Fálkinn - 25.10.1940, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Leyndardómar
Nr. 19
Frh.
MATSÖLUHUSSINS
SPENNANDI SKÁLDSAQA EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM.
„Hve lengi hefir rafmagnið verið í ólagi?“
spurði hann meðan þau gengu upp siigann.
„Oft síðasta mánuð.“
„Hafið þjer ekki kvartað' yfir þvi á við-
komandi stað?“
Frúin ypti öxlum.
„Það virðist engan árangur bera“, sagði
hún. „Ljósið kemst venjulega í lag eftir
skamma stund. Oftast er sagt að það stafi
af húsabreytingum.“
„Jeg skal komast að því,“ sagði hann
kuldalega.
„Þjer vilduð víst ekki líka segja mjer á-
stæðuna til þessarar hlægilegu heimsóknar
klukkan þrjú um nótt,“ sagði frú Dewar
þreytulega. „Haldið þjer, að jeg liafi spila-
víti eða skjóti skjólshúsi yfir glæpamenn?“
Hún hafði numið staðar í miðjum stig-
anum.
„Núna held jeg, kæra frú, að þjer sjeuð
að tefja tímann.
„Jeg skal fylgja yður að dyrum hvers her-
bergis og segja yður nafn íbúanna. En þjer
verðið að fara einn inn og skýra frá erindi
yðar. Jeg gæti aldrei litið framan í leigjend-
ur mina, ef jeg, alveg að ástæðulausu rydd-
ist inn til þeirra á þessum tima nætur. Dyrn-
ar hjer á móti eru á lierbergi Padghams-
hjónanna. Þau sofa í sama rúmi, svo að jeg
bið yður að ganga eins hæversklega inn og
yður er unt.“
Rudlett var vandræðalegri en hann vildi
játa, þegar hann klukkustund síðar stóð í
dagstofunni og beið eftir frú Dewar. Hann
hafði gert ýmsar athugasemdir í vasabók
sína, en hann varð að viðurkenna að þær
voru nauða ómerkilegar. í öllum herbergj-
unum, sem hann hafði rannsakað, var fólk,
sem annaðhvort svaf eða ljest sofa.
Klæði þessa fólks voru vel saman brotin
og ekkert var ])að í herbergjunum, sem benti
til óðagots. Þau Roger og Audrey Packe voru
raunar enn í fötum, en þau lágu ekki undir
neinum grun og skýring Rogers var algjör-
lega fullnægjandi. Skýrsla yfirlögregluhúss-
ins var greinilega neikvæð.
Litlu síðar kom frú Dewar á vettvang.
Hún var ennþá mjög kæruleysisleg og þreytt
á svip. Hún ljet enga ánægju í ljós yfir á-
rangrinum. Hún hlýddi með ískaldri kurt-
eisi á bliðmælgi lögregluyfirmannsins.
„Frú Dewar,“ sagði hann. „Jeg hefi vfir-
heyrt alla leigjendur yðar og spurt þá í þaula
um ferðir þeirra og gerðir í gærkvöldi og
nótl. Ef framburður þeirra fæst sannaður
munuð þjer ekki verða fyrir meiri óþægind-
um frá minni hálfu í þessu leiðinlega máli.“
„Það mundi gleðja mig,“ svaraði hún. „En
úr-því að þjer virðist vera farinn að sjá, að
þjer hafið lent í misgáningi, herra foringi,
ætla jeg að spyrja yður að einu. Hjelduð
þjer að við værum viðriðin eitthvert hrvlli-
legt samsæri? Fyrir nokkrum dögum hjeld-
uð þjer, að hjer hefði verið um morð að
ræma. Hvað er það nú?
„Þér munuð sjá það á morgun,“ sagði
lögregluforinginn. „Fyrir stundu síðan var
framinn gífurlegur gimsteinastuldur í Burl-
ington Gardens. Næturvörður var drepinn en
lögregluþjónn hættulega særður. Ræningj-
arnir sluppu á brott i bifreið og voru eltir af
lögreglunni hingað á næsta götuhorn.“
„Þetta er nú fremur löng gata,“ sagði frú
Dewar liáðslegá.
„Að vísu,“ sagði lögregluforinginn. „En
eftir því sem næst verður komist flýðu ræn-
ingjarnir hingað eða í næstu hús. En okkur
hefir bara ekki heppnast að klófésta þá.“
„Það er leitt fyrir yður,“ sagði frú Dewar.
„Jeg liugsa, að þjer fallið í áliti hjá yfir-
mönnum yðar vegna þessara síendurteknu
mistaka.“
Lögregluforinginn brosti í kampinn og
sneri sjer frá henni. Hann ljet þessa háðs-
legu athugasemd hennar sem vind um eyru
þjóta.
|XXI.
Kvöldið eftir lögreglurannsóknina kom
fólk óvenjufljótt og vel í dagstofuna, — a.
m. k. stundarfjórðungi fyr en vant var. Mjög
fáir voru fjarverandi, og Joseph seldi mikið
af apérifs.
„Þetta er í fyrsta sinn á minni lífsfæddri
æfi, að jeg liefi vaknað við það, að karlmað-
ur var í svefnherberginu mínu. Jeg næ mjer
ekki fyrst um sinn eftir það,“ sagði eldri
Clewes systirin.
„Veslings kerlingin,“ sagði Padgham og
hló. „Fyrsta sinn á æfinni, og þá er það bara
lögregluþjónn!“
„Auðvitað hjelt jeg,“ sagði jómfrú Sus-
anna, „þegar jeg vaknaði og sá lögreglu-
manninn standa við rúmstokkinn, að hann
vildi eithvað fá að vita uin atburðinn, sem
hjer gerðist fyrir skömmu. Jeg vildi fúslega
segja lionum alt af ljetta um það, en mjer
fanst fljótlega, að hann tæki því lieldur kæru-
leysislega. Hann fullyrti, að það væri nóg að
tala í næstu viku um morðið á Dennet
ofursta, og hann hjelt áfrnm að spyrja mig
um eitt og annað, sem kom því alls ekkert
við.“
„Hann opnaði meira að segja skápinn okk-
ar,“ sagði jómfrú Amelía gröm.
Barstowe sagðist svo frá: Jeg vaknaði við,
að lögreglumaðurinn var lcominn inn til
mín og hristi smókinginn minn og rýndi í
fötin min við ljósið. Hann spurði mig tvíveg-
is um það, hvort þetta væri sama skyrtan
og jeg hefði verið í fyr um kvöldið, og svo
skoðaði hann undir skóna mína og spurði,
hversu langt jeg hefði gengið?“
„Jeg vaknaði við hávaðann fyrir utan,“
sagði Bernascow. „Þeir rannsökuðu líka föt
mín og tóku á vindlingsstúfnum í öskubik-
arnum til að vita, hvort dautt væri í honum“.
„Jeg skil það vel, að lögreglan geti gert
vitleysur öðru hverju,“ sagði Luke rösklega,
„en hitt á jeg erfiðara með að skilja, að þeir
skuli fyrst rannsaka húsið að nóttu og sjá þá
alla íbúana í værum svefni, og koma svo
aftur að morgni í húsrannsókn.“
„Nú skal jeg segja yður annað,“ sagði
Ollivant. „Þegar lögreglumennirnir fóru, þá
fóru þeir ekki allir. Þeir skildu einn mann
eftir hinum megin á götunni, einn á horninu
og einn í húsinu, eins og frú Dewar getur
þorið um. Þegar jeg fór, leit jeg á bak við
liúsið, bara svona af forvitni, og sá þá, að lög-
regluþjónn stóð á verði, einmitt þar sem
Dennet ofursti var myrtur.“
Breskar loftvarnarsveiiir hafa haft nág að gera þessa dagana, vegna hinna ægi-
legu loftárása Þjóðverja á Bretland. En vafalaust hafa þessar byssur oft hæft
vel og orðið óvinaflugvjelum að tjóni, þvi að traustar eru þær og þeir sem.með
þær fara vel æfðir.