Fálkinn - 01.10.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 12
Manndrápseyjan.
fengi dýrgrípir stórmógúlans lappir að
ganga á. Fratton er margorður um þetta.
Loks afræður hann að taka innilega á
móti Avery og láta dýrgripina alveg af-
skiftalausa þangað til þeir sjeu komnir i
aðra höfn!
„Hann gat ekki verið viss um, að Avery
mundi ekki gruna hann“, tók Cleeve fram í.
„Hann minnist Hka á það,“ svaraði Ahlee.
„Hann játar hreinskilnislega, að hann liafi
talsverð áhrif á Avery, sem ekki gat gleymt
að hann var af góðum ættum. En nú beið
hann átekta og hirti um ungu kyprustrjen,
sem uxu og gildnuðu, þangað til einn dag
árið 1698, að skip Averys — sem þangað til
nýlega liafði siglt undir spönslcu flaggi —
kom í landsýn. Dagbókin segir, að Fratton
Iiafi gefið Avery geðfeldar sannanir fyrir
hollustu sinni og vináttu. En Avery tókst
ekki að láta velvild sína til mannsins frá
Devonshire festa rætur hjá Embrow, mann-
inum sem hafði þann sið, að lesa keskna
útfararbæn yfir fórnardýrunum, meðan
þau voru að búa sig undir dauðann.“ Ahtee
henti á stærsta kyprustrjeð. „Þið nnmið að
þetta er trje Embrows, sem reynir að taka
fyrir kverkarnar á nágranna sínum. Jeg
hugsa að Avery hafi úthugsað alt mjög ná-
kvæmlega. Hann skildi við Embrow, sem
var lærðari maður, öfundandi Avery af
völdum Iians. Hann var eldri maður og á-
kaflega blóðþyrstur, þó hann væri ekki eins
sterkur og Fratton okkar. Þegar þeir Em-
brow og Fratton börðust, var það Fratton,
sem las útfararritúalið yfir Embrow. Hann
viðliafði Iians eigin orð og hermdi eftir
kækjurn lians en áhorfendurnir hlóu, og
þegar hann hafði lokið máli sínu rak hann
rýtinginn beint i hjartað á andstæðingi sín-
um.“ Ahtee leit aftur út um gluggann.
„Þetta einvígi var háð nokkra metra frá
okkur, og þegar því lauk stóð gapandi
gröfin viðbúin, að taka við jötunkrofinu af
Embrow. Hvað skyldu hinir hafa hugsað
þá, því að níu' aðrar grafir lilóu við þeim
með gapandi ginin. Menn spurðu víst ekki
eins margra flónslegra spurninga þá eins
og þeir gera nú á dögum.
En nú hefir Fratton tafið okkur nógu
lengi. Unga fólkið langar eflaust til að
dansa.“ Hann leit út. „Sjáið þið! Sjóræn-
ingjarnir dansa líka.“ Það var kominn tals-
verður kaldi og kyprustrjen gömlu svign-
uðn í vindinum.
„Þjer hafið eyðilagt alla skemtun fyrir
okkur,“ sagði Hugli Elmore ólundarlega.
„Þessi trje eru byrjuð að fara í taugarnar
á mjer.“
Georg Barkett fanst rjettur tími kominn
til að tryggja sig fyrir gjaldþrotinu. Hann
hló hæðilega: „Unga fólkið hefir ekki taug-
arnar okkar, mr. Ahtee. Það þarf meira en
hóp af dauðum ræningjum til þess að
hræða fólk frá okkar tíma.“
„Það eru þeir líkainlega sterku, sem ekki
óttast liætturnar, af því að þeir sjá ekki
altaf hvar hún felur sig.“
Barkett horfði á báðum áttum á hús-
bóndann. Voru þetta gullhainrar?
„Jeg veit eins vel og liver annar, hvenær
jeg er í hættu,“ sagði hann.
„Það lilýtur að vera huggun að hugsa til
þess, þegar þjer eruð í vafa. Jafnvel þenn-
an stutta tíma sem þjer hafið verið hjerna,
hefir mjer sýnst þjer vera svo áhyggju-
fuílur.“
„Það er vegna heilsufars konunnar minn-
ar,“ laug Barkett ófeiminn. „Hún er ekki
hraust.“ Hann leit til hennar þar sem hún
stóð hjá frú Jaster. Hún var í útliti eins og
liestur og sterk eins og hestur, hugsaði
hann með sjer. Náttúran er meistari i þvi
að búa til skrípamyndir. Frú Jaster minti
liann á okfeitan grís. Þvílíkur liáls! Það
var ekki að furða, þó að Jaster væri illa
við hana. Svo varð Barkett litið á Phyllis
og hugur lians livarf aldarfjórðung aftur í
tímann, til móður liennar. Hann hafði ver-
ið svo önnum kafinn að bægja Russel Peri-
ton, þeim hættulegasta af biðlum hennar,
frá, að hann hafði gleymt að liafa gát á
Dick Cannell. Þegar Periton var farinn,
sneyptur og fokreiður, virtist Betty standa
á sama hvern hún dansaði við eða hverj-
um liún reið út með. Annna liennar hafði
kjörið Dick Cannell og þessvegna tók hún
Dick Cannell. Mikið flón var hann, Barkett,
þegar hann kom sjer út úr liúsi hjá gömlu
konunni, hló að henni og sýndi henni enga
tillátssemi. Nú jæja, hann hafði fengið það
borgað. Þegar Cannell lenti i fjárþrönginni
forðum höfðu ýmsir vinir lians reynt tii
þess að fá Barkett til að styrkja gamla
skólabróðirinn sinn. Það hefði verið hægt
að bjarga honum, ef Barkett, sem stóð i
fylkingarbroddi fyrir sínum hóp, liefði vilj-
að. Ári síðar, þegar hann liafði sjálfur
siglt á grunn voru lians eigin rök notuð
gegn honum af sömu fjármálamönnum.
„Að því er mjer skilst þá hafið þjer
dregið yður í lilje frá allri kaupsýslu,.. sagði
Ahtee. „Þjer liafið selt plássið yðar á kaup-
höllinni fyrir hámarksverð, er ekki svo?“
Barkett hafði neyðst til að selja, en það
vissu ekki allir.
„Jú,“ sagði hann, „jeg vil setja mína pen-
inga í eittlivað sem gefur betri arð en að
reka kaupsýslu í Wall Street. Olía — það
er verðmætasta varan í heiminum núna.“
Barkett fann að Jasler liorfði á hann, og
var að liugsa um, hvort liann mundi heyra
hvað hann sagði. „Það er vara sem er svo
verðmæt að maður gerir sjer varla grein
fyrir því,“ drýgindahreimurinn i röddinni
varð smámsaman innilegri og alúðlegri.
„En það þarf jeg auðvitað ekki að segja
yður, sem eruð Englendingur. Þið hafið
,Dutcli Shell‘ með enska veltufjeð, ,Anglo
Persian1 og öll rjettindi í Mesopotamíu.
Þjer liafið eflaust eins mikla trú á olíunni
og jeg sjálfur.“
„Þvert á móti. Jeg veit ekkert um stein-
olíu. Jeg er alveg gersneyddur því, sem
kallað er framtíðarliorfur í viðskiftamál-
um. Þá peninga sem mjer liefir tekist að
safna, hefi jeg grætt á smáum kaupsýslu-
fyrirtækjum, það stóra hefi jeg forðast.
Það er ástæðan til þess að jeg, eins og mr.
Jaster komst að orði einn daginn, er óþekt-
ur maður, en svo margir landar mínir
hafa orðið heimsfrægir.“
„Ef þjer eruð íhaldssamur er olían ein-
mitt það rjetta fyrir yður,“ sagði Barkett.
„Þegar þjer hugsið til hinnar sívaxandi
eftirspurnar eftir hráoliu og efnum úr
henni, þá getið þjer ekki vísað olíunni á
hug, sem áhættusamri og óvissri verslunar-
vöru. Jeg hefi, sannast að segja, verið fram-
úrskarandi heppinn i mínu olíuprangi. Jeg
er ekki að segja að það sje að þakka sjer-
stakri skarpskygni. Jeg lenti eiginlega í
þessu af tilviljun.“
„Jeg má víst ekki spyrja yður nánari
upplýsinga ?“ sagði mr. Alitee. „Það vill svo
til að jeg hefi dálitla peninga lausa núna.“
„Með mestu ánægju,“ sagði Barkett og
reyndi að láta ekki á þvi bera hve feginn
hann varð. „En þetta er löng saga og jeg
vil helst ekki láta trufla mig,“ — hann
leit til Jasters — og jeg vil helst að ekki
sje hlustað á------“
„Ef það er leyndarmál, ]iá skuluð þjer
ekki------“
„Nei, ekki fyrir yður.“
„Jeg liefi einkastofu", sagði Ahtee, „þar
höfum við líka ágætt skotskt whisky —
efnarannsóknin er alveg örugg.“
Barkett gæddi sjer á whiskyinu, nú var
hann viss um, að aðrir hlustuðu ekki á
eða tæki fram í, og liann gat farið sjer
hægt. í hans augúm var það ekki mesti
vandinn að selja Ahtee, heldur það að
liindra, að Jaster spilti öllu. Hann kom sjer
fyrir í stólnum og byrjaði skýrslu sína.
Hann fann að honum tókst vel upp. Hann
notaði gömlu lirossaprangaraaðferðina:
hrósaði veiku atriðunum en Ijet þau sterku
tala fyrir sjer sjálf. Hann hafði drukkið
þrjú stór wliiskyglös er hann lauk máli
sínu. Og liann hafði sjeð áliugann reka ef-
an á flótta í augum fórnarlamhsins.
„Þetta er einstaklega efnilegt. Jeg ætla
að sofa á það, svo getum við talast betur •
við um það á morgun. Amist þjer nokkuð
við því, að jeg spyrji Jaster um álit lians?
Allir segja, að hann sje afbragðs duglegur
bankamaður.“
„Spyrjið livern sem þjer viljið. En Eliot-
er eklci olíumaður, alveg eins og jeg cr
ekki bankamaður. Ef þjer spyrðuð mig um
bankamál mundi jeg gefa yður ráð, sem
virtust vera heilbrigð og viturleg en ]iað
er spurning, bvort þjer liefðuð golt af að
fara eftir þeim. En mjer er ekkert kæraia
en að þjer rannsakið málið,“ Barkett virtist
alt í einu svo þréytuíegur, alveg eins og
honum stæði á sama.
Jaster var að dansa við frú Barlcetl þeg-
ar maðurinn hennar kom ofan stigann. Það
lilaut að vita á gott. Sannarlega var hann
grannur og stæltur enn, þessi Eliot! Það
kom víst af því, að hann var svoddan liofs-
inaður. Barkett settist hjá frú Jaster.
„Þjer megið ómögulega láta þessar
heimskulegu sjóræningjasögur hræða yð-
ur,“ sagði liann hrosandi. Hann rendi aug-
unum yfir dansfólkið. „Það er laglegur
piltur hann sonur yðar. Það er ekki vandi
að sjá hvaðan hann hefir erft útlitið“.
Þetta voru klaufalegir skólapilts-gullhamr-
ar, fann Barkett, en var ástæða til að vera
að leggja sig í líma eftir einliverju betrá
handa Gladys Jester?
„Sögurnar fara í taugarnar á mjer,“ svar-
aði liún, „jeg er svo sálnærn — já, þjer
megið lilæja að mjer, en jeg finn að hjer
er einliver liörmung yfirvofandi. Jeg vil
helst komast á burt úr þessum hræðilega
stað, en jeg ræð ekkert við hann EIiot.“