Fálkinn - 12.07.1940, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
Mark Hellinger:
1
ÁKÆRA
f ITLI Larlinn skalf af- reiði.
andlitið var elcfrautt og af-
skræmt, hann hrinti skrifaran-
um, svo að honum lá við að detta.
Svo ruddist hann inn á einka-
skrifstofuna, en ritarinn flýtti
sjer á eftir honum.
„Jeg gat ekki að því gert þó
að hann kæmist inn,“ sagði ritar-
inn og hljes af mæði. „Jeg sagði
honum, að þjer væruð í önnum,
en hann vildi endilega . . . . “
Maðurinn, sem sat við skrif-
horðið var all digur. Hann var
gráhærður og brúkaði gleraugu.
Hann horfði rólega á komu-
manninn.
„Það gerir ekkert til, Barton.“
Hann henti ritaranum að fara út.
Svo kinkaði liann kolli til litla
karlsins. „Viljið þjer ekki fá yð-
ur sæti?“
En litli karlinn stóð. „Þjer
lieitið Grant, er ekki svo?“
„Þjer vitið það,“ sagði maður-
inn við skrifborðið. „Nafnið mitt
stendur á hurðinni.“
„Ágætt,“ urraði litli karlinn.
„Jeg er eiginlega kominn hingað
til að drepa yður.“
Grant var engin hetja. En með-
fædd skynsemi hans hafði sagt
honum, að það væri hættulegt að
reiðast, og þessvegna sat hann
kyr og brosti.
„Það var djörf fyrix-ætlun,“
sagði hann góðlátlega. „En seg-
ið þjer mjer — viljið þjer ekki
setjast fyi’st?“
„Þjer skuluð ekki vera að gera
yður læti , Grant,“ svaraði litli
karlinn. „En jeg skifti um skoð-
un undir eins og jeg sá 'yður.
Þjer eruð gafnall. Dauðinn liirðir
yður bráðum hvort sem er. Jeg
jxarf ekki að drepa yður.“
„Þjer segið vel um það, en jeg
skil ekki hvernig í þessu liggur.
Hver eruð þjer — og livað hefi
jeg gert yður?“
Litli maðurinn urraði.
„Jeg heiti Henry Brown! Kan-
ske þjer munið mig þá?“ sagði
hann.
„Svo .... þjer eruð faðir litla
di’engsins ......“
„. . . . litla drengsins, sem hif-
reiðin yðar ók yfir! Já! Það var-
drengurinn rninn!“
Það dró allan mátt úr Grant.
„Já, jeg harma þetta slys mjög.
Það var hræðilegt. En þetta gekk
svo fljótt fyrir sig . . . .“
„Haldið þjer áfram, Grant.
Þetta hljómar svo fallega ... .“
„Nei, því skyldi jeg lialda á-
fram. Þjer ti'úið mjer ekki livort
sem er.“
„Þjer ti-úið ekki einu sinni
sjálfur því sem þjer segið,“ sagði
litli kai’linn. Augun voru á flökti
um skrifstofuna. „Þjer eruð rík-
ur, lir. Grant. Hvað munar yður
u.m litinn dreng. Peningarnir yð-
ar sjá fyrir því, að elcki verður
gerl veður úr þessu. Hann er sjö
ára núna i vikunni. Við konan
mín auruðum saman og gáfum
lionum hjólskauta ....“ Maður-
inn hló eins og brjálaður. „Og'
nú notar liann aldrei þessa skauta
— svo er yður fyrir að þakka, hr.
Grant. Fótbrotinn á báðuni . . . .“
Hann ærðist og öskraði: „Vitið
þjer livað jeg ætti að gera við
yður? Jeg ætti að sparka yður
liorna á milli hjerna á skrifstof-
unni!“
Granl sat kyr og handfjallaði
pennann sinn. Litli maðurinn
nötraði.
„Jeg bið yður einu sinni enn
að fá yður sæti,“ sagði hanri.
Litli karlinn fór að gráta.
Hann gróf andlitið í höndum
sjer og axlirnar hristust eins og
i krampa. Grant vætti va'rirnar,
ennið var vott af svita.
„Þjer eruð fátæku'r,“ sagði
Grant. Hann dró ávísanaheftið
upp úr skúffunni og opnaði það.
„Lofið mjer að hjálpa yður.“
Litli maðurinn krepti hnefana.
„Jæja, þjer ætlið að byrja á
þessu laginu. Iíaupa yður frjáls-
an af hermdarverkinu? Eins og
peningarnir væru fyrir öllu, i
veröldinni! Nei, peningarnir eru
kanske mikils virði, en allir pen-
ingar í veröldinni geta þó ekki
gefið drengnum mínum fæturna
aftur. Það er of seint. Leggið þjer
hara ávísanalieftið í skúffuna aft-
ur, hver veit nema þjer þurfið
á því að halda síðar — þegar
annar maður keniur til yðar, sem
lítur lífið öðrum augum en jeg.“
„Jeg ætlaði bara að ljetta svo-
lítið undir með yður . . . . “
„Já, þjer að ljetta undir. Nú
verð jeg að hlæja. Jeg get fyrir-
gefið yður, að slysið varð. Og
mjer þykir vænt um, að dreng-
urinn skyldi lialda lífinu. En það
er annað, sem jeg get ekki fyrir-
gefið. Jeg liorfði á þetta sjálfur.
Þjer sátuð kyr í bifreiðinni yðar,
breiður og digur, eftir að árekst-
urinn liafði orðið, og ljetuð bíl-
stjórann fara út lil þess að taka
drenginn upp. Þá var mjer nóg
lioðið. Yður varðaði ekki meira
en svo um þetta.“
„Lofið mjer að gera grein fyr-
ir ....
„Það er ekkert að gera grein
fyrir! Þjer liafið víst átt annríkt
daginn þann. Hugurinn var ann-
arsstaðar. Þjer hafið víst verið
að liugsa um, hvernig þjer ættuð
að græða næstu miljónina. Hvað
varðaði yður um drenginn. Þjer
sátuð grafkyr í mjúku sætinu.
Máske hefir yður gramist, að það
skyldu koma hlóðslettur á bif-
reiðina — ha? En þjer ljetuð
aðra um það. Þjer áttuð annríkt.
Guði sje lof, að það var vátrj’gg-
ingarf jelagið, sem sá um borgun
á sjúkrahúsreikningnum — það
liefði víst gengið seint að ná í
yður.“
Hann þagði um stund og starði
ý Grant. Loks sagði liann:
„Jeg hjet sjálfum mjer því, að
fara hingað og rífa lijartað úr
holinu á yður. En mjer fjelst
hugur, og jeg grjet eins og barn.
Þjer hlæið að mjer — en bíðið
þangað til jeg er farinn. Þjer
skiljið ekki hvers virði það er
fyrir barnið, að eiga lieila fætur.
Þjer getið ekki gert yður í liug-
arlund, hve gaman honum þætti
að , leika sjer. Þjer sjáið ekki
augnaráðið lians þegar jeg og
hún móðir lians koma á spítal-
ann. Þjer skiljið það ekki, því
að peningarnir liafa miklu meira
gildi fyrir yður. Bölvaðir pening-
arnir ýðar.“ IJann einhlíndi á
Grant. „Jeg vona og bið, að það
sem komið hefir fj’rir drenginn
minn megi koma niður á yður
líka! Og því fyr því betra!“
Henry Brown strunsaði út og
skelti lnirðinni á eftir sjer.
Grant þrýsti á bjölluhnappinn.
Ritarinn kom inn; hann var dap-
ur á svipinn.
„Jeg hleraði við dyrnar, hr.
Grant,“ sagði hann .... „ef ske
kymþ að . . . . “
En gráhærði maðurinn tók
fram í:
„Barton, þjer verðið að muna,
að halda áfram að borga spítala-
reikninginn fyrir drenginn. Sjá
um, að hann fái svo góða að-
hlynning, sem liægt er að fá fyrir
peninga. Og segið dr. Manning,
að muna eftir að segja, að það sje
vátryggingarfjelagið, sem borgi
alt.“
Ritarinn kinkaði kolli.
„Jeg skal sjá um það, hr.
Grant.“
Grant andvarpaði. „Já, það var
það. Og svo er vist best að kom-
ast heim.“
Barton gekk að húsbóndanum.
Lyfti honum og har liann í lijóla-
stólinn, sem hann liafði notað
síðan hann varð máttlaus í fót-
unum.
„SECURIT“-gólfflísar
framleiddar af
H.f. Stapi.
Söluumboð
J. Þorláksson & Norðmann.
Álll ineð Islenskum skrpuni1 »fi
TÍU ÞÚSUND DOLLARAR í
BJÖRGUNARLAUN.
Þegar stórskipið Athenia var skol-
iö í kaf í byrjun styrjaldarinnar, þá
var þar innan borðs barnfóstran
Lina Stromeyer, sem gætti Nikolu
litlu, 11 mánaða gamallar dóttur
Lubitsch kvikmyndastjóra. Barn-
fóstrunni tókst með snarræði að
bjarga telpunni þegar skipinu var
sökkt. Fyrir björgunina gaf Lubitsch
henni 10.000 dollara þegar þær
komu til Los Angeles. Hjer á mynd-
inni sjásl Lubitsch, barnfóstran og
Nikola litla.
HÆTTURNAR Á HAFINU.
Björgunarbeltin eru nú stórum
þýðingarmeiri en á friðartímum og
er lögð mikil áhersla á, að bæði á-
höfn skipa og farþegar kunni að
nota þau rjettilega. Iljer sjest áliöfn
á gufuskipi vera að æfa sig í að
látá á sig belti.
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna.
Ötbretðið Fálkann!