Fálkinn - 25.10.1940, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
llarcel Benoit:
FLÓTTI
p YRSTI maður, sem jeg kom
A auga á þegar jeg kom inn í
almenningsvagninn, var lítill og
einkennilegur karl. Það er ó-
mögulegt að lýsa honum öðru-
vísi, fötin lians voru ákaflega
slitin og gömul, en andlitið og
útlitið alt bar vott um prúðmenn-
ið. Yfirfrakkinn hans var að
verða grænn og buxurnar voru
eftir þvi. Hann hafði eitthvert
hjákátlegt áhald á liöfðinu, sem
mundi hafa verið liattur, en það
var varla liægt að kalla hann
það lengur.
Jeg liugsaði með sjálfum mjer:
Þetta er einn af þeim fjölmörgu,
sem hafa orðið fyrir barðinu á
kreppunni og vita nú ekki leng-
ur hvað gera skal.
Vagnstjórinn kom inn til þess
að taka farmiða, og vinurinn
heint á móti dró gamla og magi'a
huddu upp úr vasanum, og varð
auðsjáanlega mikið um þá stað-
reynd að hún var galtóm. Hann
fór að leita í öllum vösum ....
árangurslaust .... og hann varð
órólegri með liverjum vasa.
Loksins fann hann nokkra
skildinga í öðrum buxnavasan-
um, en við nánari athugun voru
það hara þrír aurar.
— Jeg verð að hiðja yður að
fyrirgefa, sagði hann loksins við
vagnstjórann, sem var orðinn ó-
þolinmóður, — jeg hjelt jeg
hefði farmiða á mjer, en jeg hlýt
að liafa gleymt þeim lieima, og
því miður hefi jeg enga peninga
PARÍS — RIO — DE — JANEIRO.
Þetta er frægur flugmaður fransk-
ur Cados að nafni, sem ásamt fjelaga
síniim, Guillaument, flaug s.l. vetur
viðstöðulaust milli Parísar og Rio
de Janeiro á svokallaðri liáloftsflug-
vjel, sem hjet „Camille Flammarion11.
Var það fyrsta flugvjelin af þeirri
gerð, sem flaug þessa leið í einum
áfanga.
á mjer. En þjer getið fengið
heimilisfang mitt, jeg skal senda
yður peningana.
— Fyrirgefið, það er ekki
liægt. Þjer verðið að fara út,
herra minn,.
— Það er mjög langt heim til
mín.
— Fyrirgefið, það þykir mjer
leitt.
Aumingja litli karlinn bjóst til
að standa upp og fara út.
— Mætti jeg gera yður greiða,
sagði jeg og rjetti honum far-
miða.
Hann hikaði nokkur augna-
blik, en tók svo við miðanum
og þakkaði á hinn kurteislegasta
hátt. Við skiftumst á nokkrum
orðum um óhepni hans ....
Líklega er hann vanur þessu
— tii þess að aka ókeypis, hugs-
aði jeg, og fyrirgaf honum i
hjarta mínu af því hann var svo
lítill og gamall.
Þegar jeg stóð upp og bjóst til
að fara út, flýtti hann sjér að
segja: — Gerið svo vel að segja
mjer heimilisfang yðar svo að
jeg geti sent yður peningana.
— Verið ekki að hugsa um
þessa smámuni, sagði jeg, en
hann tók í handlegg minn og
slepti ekki fyrr en jeg hafði gert
eins og hann hað um.
Jeg bjóst alls ekki við að fá
neina peninga, en engu að siður
barst mjer dálítill pakki tveim
dögum síðar, og undrun min var
elcki lítil þegar jeg fann dýrmætt
vindlingaveski með farmiða inn-
an i.
Jeg velti þvi lengi fyrir mjer
hver þessi undarlegi litli maður
hefði verið, sem gat gefið svo
dýra gjqf fyrir slíkan smágreiða.
Það leið nokkur tími, og jeg
liafði næstum þvi gleymt þessu
þegar jeg dag einn rakst á litla
manninn fyrir utan banka. Hann
var ennþá jafn undarlega klædd-
ur.
— Ah, sagði hann, og andlit
hans upljómaðist af hrifningu —
en hvað það gleður mig að liitta
yður!
— Sömuleiðis, sagði jeg og
þakkaði honum fyrir veskið.
— Þjer hafið orðið liissa, er
ekki svo? Mjer þætti nú eiginlega
dálítið gaman að því að gefa
yður lítilsháttar skýringu, ef
þjer hefðuð eklcert á móti því.
— Síður en svo, mjer þætti
mjög gaman að þvi, sagði jeg.
— Viljið þjer þá koma með
mjer, og fá eitt glas á einhverri
veitingastofu, ef yður er þá ekkí
illa við að láta .sjá yður í slíkum
fjelagsskap.
Jeg sór og sárt við lagði, mjer
væri ánægja að því að setjast
með honum, og þegar við höfð-
um komið okkur fyrir, sagði
hann: -— Þjer eruð að vísu miklu
yngri en jeg, en kanske hafið
þjer þó endur fyrir löngu heyrst
minst á de Praisles markgreifa,
sem á sínum tíma tók þátt í sam-
kvæmislífi Parisar, og allri vit-
leysunni þvi viðvíkjandi?
— Jú, jeg man vel eftir þess-
um markgreifa, lians var oft get-
ið í blöðunum. Hvað varð ann-
ars um hann, liann livarf eitt-
livað skyndilega.
— Hvað um liann varð, já, það
er nú einmitt það, sem mig lang-
ar til að trúa yður fyrir ....
hann situr nú hjerna á móti yð-
ur, það er jeg sjálfur!
— Einn góðan veðurdag, hjelt
hann áfram, — mistu blöðin á-
huga fyrir þessum manni, og
nafn hans fjell í gleymsku.
-— Þjer mistuð eignir yðar?
spurði jeg.
- Hreint ekki! En menn hjeldu
að jeg hefði gert það. Jeg fjekk
alt í einu óviðráðanlega löngun
til þes að hfa fyrir sjálfan mig,
og með sjálfum mjer, það líf,
sem jeg hafði hingað til lifað,
veislur, skemtanir og iðjuleysi,
það lif, sem margir álíta svo
eftirsóknarvert og öfundsvert,
var orðið mjer ófullnægjandi. Jeg
var ríkur, það var á allra vitorði
og allir vildu umgangast mig,
eða rjettara sagt peningana mína.
Jeg átti ekkert einkalif, en jeg
var umsetinn af „vinum“, sem
lifðu á mjer. Jeg var sömuleiðis
umsetinn af ungfrúm á öllum
aldri, og mæðrum þeirra, sem
vildu veiða mig .... það er að
segja peningana mína .... þótt
þær þættust elska mig. Þegar
þetta fólk hjelt að jeg væri kom-
inn á höfuðið, livarf það eins og
flugur í frostviðri. Fyrir þeim
var jeg ekkert annað en úttroðið
peningaveski, um sjálfan mig
kærði sig enginn.
Hann horfði á mig og hjelt á-
fram: — Svo tók jeg ákvörðun-
ina einn góðan veðurdag, sagði
upp þjónustufólkinu, seldi jarð-
eignir rriínar og alla húsmuni, og
flutti í litla og notalega íbúð, og
orðrómurinn um gjaldþrot mitt
breiddist út eins og eldur i sinu.
Fyrst reyndi jeg vini mína,
hvern af öðrum, en jeg gugnaði
fljótlega á því, það færði mjer of
bitra lífsreynslu. Allir sneru baki
vlð nijer, og allir áttu ákaflega
annríkt pegar þeir mættu mjer
— af liræðslu við að jeg mundi
biðja þá um hjálp.
Loksins var jeg frjáls. Jeg eign
aðist nýja vini, sem ekkert vissu
um peninga mína, og sem bara
lijeldu upp á mig vegna eigin
verðleika, eða kanske ókosta. En
nú veit jeg líka nokkurnveginn
hvers virði jeg er. Takist mjer að
segja eitthvað fyndið, lilæja menn
af því að þeim þykir gaman að
því, en ekki bara til þess að gera
mjer til geðs. Mjer er alveg sama
þótt fólk kalli mig sjervitring,
það dregur ekkert úr gleði minni
ydir lífinu. Einungis get jeg
stundum orðið dálítið angurvær,
við tilhugsunina um það, að jeg
PÓLSKUR VETUR.
Vetrarríki var afarmikið í Póllandi
s.l. vetur eins og víðar um Evrópu.
Hjer á myndinni sjest þýskur varð-
maður vera að tala við ukrainskan
bónda og eru báðir kappklæddir.
FINSKAR KONUR
unnu ómetanlegt verk í finsk-rússn-
eska stríðinu og að sínu leyti ekki
ómerkari en hermennirnir. Aðbúð
og aðblynning hermannanna i Finn-
landi var betri en í nokkru öðru
landi, og það er kvenfólkinu að
þakka.
skifti of seint um lífsstefnu, svo
nú get jeg ekki lengur fundið
unga stúlku, sem vildi elska mig,
sjálfs mín vegna.
— Auðvitað neita jeg ekki sjálf
um mjer um ýmislegt smávegis
sem mjer þykir gaman að, hljóm
leika, leikliús og þessháttar, og
þá fer jeg auðvitað í almennileg
föt, enda er það ekki svo hættu-
legt nú orðið. Engum mundi
detta í hug að taka mig fyrir
þann spjátrung sem jeg var áður.
Við skildum stuttu seinna.
Jeg fylgdi litla, skemtilega inann
inum að sporvagninum, og veif-
aði til lians um leið og liann ók
á stað, en jeg gat ekki varist
þeirri hugsun, hvort hann hefði
nú svo mikla peninga á sjer, að
hann gæti borgað.