Fálkinn - 23.08.1940, Page 9

F Á L K 1 N N
9
a‘ð fá handritið aftur. Borga þeim
peningana og segi, að jeg þurfi
að nota söguna í safn, sem jeg
sje að gefa út. Þetta gelur altaf
komið fyrir og þeir geta ekki
haft neitt á móti að gera mjer
þennan greiða. 1 versta falli missi
jeg ritlaunin. Jeg vil meira að
segja borga þeim fyrir að birta
söguna ekki.“
Frú Butts fanst þella snjalt
úrræði. Og' í fyrsta skifti i lang-
an tíma var friður og samlyndi
á heimili Buttshjónanna. Nú var
iiættan liðin hjá. Henry mundi
aldrei fá að vita hvað þau liugs-
uðu um liann kvöldið sæla. Und-
ix eins á morgun — í fyrramálið
ætlaði Jamas að fara á ritstjórn-
ina og síðan gátu þau hringt til
Henry og boðið honum heim.
Frú Butks ljek á als oddi. Og
Butt var sama sinnis.
„í rauninni er Heni’y allra
heiðarlegasta sál,“ sagði liann.
„Það má kanske segja, að hann
sje nokkuö sjergóður, en það er-
um við öll, hæði þú og jeg —
kanske fyrst og fremst jeg.“
Þetta var alveg óvænt játning,
svo óvænt, að frá Butts datt í
hug hvort sig væri að dreyma.
Söguskömmin hafði þá ekki ver-
ið skrifuð fyx-ir gíg. En sem hver
önnur liyggin lcona ljet liún ekk-
ert á þessuin liugrenningum bex*a,
liún geymdi þær i hjartafylgsn-
um sínum og þótti vænt um. Þó
að hún yrði að viðurkenna með
sjálfri sjer, að Henry væri mesti
sjergæðingurinn sem hún vissi
um í öllu landinu.
En gleðin er oft skammvinn.
Herra Butts borðaði ekki hádeg-
isverð á skrifstofunni daginn eft-
ir. Hann kom heim og hafði
með sjer vikublað, Billingtons
Magazine, síðasta númerið.“
Hann fleygði því frá sjer á
borðið.
„Hefirðu lieyrt annað eins,
Jane? Auðvitað kom jeg of seint,
þeir voru búnir að setja og
prenta söguna — og þarna er
hún. Æ, jeg þori ekki einu sinni
að lesa hana.‘
Frú Butts svai'aði með því að
siga ofan i hægindastól og kx-eisti
hendinni um blaðið, alveg eins
og það væri ein aeintakiðþseni til
væri í heiminum og einhver ætl-
aði að stela því af henni.
„Þjer er ekki alvara, James?
Mikil hörmung er þetta!“
Aldrei mun nokkrum rithöf-
undi og konunni lians hafa oi'ðið
eins mikið um að sjá sögu eftir
sig á prenti. Ókunnugur áhorf-
andi mundi hafa lialdið, að þarna
væri um að ræða sviksamlegt
gjaldþrot og gapandi tugthús' að
baki.
„Yíst er xnjer alvara,“ and-
varpaði hann. „Aðx-ir höfundar
fá sögurnar sínar í hausinn aftm-
og fái þeir það ekld, þá eru þeir
þó að minsta kosti því vanastir
að fá að hiða ár og dag áður en
þeir sjá ritsmíðar sínar á prenti.
En þegar jeg veslingurinn kem
með handrit er það komið á
prent áður en jeg sný mjer við.“
Frú Butts sat enn grafkyr og
la-eisti blaðið. Eftir augnaráði
liennar að dæma var því líkast
að hún hjeldi vansköpuðu barni
i fanginu.
Það var fimta daginn eftir að
sagan liafði birst, að þau sátu
saman hjónin, við morgunverð-
inn þegar dyrabjöllunni var
hringt. Það var Henry. Fangi,
sem hefði verið gi'ipinn í sarna
bili og hann ætlaði að flýja hefði
ekki verið aumingjalegri á svip-
inn en James var þessa stundina.
Nú átti sprengjan að springa.
Hann reyndi að vera rólegur,
stóð upp og fór að taka á móti
kunningjanum.
Henry virtist vera í allra besta
skapi.
„Ágætt,“ hrópaði hann, „jeg
fæ hjá ykkur tebolla. Þú býrð
til te eins og jeg vil lxafa það,
Jane. Nei, þú skalt ekki vera að
gera þjer neina fyrirhöfn. Þökk
fyrir, jeg held jeg taki þennan
stól, það fer best um mig í hon-
um. Jæja, hvernig líður ykkur,
kunningjar?“
Frú Butts andvarpaði. Hann
hafði auðsjáanlega ekki lesið sög-
una. ,Hún leit til mannsins síns
eins og hún vildi segja: Best að
láta eins og ekkert hefði í skor-
ist. Hrellipgin kemur nógu
snemma. Og svo fóru þau að
tala saman um hitt og annað.
En þetta var ekki andrík sam-
ræða, að minsta kosti ekki af
Buttshjónanna hálfu. Sjerstak-
lega virtist húsbóndinn vera við-
utan. Hann var víst hvass úti,
sagði hann, slcrambi hvass. Og á
næsta augnabliki fór hann að
minnast á hvort hann mundi
verða livass á morgun.
Alt i einu, og að því er virtisl
alveg tilefnislaust hnipti Henry
í hann. *
„Æ, jeg gleymdi þvi alveg,“
hrópaði hann. „Jeg má til að
óska þjer til hamingju. Jeg las
söguna þína í Billington Maga-
zine. Hún etr alveg fyrírtak,
James. Ekki datt mjer í hug, að
þú gætir ski-ifað svona skemti-
lega. Þú kemúr víst með heila
skáldsögu bráðum.“
Jane horfði spyrjandi á hann.
Var hann að gantast að þeim.
Nei, ekki var það vist.
„Jæja* finst þjer það.“ sagði
James.
Hem-y gaf honum nýtl oln-
hogaskot.
„Æ, vex*tu ekki svona hógvær.
Sagan er ágæt. Og þvilik prjedik-
un yfir sjergæðingunum. Já,
þessi Pei'cy Winton hefir verið
hittur í hjartastað. Auðvitað hef-
ir þú vei'ið dálítið öfgafullur, en
maður verðux- nú að miða á ský-
in til þess að hitta trjátoppana.
Þetta með golfkylfuna er nokk-
uð, sem margir geta tekið til sín.
En sem betur fer er ekki svo-
leiðis fólk i okkar umhverfi.“
Loks hafði runnið upp ljós fyr-
ir James og hann varp öndinni.
Spegillinn hafði verið greinileg-
ur, en samt sá Henry ekki and-
KVIKMYNDAFRJETTIR
Óvistlegt þvottahús, þar verða fangarnir að vinna baki brotnu.
Bak við l'angelsismúra.
Fraaska stórmyndin Kvennaþang-
>clsi (Prisons des femmes) er gerð
eftir skáldsögu hins víðlesna, ranska
höfundar, Francis Carco. Aðah'ið-
fangsefni bóka hans hafa verið þau
að lýsa skuggahverfum Parísarborg-
ar og íbúum þeirra. Carco heldur
sig altaf við raunveruleikann i lýs-
ingum sínum, og frásagnir hans um
kvennafangelsin líkjast helst blaða-
inannaskýrslum. Ein af persónunuin
í bókinni er t. d. rithöfundurinn
sjálfur, sem er að rannsaka fangelsi.
fólki og þar verður á vegi hans ung
Þar kynnist hann mörgu merkilegu
stúlka, og verður hann stór persóna
i lífi hennar.
Frakkar eru miklir snillingar í því
að gera slikar kvikmyndir.
Eins og í flestum frönskum mynd-
um er áhersla á það lögð að lýsa
nákvæmlega umhverfi og aukaper-
sónum, sjerstæð andlit gera fang-
elsislýsingarnar eftirminnilegar.
Tvær aðalkvenpersónurnar eru
mjög ólíkar. Viviane Romance er
fulltrúi frönsku ljettúðarinnar, Renée
Saint-Cgr er „vel þenkjandi“ kven-
maður, þótt ekki sje fortíðin með
öllu hrukkulaus.
Franskir lögregluþjónar taku í lurg-
inn á Viviane Romanre.
litið á sjei* í honum. Það var eins
og Jane hafði sagt, að sjergæð-
ingamir vissu aldrei sjálfir hvern
ig þeir voru.
„Nei, vitanlega ekki,“ sagði
hann, „svona menn eru máske
alls ekki til í heimiuum, rithöf-
undarnir eiga lílca ekki að taka
lifandi fyrirmyndir heldur eiga
þeir að skálda. Svo að þjer þótti
sagan góð, Henry?“
Henry rjetti úr sjer i stólnum.
„Þú varst að tala um að hann
væri hvass úti. Svei mjer ef mjer
finst ekki dragsúgur hjerna frá
glugganum, — heldurðu að þú
viljir ekki hafa sætaskifi við
mig?“
James rendi augunum til kon-
unnar sinnar. Mikill sjergæðing-
ur — ófol’betranlegur sjergæð-
ingur! Svo stóð hann upp og þeir
höfðu sætaskifti.
„Hvort mjer líkar sagan?“ hjelt
sá sjálfkæi'i áfram. „Auðvitað,
hún er fyrirtak og þú getur verið
viss um, að það er,u ýmsir Percv
Wilton til, sem hún kemur við
kaunin á. En það er mátulegt á
þá .... Æ, góði James, jeg tók
ekki með mjer stólinn minn, þú
tókst liann, sjergæðingurinn þinn
.... ha, ha. Besta stólinn á
heixnilinu. Og nú hafði jeg hugs-
að mjer, Jane, að bjóða sjálfum
xnjer til miðdegisverðar í dag
hjá þjei’, það er að segja, ef ekki
stendur illa á hjá ykkur. Það er
ekki á hverjum degi að maður
fær að boi’ða með frægum rit-
höfundum. Og svo vona jeg, að
jeg fái að sjá ykkur bráðum
um einhverja helgina. Það er svo
skemtilegt að hafa gesti eins og
ykkur, — alhr hafa sina henti-
semi .......“
„Já, þvi er nú ver,“ hugsaði
James og brosH.
/