Fálkinn - 13.08.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
og þjer gerið það. Lyftið bara
upp hendinni og þá er mjer
borgið.
Þá hló lögregluþjónninn.
Hann sló striki yfir skýrsluna,
sem hann var að skrifa.
Golt og vel. Það eru und-
antekningar til. Og hann hrevtti
ljósmerkinu.
Klukkuna vantaði fimm min-
úlur í hálf-fimm. Miðaldra mað-
ur kom riðandi út úr hankan-
um og skreiddist til lögreglu-
þjónsins á horninu. — Jeg lieiti
Dilling, sagði hann. — Dilling
í Búnaðarhankanum. Rán og
morð og jeg veit ekki hvað.
Komið þjer, þá skal jeg segja
yður alt.
WiIIis lögregluþjónn fól stjett
arbróður sínum hinumegin við
götuna vörðinn og fór með
Dilling.
— Þegai* jeg kom inn í skrif-
stofu bankastjórans, sá jeg und-
ir eins að eitthvað ægilegt hafði
horið við. Átlatíu þúsund doll-
arar eru liorfnir. Jeg skal segja
yður seinna hvernig stendur á
að jeg veit það. Christie hanka-
stjóri er horfinn — sennilega.
Klukkan hálf-fimm. Hár og
þrekinn ungur maður og lagleg
og Ijóshaérð stúlka dikuðu upp
landganginn á „Stella Renée“.
Farangurinn var kominn um
horð áður. Ivan þurkaði svitann
af enninu á sjer og elti einn af
þjónunum, sem vísaði á far-
þegaklefana. Joan Cliristie kom
í humátt á eftir. Hún tók í
handlegginn á honum.
— Hvað er þetta, Ivan. Hvað
hefir komið fyrir? Guði sje lof
að þú ert loksins kominn. En
livað sagði liann frændi? Þið
hafið víst ekki------
Hann laut niður að henni og
hvíslaði: Þú getur ekki hugsað
þjer hvað hefir konhð fvrir,
Joan. En jeg skal segja þjer
það.
Ilún horfði á liann óróleg:
— Þú skelfur eins og þú
hefðir hitásótt, Ivan. Hvað er
að------1?
Klukkan finnn mínútur yfir
hálf finnn. Dilling gjaldkeri
hafði skýrt Willis lögregluþjóni
alla inálavexti og lögregluþjónn-
inn hafði hlustað á með athygli.
— Christie hankastjóri hafði
hringt viðvíkjandi peningunum
og sagt að hann ætlaði að koma
í bankann sjálfur og taka upp-
hæðina og fara með hana heim.
Dilling liafði talið það skyldu
sína að hiða og vera viðstaddur
þegar hann kæmi. Nú var spurn
ingin, hvort lögregluþjónninn
hefði sjeð nokkuð grunsamlegt
á götunni
Willis hugsaði sig um. Ungi
maðurinn i hílnum, sem var
orðínn svo seinn fyrir að ná
skipinu. Það var liann sem
hafði framið ránið. Hann hafði
verið rauður í framan, hárið
var í óreiðu — og þegar hann
hafði rjett fram skírteinið mátti
sjá að dálítið sár var á hend-
inni.
Willis tók upp minnisbókina.
— Ivan Sinelair. Nr. 78914 Ac.,
— nú, það ætli eklci að vera svo
erfitt að ná í hann, ef það var
tilfellið, að hann liefði farmiða
með „Stella Renée“. Auðvitað
skyldi hann senda skipinu loft-
skeyti undir eins. Maðurinn
komst ekki undan af skipinu.
En nú var fyrst og fremst um
að gera að ná í veslings banka-
stjórann. Hann hafði auðvitað
verið myrtur og líkinu fleygt
einhversstaðar út í skot í hús-
inu. — i—■
Klukkuna vantaði kortjer í
fimm. Bifreiðl staðnæmdist, fyrir
utan hankann og mr. Christie
skreiddist út með mestu erfiðis-
munum. Hann var með umhúð-
ir um ennið og Iögregluþjónn
studdi hann. Hann staulaðist
heint inn í einkaskrifstofu sína.
Hann hej'rði Dilling segja:
Guði sje lof, mr. Christie. Og
Willis lögregluþjónn hætti við:
— Við vitum hver tilræðismað-
urinn er!
— Hann sló mig svo jeg misti
meðvitundina. Æ, miklar kval-
ir hafði jeg i hnakkanum. Hann
sló mig i sama bili og jeg stóð
upp frá borðinu. Og jeg sem
hjelt að þetla væri svoddan
fyrirmyndar maður.
Ivan Sinclair með öðrum orð-
um, sagði lögregluþjónninn.
Christie hankastjóri leit út
eins og hann hefði fengið nýtl
högg.
— Ivan Sinclair, hvað kemur
lionum þetta við? Nei, það var
þjónninn minn, þessi fyrirmynd
ar maður, Rogers. Hann stóð
bak við mig þegar jeg var að
tala við yður í símanum og
meira þurfti ekki til. Hann lagði
sín ráð á undir eins. Því vitan-
lega liefir hann komið í vist til
mín til þess að ræna mig. Hann
sló mig með golf-kylfunni í höf-
uðið. Guði sje lof að höfuðskel-
in var sterk.
Þeir störðu liverir á aðra all-
ir fjórir, tveir bankamenn og
tveir lögreglumenn. Peningarn-
ir? Auðvitað hafði Rogers náð
í þá. Og hann var sloppinn. En
það var til glögg lýsing á hon-
um, svo að hann gat ekki gert
sig ósýnilegan. Þó að það gæti
orðið erfitt að ná í liann, eink-
um vegna þess að þetta var
skamt frá landamærunum. Hann
átti auðvitað einhvern felustað.
Það áttu allir slikir bófar.
Klukkuna vantaði fiinm mín-
útur í fimm.
Nú kom þriðji lögregluþjónn-
inn. Hann var með símskeyti í
hendinni sem var stílað til:
„Lögregluþjónsins á horninu
Cliristie Búnaðarhanka“.
Skeytið hljóðaði svo:
— Kom í Christie Búnaðar-
hanka hitti Rogers þjón sem
var að hrjóta upp skrifborð
stopp Áflog Rogers læstur inni
Hver vill
keppa við slíka?
Eftir Pjetur Sigurðsson.
Blöðin flytja oft sögur 'um
presta og eru þær ærið mis-
jafnar. Þessi er sú seinasta, sem
jeg hefi lesið. Einn af inerkustu
klerkum Englendinga var hurtu
frá söfnuði sínum nokkra mán-
uði, sökum lasleika og' þreytu.
Nú hefir hann tekið upp starf-
ið að nýju. Það er enginn smá-
ræðis söfnuður, sem liann hef-
ir, og kirkjan er eitt hið merk-
asta guðshús ensku þjóðarinn-
ar — The City Temple i Lond-
on. Við fyrstu guðsþjónustuna,
sem hann flutti, er liann kom
heim eftir lasleika sinn, stóð
fólkið í tveimur hundrað metra
löngum röðum út frá kirkju-
dyrunum í fulla klukkustund,
að bíða þess að opnað yrði.
Ivirkjan troðfvltisl, allir salir
hússins, og menn urðu frá að
hverfa.
Þessi preslur er miðaldra
maður, fallegur og elskulegur.
Hann heitir Leslie Weatherliead,
er doktor i guðfræði og lærður
vel. Auk þess er liann sálar-
fræðingur og heflir gefið út
nokkrar hækur um sálarfræði
og, trúarlif. Hann er einn hinn
þektasti ræðumaður ensku þjóð-
arinnar. Auk sinna vanalegu
prestverka sem eru mikil hef-
ir liann sex lækna sjer til að-
stoðar á lækningastofu sinni,
þar sem hann tekur á móti
sjúklingum, og þar liafa menn
læknast, sem gengið hafa með
það, sem kallað er ólæknandi
sjúkdóma.
I sambandi við hinn síðasta
í gluggalausri kompu hjá dyra-
verðinum hurðin skorðuð aftur
með skáp Tók skammbyssuna.
Penlngarnir í þriðju hók frá
vinstri, efstu hillu. Tilkynnið
Christie þetta, slopp Giftist
frænku hans i Sanlos stopp
Hafði ekki tíma til að segja lög-
regluþjóninum þetta stopj)
Hræddur um að verða tafinn.
Skipið fór hálf finnn. Ivar Sin-
clair.
— Röskur strákur! sagði
Christie og settist. Og með verkj
andi hausinn undir flatt skrif-
aði hann svohljóðandi sím-
skeyti:
— Sinclair. Stella Renée.
Þakkir, heiðursmaður. Giftið
ykkur ekki í Santos, giftið vlck-
ur um horð stopp Jeg síma skip-
stjóranum. Borgun fyrir sím-
skeytið fylgir. Heilsið Joan.
Blessun mín fvlgi henni stopp.
Lögregluþjónarnir fundu Rog-
ers, heldur illa útleikinn.
Christie hankastjóri skrifaði
ávísun á tíu þúsund dollara —
brúðkaupsgjöf til mrs. Joan
Sinclair.
Klukkan sló fimm.
almenna kirkjufund í Reykja-
vík, flutti prófasturinn á Isa-
firði, Sigurgeir Sigurðsson, er-
indi í dómkirkjunni í Reykja-
vik, og var þvi erindi útvarj)-
að. Þar sagði sjera Sigurgeir
nokkuð frá þessum merkilega
klerki, þvi sjera Sigurgeir hafði
kynst honum í utanför sinni.
Einnig skrifaði jeg grein um
Dr. Leslie Weatherhead fyrir
nokkru i Kirkjuritið, og skal
því ekki lýsa honum frekar
hjer.
En — hver vill keppa við
slika menn? Hver treystir sjer
til að safna fólki- þannig saman
viku eftir viku og mánuð el'tir
mánuð, og um hvaða málefni?
Getur stjórnmálamaðurinn það?
Getur söngvarinn það? Getur
jafnvel leikarinn það til lengd-
ar? Þessir komast allir langt,
en það fullyrði jeg', að þeir
mega vara sig! Hvað sannar
svo þetta? Ekkert annað en
hinn eldgamla sannleika, að
mannssálin og mannslijartað er
enn það, sem ])að áður var.
Það hungrar og þyrstir eftir
Guði. En menn gera sjer ekki
að góðu steina fyrir hrauð, ekki
fátæklega guðfræði í staðinn
fyrir þann gleðiboðskap, sem er
andi og líf, ekki einliverjar
miðaldakenningar í staðinn fyr-
ir þá guðstrú, sem samræmist
hinni hestu nútímaþekkingu
og hinni dýpstu þrá mannssál-
arinnar. Þegar sannur og kær-
leiksríkur maður, sem á góðan
skilning á mannlegu eðli, talar
um hin eilífu guðlegu sannindi
af hjartans sannfæringu og inni-
legri mannúð, þá lilustar fjöld-
inn og fyrir slíku eru hjörtu
mannanna opin. — Guðsmenn
eru ennþá elskaðir menn, og
guðsorð stendur enn hátt í hug-
um manna og er elskað af
mörgum. — Það eru ekki nema
25 ár síðan hin sjerstaka þýð-
ing á Nýja testamentinu eftir
Dr. Moffatt, kom út, en siðan
hefir sú þýðing verið endur-
prentuð 73 sinnum. Geta ungu
rithöfundarnir leikið slíkt?
P. S.
INNLIMUN AUSTURRÍKIS.
ÞaÖ leiðir in. a. af innlimun Aust-
urríkis i Þýskaland að hið gamla
rikiseinkenni á bifreiðunum, „A“
hverfur, en „D“ keiiuir í staðinn.