Fálkinn - 12.07.1940, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Sjóferð víkingaskipsins
»WOLF«
Útdráttur úr samnefndri bók eftir Roy Alexander.
Framhald úr sfðasta blaði.
A þéim liluta tundurduflsins,
sem upp snjeri, var fjöldi liorna
úr leðri um 6 þumlunga (ca. 15
cm.) á lengd. Ef eitt þessm-a
horna var brotið —• vænt liögg
dugði alveg til þess — þá sprakk
lundurduflið.
Um tíu leytið laumast Wolf
Jjóslaust upp að ströndinni. Því
næst flutti lítil lyfta eitt og eilt
tundurdufl upp úr lestinni, og
var þvi því næst ekið eftir þil-
farinu, og það látið falla aftur
af skutinum í sjóinn. Þetta var
mjög taugaæsandi, því að ef eitt
leðurliornanna brotnaði um leið
og tundurduflin voru útbyrt, en
á því var mikil liætta, þá var út
um okkur alla um borð í Wolf.
Margar klukkustundir liðu áð-
ur en búið var að leggja tundur-
duflunum, sem voru um 25. Skip-
ið sigldi fram og aftur þar til ld.
3 um nóttina og hafði lagt dufl-
unum á mjög stórt svæði. Flest-
ir okkar liöfðu lagst til svefns
löngu áður en síðasta tundur-
duflið fjell fyrir borð. En Rees,
annar stýrimaður á Wairuna, lá
vakandi og taldi öll tundurduflin.
Hann lá í liengirúmi við liliðina
á mjer og skráði alt rækilega á
l^rjefmiða.
Hin welska þrjóska og athug-
unargáfa Ree’s varð sjóliernaðar-
yfirmönnum Bandamanna til
mildls gagns síðar, því að það
vildi þannig til, að hann varð
einn af þeim fáu af okkur, sem
slapp af Wolf áður en það kom
heim aftur til Þýslcalands.
Hann slapp mörgum mánuð-
um eftir að þetta slceði. Hann
liafði verið fluttur yfir í spánskt
lcolaflutningsskip, sem Wolf liafði
tekið. Kolaskipið strandaði við
strendur Danmerkur, Rees var
meðal þeirra, er ljjörguðust i
land, og þaðan lcomst liann til
Englands. Hann var sæmdur
„Order of tlie Britisli Empire“
fyrir niðurskriftir sinar, sem
sögðu nákvæmlega til um fjölda
tundurduflanna, sem Wolf liafði
lágt, og áætlaði einnig livar þau
væru.
Við fanganiir liöfðum allná-
lcvæma liugmynd um ferð vík-
ingaskipsins — jafnvel þó við
værum læstir inni undir þiljum í
hvert sinn, sem eittlivað mikið
Lar um að vera.
Sumir okkar voru gamlir
skútuskipstjórar og voru dásam-
lega glöggir á að sjá livar skipið
var statt, án þess að hafa noklcur
tæki. Þessir gömlu skútukarlar,
sem voru læstir inni undir þiljum,
gátu sagt, næstum því jafn ná-
kvæmlega og Neger slcipstjóri,
hvar skipið var statt, ef þeir sáu
strandlengju, sólina eða stjörn-
urnar, og liraða skipsins reikn-
uðu þeir lit með því að telja snún-
ingshraða skrúfunnar á minútu,
og með því að fylgast með gangi
stýrisvjelarinnar gátu þeir vitað,
er breytt var um stefnu.
Aulc þess voru þessar áætluðu
niðurstöður þeirra leiðrjettar i
livert sinn, sein nýir fangar
lcomu. Væri ln-eytl um stefnu, þá
sagði stýrisvjelin okkur til um
það. Við höfðum hjá okkur tvö
landabrjef, og á þau voru stefna
skipsins jafnóðum mörkuð.
Næstu vilcur lögðum við tund-
urduflum í Corlc Strait (Corlc-
sund) og fyrir utan New South
Wales. Allar þessar lundurdufla-
lagnir tóku mjög á taugar olckar.
Kallbjöllurnar voru stöðugt að
ónáða olckur, lLásetarnir voru
geðstirðir og aginn meiri en
noklcru sinni áður.
Fangarnir voru mjög þögulir;
nú töluðu þeir litið saman og
gerðu eldci að gamni sínu eins og
áður. Á liverri stundu máttum
við búast við að lieyra skipsliöfn-
ina liraða sjer upp á þiljur og
heyra lilerana fyrir falll)yssu-
Icjöftunum falla að slcipshliðinni
sem livorttveggja var merki
um, að liætta væri á ferðum.
Við vorum eins og á nálum,
því að, ef breskt herslcip rækist á
eklcur og það slægi í barddga, þá
nægði ein sprengilcúla til þess að
gera út af við olckur i víti spring-
andi tundurdufla.
Ofan á þetta bættist svo það,
hve slæmt fæðið var. Við fengum
því nær eingöngu rúgbrauð og
kaffi kvölds og morgna, en liá-
degisverðurinn var niðursoðið
kjöt og óætar kartöflur. Það var
tæpast, að við gætum dregið fram
lífið á þessari fæðu.
í lestinni var aðeins ein dauf
rafmagnspera, er bar dauflega
bláa birtu. Var þessi litur notað-
ur, er við vorum að tundurdufla-
lögnum, vegna þess, live hann
sjest illa.
Menn geta ekki ímyndað sjer,
hvað það er taugaæsandi að vera
slundum saman i þessari bláu
ljósglætu. Fangarnir litu út eins
og lifandi lík í þessu draugalega
ljósi.
Þessir erfiðu dagar höfðu smátt
og smátt lamað taugar olclcar
mjög mikið. En rólyndi og festa
oklcar fanganna var dásamleg,
þegar þess er gætt, að við vorum
allra þjóða kvilcindi, ólíkir útlits
og að eðlisfari, margir oklcar ó-
vanir lieraga og við liafðir í baldi
eins og' rottur i gildru. Eigi að
síður gerði liver okkar sjer það
Jjóst, að hann yrði að vera ró-
legur og liagaði sjer samkvæmt
því. Því að sjerhver tilraun til
oeirða í Iestinni mundi hafa liaft
glvarlegar afleiðingar í för með
sjer. Við hefðum allir verið
drepnir með handsprengjum og
sjóðandi gufu.
Hertaka nýs slcips, eftir þessar
taugaæsandi tundurduflalagnir,
var í rauninni milcill ljettir fyrir
okkur fangana. Þá var þó líf um
borð, lcöll og gauragangur, og við
fengum nýja fanga til að tala við.
Wolf var á siglingaleiðinni
milli Sydney og Suva, er það tók
þrí-mastrað, amerislct seglskip,
Beluga, sem var á leið til Sj'dney
frá San Francisco, hlaðið bensíni
og blikkílátum. Wolf fjeklc þar
mikið af matvælum og bensínið
nægði flugvjelinni i marga mán-
uði.
Neger skipstjóri leyfði föngun-
um altaf að horfa á, er hinum
hertelcnu skipum var sökt. Jeg
geri ekki ráð fyrir, að hann liafi
gert þetta til þess að sýna okkur
mátt Þýskalands, eða að hann
hafi liaft leilchúsgrillu í kollin-
um, heldur hafi honum fundist,
þar sem við gátum eklcert ilt
gert af okkur, að olckur væri elcki
of gott að horfa á þetta, en það
var altaf stórkostleg sýn að sjá
slcipunum sökkt.
Það er ætíð mjög erfitt að
söklcva stórum skipum úr trje,
eins og t. d. Beluga. En Neger
skipstjóri ákvað að skjóta Beluga
í kaf, þar sem elcki þótti örugt
að láta mannlaust skipið fljóta
ofan sjávar á þessari almennu
siglingaleið gufuslcipanna. Hveri’i
sprengikúlunni á fætur annari
var skotið á skipið. Eftir nokkra
stund rann það, sem eftir var af
hensínfarminum, út um hliðar
skipsins og di’eifði sjer í logandi
eldturigum um allan sjó.
Myrkrið skall á 'alt í-einu —
eins og það gerir ævinlega í liita-
beltinu og þarna lá Beluga,
sem var sundurskotin og eitt eld-
haf stafna á milli, i logandi sjó
að þvi er virtist.
Jafn tígulega og stórhrotna sýn
er naumast hægt að ímynda sjer.
En Wolf hraðaði sjer sem fyrst
á hurt, því að eldliaf sem þetta
var nægilegt til þess að vekja at-
Skrítlur
— Ef þjer bara viljið setja miy
niðiir á jafnsljettu, þá skal jey borga
gamla bensinreikninginn."
Móðirin: „Heyrðu, Dengsi minn,
ef þú nú verður afskaplega óþægur,
þá leiðist mömmu kanske svo mikið,
að hún verður veik, og þá deyr
mamma kanske, og þá verðið þið
pabbi að aka með mömmu suður í
kirkjugarð.<l
Dengsi: „Mamma, má jeg þá sitja
fiammi í hjá bílstjóranum?“
„Jeg beyri sagt, að þú sjert trú-
lofaður annárri tvíburasysturinni.
Ertu ekki stundum í vafa um, hvor
þeirra það er, sem þú kyssir?“
„Nei .... því að þegar jeg kyssi
vitlausa stúlku þá gefur hún mjer
altaf á hann!“
Bílstjóri, lengdamóðir mín þarf
að komast með Laxfossi, svo að
þjer verðið að aka hratt.
— Verið þjer alveg rólegur, mað-
ur minn, jeg skal aka í loftinu eins
og það væri mín eigin tengdamóðir.
Hún: Hjer er í Morgunblaðinu
sagt frá manni, sem gaf konu sinni
mjög dýrt hálsmen — slílct hefir
aldrei lcomið fyrir mig!“
Haiin: „Og hjer er i Alþýðublað-
inu sagt frá manni, sem gaf konu
sinni glóðarauga, — slíkt hefir held-
ur aldrei komið fyrir þig!“
hygli jafnvel á miðju Kyrraliafi.
Wolf lijelt sig.ennþá á siglinga-
leiðinni milli Sydney og Suva og
sjóflugvjelin fór í könnunai’ferð-
ir lcvölds og morgna til að skygn-
ast eftir kaupförum og eins heiti-
skiixum óvinanna. Flugvjelin, sem
hjet Wolfchen og var fyrir tvo,
var víkingaslcipinu oft til ómetan-
legs gagns, þó að hún kæmi ekki
að notum nema nokkui’n hluta
sjóferðarinnar. 1 fyrsta lagi þurfti
að lyfta henni á vindunni út í sjó-
inn, og það varð því aðeins gert
að sjór væri sljettur. í öðru lagi
sást hún mjög greinilega, er hún
stóð á þilfarinu, og kom þannig
upp um víkingaslcipið. Þessvegna
var hún oftast tekin í sundur og
geynid niðri i lest.
Framhald.