fyrirlestur og sýndi henni myndirnar til
árjettingar.
— En segið mjer nú ofurlítið um yður
sjálfa, ungfrú Crombie. sagði hann og lagði
frá sjer myndabókina. — Eruð þjer lista-
maður?
Nei, jeg skrifa dálítið.
Svo? Hvað heita bækurnar yðar? Jeg
ætla að kaupa þær allar.
— Það var fallegt. En bókin mín er ekki
komin út ennþá.
— Er það skáidsaga?
Nei, það er æfintýrasafn handa börn-
um. Svo að þjer sjáið að það er ekki neitt
handa yður.
— Æfintýrin geta verið skemtileg bæði
handa börnum og fullorðnum. Þegar þjer
komið til Capola heyrið þjer ýms æfintýri
og helgisögur sem fólkið segir. Þjer getið
skrifað þær niður og gefið þær út á ensku.
En nú ætla jeg að sýna yður dálítið annað.
Hann fór að skáp i stofunni og tók
fram stóran kassa. Hann virtist vera úr
slégnu gulli og hann opnaði hann með
afar einkennlegum lykli.
Hvernig líst yður á þetla?
Kassinn var fullur af gimsteinum, sem
lágu þarna í einum hrærigraut. Aldrei
hafði hana dreymt um annað eins. Hún
stóð þarna eins og i leiðslu og þorði ekki
að snerta á neinu.
Undursamlegt! sagði hún. Hal'ið
þjer þetta altaf með yður á ferðalögum
yðar? Eruð þjer ekki liræddur um, að
þvi verði stolið frá yður?
— Jeg á miklu meira en þetta, sagði
hann og brosti. —- En jeg hafi nánar
gætur á því. Hvernig líst yður á þetta?
Hann tók fram festi úr demöntum og
safirum. Steinarnir voru stórir en illa
s.ípaðir.
— Það er yndislegt, sagði hún.
Eða kanske að vður þyki þetta fal-
legra?
Það var önnur festi, úr rúbínum og
þeir voru talsvert stærri en sir Jeremiahs.
— En kvenfólkið er hrifnast af perl-
um, er ekki svo? Hann rjetti fram festi
úr fallegum máðum perlum, sem hlutu
að vekja ágirnd hverrar konu sem vera
skyldi.
Nora var i svörtum samkvæmiskjól og
hafði enga skartgripi. Hann stóð og virli
fyrir sjer hvítan háls hennar eins og hann
væri að ígrunda hvað færi henni best.
En það var eitthvað í augunum á honum,
sem hún feldi sig ekki við.
Perlur njóta sin allra best þegar
þær eru um báls fallegrar konu, sagði
hann. — Og eigi falleg kona að vera töfr-
andi þá verður bún að hafa perlur.
Um leið og liann sagði þetta lagði hann
perlufestina um hálsinn á henni. Hún
ætlaði að færast undan, en það var eins
og bún gæti það ekki.
Jeg ætlaði bara að sjá hvernig þær
færi yður, hvíslaði liann og fór með hana
að speglinum
Þær eru dýrðlegar, sagði hún óða-
mála. — En í rauninni hefi jeg aldrei
hafl áhuga fyrir þessháttar.
Hún ætlaði að taka festina af sjer en þá
tók hann um úlfliðinn á henni.
— Bíðið þjer við, þá skal jeg sýna yður
nokkuð sem er ennþá fallegra. Hann grams-
aði í skríninu og kom með hylki neðan af
botni. í því var djásn sem var blátt áfram
villimannslega íburðarmikið.
í því miðju var stór smaragð og kring-
um hann fjórir minni smaragðar, hryddað-
ir með demöntum. Steinarnir mynduðu
stjörnu sem var æfinlýralega fögur og glitr-
andi. Nora var máttlaus af aðdáun.
— Þetta djásn er afar verðmætt, sagði
hann. — Það er kallað ,.Brúðarstjarnan“.
Heima þá verð jeg að gefa það konunni
sem jeg kýs mjer, og hún ber djásnið á
enninu. Móðir min hefir borið það, amma
mín og konur allra forfeðra minna i marg-
ar aldir.
Hann talaði um þetta eins og það væri
helgidómur. Og það mun það líka hafa ver-
ið upp á sína vísu, tákn þess kvnflokks,
sem hann var fulltrúi fyrir.
— Þjer eigið við að allar drotningar í
landi yðar hafi borið þetta djásn? spurði
hún.
i
Já, allar drotningarnar.
— En hversvegna höfðuð þjer það með
yður hingað? Þjer megið ekki giftast kon-
um af ánnái'i' ætt en þjer nefnduð.
Það er rjett. En þangað til jeg gifti
mig verð jeg að hafa djásnið með mjer
hvert sem jeg fer. Lögin mæla svo fyrir.
Annars mundi jeg hljóta ógæfu af því.
Má jeg koma við það. Eða mundi
mjer standa ógæfa af því?
Nei, þvert á móti. Jeg luigsa að það
fylgi því gæfa, sagði liann og rjetti lienni
djásnið.
Það var mjög fallegt en það var eitthvað
hvimleitt við djúpa græna bjarmann. sem
stóð af því. Hún hugsaði til allra þeirra,
sem höfðu borið það á Jiðnum öldum, um
vonir þeirra og vonbrigði, sorgir þeirra og
gleðistundir. Sumar höfðu ef til vill þráð
að hera það, en aðrar formæll deginum.
sem það var fest á enni þeirra.
Hún leit upp og kom auga á dálítið sem
rak þessar hugsanir á flótta.
Úti á svölunum stóð maður. Það var orðið
dimt en hún gal sjeð hann greinilega fyr
ir Jivi, Jiegar hann lagði andlitið upp að
rúðunni. Gríma var fyrir andlitinu. Og
gegnum tvö göt störðu tvö augu á liana og
djásnið sem hún var með i höndunum.
Skelfingin laust hana eins og hnífur væri
rekinn í hjarta hennar. Það var eins og
hún vissi að nú ætti það að koma fram,
sem hún hafði óttast mest. Og þó bað hún
og vonaði, að Jiað mætti ekki ske. Þessi sýn
var aðeins nokkrar sekúndur. Svo hvarf
veran.
Hún stilti sig um að reka upp óp. Og
ungi maðurinn sem fór svo gálauslega með
dýrgripi ættjarðar sinnar hafði ekki sjeð
neitt.
Leggið þjer Jiað á sinn stað, sagði hún
og rjetti honum Brúðarsljörnuna. Geym-
ið Jiessa gripi á óhultum stað! Það er aldrei
að vita hvað fyrir kann að koma.
Hann hló lágt að henni. Alt i lagi sagði
hann. — Jeg skal gæta vel að því. Þjer
skuluð ekki vera hrædd um J)að. Og svo
lagði hann dýrgripina aftur i skrínið, eins
og þeir væri glingur úr leikfangabúð en
ekki óborganlegir dýrgripir.
Svo stóð hann stundarkorn og virti hana
fyrir sjer brosandi. Við setjum ekki perl-
urnar niður, sagði. hann.
Auðvitað setjið Jjjer þær niður, sagði
hún.
Leyfið mjer ...., sagði hann kurteis-
lega.
Ilann fór aftur fyrir liana eins og hann
ætlaði að opna feslarlásinn, en í stað Jiess
að gera það tók hann háðum liöndum utan
um liana, sneri andliti liennar að sjer og
kysti hana i ákafa. Hún streittist á móti
eins og liún gat og gat loks slitið sig af hon-
um. Kinnar hennar voru sótrauðar al’
gremju og hún kastaði perlufestinni á gólfið
Nú fer jeg, hrópaði hún.
— Ekki strax, Nora! Lofið mjer að gefa
skýringu. í mínu landi er það siður, að
þegar kona leyfir manni að snera við perlu-
festi hennar, J)á táknar Jiað að hann megi
kyssa hana.
— Þetta er ekki yðar land! sagði hún
áköf. — Hvað þekki jeg til ykkar siða. En
enskur heiðarlegur maður hegðar sjer að
minsta kosti ekki svona.
Hegða heiðursmenn í öllum löndum
sjer ekki eins, þegar stúlkan er falleg?
spurði hann.