Fálkinn - 17.01.1941, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 361
Lárjett. Skýring.
1. goð, 4. maður, 10. afturliluti, 13.
reykir, 15. alda, 16. á í Asíu, 17. guð-
spjallamaður, 19. fantur, 20. viður-
gerningur, 21. efni, 22. manns, 23.
skrey'ta, 25. skökk, 27. ís, 29. mynt,
31. trygglynda, 34. sœlgæti, 35. beygði
sig, 37. kunna að lesa, 38. hreinsað,
40. áhaldi, 41. ryk, 42. skátadeild,
43. ríki, 44. stefna, 45. þarflausar, 48.
sjó, 49. skip, 50. goð, 51. afhendi, 53.
félag, 54. birta, 55. hreyfist, 57. verk,
58. skipar, 60. vann, 61. herbergi, 63.
verkfæri, 65. fugl, 66. mann. 68. þefa,
69. gruna, 70. barn, 71. .draup.
Lóðrjett. Skýring.
1. áhöld, 2. fiskar, 3. deigar, 5.
jökull, 6. jurt, 7. eiturvopn, 8. forn-
saga, 9. frumefni, 10. sigla, 11.
kona, 12. maður, 14. fornkonu, 16.
listamaður, 18. gróður, 20. jurta-
hluti, 24. eylands, 26. hjerað i Noregi,
27. helg borg, 28. elskulega, 30. sárs,
32. fæða, 33. starf, 34. suðræna þjóð,
36. ríki, 39. garg, 45. mynnið, 46.
saga, 47. talan, 50. hlassinu, 52. fóðr-
ið, 54. lesa, 56. aflvjel, 57. far, 59.
detta, 60. fatnað, 61. fjelag, 62. vefn-
aður, 64. kveik, 66. sem, 67. þungi.
LAUSN KROSSGÁTU NR.360
Lárjett. Ráðning.
1. Þór, 4. skuggar, 10. hjá, 13. akir,
15. gnurr, 16. svar, 17 kutar, 19. glæ,
20. skora, 21. maki, 22, sat, 23. Páll,
25. nafn, 27. lits, 29. Kg, 31. Rauma-
ríki, 34. æf, 35. auma, 37. nafar, 38.
nótt, 40. flór, 41. nr, 42. Tu, 43. næla,
44. lit, 45. bukkinn, 48. tak, 49. ar,
50. væn, 51. nár, 53. Ra, 54. sögn, 55.
alur, 57. hægði, 58. raðar, 60. langa,
61. áta, 63. rukum, 65. ólgu, 66. efann,
68. rani, 69. ala, 70. ósannar, 71. Ras.
Lóðrjett. Ráðning.
1. þak, 2. ókum, 3. ritan. 5. Kg., 6.
ungs, 7. Gulaliaf, 8. græt, 9. ar, 10.
Hvols, 11. jarl, 12. ára, 14. rakarar,
16. skátinn, 18. rifa, 20. spik, 24. skafl-
ar, 26. nunnunni, 27. lirunnar, 28. af-
takan, 30. gulir, 32. mark, 33. rati, 34.
ætlar, 36. mót, 39. óæt, 45. bægða, 46.
Kjartan, 47. nálar, 50. vöggu, 52. ruð-
ur, 54. sænga, 56. rakar, 57. Hall, 59.
runa, 60. lóa, 61. áfa, 62. ann, 64. mis.
66. E. S., 67. Na.
„Svona á það að vera,“ sagði hann, „en
sumir verða svo skelkaðir, þegar svona
kemur fyrir; þeir þola ekki að sjá dauit
fólk, og svo frantvegis. En jeg segi nú bara,
að ekki geta þeir dauðu gert þeim lifandi
mein, hvað svo sem andatrúarmennirnir
segja um það.“
Svo fóru þeir upp, 0;g Jack tók eftir, að
þó að yfirlögregluþjónninn hefði sagt, að
þetta mál heyrði undir njósnarlögregluna,
sýndi hann eigi að síður mikla hugkvæmni
með spurningunum, sem liann lagði fyrir
þá, og athugununum, sem hann gerði, á
líkinu og umhverfinu. Þó snerti hann ekki
á líkinu og ekki einu sinni á skápum, þó
hann skoðaði hvern krók og kima með
vasaljósinu sínu. Síðan fóru þeir niður i
anddyrið aftur og stóðu þar og töluðu sam-
an, þangað til stóra bifreið har að garði,
og út úr henni lcomu nokkrir lögreglu-
menn. Jack fanst bifreiðin koma ótrúlega
fljótt.
Parson yfirlögregluþjónn fór á móti þeim
og heilsaði einum þeirra, háum manni, sem
var miklu yngri, en ætla hefði mátt eftir
virðuleikasvipnum á honum að dæma.
„Góðan daginn, sir,“ sagði Parson. „Þetta
er mr. Vane, sem tilkynti morðið, og þetta
er mr. Primby, sem að því er mjer skilst
var með honum, þegar likið fanst. Já, lierr-
ar mínir, og þetta er grenslunarfulltrúinn
Blyth.“
Maðurinn frá Scotland Yard rjetti Jack
og Primby hendina, og Jack gerði sjer ljóst,
að ef allir í Scotland Yard brostu jafn við-
kunnanlega og liann, þá væri gaman að
vera í þeim hóp.
Samkvæmt beiðni Blyths sagði Jack nú
frá, hvernig það hefði atvikast, að hann
kom þarna í húsið, og síðan fóru þeir allir
upp á loft.
Blyth var fljótur að rannsaka dauða mann-
inn og kallaði á einn aðstoðarmann sinn,
sem var með ljósmyndavjel. Hann tók
mynd af líkinu og margar myndir af stof-
unni, frá ýmsum hliðum. Anuar maður fór
að sáldra dufti á handfangið á skáphurð-
inni, og bljes síðan á það, svo að duftið
livarf, nema hvað smágerðar línur og för
urðu eftir.
„Fingraför," hvíslaði Primby skjálfandi
af spenningi.
Blytli fulltrúi heyrði hvíslið og brosti.
„Það liefir nú litla þýðingu,“ sagði hann,
því að vitanlega eru fingraför eftir ykkur
háða á lásnum, en það getur þó hugsast,
að það sjeu fleiri för.“
„Það er vist frekja af mjer, að sletta
mjer fram í þetta,“ sagði Jack hikandi.
„Langt frá því,“ sagði Blyth. „Hvað er
vður á höndum?“
„Hvernig væri að atliuga fingraförin á
hnífskeftinu ?“
„Alveg i’jett. En jeg hefi ekki gleymt því.
Við leitum auðvitað þar líka, en mjer er
nær að halda, að maðurinn sem á hnífnum
hjelt, hafi haft hanska. En jeg vil láta lög-
reglulæknirinn rannsaka líkið, áður en við
snertum við því. Hann hlýtur að koma á
hverri stundu.“
Blyth gelck út að glugganum, stóð þar
stundai'korn og lioi'fði út. Svo sneri hann
sjer að Jack:
„Nú ætla jeg að biðja yður og mr. Primby
að hjálpa mjer. Viljið þið gera svo vel, að
koma með mjer niður á stofuhæðina?“
Hann gekk á undan út að fordyrinu og
þagði augnablik. „Sjáið þið til,“ sagði hann
svo. „Nú langar mig til, að þið látið sem að
þið sjeuð að koma hingað, eins og þið kom-
uð fyrir tveimur tímum. Gei’ið nú alveg
eins og þið gerðuð þá, eftir því sem þið
munið best, og svo kem jeg á eftir ykkur.“
Jack fanst einhvernveginn eins og það
væri verið að biðja liann, sem viðvaning,
að gera það sem æfður maður ætti að gera,
og það með mínútu fyrirvara. Hann leit
hálf sauðsle;ga til mr. Primby. En litli mað-
urinn tók þessu hlutverki sínu með miklum
fögnuði og byrjaði: „Hjerna er nú and-
dyrið — mjög rúmgott. Stofan hjerna til
vinstri . . . . “
„Augnablik, mr. Primby,“ tók Blyth dá-
lítið hvast fram í. „Það er ekki tilætlun
mín, að þið endurtakið alt, sem þjer sögðuð.
Jeg vil aðeins að þjer og mr. Vane endur-
takið alt sem þið gerðuð."'
Pi'imby virtist verða fyrir vonbrigðum
en hann hjelt áfram að sýna herbergin í
stofuhæðinni, eins og hann hafði gert áður
og gekk svo á undan inn í stofuna á efri
hæð, þar sem líkið lá ennþá.
„Við komum hingað, og jeg sýndi mr.
Vane stofuna og útsýnið úr glugganum.“
„Rjett,“ sagði Vane. „Svo reynduð þjer
að opna skápinn en gátuð það ekki, svo að
jeg hjálpaði yður. Þjer stóðuð einmitt þar,
sem þjer stan.dið núna. Jeg stóð hjerna og
rykti í hurðina, og þá datt líkið út úr skápn-
um.“
„Einmitt,“ sagði Primby afar spentur. „Og
þá var það, að þjer lituð upp og konxuð
auga á stúlkuna ... .“
„Afsakið þjer,“ tók Blvth fram í. Ilvaða
stúlku?“
„Það gel jeg ekki sagl um,“ svaraði Prim-
bv og það komu vöflur á liann. „Jeg sá
aðeins á bakið á henni, þegar mr. Vane
elti hana út.“
„Mr. Vane getur þá kanske sagt okkur
nánar frá henni,“ sagði Blyth góðlátlega.
Vane mislíkaði að hann fann, að blóðið
steig lionum til höfuðs meðan Blyth slarði
á hann föstum rannsóknaraugunum.
„Sagði jeg yður ekki frá henni?“ sagði
hann eins og ekkert væri. „Þetta kom svo
óvart á mig, skiljið þjer.“
„Vitanlega," svaraði Blyth og beið átekta.
„Meðan við stóðum þarna kom jeg auga
á unga stúlku, sem stóð i gættinni. Hún
virtist vera lömuð af hræðslu. Og það var
ekki nema eðlilegt.“
„Vitanlega,“ sagði Blyth.