Fálkinn - 25.10.1940, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
MEÐ IBÁLI OG BRANDI.
Sprengingar og íkveikjur eru vopn
iu, sem Rússar beittu einkum gegn
vopnlausa fólkinu bak við víglínurn-
ar í Finnlandi. Hjer sjest hús i
björtu báli eftir íkveikjusprengjur
frá flugvjelunum, sem sjást á mynd-
inni.
STARHEMBERG SJÁLFBOÐALIÐI.
Hinn fyrverandi varakanslari Aust
urríkis og foringi landvarnarliðsins,
Slarhemberg fursti, gekk í franska
herinn sem sjálfboðaliði. Hann var
liðsforingi í flugliernum.
MOLOTOV-COOKTAIL.
Á vígstöðvunum í Auslur-Finn-
landi hefir þessi sprengja fundist.
Það er einskonar geymir, sem hring-
snýst þegar honum er varpað út úr
flugvjelunum og dreifir hundruðum
af smásprengjum í allar áttir.
Erik Bertelsen: /
UJÓNABANDS-AUGLýSING
TV/TIIÍKEL SKOY klóraði sjer
■*■*■*■ í höfðinu með penriaskaft-
inu og horfði vonleysislega á
hvíta blaðið fyrir framan sig.
Honum ljet betur að stýra plóg
eða taka upp rófur heldur en að
skrifa auglýsingu. Hefðu það
bara verið svín, sem hann þurfti
að kaupa — en það var alt öðru
máli að gegna þegar auglýsa
þurfti eftir eiginkonu; og erfið-
ast af öllu var það að ekki mátti
vekja eftirtekt allra hjónabands-
sjúkra piparmeyja í sókninni,
heldur einungis einnar.
En þannig var því nú farið.
Mikkel var ástfanginn í Maren
saumakonu, sem átti heima á að
giska tíu mínútna leið frá hon-
um. Hann sá líka að eðlilegast
hefði verið að fara beint til henn-
ar og gera henni munnlegt til-
boð. En sú leið hafði sínar
skuggahliðar. Maren var heyrn-
ardauf, og það var ekki nóg með
að maður yrði að tala hátt til
þess að gera sig skiljanlegan;
hún var mjög hátöluð sjálf, svo
að ekkert var líklegra en að
samræðan heyrðist alla leið út á
veg, og það var ekki æskilegt
þegar um bónorð var að ræða
— allra síst ef maður fengi nú
hryggbrot.
Mikkel hafði þvi dottið í hug
að hreppsblaðið væri besta leiðin
og að siðustu tókst honum að
koma saman auglýsingu, sem
húast mátti við að mundi verka
eins og til var ætlast:
Miðaldra piparsveinn, sem á
eina best ræktuðu jörð sveitar-
innar, óskar ,eftir að komast í
samband við duglega og frómt
hugsandi stúlku, svo sem upp á
hjónaband seinnameir. Má gjarn
an vera saumakona pða því um
likt^. Smágalli, eins og t. d.
hegrnarsljóleiki, þarf ekki að
koma að sök. Tilboð merkt
„Alvarlega meint", leggist inn á
afgreiðslu þessa blaðs.
Mikkel vissi að Maren las blöð-
in mjög gaumgæfilega, og að hún
mundi straks sjá á þessari aug-
lýsingu hver hefði sett hana i
blaðið og við hvern hún ætti. Og
þa væri i mesta máta undarlegt
ef hún ljeti ekki til sín heyra.
Það var um hádegisbilið, sem
landpósturinn kom með það
blað, sem auglýsingin stóð í.
Mikkel varð mjög hugsi þegar
hann las þessar fáu línur. Annað
efni blaðsins leit hann ekki á.
Og hann hafði heldur enga löng-
tm til þess að fá sjer sinn venju-
lega, hádegislúr, sem annars var
honum svo nauðynlegur. Honum
fanst nú að hann hefði skrifað
alt of bert — nágrannarnir hlytu
straks að sjá hver hefði skrifað
þetta, þótt sóknin hefði ekki ver-
ið nefnd.
Eiginlega hafði hann hugsað
sjer að taka upp rófur þá um
daginn, en rófnaakurinn bar svo
hátt, og ef Maren kæmi til hans
þangað, þá mundi sjást til þeirra
hvaðanæfa frá. Hann kaus því
að vera heima.
Tíminn leið án þess að Maren
birtist. Að visu bjóst hann ekki
heldur við lienni fyr en um
kvöldið, já, kanske mundu líða
nokkrir dagar áður en liún hefði
ákveðið sig. Best var þó að vera
við öllu búinn.
En þegar Mikkel var að sækja
kýrnar sínar um kvöldið, kom
hann auga á kvennmann, sem
líktist Maren. Og það var lílca
hún. Hún kom bara úr alt ann-
ari átt en hann hafði búist við.
Líklega liafði hún verið að skila
af sjer saumum einhversstaðar.
Hún leit út fyrir að hafa hrað-
an á eins og liún væri að flýta
sjer heim. Hann stóð úti undir
gafli, eins og hann væri að hyggja
að sólsetrinu. Framhjá skyldi
hún ekki sleppa án þess að hann
hefði tal af henni.
Hún bauð gott kvöld, um leið
og hún stansaði fyrir framan
hann og hún var ekkert blíðleg
á svipinn. — Nú, hjer stendur þú
og slæpist.
Mikkel varð hálf livumsa: —
Jeg er bara að hvíla mig og horfa
á veðrið, sagði hann svo. —- En
þú virðist vera að flýta þjer.
— Ekki vitund. En jeg er í
heiftarskapi. Jeg er að koma frá
Jens Pallesen. Hefur þú ekki sjeð
þessa hjónabandsauglýsingu í
blaðinu i dag?
— Jú — jú, víst hefi jeg það,
svaraði Mikkel vandræðalega.
En hvað — Jens Pallesen?
— Það er hann, sem liefir
komið lienni í blaðið, eins og þú
getur líklega sjeð. Hver annar
svo sem! En jeg var nú úti lijá
honum og hundskammaði hann.
Er þetta ekki óhæfa að skrifa
svona nokkuð svo allir geti skilið
það? Heyrnardauf saumakona
— það getur ekki átt nema við
mig.
Mikkel lyftist allur. Það var
prýðilegt að hún hafði annan
grunaðan, og að hún hefði tekið
það illa upp. Þá mundi hún vera
móttækileg fyrir dálitla blíðlega
huggun. x
— Nei, það var ekki fallega
gert af Jens, sagði hann inni-
lega. — Hvernig gat hann fengið
sig til annars eins? Hefirðu ann-
ars orðið þess nokkuð vör að
hann væri að gefa þjer auga?
— ójá, það hefi jeg nú, svar-
aði hún. — Jeg hefi lieldur ekki
haft neitt á móti honurn. Og
hefði hann komið til mín al-
mennilega, þá er ekkert víst að
jeg hefði neitað honum. En eftir
þetta — nei, aldrei að eilifu. Og
svo neitar hann í þokkabót að
hann hafi sent þessa auglýsingu
í blaðið.
Þótt hún talaði afar hátt, virt-
ist hún þó vera farin að róast.
Og Mikkel fanst að nú væri
komið tækifærið fyrir sig, bara
ef hann notaði það og lijeldi
nógu stift með henni.
— Já, það var þx-ælslega gert,
lijelt hann áfrarn. — En hvei'nig
veistu að það var liann?
— Það er nú svo sem aug-
ljóst! Best i'æktaða jöi'ðin í sveil-
inni, skrifar liann.
— Ha —ha, já liann hefir háar
hugmyndir unx sjálfan sig!
— Hann getur það nú lika,
svaraði hún fýlulega. — Er það
kanske nokkur sem rekur sinn
búskap betur en hann?
— 0, jeg hefði lialdið — já,
jeg meina bara að minn sje nú
töluvert ....
Maren horfði á liann nístandi
augnaráði: — Állir eru þessir
lcarlmenn liver öðrum líkir og
hver öðrum montnari!
En alt í einu glenti hún upp á
hann augun:
— Það vai'st þó aldrei þú, sem
settir þetta í blaðið? Ha — þú
svarai' ekki!
Mikkel hörfaði skelfdur undan
eins og han byggist við löðrung,
og nxeðan lxann leitaði eftir svari,
snjei'i Maren sjer á liæli og stik-
aði stórum í áttina til Jens Palle-
sen aftur.
Nokkru seinna herti Mikkel sig
upp til þess að ná í kýrnar. Al-
drei skyldi hann fleygja oftar út
peningum fyrir svona auglýs-
ingu. Hann ætlaði heldur að
reyna að ná sjer í ráðskonu. Það
væi'i ekki óliugsandi að það væri
heppilegri aðferð til þess að
giftast.
BORGARSTJÓRASKIFTI f LONDON.
Sem kunnugt eru eru Englending-
ar allra manna fastlieldnastir á
forna siðu. Þess er skamt að minn-
ast, hver ósköp gengu á þegar kon-
ungskrýningin fór fram. Þótt auðvit-
að sjeu minni hátiðahöld þegar borg-
arstjóraskifti verða í London, þá er
þó mikil viðhöfn þvi samfara. Hjer
á myndinni er mynd af fyrverandi
borgarstjóra, Sir Frank Bowater (til
hægri) og núverandi borgarstjóra,
Sir William Coxen, sem lætur af
embætti i næsta mánuði.