Fálkinn - 13.08.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 5
Manndrápseyjan.
lega vaxin starfi sínu. Herbergi vinnufólks-
ins voru langt frá gestaherbergjunum, og
það var sagt að fólkið notaði frístundirnar
tii þess að syngja sænska ættjarðarsöngva.
Húsið uppfylti frekustu kröfur, jafnvel
gömlu frúarinnar. Húsgögnin voru mjög
smekkleg. Hún þóttist viss um, að hann
hefði haft ágætan húsameistara með í ráð-
um. Alstaðar blöstu við ýmiskonar lista-
verk, einkum listiðnaður frá austurlöndum,
sem mr. Atbee sagðist liafa keypt á ferð-
um sínum. Frú Cleeve valdi sjer hiklaust
besla svefnherbergið í húsinu. Það var stórt
og við liliðina á því var klæðaherbergi og
þangað var sett rúm handa Tilly. Dyr voru
inn i annað herbergi, þar sem Phyllis átti
að vera.
„Jeg er þreytt“, sagði frú Hydon Cleeve
og tók langan teyg af egyptsku sígarettunni.
Það stóð askja með hundrað stykkjum í
herberginu liennar og hún hafði orðið að
láta sjer lynda að reykja ódýrari tegundir,
að minsta kosti siðari árin. „Hversvegna
skyldi Barkettsfólkið vera boðið liingað?"
sagði liún við Tilly liieðan liún var að
bjálpa Jienni úr fötunum. „Eftir því sem
Curtis segir, þá er George Barkett að verða
gjaldþrota. Hann ætlar sjer vist að reyna
að hafa fje af mr. Athee!“ Hún hristist af
hlátri.
„Það ætla jeg að segja þjer, Tilly,“ sagði
frú Cleeve ertandi, „að jeg harðbanna þjer
að renna ástaraugum til enska bryt-
ans.“
„Drottinn minn! Jeg á mínum aldri,“
andvarpaði stúlkan og sendi ketbúðar-
manninum napurt hugskeyti. Hann liafði
metið viðskiftin meira en ástina. Tilly ósk-
aði að hún hefði þorað að reita livít liár-
stráin á gömlu norninni. „Hver ætli líti
sosum á mig núna?“ sagði liún og and-
varpaði aftur. Frú Cleeve liafði ekki ljorg-
að henni kaup síðan fyrsta styrjaldarárið,
og ef hún væri að ybba sig við hana
núna mundi hún missa alla von um að
fá kaupið nokkurntíma borgað.
„Heldurðu að Cleeve hafi nokkra af
kunningjum sínum með sjer?“ spurði
Pliyllis. „Það verður hálf leiðinlegt hjerna
er jeg fæ ekki neinn að dansa við nema
Cleeve og svo eintóma karla.“
„Cleeve hefir fengið mínar fyrirskipan-
ir og lilýðir þeim eflaust. Þú færð nóg af
piltum að dansa við, væna mín. Þessi At-
liee liefir boðið ýmsum, en hann þykist
Iiafa gleymt nöfnunum á þeim. Hann
ginnir þá með polo. Hefirðu komið í hest-
liúsið?“
„Já, og þau eru falleg,“ svaraði Phyllis.
„Þar eru tuttugu liestar liver öðrum fal-
legri og svo er það dálítil reiðbraut með
sex þröskuldum og einni vatnsgröf. Hann
hlýtur að vera ósköp ríkur, Iangamma?“
„Það er líka eina afsökunin, sem hann
hefir“, sagði gamla konan napurt.
„Fellur þjer ekki við hann? Mjer finst
liann svo einstaklega viðfeldinn.“ Phyllis
var eklci tiltektasöm og vildi helst láta
sjer falla við þá sem hún hitti.
Frú Hydon Cleeve gleymdi því aldrei
að ætt hennar hafði verið i hefðarbrodd-
inum í St. Louis, þegar bærinn fór að
vaxa snennna á síðustu öld. Faðir hennar
Iiafði barist í suðurríkjahernum. Hún gat
enn komist i æsing þegar hún hugsaði til
þess, hvernig hann og fjelagar hans höfðu
verið teknir til fanga við Camp Jackson.
Ennþá mátti sjá bronsmyndir af ýmsum
göfugum sonum þessarar ættar í skemti-
görðum borgarinnar og kirkjugörðum.
Frú Hydon Cleeve liafði byrjað að hata
Þjóðverja þegar herdeildir þýskra lýð-
veidissinna höfðu náð bænum á sitt vald
fyrir norðurríkin. Og þó var ein af ömmu-
systrum hennar þýsk „Hágöfgi“, og sjálf
hafði hún dvalið langvistum í spilaliöll-
inni í Baden-Baden, því að þá var Monte
Carlo ekki komið í gagnið.
„Jeg fer ekki á fætur í fyrramálið,“ sagði
gamla konan. „Jeg vil ekki láta neinn
trufla mig nema þig og Cleeve. Jeg verð
að vera í standi við fyrsta miðdegisborð-
ið. En á meðan getur þú njósnað um
livaða fólk er væntanlegt liingað. Jeg er
alveg hissa á, hve Erissa er fáfróð um
það.“
„Það er eins og liún sje lirædd við föð-
ur sinn,“ sagði Pliyllis. „Það er skrítið,
jafn nærgætinn og hægur og hann er.“
„Enginn sem er nærgætinn og hægur
befir nokkurntíma grætt miljónir.“ Gamla
konan baðaði út höndunum. „Þetta kost-
ar alt peninga. Þessir persnesku dúkar
hjerna eru ófáanlegir nema hjá söfnur-
um. Síðan fyrir stvrjöldina fær maður
varla annað í búðunum en ldnverskan
vjeliðnað. Jeg beld að maðurinn sje mesti
refur.“ Frú Hydon Cleeve virtist hugsandi.
„Jeg vona að liann bróðir þinn hafi ekki
lofast neinni stelpunni. Þær eru altaf á
hælunum á honum. Erissa væri hæfileg
handa honum.“
Frú Cleeve var þeirrar skoðunar, að
hamingja fólks væri fyrst og fremst komin
undir ríku hjónabandi. Það yrði áreiðan-
lega mikill maður úr Cleeve ef liann fengi
ríka konu. Gamli kerlingarrefurinn von-
aði, að hún yrði á ný orðin drotnandi
ríkrar fjölskyldu áður en liún yrði hundr-
að ára. Svo hafði hún Phyllis líka, sem
alls ekki virtist liafa hugmynd um live
fríð og geðug hún var. Hún var miljóna-
virði fyrir ættina.
Frú Cleeve svaf ekki vel um nóttina.
Hún hafði svo mikið að hugsa. Það var
merkilegt, að þetta góða tækifæri skyldi
koma einmitt nú, þegar alt liafði verið
svo vonlaust og drungalegt. Hún efaðist
ekki augnablik um, að þessi Athee væri
metorðagjarn smáborgari, sem kveldist af
því að aðrir litu niður á hann, eins og
tíðkast enn þar, sem höfðingjarnir ráða.
Ef Erissa giftist Cleeve kæmist miljóna-
mæringurinn í tengdir við eina helstu ætt-
ina í landinu og kynni við allar þær helstu.
Ilún var of þreytt til að muna nöfnin á
þeim núna. Síðustu tengdirnar voru þær
að frændi hennar, Swithin Weld, giftisl
dótlur jarlsins af Brockehurst. Ef Athee
vildi ná mannvirðingum gat hann ekki
kosið á neina manneskju betri en frú
Hydon Cleeve. En hann skyldi fá að borga
fyrir það, sem hún ljet af hendi!
Þegar á leið og alt var kyrt í húsinu
fór frú Cleeve að hugsa um hið hlæilega
samtal yfir borðum lijá henni, þegar At-
hee liafði meðgengið, að hann væri lirædd-
ur við heimili sitt þarna á Manndrápsey.
Ef hann væri í raun og veru eitthvað gall-
aður á sönsunum þá gæti vel verið, að
liann kærði sig ekkert um þessa upphefð
i mannfjelaginu, sem hún var að hugsa
um. En hvað gekk honum þá til að fara
að bjóða svona fólki þarna út i eyna?
Hún fór út að glugganum, horfði á
tunglsbirtuna og það fór lirollur um hana.
Fyrir framan hana blöstu við lcyprustrjen,
sem liöfðu verið gróðursett, hvert fyrir sinn
drepna mann, að því er Athee sagði. Og
þegar hún fór að horfa betur á trjen gat
hún ékki betur sjeð en að þau breyfðu
sig. Ofurlítill andvari bljes lífi í þau.
Þarna voru handleggirnir, sem teygðust
út. Það var satt: það var alveg eins og hús-
ið væri umkringt af einhverjum dularfull-
um og draugalegum her.
„Bölvuð vitleysa!“ sagði hún ergileg.
Hún hrökk í kuðung þegar hún sá, að
Tilly stóð steinþegjandi og grafkyr við
hliðina á henni.
„Jeg hjelt að frúin þyrfti á mjer að
halda“, sagði stúlkan.
„Hver heldurðu að sje svo vitlaus að
þurfa á þjer að lialda?“
„Jeg hjelt að þjer þyrftuð á mjer að
halda“, endurtók Tilly og óskaði að hún
þyrði að brosa.
„Hversvegna ferðu ekki að sofa?“ spurði
frú Cleeve.
„Mjer finst svo ógeðfelt að vera hjerna,“
svaraði Tilly, „jeg kann best við bæina,
þar sem maður getur lirópað á hjálp út
um gluggann, ef með þarf. En hjerna væri
lafhægt að drepa mann og dysja án þess
að nokkur yrði var við það nema maður
sjálfur.“
Frú Hydon Cleeve benti henni að hún
gæti farið út. Hún vildi ekki láta hugar-
burð annara óróa sig frekar en orðið var.
En hún átti ekki að sleppa, þvi að nú
kom Phyllis út úr hinum dyrunum.
„Jeg gat ómögulega sofið,“ sagði hún,
og svo heyrði jeg að þú varst að tala við
Tilly. Heyrðu langamma, heldurðu að það
sje draugagangur hjerna?“
Gamla konan varp öndinn óþolinmóð.
„Jeg er ekki sá bjálfi að mjer detti það
i hug. Maður getur í hæsla lagi sjeð vof-
ur sinnar eigin fortíðar, en annað sjer
maður aldrei.“
Phyllis fleygði sjer niður í stól. „Veistu
hver kemur með honum Cleeve?“
„Jeg vona að Hugh Elmore komi.“ Hún
hnyklaði brúnirnar þegar liún sá von-
brigðin á andliti stúlkunnar. „Phyllis!
IJugli Ehnore er ríkasti erfinginn í Amer-
íku, og faðir hans vill endilega láta hann
fara að gifta sig.“
„IJann hefir verið giftur oft og mörgum
sinnum“, svaraði Pliyllis.
„Já, en hann hefir altaf fengið skilnað
jafnharðan. Það er ekkert að marka þó
hann verði skotinn í söngstelpum og kvik-
myndadræsum. Svoleiðis barnabrek eru
svo algeng og allar þessar gálur liafa ver-
ið að hugsa um að ná í peningana hans.
Þú færð aldrei annað eins tækifæri á æfi
þinni. Láttu þjer ekki detta í hug að ætla
að fara að segja mjer, að þú viljir giftast
manni, sem þú elskar. Það gerði jeg, og