Fálkinn - 01.10.1938, Blaðsíða 8

8
F Á L K 1 N N
T ÖGREGLUFULLTRÚINN var ekki
J“< klæddur einkennisbúningi þegar
hann skildi viö aðstoðarmenn sína á
horninu við Hésthúsgötu. Það lá næst
að kalla þessa litlu blindgötu því
nafni, með þvi að þar voru hibýli vagn
hesta ríka fólksins í Belgraviu forð-
um. En nú voru hestarnir horfnir og
hesthúsunum hafði verið breytt í
lítil íbúðarhús. Þar bjuggu einkum
fátækir listamenn og dansfólk og
fimleikafólk fjölleikahúsanna.
Lögreglustjórinn hafði verið að
spyrja gömlu konuna, sem átti heima
í hrörlegum skúr rjett hjá einu smá-
húsinu, eftir einni dansmærinni. Hún
var einskona húsavörður þarna í
hverfinu, gamla konan. Og henni var
Ijett um málið og svaraði ekki að-
eins öllu þvi, sem fulltrúinn spurði
um, heldur gaf hún jafnframt allar
hugsanlegar upplýsingar um einkalíf
þeirra, sem ekki var spurt um, þang-
að til fulltrúinn stakk upp i hana
með því að segja hlæjandi, um leið
og hann lagði hendina á öxlina á
henni:
— Gott og vel, gamla mín, jeg skal
minnast þess, að þjer vitið jafnlangt
nefi yðar ef ske kynni að einhvern-
tíma yrði framið morð hjerna!
— Morð? hvæsti hún og tók önd-
ina á lofti og baðaði höndunum með
kreptum fingrum úl i loftið, frá sjer
numinn af skelfingu. — Drottinn
varðveiti okkur frá slíku og þvílíku,
herra minn! Að vísu gerist hjer sitt
af hverju, en aldrei neitt þesskonar.
— Nei, nei, aldrei neitt þesskonar.
Hún bætti við og starði á liann tinnu-
svörtum augunum: — Þjer munuð
varla vera í þesskonar erindagerðum,
herra? Er það?
— Jeg er hjer eingöngu til þess að
gera fyrirspurnir, sagði hann.
Meðan hann var að tala við hana
hafði hann svo lítið bar á haft gætur
á glugganum á annari 'hæð litla húss-
ins fyrir endanum á götunni. Einu
sinni höfðu bláu gluggatjöldin verið
hreyfð til hliðar, og hann liafði sjeð
fallegt ljóshært höfuð — unga konu
— gægjast út. Aðeins í svip, svo lögð-
ust tjöldin saman aftur.
Fulltrúinn hafði ekki látið það á
sjer sjá, að hann tæki eftir þessu.
Nú yfirgaf hann gömlu konuna og
fór til hnellnu mannanna tveggja,
sem stóðu þarna skamt frá og voru
að spjalla um daginn og veginn og
Ijetu eins og þeir hefðu hitst þarna
af tilvlljun. Hann sagði við þá í
hálfum hljóðum:
— Hún er þarna uppi. En hvort
jeg get veitt nokkuð upp úr henni —
það er spurningin. Jeg geri mjer ekki
miklar voriir. Og samt — —. Hann
hætti í miðju kafi og sagði svo: —
Það er best að þið bíðið lijerna, ef
ske kynni, að jeg kæmi aftur með
einhverjar nýjungar.
p’ALLÉGA, Ijóshærða, unga konan
opnaði fyrir honum, eins og henni
væri um og ó, og virtist vera forviða
og hálfvegis móðguð yfir heimsókn-
inni.
— Lögreglufulltrúi? endurtók liún
spyrjandi er liann liafði kynt sig.
— Jeg heiti Hale, bætti hann við
og hneigði sig afsakandi.
— En — hvað kemur lögreglan
mjer við? Látbragð hennar var miklu
atkvæðámeira en röddin, sem var
dálítið óeðlileg. Og svo — það var
eins og henni dytti í hug einhver
skýring á heimsókninni — augu
liennar ljómuðu.
— Auðvitað! Mikill bjáni get jeg
verið, sagði liún. — Þjer komið auð-
vitað út af þessum skartgripum, sem
hurfu frá mjer úr fataherberginu á
Grand Seigneur! Hafa þeir fundist?
— Nei, svaraði hann. — Jeg kem
ekki í tilefni af skartgripum yðar,
ungfrú Bernudotte. En hinsvegar er
mikið ábugamál að hafa uppi á
manninum yðar.
— Manninum mínum! Hún hörfaði
Leslie Beresford:
Herra Sóði
eitt skref aftur á bak og af augna-
ráði hennar mátti sjá að hún var
eins og milli steins og sleggju. Þó
var rödd liennar róleg og köld, þeg-
ar liún tók til máls aftur.
— Hver hefir sagt yður að jeg
eigi mann? spurði hún. — Jeg —
jeg — r-
— Ungfrú Bernadotte! tók hann
rólega fram í, — það er ekki á vit-
orði almennings hjerna, að þjer er-
uð gift — að minsta kosti vita það
fáir í London. En Sureté Generale
í París hefir á milli handa bækur,
sem sýna þetta, og þaðan hefi jeg
upplýsingarnar.
— En hversvegna — hversvegna?
Bödd liennar var hás og tirandi.
—• Vegna þess að maðurinn yðar,
sem hefir gifst yður undir nafninu
André Lecour, sem er eitt af mörg-
um gerfinöfnum hans, er sakaður
um morð, og lögreglan er að leitast
við að hafa uppi á honum.
— Nom d’un nom — —! Henni
varð á að grípa til móðúrmálsins.
Svo leit hún á hann með alvöru-
svip og settist siðan. Það var eins
og henni yrði ljóst, að hollast væri
að segja sannleikann.
— Nú jæja, úr því að þjer virðisl
öllu svona kunnugur, herra lögreglu-
fulltrúi, sagði hún liægt, er það
rjettast að jeg játi, að jeg hefi verið
gift Andró, jafnvel þó að það hafi
orðið mjer til svo mikillar hneisu,
að jeg hefði helst kosið að það færi
leynt. Þjer segið að hann hafi fram-
ið morð. Mig furðar ekkert á því,
að einn góðan veðurdag — — —
— Ungfrú Bernadotte, tók fulltrú-
inn fram í og seltist um leið, — er
ekki best að við tölum um ])etta mál
í einlægni, þjer og jeg? Maðurinn
yðar dvelur hjer í London og hefir
verið í borginni nálægt hálfan mán-
uð, samkvæmt upplýsingum þeim.
sem við 'höfum fengið. Það er senni-
legt að þjer sjeuð þessu kunnug og
hafið liitt hann á þessu tímabili.
— Jeg? — Hún spratt upp, baðaði
út höndunum og fallegu augun skutu
neistum af bræði. —- Vitanlega hefi
jeg ekki hugmynd um þetta! sagði
hún áköf. — Hvernig dettur yður í
hug? — Jeg, sem er mikilsmetin
listakona á Grand Seigneur, um-
kringd af vinum og aðdáendum, liátt-
settu hefðarfólki! Eruð þjer vitstola,
að yður skuli geta dottið í hug, að
jeg vilji hafa nokkuð við þann þorp-
ara saman að sælda, þetta skítmenni
sem jeg giftist að rasanda ráði end-
ur fyrir löngu.
— Eigi að síður, ungfrú Berna-
dotte, sagði fulltrúinn rólega um leið
og hann stóð upp, •— vitum við að
þjer og hann voruð saman í París
um síðustu jól.
— Jú, það er satt, mælti hún af
miklum móði. — Það er satt, þó
að svívirðilegt sje það frásagnar, —
en hversvegna voruin við saman,
vegna þess að hann tróð sjer inn á
mig, liótaði mjer að kúga mig til
fjárútláta. Og jeg segi yður — síðan
]>essi hræðilegu jól í París hefi jeg
ekki sjeð hann og jeg vil helst ekki
sjá hann framar.
U)AÐ hafði verið erfitt að láta ekki
hrærast af klökkvanum í rödd
hennar og þokunni sem hjúpaði
leiftrin í augum hennar. ÖI) fram-
koma hennar lýsti því hve hörmulega
ósjálfbjarga hún var. Fulltrúinn sneri
sjer undan. Það var ekki í hans
verkahring að kenna í brjósi um
fólk. Hann varð að halda sig að
kjarna málsins og hafði ekki leyfi
til að kenna í brjósti um ógæfusama
konu. Og auk þess var hún — leik-
kona. Hann svipaðist um í stofunni
og sneri sjer nú á ný að henni.
— Þjer hafið liaft gest hjerna, get
jeg sjeð, sagði hann og benti á borð-
ið, en þar liafði verið framreitt handa
tveimur. Alt benti til þess, að skamt
væri liðið siðan setið hafði verið
undir borðum.
— Já, sagði hún og fór svo alt í
einu að lilæja — þægilegum hlátri
en þó eilítið storkandi. — Þjer hald-
ið máske, hérra lögreglumáður, að
þorparinn André Lecour liafi verið
gestur minn? spuroi liún og varð
svo alt í einu byrst og sagði með
þjósti: Hversvegna eruð þjer svona
frekur? Jeg hefi sagt yður, upp á
æru mína og samvisku, að jeg liefi
ekki sjeð Andrée síðaii um jólin í
París. Hversvegna trúið þjer mjer
ekki? Aðeins af því að þjer sjáið áð
jeg hefi snætt morgunverðinn minn
með öðrum — voilá! En nú skal
jeg sýna yður •— — — Og um leið
og hún reigði sig hrópaði hún með
silkimjúkri rödd: — Mamma •—
mamma! Komdu snöggvasl hingað
— Hjer er einhver gikkur frá ensku
lögreglunni!
T-JURD á þilinu, sem lögreglufull-
trúinn stóð við, opnaðist upp á
gátt. Hann liafði veitl því eftirtekt
áður að hurð þessi fjell ekki að stöf-
um, og hafði komist að þeirri nið-
urstöðu, að gesturinn væri þarna fyr-
ir innan og hleraði. Hann hafði einn-
ig hugsað sjer þann möguleika, að
sá sem á hleri stæði væri einmitt
maðurinn, sem hann var að leita að,
og var því við öllu búinn.
En í staðinn birtist eldri útgáfa af
Gabrielle Bernadotte i dyrunum. Hún
var sönn fyrirmynd Gabrielle, jafn-
vel var ljósa hárið liðað alveg eins.
Það eitt bar á milli, að augu hennar
voru miklu dekkri og hörundslitur-
inn óeðlilegri. Hún var snyrtilega
klædd og í loðkápu, var auðsjáanlega
í þann veginn að fara út.
— Já, mamma, hjer er lögreglu-
maður að leita að André!
— André — André! sagði móðirin
og tók andanri á lofti og fóriiaði
höndunum, en fingurnir voru alsettir
hringum. Komið þið nú aftur með
þessa hræðilegu mannskepnu? Þú
munt hafa sagt eins og er, að þú
vitir ekki hvar hann er, og að þig
langi ekkert lil að vita það?
— Vitanléga. Það er lögreglan í
París, sem liefir Ijóstað upp um hið
ógæfusama hjónaband mitt. Það stoð-
ar ekki að afneita því, mamma, jeg
hefi skýrt honum frá öllu. En hann
er jafn tortrygginn fyrir þvi. Segðu
honum, mamma, að það vorum við,
sem borðuðum saman, og að André
hefir alls ekki komið hjer!
— En auðvitað — — Hún sneri
sjer að fulltrúanum. Þjer eruð að
leit að André Lecour, monsieur! Gott
og vel — jeg fullvissa yður um, að
ef hann væri hjerna, mundum við
báðar gleðjast, dóttir mín og jeg, ef
þjer tækið hann fastan og ljetuð
hann dúsa í fangelsi það sem eftir er
æfinnar. Þjer ættuð bara að vita hve
rnikið veslingurinn hún dóttir mín
hefir orðið að líða hans vegna. Ó,
kæri, kæri------Er hann i London,
og hvað hefir hann gert fyrir sjer
i þetta sinn? spurði hún svo.
Fulltrúinn sagði þeim þá í stuttu
máli: — Að maður, sem sannanlega
stóð framarlega í bófaflokki í Lond-
on, hefði fundist dauður á þjöðveg-
inum til Essex í nótt. Fyrst í stað
hjeldu menn að bifreið hefði ekið
yfir hann i myrkrinu. En í morgun
hafði ung stúlka — fylgikona hins
látna — komið til lögreglunnar og
skýt frá ]ivi, að André Lecour hefði
drepið hann, með aðstoð tveggja ann-
ara manna. Þessir þrír væru í alþjóða
bófafjelagi, og hinn myrti liefði hót-
að að fletta ofan af þeim.
— Það er áríðandi að okkur takisl
að góma þessa bófa, mælti fulltrú-
inn að lokum. — Fyrst og fremst
verðum við að komast að raun um,
hverjir eru í þessum fjelagsskap. Þið
skiljið, dömur mínar, að jeg geri
það ekki að gamni mínu að koma
hjer og gera ykkur ónæði----------t
— Vitanlega ekki, tók sú eldri
fram i. — En þjer verðið að ganga
iir skugga um, að hann sje ekki
hjerna. — — Gabrielle, við verðum
að sýna fulltrúanum hvern krók og
kima í húsinu þínu, svo að liann
gruni okkur ekki.
'T’ ÍU mínútum siðar kvaddi fulltrú-
inn og kom út á götuna. Þar var
kalt þó sólar nyti. Hann staðnæmd-
ist sem snöggvast fyrir utan dyrnar,
vonsvikinn og ráðlaus. Að visu hafði
hann ekki gert sjer miklar vonir —
eins og hann liafði sagt aðstoðar-
mönnum sínum. Og er hann hafði
gengið kringum húsið og leitað og
skimað eftir einhverjum likum, sem
gætu styrkt grun hans, varð hann að
viðurkenna að hann hefði dregið
nú'll.
Eigi að síður lifði grunur hans
enn. Hann hafði ekki fengið sjerlega
ítarlegar upplýsingar um Andrée
Lecour frá París, eða um samband
hans Gabrielle Bernadotte. En það
lítið sem fulltrúinn vissi, i sambandi
við smámuni, sem virtust málinu
óviðkomandi, orð, látbragð og atvik
meðan á samtalinu stóð, varð þess
valdandi að hann var enn sannfærður
um, að Gabrielle vissi miklu meira
um André en hún vildi vera láta.
Vitanlega var ómögulegt að láta
hana leysa frá skjóðunni móti vilja
liennar. Og þegar fulltrúinn stóð
þarna í blindgötunni fanst honuin
hann sjálfur vera staddur i blindgötu
hvað starf hans snerti, og liann
kveið fyrir því að koma aftur á
Scotland Yard og verða að játa að
hann hefði beðið ósigur. Hann labb-
aði hægt niður á gatnamótin og
rakst þar á skorpnu kerlinguna fyrir
utan skúrinn sinn.
Honum dalt i hug að spyrja hana
nánar, spyrja hana livaða fólk hefði
gengið inn blindgötuna síðustu tólf
tímana, sjerstaklega hvaða karlmenn.
Það gæti hugsast, að hún hefði tekið
eftir einhverju — þó að líkurnar
væri litlar.
Þegar hann kom nær sá hann að
hún hafði fleygt brauðskorpum til
sporfuglanna, og var að skrafa eitt-
hvað við þá, tístandi og flögrandi,
sem hópuðust saman kringum hana.
Þegar hann kom enn nær urðu fugl-
arnir hræddir, þeir flugu upp tíst-
andi og fjarlægðu sig hættunni.
— Æ, hvað eruð þjer nú að vilja
hingað og styggja fugjana mína,
herra? spurði gamla konan ávítandi.
Þeir ætluðu að fara að eta góða mál-
tíð, veslingarnir, og svo komið þjer
og hlammið niður löppunum og
hræðið þá!
— Afsakið þjer, sagði fultrúinn,
sem sjálfur var dýravinur. — Svo
að þjer erúð velgerðarmaður fugl-
anna? bætli harin við og brosti.
— Jeg gef þeim reglulega að