Fálkinn - 01.10.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
borða, herra, svaraði hún ibyggin og
bætti svo við hlæjandi: — Þeir þarfn-
ast einhvers, sem hirðir um þá núna
i kuidanum, veslingarnir. Ríka fólk-
ið þarna upp frá hirðir ekki mikið
um þá. Það hugsar of mikið um fötin
sín til þess. Það eignast fallegar
fjaðrir, en svo er ekkert hjarta und-
ir fjöðunum.
— Þjer eruð víst brol úr heim-
speking, sagði fulltrúinn hugsandi og
gleymdi alveg erindi sínu í svipinn.
— Mjer þykir líka vænt um smá-
fuglana, sagði hann. Við höfum bað-
þró handa fuglunum heima í garð-
inum okkar og það er ánægjulegt
að horfa á þá þegar þeir eru að
þrífa sig.
— Þeir launa það sem þeim er
gott gert, sagði gamla konan og
fleygði fleiri brauðmolum til þeirra,
sem áræðnastir voru og komnir voru
nærri henni aftur. — Þeir þekkja
mann, sagði liún. — Og jeg þekki
hvern einasta i þessum litla hóp. Jeg
hef skírt flesta þeirra. Undir eins og
jeg kem með huggunarskorpurnar
minar, eins og jeg kalla þær, kalla
jeg á þá og þá koma þeir hoppandi.
Litið þjer nú á þennan þarna!
Hún benti á grátitling, sem v,ar í
vandræðum með að kingja stórri
skorpu.
— Þennan kalla jeg altaf herra
Sóða! Lítið þjer á hvernig hann
glutrar molunum til og frá og útbij-
ar alt. Og þarna er konan hans,
])essi litla og hægláta við hliðina á
lionum. Hún borðar eins og siðprúð
kona-------
— Eins og siðprúð kona! endur-
tók fulltrúinn svo liugfanginn að
gamla konan leit á hann.
-— Nú, já, er það nokkuð merki-
legt, herra? spurði hún vandræða-
iega.
— Merkilegt? sagði hann spyrj-
andi, fór svo að hlæja, fór frá henni
og lil aðstoðarmanna sinna tveggja,
sem stóðu enn og biðu lians.
XJAFIÐ þjer orðið nokkurs vísari
um manninn? spurði annar
þeirra, þegar hann kom lil þeirra.
Augu fulltrúans Ijómuðu af ákefð,
enda þótt hann þætlisl ekki viss í
sinni sök ennþá.
— Jeg held að við sjeum að góm.a
hann, sagði hann. Að minsta kosti
befir hann — ef mjer ekki skjátlast
stórkostlega — verið þarna i húsinu
fyrir minna en einni klukkustund
og er þar ef til vill ennþá, þrátt fyr-
ir það þó jeg sje nýkominn þaðan
i þeirri sælu trú að hann væri þar
ekki. Nú ætla jeg að fara þangað
aftur og það er best að þið komið
með mjer, livað sem upp á kynni að
koma.
T SÖMU svipan og þeir komu að
"*■ að húsinu opnaðist forstofuliurð-
in og konurnar tvær stóðu andspæn-
is fulltrúanum. Þær voru báðar með
smátöskur í hendinni.
— Hvað er þetta, þarna er þá lög-
reglufulltrúinn kominn aftur! kallaði
eldri útgáfan af Gabrielle Bernadotte
og kendi óþolinmæði i breimnum.
— Jeg er brædd um að.þjer megið
ekki tefja okkur meira sem stendur
herra fulltrúi. Hún móðir mín er að
fara til Frakklands, skiljið þjer *—
fljúgandi — og við erum á leiðinni
út á flugvöllinn í Croydon.
— Það þykir mjer leitt, svaraði
fulltrúinn kurteislega en ákveðinn:
— Jeg skal ekki tefja yður sekúndu
lengur en nauðsynlegt er, en jeg
kemst ekki hjá að tala nokkur orð
við ykkur báðar. Jeg hefi fundið nýtl
spor síðan jeg skildi við ykkur áð-
an, og mjer finst sjálfsagt að láta
ykkur vita af þvi, vegna þess að
það getur orðið mjög þýðingarmikið.
— Þýðingarmikið — ?
Gabrielle leit af fulltrúanum á
móður sína og gamla konan ypti
öxlum.
— Það tekur ekki nema eina eða
tvær mínútur, sagði hann og gekk
inn á undan.
— Og þetta þýðingarmikla spor,
herra fulltrúi? spurði Gabriella ó-
þolinmóð og skipandi.
Fulltrúinn gekk að matborðinu og
sluddi hendinni á annað stólbakið.
— Þetta þýðingarmikla spor segir
mjer að þjer hafið matast lijer í dag
með karlmanni en ekki konu! sagði
hann rólega.
Hún bló. — Það er fráleit liug-
mynd! Hvernig dettur yður slíkt í
hug?
— Fráleit eða ekki — jeg er nú
samt sannfærður um að hún er rjett.
Jeg get meira að segja sagt yður í
livorum stólnum hann sat!
— I hvorum stólnum hann sat?
endurtók hún spyrjandi og vand-
ræðaleg.
— Já. Fulltr|iinn dró fram stól-
inn sem hann stóð við og benti á
græna flos-setuna. — Hjerna sátuð
þjer, ungfrú, og lumn sat þarna beint
á móti yður.
— Afsakið þjer, sagði móðir Gabri-
ellu, — jeg sat á stólnum þarna, á
móti lienni dóttur minni.
—Fulltrúinn gekk kringum borðið og
leit ofan á stólinn, sem stóð spöl-
korn frá borðinu. — Ilvaðan kemur
þetta þá? Hann benti á setuna á
stólnum, en þar lágu nokkrir brauð-
molar. — Ef kona hefði setið i þess-
um stól, liefðu molarnir ómögulega
getað dottið þarna, sagði hann hægt.
— Brauðmolarnir detta i kjöltu kven-
fólksins og þaðan ofan á gólf, þegar
það stendur upp. En ef það er karl-
maður — og hann matast sóðalega
Hann sneri sjer hvatlega að móður
Gabrielle og greip um úlflið hennar
áður en hún gat hreyft sig. Augna-
bliki síðar slóð hann með hatt og
gult paruk í hendinni. Næstu mínút-
urnar var alt i uppnámi í stof-
unni. — —
TEG óska yður til liamingju með
hina fábæru leiklist yðar, sagði
fulltrúinn þegar röð og regla var
komm á aflur og ekkert rauf þögn-
ina nema kjökið í Gabrielle. Og jeg
er hræddur um að þjer hefðuð slopp-
ið vel frá þessu, ef brauðmolarnir
hefðu ekki komið upp um yður.
— Og, bætli fulltrúinn við, eins
og hann væri að tala við sjálfan sig,
— mjer mundi hafa sjest yfir þá, ef
jeg hefði ekki rekist á gömu konuna
og fuglana hennar.
C. AUBREY SMITH
enski kvikmyndalcikarinn, sem lcik-
ur híutverk hertogans af Wellington
í kvikmynd um líf Victoríu drótning-
ar, sjest hjer staddur á Walmer
Castle, en þar átti hertoginn heima
í 22 ár.
íslendingar.
Eftir Ólaf Friðriksson.
ARI ÞORGEIRSSON.
Á 12. öld var uppi maður sá,
er lijet Ari Þorgeirsson, mikill
maður vexti og sterkur. Var
liann sonur Þorgeirs Hallason-
ar, er bjó undir Hvassafelli í
Eyjafirði. Ari lagði hug til
konu'er Úlfheiður hjet, dóttur
Sleggju-Gunnars Helgasonar, og
hafði Úlfheiður verið gift nauð-
ug, áður en hún kyntist Ara.
Eignuðust þau Ari saman fjog-
ur hörn og var eitt þeirra Guð-
mundur hinn góði, er biskup
varð að Hólum, og fæddist hann
að Grjólá í Hörgárdal. Þegar
hófst samhúð þeirra Ara og
Úlfheiðar l'jekk hún honum til
umráða 15 hundruð þriggja álna
aura, og var það allmikið fje.
En það eyddist brált, því Ari
var maður ör. Mun það því hafa
verið til að afla fjár, að hann
rjeðist af landi burt og til Nor-
egs, en Úlfheiður var þá eftir.
í Noregi fór hann til Erlings
jarls. Hafði Þorvarður hróðir
hans verið með Inga konungi
og beðið Ara hróður sinn að
ganga ekki í lið með þeim, er
felt höfðu Inga konung. Barðist
hann með jarli við Túnsberg og
fyrir Hrafnabjörgum, en í hæði
skiftin gegn Hákoni konungi
Iierðihreið. Þriðja hardagann
átti jarl við Hákon konung und-
ir Sekk, fyrir Raumsdal, og fjell
konungur þar. Um veturinn áttu
þeir Erlingur jarl og Magnús
konungur bardaga skamt frá
Hamarkaupangi, og áttu þar við
Sigurð jarl, sem fjell þar. Fjekk
Ari mikla virðingu af Erlingi
jarli og Magnúsi konungi fyrir
frammistöðu sína í þessum or-
ustum. En vorið eftir er Ara
tysti til íslands, gaf jarl hon-
um skip, og sigldi hann því til
Gása i Eyjafirði, þar var þá
mikill kaupstaður, en nú er þar
engin bygð. Um haustið fór Ari
• til Hvassafells, til Þorgeirs föð-
ur síns. Þangað fór einnig Úlf-
heiður, og Guðmundur son
þeirra. Var Ari nú tvo vetur um
kyrt, en fór þá aftur til Noregs,
og var um veturinn með Erlingi
jarli.
Um þessar mundir voru svo
að segja sífeldar borgarastyrj-
aldir i Noregi, því mikið var
þar af konungbornum mönn-
um, og reyndu ýmsir að brjót-
ast lil valda. Kyrt hafði verið
um hríð, en þennan vetur liófst
flokkur Ólafs Guðhrandssonar
dóttursonar Haralds gilla. Ari
bjó skip silt lil íslandsferðar
og var tilbúinn að halda til
hafs. En af því hann var í svo
mildum metum lijá jarli,. átti
hann marga öfundarmenn, og
lögðu þeir það honum til ámæl-
is, að hann skyldi fara frá jarli,
nú, er hann þyrfti helst manna
við, er ófriður var kominn að
nýju í landið. En er þessar um-
ræður hárust til Ara, ljet hann
bera föt sín af skipi og hætti
við förina. En Ingimundur
prestur bróðir Ara, er var með
honum, og aðrir íslenskir menn,
hjeldu til íslands og urðu vel
reiðfara.
En Ari fylgdi jarli um sumar-
ið, og um haustið austur í Vík.
Nótt eina, er jarl var staddur
með lið sitt á bæ þeim er á
Riðjökli heitir, reis liann upp,
eins og liann var vanur, lil þess
að hlýða óttusöng. Voru með
jarli fjórir menn og voru þeir
allir vopnlausir, en það voru
Björn hukkur og Ivar gilli, lend-
ir menn, Björn stallari, og Ari.
En er lokið var óttusöng sal
jarl og söng sálma. Heyra þeir
þá lúðragang, og þóttusl vita,
að ófriðar væri von. Jarl lauk
sálminum og gekk út síðan.
Verða þeir þess þá varir að
óvinalið er komið að bænum.
Vildi jarl leita heim til stofu
sinnar, þar sem lið hans var
og voim. Björn bukkur vildi að
undan væri haldið þar eð þeir
væru vopnlausir og gætu ekki
varið jarl, en Ari sagði, að þeir
skyldu fylgja honum því betur,
að engin væru vopnin. Hjeldu
þeir þá sem hraðast af stað,
og er þeir komu að skiðgarði
nokkrum, stukku þeir Björn
hukkur og Ivar yfir hann. En
jarl var þungur á sjer og þurftu
þeir að hjálpa honum, en óvin-
irnir náðu þeim í þessu, særðist
jarí á læri og mundi hafa fallið
þarna, ef Ari liefði ekki snúið
vopnlaus móti óvinunum og
tafið þá nóg til þess, að jarl
komst yfir garðinn. En er Er-
lingur jarl var kominn þar,
sem var nokkuð hlje, spurði
hann hvar Ari Islendingur væri.
En þeir sögðu honum að hann
væri fallinn. Hafði Ari þá er
hann rjeðist með linefunum ein-
um gegn mönnum með alvæpni,
til þess að bjarga lífi jarls, ver-
ið skotinn gafloki undir kverk-
ina og varð það hani hans. En
er jarl heyrði að Ari var fall-
inn, harmaði hann það mjög
og sagðist engan mann jafn
hvatann liafa eftir í liði sínu,
og að hann myndi aldrei geta
bætt frændum hans það tjón
er þeir hefðu heðið.
Ari fjell 2. nóvember árið
1166. Fór fregnin um liugrekki
þessa Ara íslendings um Noreg
endilangan og var frammistaða
hans mikið rómuð.
Fangi einn í Sing-Sing hafði ver-
ið dæmdur fyrir rán og morð, og
var spurður um hver væri síðasta
,ósk hans, eins og venja er til dag-
inn fyrir aftökuna. Hann bað um
að fá tækiföeri til að dansa. Var
honum veitt þessi ósk og farið með
hann á dansstað einn í New York
þar fjekk hann að dansa tvo dansa
undir eftirliti leynilögreglumanna.