Fálkinn - 17.01.1941, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N

Sýslumaðurinn beygði langa fing-
urna yfir linje sjer. Sigarettureykinn
bar yfir augun á lionum og þau voru
blíð og dreymandi. Hinu megin við
eldinn glampaði í svört og kringlótt
augun á Bre'tt í roðanum frá bálinu.
Hann hafði ekki augun af Silver Bob.
Og Silver Bob var ekki i vafa um,
að þarna væri eldsnar maður og
hættulegur; maður, sem hefði langa
reynslu og æfingu í allskonar þorp-
arabrögðum.
En þetta færi all einhvernveginn.
hað voru aitaf einhverjar leiðbein-
ingar til að átta sig á. Vatnslindin
• hafði dregið þá þarna til sín og ef
ekkert orð yrði sagt þá mundu þeir,
þegar tími lil kæmi, standa upp og
fara ljver lil sinna heima, án þess að
aðhafast nokkurn hlut. Og i samræmi
við reglurnar fyrir j)essum leik mundi
livorki Hugli Carrol eða Ben Dade
nokurntíma minnast á þessa sam-
fundi við Silver Bob efíir á.
En nú langaði sýslumanninn til að
ná í Sam Brett. Hann sat þarna í
linipri, s’teinþegjandi og rólegur og
hugsaði. Það var ekki Brett sem liann
liafði áhyggjur ^f og var var um sig
vegna. Það var förunautur Bretts,
sem gerði allan vandann. Sýslumað-
urinn sat og var að leitast við, að
finna sambandið milli liessara manna.
Bret’t niundi þrífa lil skammbyssunn-
ar hvað lítið sem gerðist, þvi að
liann var hætlulegur maður, og þá
mundi fjelagi hans óðar grípa til
sinnar skammbyssu. Ben Dade mundi
ekki taka þát’i í viðureigninni. Ben
vur heiðarlegur maður, en liann fór
að sínum eigin lögutn og þetta var
ekki hans málefni.
Þessvegna var alt undir piltinum
komið. Ef að liann væri enn lög-
lilýðinn maður þá múndi hann ganga
á móti förunaut Bretts, en ef hann
væri það ekki þá mundi hann hvorki
hreyfa legg ne lið — og þá mundi
Brett sjá til þess, að Silver Bob
hcfði enga sögu að segja af þessmn
fundi.
Og þarna mitt i kyrðinni og þögn-
inni var eins og allir vissu það.
Þarna var eitthvað, sem Brett og
förunautur hans liöfðu orðið áskynja
um. Það skein í svört, kringlótt aug-
un á Brett vfir eldinn eins og tvö
haglabyssuhmlaup, sem miðuðu á
Silver Bob. Förunautur Bretts hnik-
aði sjer til á hælunum og hálfopinn
munnurinn á honum lokaðist liægt
og hægt. Andlitið á Ben Dade var
eins og liöggið í stein bak við vindl-
ingareykinn en svipur Huglis Carrols
fuilur eftirvæntingar. Fjórir menn,
sem vissu það sama, en liver um sig
reyndi að láta, sem þeir byggjust
ekki við því.
Silver Bob tók seinasla teyginn úr
sígarettunni og lienti stúfnum í eld-
inn.
„AIl rigbt, Brettl“
Og um leið greip liann skanunbyss-
una, því að hann vissi við hvern
hann átti, og kúlan hitti öxlina á
Brett um leið og liann var að lyfta
sinni skammbyssu. Brelt misti jafn-
vægið og datt aftur yfir sig en Hugli
Carrol brá við eins og elding og
rjeðst á förunaut Brelts. Ben Dade
andvarpaði og fleygði sígarettustúfn-
um sinum í eldinn. Annað skeði
ekki. Brett kom fyrir sig fótum aftur
og tók hendinni um særðu öxlina.
Hann starði á sýslumanninn og virt-
ist ekki vera reiður, hann sætti sig
við sitl hlutskifti og var of reyndur
til þess að æðrast þó að liann tapaði.
Það lá við, að það væri aðdáunar-
lireimur í röddinni:
„Þú hefir góða dómgreind kúnn-
ingi. Mjer luifði reiknast þe’tta þver-
öfugt.“
Fátæka Miðjarðarhalseyjan.
Sikiley er stærst allra eyja i Mið-
jarðarliafi, Sardinia næst en Cypern
sú ])riðja að stærð. Hún er undir
stjórn Breta, en bæði Þjóðverjar,
ítalir og Grikkir vildu gjarna eiga
hana, því að liún er mig mikils virði
sem hernaðarbækistöð. % eyjaskeggja
eru grískir en Vu tyrkneskur ogMi
armenskur. Eru íbúarnir fátækir
mjög. Er 'talið að árstekjur þeirra sjeu
um 050 krónur á mann, cn skuldir
um 1000 krónur á mann. — í stríði
GÍrikkja við ftali hefir lijálparlið
það, sem Bretar liafa lagt Grikkjum,
liaft aðsetur á Cypern. Þaðan koina
lierskipin og þaðan fara ensku flug-
vjelarnar í lierflug til Albaníu og
Ítalíu.
um uf lofthernaöi Þjóðverjo, enda
slendur borgin viÖ utanvert Erma-
sund, andspœnis Frakklandsströnd.
sem nú er undir þýskum yfirráöum.
Hjer á myndinni sjest hús, sem
t-IUGH CAROLL kom ofan strættð
á honmn háfætta Brún sínum,,
kinkaði fjörlega kolli til Silver Bob
og reið út úr bænum veginn til Gila
Bu’tte. Við Toweep Wash sveigði
hann til vinstri.
Það kom stundum fyrir lijá sýslu-
mönnunum að það borgaði sig að
vera þolinmóður — eins og til dæmis
núna í þessu tilfelli. Þegar Silver
Bob hafði sett á sig hvaða leið Hugli
Carrol fór, tók hann hestinn sinn út
úr hesthúsinu, reið í stórum boga
suður á bóginn og fór í langa eftir-
litsferð út á silfurgráa eyðimörkina.
Það bættist altaf eitthvað nýtt við,
þegar maður gaf sjer tíma til að
bíða, og sýslumaðurinn var þolin-
móður maður, og árin höfðu gert
hann klókan og blóðkaldan. Hugh
Carrol var rauðbirkinn unglingur,
sem liafði alist upp á þessum slóð-
um. Hann var talsvert óstýrilátur og
honum Ieiddist — þessvegna hafði
hann upp á siðkastið oft riðið lang-
ar leiðir vestur á öræfin. En af þessu
rjeð sýslumaðurinn, að hann hefði
samband við Sam Brett, sem hafðisl
við einhversstaðar þar út frá. Og
Sam Brett var hættulegur inaður,
sem sýslumaðurinn þurfti að hafa
tal af.
Sýstumaðurinn þekti landið eins og
handarbakið á sjer. Það var aðeins
hægt að hafa setur, þar sem vatn var
við hendina, og stefnan sem piltur-
inn hafði tekið benti á, að fundar-
staðurinn mundi vera suðvestan við
The Willows. Eftir að hafa hugsað
málið afrjeð sýslumaðurinn að halda
tit Dead Mans Camp og þangað
kom hann í rökkrinu og spretti af
liestinum hjá tind undir fjattinu.
Hann hafði aldrei sjeð Sam Brett,
sem eigi alls fyrir löngu hafði kom-
ið þarna norður frá New Mexico, en
hann hafði góða Iýsingu á þorpar-
anum.
Stuttir, gróðurlausir liryggir voru
á bak við hann ogbjett kjarr kring-
um lindina. Silver Bob gerði upp eld
og bálið var eins og etdstólpi í svörtu
myrkrinu. Silver Bob stóð á hækjum
við bálið og liitaði sjer kaffi í gam-
alli könnu. Eftir skamma stund
heyrði liann tvo hesta koma niður
ásana. Reiðmennirnir námu staðar
einhversstaðar inni í kjarrinu, og
hann vissi, að þeir horfðu á hann,
en hann ljet sem hann vissi ekki af
þeim. Þegar hann leit næst upp af
kaffikönnunni sinni, sá hann tvo
inenn andspænis sjer, hinumegin við
bálið. Annar þeirra var renglulegur
og veiklaður — með mannvonskuna
rista i hvern andlitsdrátt. Hinn var
yfir sex feta hár og var með svartan
smalahatt. Sýstumaðurinn vissi, að
það mundi vera Sam Brett.
„Gott kvöld,“ sagði Silver Bob of-
ui' rólega og benti á kaffikönnuna.
Hann vatt sjer sígarettu þarna sem
hann sat við bálið, og úr augum hans
varð ekki lesið hvað liann liugsaði.
En hann vissi, að það var ekki við
lambið að leika sjer þar sem Sam
Brett var, og ekki bætti það úr skák,
að hann hafði mann með sjer. Þeir
voru rykugir og virtust þreyttir eins
og þeir hefðu riðið langa leið, er
þeir settust hinumegin við bálið.
Sam Brett rjetti fram stóra kruml-
una, með mörgum örum, eftir kaffi-
könnunni. Hann svolgraði kaffið úr
könnunni með svo miklum ákafa að
sprengja liefir faltiö á, en slökkvi-
liöiö er aö kœfu eldinn, sem konvið
hefir upp í nœsta húsi.
það lak út úr báðum munvikunum.
Nú kom annar hestur fram í kjarr-
inu og riddarinn fór af baki og kom
fram í skínmna og sagði: „Sæll,
Sam!“ Silver Bob þekti þegar, að
þarna var Hugh Carrol kominn, og
sá að ungi maðurinn reyndi að láta
ekki á þvi bera, hve honum varð
bylt við.
„Halló!“ sagði Sam við Carrol,
livorki meira eða minna. En sýslu-
maðurinn þóttist geta lesið spurningu
og aðvörun úr þeissu eina orði. Eins
og Sam Brett, sem var ókunnugur á
þessum sióðum, væri að leita upp-
lýsinga lijá Hugh Carrol, sem þekti
hvern krók og kiina og hverja mann-
eskju. Carrol fór að teikna myndir í
sandinn með kvisti og Silver Bob
þóttist skilja, að pilturinn vildi ekki
koma upp um hann, að minsta kosti
ekki fyrsta kastið. Hann liafði þekt
Hugh Carrol frá blautu barnsbeini
— og það var einmitt þetta, sem
liafði liundið tungu Huglis — hollusta
við inanninn, sem altaf hafði verið
honum vinveittur. Þannig vo'ru spila-
reglurnar.
Nú kom alt i einu skuggi á liraðri
ferð innan úr eyðimörkinni og nýr
maður lirópaði hátt áður en hann
kom að bálinu. Augnabliki síðar
stökk hann af baki og settist á hækj-
ur við eldinn og fór að þamba úr
kaffikönnunni. „Heitt í kvötd!“ sagði
liann og horfði könnunaraugum á
mennina á víxl — sýslumanninn,
strákinn og bófana tvo. Það var ó-
mögulegt að sjá á honum, að hann
þekti nokkurn mann í hópnum,
þrátt l’yrir það að maðurinn, Ben
Dade, sein átli þetta land, þekti að
minsta kosti bæði sýslumanninn og
Kugh Carrol, og gæti getið sjer til
hverjir liinir væru.
Eftir hríðina — í Southampton.
Hin mikla siglingaborg Southampton,
endastöö flestra frœgra stórskípa,
sem gangu mlli Englands og Neiv
York, hefir oröiö fyrir þungutn btisifj
Ernest Haycox;
MIKILSVERÐ
stiurru
ug