Fálkinn - 13.08.1938, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Tengdasonur Churchills.
Duncas Sandy er nafn, sem mikiÖ
hefir verið talað um í heiminum
síðustu vikurnar í sambandi við
hernaðarleyndarmál, sem hann komst
init' á í ræðu, sem hann lijelt í enska
þinginu. Lá nærri að honurn yrði
stefnt fyrir herrjett. Sandy er tengda
sonur hins fræga stjórnmálamanns
Winston Churchili og er aðeins f‘.9
ára gamall. Hann hefir átt sæti í
bresku sendisveitinni í Berlín um
þriggja ára skeið.
Frá ntanríkisráðimeytisbyggingiinni i París, bar sem ensku konungshjónin bjuggu me&an jxiu dvöldu i
borginni við heimsókn sína í fyrra mánuði. Fyrir framan höfuðinnganginn sjest j)jónalið þeirra kon-
ungshjónanna. Foringinn virðist allvaldsmannslegur.
sjáÖu svo hvernig það fór! Maður lifir
á fjárhyggindatímum og maður má ekki
láta náttúruhvatirnar tæla sig inn í hjóna-
bandið, þegar svo margs annars er að
gæta. Til dæmis fötin og Palm Beach og
París, Aiken og Newport og London og
skemtisnekkja á sumrin, og fallegt heim-
ili eins og þetta, en bara ekki á jafn vit-
leysislegum stað. Þeir lála lutnda laxera
við handormum og sprauta inn i dátana
svo að þeir fái ekki taugaveiki, en enginn
hefir látið sjer detta í hug, að finna hólu-
efni banda ástföngnum stelpum. Jeg vænti
þesS af þjer að þú giftist Hugli Elmore.
Og hversvegna ekki? Ert þú kanske ást-
fangin á laun í Beecher eða einhverjum
af hans nótum?
„Nei,“ svaraði Pliyllis, „en mjer finst
það viðbjóðsleg tilhugsun að eiga að selja
sig fyrir peninga.“
„Drottinn minn, mikið skejfing efrtu
saldaus!“ lirópaði gamla konan. „Þetta er
alveg eins og að lieyra sjálfa mig tala
óráð fyrir sjötíu árum!“
V. kapítuli.
Það sópaði að frú Hydon Cleeve er hún
leiddi húsbóndann inn í salinn mikla, þar
sem hinir gestirnir voru saman komnir.
Hún var ekki lengi að sjá, að það var
eins og farg hvíldi á samkvæminu. Hún
sá að George Barkett, sem liún fyrirleit,
gaf Eliot Jaster hornauga, bankastjóran-
um alvalda frá Filadelfíu. 1 byrjun tutt-
ugustu aldar höfðu þeir háð sögulegt ein-
vígi út af móður Phyllis. Síðan liöfðu þeir
verið keppinautar á fjármálasviðinu, svo
að fólk var hætt að hjóða þeim í sam-
kvæmi saman. Þarna stóð frú Jaster hold-
ug og ljóshærð og lmeigði sig stint fyrir
þvengmjóu frúnni hans Barketts, en ungi
Tom Barkett beit á vörina og leit súr
á svipinn til Bogers Jaster, sem var að
tala við Erissu.
„Þjer hafið gert hræðilegt glappaskot,“
hvíslaði sú gamla að mr. Athee, „jeg skal
segja yður frá því seinna“. Hún hnyklaði
brúmrnar og varð ólundarleg þegar hún
kom auga á Phyllis, sem var að tala við
háan, ungan mann. Það var ekki Hugh
Elmore.
„IJver er hann þessi?“ spurði hún.
„Barton Dayne, kennari, varðmaður og
þjálfari Hughs Elmore. Hlutverk hans er
að bægja brennivínssölum frá honum og
fæla svokallaða gullgrafara á hurt frá
honum. Hugh virðist vera sjerlega ósjálf-
stæður ræfill.“
„Jeg liefi elcki sagt neirium, að þjer
væruð hjerna,“ hjelt Athee áfram í hálf-
um hljóðum. „Það verður gaman að sjá
hvernig þeim verður við.“
Og það varð það. George Barkett hvísl-
aði að konunni sinni: „Þarna er bölvuð
gamla nornin, Elisabeth Cleeve.“
Frú Jaster starði fokvond á konuna,
sem öllum öðrum fremur hafði lokað öll-
um leiðum fyrir henni, þegar liún var að
reyna að koma sjer á framfæri við lieldra
fólkið.
Barton Dayne sagði við Phyllis: „Þelta
er einkennileg manneskja. Hún ldýtur að
vera jafngömul eilífðinni, en þó eru aug-
uri í henni svo lifandi! Maður skyldi nærri
því halda, að liún væri einstætt fyrirbrigði
á vorum tímum — persóna. Hver er
þetta?“
„Frú Hydon Cleeve, langamma mín,“
svaraði Phyllis. Henni var ómögulegt að
láta sjer þykja við þennan skemlilega og
fjörlega unga mann. Phyllis grunaði, að
frú Hydon Cleeve yrði ekki sjerlega alúð-
leg við Dayne. „Þjer liafið rjett að mæla.
Hún er persóna!“
Frú Hydon Cleeve stóð kyr um stund
og rendi augunum um salinn. Það var
auðsjeð að hún ætlaðist til að fólkið heils-
aði henni af fyrra bragði. Og það gerði það
— með hangandi hendi þó.
„Jeg sje að þjer lítið vel út ennþá,“
sagði hún við George Barkett. „Annars
skyldi maður hafa lialdið að síðustu þrír
mánuðurnir á kaupliöllinni hefðu rakið
úr vður garnirnar. Er þetta gamla konan
yðar eða er hún ný?“ Frú Barkett fann
hatursfult augnaráðið. „Það er merki-
legt,“ hjelt frú Cleeve áfram, „hve dugleg-
ir þessir fegrunarhómópatar eru orðnir
nú á dögum. Það er nærri því skrítið, að
karlmennirnir skuli ekki vera farnir til
þeirra líka.“
Hún var vægilegri við Eliot Jaster, liún
vissi að hann liataði George Barkett og
Jiessvegna var lienni hlýtt til hans. „Þjer
hafið yngst en konan yðar liefir elst,“
sagði hún, „henni ratast dæmalaust vel á
að velja sjer altaf vitlausa liti. Er það
sonur vðar, sem er að tala við ungfrú
Athee ?“
Nú voru Jaster yngri og Tom Barkett
kyntir henni. Þeir voru hörn sinnar tíðar
og i augum ])eirra var hver manneskja,
sem komin var yfir þrítugt gengin úr gildi
og skifti ekki máli. En þessi merkilegi
gamli forngripur, sem þeir höfðu lieyrt
nefndan stöku sinnum, liafði ekki sama
talsmátann og þeir voru vanir. Hún reyndi
ekki að slá þeim gullhamra. Það var svo
að sjá sem hún liefði gaman af þeim.
Hún starði á Tom Barkett þangað til
hann roðnaði — það var gamall og leiður
vani sem hann hjelt að hann væri vaxinn
upp úr fyrir fult og alt. „Hann getur roðn-
að,“ hrópaði hún og sneri sjer að föður
lians, „það er meira en þjer hafið nokk-
urntima kunnað, George!“
Hún var ekki eins harðleikin við unga
Jaster. „Hafið þjer gát á honum,“ sagði
liún við föður hans, „svo að það komi
ekki listamaður upp í honum, það er það
sem eyðileggur höfðingjastjettina í Eng-
landi. Hún hefir fyrirlitið listina i mörg
hundruð ár, en nú*er listin að eyðileggja
hana.“
Svo sigldi hún eins og briggskip inn i
horðstofuna og settist á hægri hlið liús-
bóndans.
Frú Jaster fnæsti af vonsku þar sem
hún sat.