Fálkinn - 12.07.1940, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
♦
Bernhard Nelson:
EINVÍGIÐ
Þeir lögðu mikið undir. — Konuna, sem þeir elskuðu.
pNGAN af farþegunum á „Ar-
■*“‘i mania“ grunaði live van der
Horst skipstjóra var órótt innan-
brjósts í kvöld.
Hafskipið mikla var á heimleið
frá Indlandi, og eftir því sem
skipstjóranum taldist til átti það
að geta lagst við bryggju í South-
ampton um miðjan dag daginn
eftir — nærri því tólf tímum á
undan áætlun. En — eins og
hann sagði hálf ergilegur við
stýrimanninn, sem stóð hjá hon-
um á brúnni — þá gat þetta
Lrugðist, því að þokan, sem alt í
einu skall á þá í Ermarsundi, gal
tafið þá um marga klukkutíma.
Þeir urðu að biða eftir að henni
ljetti.
Eins og grár en gljúpur múr-
veggur hafði hún lagst alt í kring
um skipið, og gegnum liana
heyrðust í sífellu blástrarnir og
kliðurinn frá skipunum alt í
kring.
Það hafði ekki vakið neina
sjerstaka athygli í borðsalnum,
að sæti skipstjórans hafði staðið
autt þegar miðdegisverðurinn var
snæddur. Þetta var síðasta kvöld-
ið um horð og þessvegna liafði
verið áformað að halda dansleik
um kvöldið og unga fólkið ldakk-
aði ósköp til, þvi að þarna var
tækifæri til að festa þau kunn-
ingsskaparbönd, sem ávalt verða
um borð, i langferð, — eða að
rjúfa þau.
Það liafði líka komið ókyrð á
eldri farþegana um horð, við til-
hugsunina um, að nú væri ekki
nema ein nótt eftir og að á morg-
un ættu þeir að fá að sjá aftur
landið, sem þeir höfðu þráð svo
lengi.
En þó voru tveir farþegar
þarna á skipinu, sem ómögulega
gátu tekið þátt i kætinni og eftir-
væntingunni með öllum hinum.
Þessir menn sátu við borðið hjá
frú Weatliering og hún átti bágt
með að leyna gletni sinni yfir því
hvernig ástatt var. Hún vissi
nefnilega, að það var hún sjálf,
sem var ástæðan til þess, að þeir
horfðu svo hatursfullir hvor á
annan. Hún hafði uppgötvað, að
það var miklu skemtilegra en
hún hafði haldið, að vera rík og
falleg ekkja, þrjátíu og fimm ára
og vera á heimleið austan frá
Indlandi, þar sem allir höfðu
þekt ríka manninn hennar, sem
öllum var lítið um.
Skipið hafði naumast verið
komið út úr höfninni í Singapore
þegar Feverel, sem nú sat stúr-
inn og ólundarlegur öðru megin
við horðið hennar, hafði kynt sig
fyrir lienni og boðið henni
kampavin með matnum. Hinn
maðurinn — Richards — hafði
líka notað fyrsta tækifæri til að
kynnast lienni og hafði verið dygg
ur tilbeiðandi liennar alla leiðina.
Henni hafði verið ósegjanleg
skemtun að því, að etja þeim
saman. Hún hafði duflað við þá
á víxl og gefið þeim undir fótinn,
þangað til þeir voru orðnir svo
afbrýðissamir, að þeir gátu ekki
litið hvorn annan rjettu auga. En
jafnfranjt hafði liún gefið sjer
tíma til að verða dauð-ástfangin
aí Nick Somerset, sem var þrjá-
tiu og tveggja og fríður og töfr-
andi.. En lmn liafði húið svo i
haginn, að livorki Richards nje
Feverel rendu minsta grun í
þetta.
— Mjer finst sannast að segja,
að þið ættuð að reyna að gera
mjer síðasta kvöldið lijerna um
horð dálítið skemtilegt, sagði hún
og ljetti grannmáluðu augnahrún
unum. — En mjer sýnist þið
háðir vei'a í ólundarskapi, svo að
þið kærið ykkur víst ekki um að
dansa, hvorugur ykkar? En svo
hjelt hún áfram áður en þeim
gafst tími til að svara: — Annars
getur hvorugur ykkar fengið
fyrsta dansinn, því að mr. Som-
erset var svo hugulsamur að
biðja mig um hann áður en við
fórum að borða. En þegar þið er-
uð komnir í sæmilegt skap aftur
getið þið hitt mig inni i danssaln-
um ....
Þeir tvimenningarnir eltu hana
með augunum er'hún gekk liægt
að borðinu sem Somerset sat við
— þeir sáu að hann stóð upp og
fór með lienni út úr borðsalnum.
*
Það flokraði ekki að þeim að vera
afbrýðissamir gagnvart þessum
unga manni. Hann var í meðvit-
und þeirra unglingur, sem líklega
var á leið til Englands til þess að
giftasl unnustu, sem hann ætti
þar, og sem ætlaði með honum
til Indlands á eftir.
Það leið góð stund, hvorugur
þeirra mælti orð. Svo rauf Fever-
el þögnina.
— Jeg fer inn i barinn og fæ
mjer koniak. Við sjáumst seinna!
Richards sat einn um stund og
starði á hvítan dúkinn. Svo stóð
hann upp og fór sömu leið og
keppinautur hans hafði farið á
undan.
Feverel stóð upprjéttur og
sneri baki við honum meðan
hann var að biða eftir whisky-
glasinu.
— Viljið þjer glas af whisky
lika? spurði Richards rólegur.
Feverel sneri sjer að honum
og augun leiftruðu af hatri:
— Jeg sje enga ástæðu til, að
við sjeum meira saman en við
þurfum! sagði hann stuttur í
spuna. — Við eigum ekkert sam-
eiginlegt ....
Richards beit á vörina. Það er
best að forðast uppistamfc
Heyrið þjer, Feverel. Er
það ekki ástæðulaust að við ger-
um okkur að flónum út af þessu?
sagði hann.
Hvað eigið þjer við?
— Þjer sögðuð áðan, að við
ættum ekkert sameiginlegt. Það
er rjett að undanteknu einu
áhugamáli, sem við erum lielsl
til of samhuga um.
— Ef það er frú Weatliering,
sem þjer eigið við, svaraði Fev-
erel hægt, — þó óska jeg' helst
að ræða ekki það mál.
— En, herra minn trúr! sagði
Riehards ákafur. — Skiljið þjer
ekki, að skipið kemur til Eng-
lands á morgun og að minsta
kosti annar okkar neyðist þá til
að reyna að gleyma frúnni. Við
getum leyft okkur að koma fram
sem keppinautar hjerna um bo;-ð
en ef við höldum sömu flónsk-
unni áfram í London, þá gefur
hún okkur báðum langt nef.
— Finst yður ekki, að við ætt-
um að láta hana skera úr þessu
máli?
Ricliards hló. — Það eru lítil
líkindi til að hún g'eri það.
Feverel drakk út úr glasinu og
setti það á borðið. Svo pírði hann
augunum og horfði á keppinaut
sinn.
— Hvað liafið þjer hugsað yð-
ur að leggja lil i málinu? sagði
hann.
Jeg sting upp á; að við för-
um ofan í klefann minn og spil-
um eitthvert spil. Sá sem tapar
skuldbindur sig til að skifta sjer
ekki af frú Weathering eftir að
skipið er lagst að hryggju í South
amton.
Feverel hló svo að undir tók
í skálanum.
—- Eruð þjer genginn af göfl-
unum, Richards. Viljið þjer spila
spil um konur?
Já, 'það vil jeg.
Þetta er hlægilegt, maður!
— Það er að minsta kosti skyn-
samlegra en að láta byssurnar
skera úr! sagði Richards rólega.
Hláturinn þagnaði í hinum og
augu hans urðu kvíðafull.
Já, auðvitað er það, sagði
hann svo. — En hverjum dettur
i hug að skjóta?
— Mjer, sagði Richards —
nema þjer viljið fallast á þessa
tillögu, þó hlægileg sje. Mjer finst
hest að haga sjer eins og sið-
menni í þessu.
Feverel hað um annað glas af
koníakki áður en hann svaraði:
— Gott og vel, sagði hann svo.
Jeg geng að tillögunni. Það er
ekki verra að liafa það svona.
Þá komið þjer ofan í klef-
ann minn eftir hálftíma.
ClvIPUNIN, sem lengi liafði
^ verið beðið eftir, kom loks
niður í vjelarúmið ofan af
brúnni. Eftir fáeinar minútur
Iiætti vjelin að mala og skipið
liægði á sjer.
StýrimaðuHnn rjetti úr sjer og
bar hendina upp að húfunni,
sneri sjer svo frá skipstjóranum
og fór niður til þess að ítreka
skilaboðin. Þokan varð þjettari
með hverri mínúlunni og van
der Horst skipstjóra var órótt
innan brjósts.
Enginn maður inni í danssaln-
um hafði tekið eftir að vjelin var
liætt að ganga. Og engum farþeg-
aifia datl í hug, að það gæti ver-
ið liættulegt að sigla i Ermar-
sundi þó þoka væri.
Rjettum hálftíma eftir samtal-
ið i barnum opnaði Feverel dyrn-
ar lijá mr. Richards.
Gerið þjer svo vel að fá yð-
ur sæti, Fcverel, sagði Richards.
Nú skal jeg liringja á þjóninn og
hiðja hann um tvenn ný spil.
Hann þrýsti á hnappinn við dyrn-
ar.
Eftir tvær minútur hafði þjónn
inn komið með spilin og.farið út
aftur.
— Var það ekki neitt fleira,
' sem þið óskið, liafði hann sagt.
Jeg býst ekki við, að skipið
haldi áfram fyr en í fyrramálið.
Góða nótt!
Þeir tóku varla eftir livað liann
sagði. Þeir heyrðu óminn af dans-
lögunum í fjarska ofan úr saln-
um. Ráðir hugsuðu þeir um mrs.
Wéathering — fallega og ríka
konu — vinning, sem vert var að
spila um.
Þegar þjónninn var farinn af-
læsti Richards hurðinni og lagði

Hjer miða Englendingar á flug- það vera óvinaflugvjei, munu þeir
vjel, sem þeir sjá í lofti. Reynist senda henni „stál og blý.“