Fálkinn - 13.08.1938, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Stúart Haynes:
Tveir tímar.
Nagan liefst klnkknn 3 síðdegis,
og ei' úti kliikkaii 5. Kn það
gerist iiiai'gt ú lieim tíma.
T AUGARDAGUR SlÐDEGIS.
Júní. Klukkan er 3. Joan
Christie, Ijóshærð bláeygð og 18
ára kinkaði kolli, dapurleg á
svipinn.
— Jeg' hringdi til hans um há
degið, en Joan Christie, frændi
vor og fjárhaldsmaður vill ekki
gefa samþykki sitt til þess að við
giftumst. Hann sagði að jeg
væri of ung til þess að ferðast
svona langt i burt, alla leið til
Santos. En það breytir engu,
Ivan — hún tók hendinni um
handlegginn á honum — jeg
verð konan þín samt. Jeg fer
með þjer.
Ivan Sinclair steig inn í bil-
inn sinn. — Djarfa ástin mín,
sagði hann- -— En skipið fer
klukkan hálf-fimm. Og hugsaðu
þjer að jeg skuli eiga kost á
svona góðri stöðu suður í San-
tos, — og að þú ætlar að koma
með mjer! Jeg ætti að vera
maður til að liafa gát á þjer,
Joan. Finst þjer ekki svo?
Hún kinkaði kolli aftur.
Ivan Sinclair tók höndunum
um stýrið.
— Hann er fjárhaldsmaður
minn, Ivan. En eftir tvo mánuði
getur hann ekki synjað mjer
um, að giftast þjer, því að þá
fæ jeg fjárforræði mitt. Þó að
það liafi að vísu verið skemti-
legra að samþykki hans hefði
komið til — tryggara.
— Heyrðu, Joan. Nú ætla jeg
að aka heim til þessa pipar-
sveins og nöldrunarseggs, taka
í hornin á bola og leggja fyrir
hann allar framtíðaráætlanirn-
ar. Þá getum við haft góða sam-
visku á eftir. Og svo hittumst
við um borð í skipinu. Alt er
til reiðu, farangurinn og far-
miðarnir. Við giftum okkur um
borð eða hjá konsúlnum þegar
við komum til Santos. Jeg verð
bara að skrepfpa heim sem
snöggvast áður. Jæja þá — á
skipinu! Ástin mín. — Hann
kysti liana og hún roðnaði er
hún tók í höndina á honum.
— Þú ert ekki hræddur, hvísl-
aði hún. — Guði sje lof að þú
ert ekki hræddur.
Klukkan var þrjú hjá John
Christie líka. Bankastjórinn var
nýbúinn að innbyrða hádegis-
verð og beið nú eftir því, að
nýja allragagnið hans, þjónn
og þúsund þjala smiður, Rog-
ers, kæmi inn til að segja hon-
um, að bifreiðin væri við dyrn-
ar. Og í sama bili kom Rogers
inn, og meðan hankastjórinn
var að taka saman golf-kylf-
urnar sínar, hugleiddi hann hví-
líkan ágætis þjón hann hefði
fengið, þar sem Rogers var. Áð
visu sagði máltækið, að nýir
vendir sópuðu hest, en honum
fanst samt eins og þessi Rogers
væri....
Alt í einu var eins og hann
myndi eftir einhverju óþægi-
legu og hann flýtti sjer í sím-
ann. Hann hafði, eins og liann
var vanur, þegar laugardags-
leyfið byrjaði, liugsað: Er nú
alt eins og það á að vera? Get
jeg farið að heiman og verið
viss um, að alt sje í reglu, bæði
í bankanum og heima? En það
var það ekki, og það var Joan
að kenna. Joan liafði símað
einmitt í sörnu svifunum, og
liann ætlaði að biðja gjaldker-
ann að taka við peningunum
liennar frú Sliarring. Mikill
skolli.... Hann fleygði kylfun-
um til Rogers, sem greip þær
á lofti. Sjálfur tók hann sím-
ann. Ef hann gæti náð í Diiling,
gjaldkerann, ennþá, þá var alt
vel. .. .
Hann var ekki farinn. Ilann
svaraði.
— Það er Sinclair, Dilling.
Heyrið þjer. Rjett áður en við
lokuðum í dag kom hún gamla
frú Sharring og afhenti mjer
áttatíu þúsund dollara. Auðvit-
að liafði jeg átt að senda liana
til yðar, en þjer vitið að hún
er dálítið — sjervitur — Ein-
mitt í sama hili og hún fór
hringdi ungfrú Christie, slcjól-
stæðingur minn, og það sem hún
hafði á lijarta------já, það var
þess eðlis að jeg gleymdi bæði
frú Sharring og peningunum
hennar. Þeir liggja i skrifborðs-
skúffunni minni, að vísu er hún
læst, en. — Nú vil jeg að pen-
ingarnir komist í skápinn. Nú,
er það ekki hægt Já—á, jeg
gleymdi því alveg. Lásinn stilt-
ur á klukkan hálfníu á mánu-
dagsmorgun. Nei, Dilling, jeg
skal losa yður við þann snún-
ing. Jeg kem sjálfur og tek pen-
ingana og læsi þá niður lijerna
heima. Skápurinn minn er nærri
því eins viss og bankaskápur-
inn. Og bíllinn er við hendina.
Blessaðir á meðan.----------
Hann lagði af sjer heyrnar-
tólið. En áður en hann liafði
snúið sjer við gerðist dálítið
atvik. Rogers, þessi alfullkomni
þjónn, liafði lyft einni golf-
kylfunni eins og liann væri að
prófa liana — lyft lienni óþarf-
lega liátt eins og hann væri að
reiða hana til höggs á húsbónd-
ann.
Klukkan var hálf-fjögur. Ivan
Sinclair liljóp út úr bílnum,
nærri þvi áður en hann hafði
staðnæmst, og eftir að hann
liafði litið kring um sig til þess
að sjá, hvort nokkur lögreglu-
þjónn væri nálægt, hljóp hann
upp að bústað Christies. Hann
hringdi bjöllunni og var að
hugsa sig um, hvað hann ætli
nú að segja. — Þjer þekkið
mig af afspurn frá Joan, og
jeg —.— jeg. — Hversvegna
kom þjónninn ekki til dyra?
— Jeg er maðurinn, sem ætlar
að giftast Joan. Jeg hefi ágæta
stöðu í Santos. Jeg er ekki nema
þrjátíu og fimm, en verð samt
stjórnandi deildarinnar þar.
— Framlíðarhorfur mínar eru
ágætar og — hversvegna i ósköp
unum opnaði þjónninn ekki
fyrir honum. — Hann ypdi öxl-
um. Auðvitað vegna þess að
enginn var heima. Banlcastjór-
inn var farinn — hann átti frí
í dag.
En — það gat hugsast að
liann væri í bankanum ennþá?
Ivan Sinclair leit á klukkuna.
Vitanlega var hann í bankanum
ennþá, gamla nöldrið, liann gat
auðvitað ekki slitið sig frá seðl-
unum og veðskuldabrjefunum,
jafnvel á blíðum sumardegi. —
Hann hringdi bjöllunni einu
sinni enn og hlustaði eflir fóta-
taki. Nei.
Jafn fljótt og hann hafði
stokkið út úr bílnum hljóp hann
inn í hann aftur og steig á
hensíngjafann. Hann hafði mist
nokkrar dýrmætar mínútur.
Klukkan var fjögur. Ivan Sin-
clair lagði bílnum upp að stjett-
inni fyrir utan bankann. Lög-
regluþjónn gekk fram og aftur
á horninu þar sem þjóðbraut-
in lá út úr borginni. Hjer var
að vísu ekkert stæði leyft fyrir
lnla en Ivan hugsaði sem svo:
Eftir hálftíma verð jeg að vera
kominn ofan á skip, hvort sem
liann vill eða ekki. — —
Hann greip hendinni á lás-
inn og útidyrahurðin mikla ljet
undan. Þá hlutu menn að vera
í hankanum ennþá. Hann leit
kringum sig í anddyrinu. —
John Christie hankastjóri —
stóð yfir einum dyrunum. Hann
nam slaðar við dyrnar, það
heyrðist einkennilegt hljóð inn-
anfrá, alveg eins og liamars-
hljóð eða verið væri að herja
eitthvað liart. Ekki lieyrðist
svona liljóð þegar menn voru
að telja peninga. Hann hjelt
áfram og opnaði dyrnar. — —
Stundarfjórðungi yfir klukk-
an fjögur fór Ivan Sinclair út í
bílinn sinn aftur. Hárið var ó-
greitt, fötin velkt og yfir hægri
hendina þvera var sár, eins og
eftir hit. En það var á arm-
bandsúrið en ekki á sárið sem
hann var að horfa. Eftir stund-
arfjórðung varð hann að vera
kominn niður á bryggju. Sem
betur fór hafði hann talað við
manninn, sem átti að taka við
bílnum hans, fyrirfram. En
þetta var afleitt, blátt áfram
afleitt, að svona skyldi á —:
en honum var nauðugur einn
kostur. Við hornið bætti hann
við bensíngjöfina, því að Ijós-
merkið var að fyrirskipa stöðv-
un. Hann varð að komast yfir
götuna. En liöndin á lögreglu-
þjóninum var fljótari en hugur
hans. Og þarna sat liann i
hnappheldunni. — Skírteinið!
Lögregluþjónninn fletti því upp
og tók afrit af því. „Ivan Sin-
clair. Nr. X—78914. Ac. — Svo
sagði liann: Nei, jeg kemst ekki
hjá þvi að skrifa kæru.“
Mínúturnar liðu. Ivan tók upp
vasabólcina og sýndi tvo far-
miða með „Stella Renée“.
— Skipið fer eftir tíu mín-
útur. Og — unnustan mín bíð-
ur á bryggjunni. Góði lögreglu-
þjónn. Þjer getið hjálpað mjer