Fálkinn


Fálkinn - 20.10.1939, Page 9

Fálkinn - 20.10.1939, Page 9
F Á L K I N N 9 ingarnir og læknirinn,“ sagði Brem- er, „en jeg sje ekki ástæðu til að tefja ySur hjerna lengur, herra Berg. Jeg geri ráð fyrir, að þjer og unn- usta yðar gefið okkur nánari skýr- ingar síðar, ef þörf gerist. Á jeg að hringja á bifreið fyrir yður?“ Berg þakkaði fyrir og skömmu siðar óku þau á burt, stúfkan og hann. Yágninn var tæplega kominn á stað þegar Hansen sneri sjer aS yfirmanni sínum. Hann var gamall í liettunni og leyfðist að segja mein- ingu sína við yfirmenninaa. „Það hefir líklega verið rangt, að ieyfa þeim að fara.“ „Ekkert bull hjer, Hansen. Berg l'orstjóri er svo kunnur maSur, að það er ekki ástæða til að taka hann l’astan, ekki síst þegar maður hefir ekki neina átyllu . .. .“ „Jú, ofurlita átyllu," tók hinn fram í. Tókuð þjer eftir hvað hann kall- aði stúlkuna?‘“ ,,Nei,“ svaraSi fulltrúirm. „Jeg held að hann hafi kallað hana Sydo"w.“ „Já, það sagði hann,“ tók Ander- sen bókari fram í. Hann skalf af kulda, og var óskiljanlegt hvers- vegna liann fjekk ekki að fara. „Eruð þjer viss um þa'Ö?“ sagði Bremer snúðugt. „Já, alveg handviss," svaraði And- ersen. „Hann kallaði hana ungfrú Sydow.“ „Þakka yður fyrir,“ sagði Hnnsen blíðmáll, „farið þjer nú upp í rúmið yðar og reynið að láta yður hlýna.“ Anderscn ljet ekki segja sjer ]rað tvisvar. „Hvað meinið þjer eiginlega um þetta, Hansen,“ sagði Bremcr fulltrúi þcgar þeir voru orðnir einir. „Það er eitthvað bogið við þetta,“ svaraði Hansen. „1 fyrsta lagi bar framburði þeirra grunsamlcga vel saman, eins og þau hefðu borið sig saman áður, en það var ekki nægi- legt til að byggja grun á. Svo fjekk jeg nafnspjaldið hennar og fanst eitthvað athugavert við nafnið, þó jeg væri ekki viss um þaS, fyr en bókarinn tók í sama strenginn. Berg vissi ekki nafnið á unnustunni sinni! Hún lijet eklci Sydow heldur Sylow. ÞaS er eitthvaS gruggað við þetta.“ „Mjer finst þetta hæpin .átylla. Maður getur mismælt sig, þegar manni er órótt.“ „Fanst yður Berg vera órólégur? Nei, liann var kaldur og rólegur. Jeg er sannfærður um, að hann þekti ekki stúlkuna, sem hann sagði að væri unnusta sín. „Já, en hvað gat honum komið til þess?“ „Það er það, sem við verðum að finna.“ T3ERG og unga stúlkan óku heim til hans meðan þessu fór fram. Hann liafði krafist þess, að liún gæfi skýringu á því, sem skeð liefði. „Við neyðumst til að leika þenn- an gamanleik áfram um stund.“ „HvaS eigið þjer við?“ spurði hún forviða. „Jeg á við, að við verðum að lát- ast vera trúlofuð.“ „En jeg er saklaus." „Það er margt sem talar á móti yður. Þjer verðið að trúa mjer fyrir öllu, annars er mjer ómögulegt að bjarga málinu við. Nú er jeg orðinn bendlaður við málið og get ekki dregið mig í hlje. Það er ekki að- eins um yður að ræða, heldur mig líka.“ ,,Og hversvegna hafið þjer eigin- lega gert þetta?“ spurði hún. „Af einhverri æfintýraglópsku. Jeg hefi iíklega orðið ástfanginn af yð- ur'þegar jeg sá yður.“ Hún horf'ði á hann um stund, en svaraði ekki og hann hjelt áfram: „SkutuS þjer manninn eða skutuð þjer hann ekki?“ „Skiftir það eiginiega nokkru máli?“ svaraði hún.' Þetta kom honum á óvart. Því að hann liafði treyst sakleysi hennar. „Nei, nú skal jeg ekki kvelja yður lengur, en segja yður alla söguna.“ Hún og bróðir hennar höfðu átt heima í Suður-Ameríku og hann hafði gert fjelagskap vi'ð mann, sem liann kyntist þar, og hjet Torp. Torp hafði fjeflett bróður hennar á sví- virðilegan og miskunnarlausan hátt og farið við svo búið til Evrópu og haldið þar áfram prangi sínu og prettum. Þegar bróðir liennar liafði um sinn velkst þar syðra aljslaus og hungraður, kom hefndarhugúrinn upp i honum og hann einsetti sjer að drepa Torp. Þau ákváðu að kom- ast heim og eftir að þangað var komið og hann hafði komist að, hvar Torp átti lieima, ákvað hann að iáta skríða lil skarar. „í kvöld varð jeg þess vör, að hann hafði farið út og haft með sjer skammbyssuna sína. Þá skildist mjer hvað í veði var, svo að jeg náði í bifreið og ók heim til Torps.“ „Og svo skutuð þjer hann, til þess að forða bróður yðar frá að gera það?“ Hún leit á hann. Augun voru und- arlega flöktandi. „En við skulum ekki tefja timann með því að tala um það núna,“ sagði hann. Fyrst og fremst verðum við að koma okkur niður á því hvað við eigum að segja, svo að framburði okkar beri saman.“ Berg og ungfrú Sylow voru milli vonar og ótta næstu dagana. Þau voru yfirheyrð hvað eftir annað, og Hansen lagði sig i lima til að sánna, að það væri bún, sem hefði skotið Torp. Lögreglan hafði fljótlega komist að viðskiftum þeirra Torps og bróð- ur ungfrúarinnar, og þegar hann var yfirheyrður 'játaði hann þegar, að hann hefði veriS á leiSinni til Torps þá um kvöldið og ætlað að drepa hann. En þegar hann kom i námunda við húsið heyrði hann skotið og neyðarópið. Þá hafði hann orðið hræddur og flýtt sjer til baka. T5REMUR dögum eftir morðið kom Bremer fulltrúi til Bergs for- stjóra. „Jeg er kominn til að tala um ];etta mál við yður í einlægni,“ sagði hann er hann var sestur. „Við höf- um rannsakað það til fulls og útlit- ið er ískyggilegt.“ „Fyrir hvern?“ „Fyrir yður, Berg forstjóri, eða rjettara sagt fyrir stúlkuna — unn- ustu yðar,“ bælti hann við, eftir dá- litla þögn. Berg forstjóri fann að hann föln- aði. Hann bjóst þegar til varnar. Raddhreimur Bremers þegar hann sagði orðið ,,unnusta“, vakti hjá honum grun. „Mjer þykir það leitt, yðar vegna.“ hjelt Bremer áfram. „Jeg skil breytni yðar, jafnvel þó mjer þyki hún ein- lcennileg. Sylow bróðir stúlkunnar hefir sakleysissönnun. Hann sneri við og stökk á næstu brautarstöð og kom þangað i sömu svifum og braut- in fór til Kaupmanahafnar. Hann náði ekki í lestina og beið þess- vegna á stöðinni og var að tala við eftirlitsmanninn þangað til næsta lest fór. Það sannar, að hann hefir ekki verið lieima hjá Torp þegar morðið var framið. Eftir er aðeins einn möguleiki, að ungfrú Sylow hafi skotið Torp. Og yður að segja, herra Berg, þá liefi jeg ekki trú á þessari trúlofun.“ „Jeg fullvissa yður um það, herra fulltrúi,“ sagði Berg, „að jeg ann stúlkunni hugástum." „Það getur vel verið,“ sagði lög- reglumaðurinn, „og það inun vera ástæðan til, að þjer hafið gefið lög- reglunni þá skýrslu, sem þjer hafið gert, en þetta er nú samt eina ráðn- ingin. Þessi Andersen bókari kemur ekki til greina, og sjálfsmorð er úti- iokaS.“ Það var eins og nýtt fjör færðist i Berg við þessi orð. „Hversvegna er það útilokað?" spurði hann. „Jeg get sagt yður dá- lítið, sem þjer vitið máske ekki, að Torp hefir verið flæklur í brall, sem hefir gert hann öreiga. Án þess að vita það hefi jeg verið mótpartur í þessu máli og gengið með sigur af hólmi. Miðlarinn minn var að segja injer frá þessu í morgun.“ „Þetta vitum við líka,“ svaraði Bremer rólega og brosti. „Þjer hafið litla trú á, að lögreglan viti margt. en skotinu liefir verið hleypt af í svo mikilli fjarlægð, aS sjálfsmorð er úti- lokað. Torp hefir verið skotinn úr nálægt hálfs annars metra fjarlægð.“ Þessi upplýsing kom illa við Berg. „Jeg kem til yðar til þess að fá að vita sannleikann um samband yðar við stúlkuna. Hún verður tekin föst i dag.“ „Tekin föst?“ „Já,“ svaraSi Brenier. „Og enn- fremur skal skal jeg segja yður dá- litið annað. f gikknum á skammbyss- unni fanst ofurlítiS af gulu dufti, sem sennilega er úr lianska ungfrú Sylow. Það hefir verið duft á hanskanum, sem orðið hefir eftir á gikknum þeg- ar hún lileypti af.“ Hugsanirnar hvörfluðu 11111 heila Bergs eins og eldingar. Hvað átti hann að gera? Hvernig átti hann að frelsa stúlkuna, sem hann hafði feng- ið ást á? Ef lögreglumaðurinn færi án þess að honum liefði tekist að sannfæra hann um sakleysi hénnar, sem hann trúði ekki meira en svo á sjálfur, þá yrði hún tekin fiist og leikurinn væri tapaður. „Eruð þjer viss um, aö það hafi verið duft, 'sem fanst á gikknum?“ spurði liann fremur til að draga tim- ann á langinn en af því að hann liefði nokkurn tilgang með spurning- unni. „Já, duft eða krit, það skiftir minna máli,“ svaraði Bremer. „Það getur hugsast að það hafi farið fram handa- lögmál fyrir morðið, og það eru krít- arbleltir um alt billiardborðið.“ „Krit?“ Alt í einu rifjaðist upp fyrir Berg það sem hann hafði sjeð kvöldið sæla. Hann sá dauða manninn liggja við borðið, með leikteininn í kreptri hendinni, og skammbyssuna sem enn lá rjúkandi hinumegin á billiard- borðinu, en stúlkan stóð rjett hjá Torp. „Það var krít á endanum á billiard- teininum,“ hrópaði hann. „Á endanum á billiardteininum,“ ál Bremer eflir án þess að skilja meininguna. „Já, hann hefir fest skammbyssuna í liolu hinu megin á borðinu, og svo hefir haiin lileypt af með því að ýta teininum á gikkinn. Það var sjálfs- morð! Hann var öreigi en i örvænt- ingunni hefir liann viljað láta líta svo út, sem Sylow hefði drepið hann. Ilann hefir áreiðanlega vitað, að liann var kominn heim frá Suður- Ameríku. Bremer starði á Berg. „Þetta er ekki óhugsandi tilgáta. Við látum efnafræðing rannsaka það ti! að komast að niðurstöðu." JyEGAR þeirri rannsókn var lokið um kvöldið kom það á daginn, að tilgáta Bergs var rjett. Og þar með var málið úr sögunni. Það er að segja, málið var ekki al- veg úr sögunni, því að þegar Berg heimsótti ungfrú Sylow til þess að FEGURÐARMÆLINGAR. Með áhaldinu sem sjest hjer á myndinni má mæla nákvæmlega allar lengdir og breiddir mannlegs líkama. Þær sem vilja verða fegurðardrotn- ingar í Ameríku verða nú að láta mæla sig á þennan hátt. FORSETAFRÚIN OG SÖNGKONAN. Marion Anderson er ein allra besta söngkona nútímans, þó svört sje. Frú Roosevelt hefir miklar mætur á henni og fjekk hana til að syngja í Hvíta húsinu þegar konungshjónin ensku voru gestkomandi þar í sumar. Á myndinni sjest forsetafrúin vera að sæma söngkonuna Spingarn-lieiðurs- peningnum, sem er mesta lieiðurs- merki er svertingjar geta fengið í Ameríku. Hundarnir og pósturinn. f Albany, liöfuðborg New York- rikis mega hundar bíta bæjarpóstinn einu sinni, án þess að eigandur þeirra sjeu skyldir til að greiða póst- inum skaðabætur. Póstunum þykir súrt í brotið, en þegar þingfulltrú- inn Condon bar fram frumvarp um, að þessu yrði breytt þannig, að hundaeigendur yrði líka skaöabóta- skyldir fyrir fyrsta bit, ]iá var þetta felt með miklum atkvæðamun. færa henni gleðitíðindin lauk hann máli sínu þannig: . „Jeg liefi verið áhættuspilari, og það lá við að jeg tapaði, en nú er jeg kominn til að sækja vinninginn." Hún rjetti fram báðar hendurnar.

x

Fálkinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.