Fálkinn - 17.01.1941, Blaðsíða 9

F Á L Ií I N N
9
inn og reyna að fá vinnu þar.
Hann átti ekki föt og gekk þvi
í k h a k i-einkennisbúningnuni
sínum ál'ram, eins og flestir lier-
mennirnir. En til hvers átti
hann að nota sjálfan sig? Hon-
um fanst hann ekki þekkja land
ið aftur. Hann gekk fram
hryggjurnar, meðfram stóru
kornlilöðunum, úl að járnbraut-
arstöðinni og' kevpti sjer far-
seðil.
Þá mundi hann alt í einu
eftir því, að Niels og Lísa áttu
lieima i British Columbia. Hvar
var það? Margaret hafði skrifað
honum það einhverntíma fyrir
löngu, þegar hann lá í skotgröf-
unum. Jú, þau áttu heima í
Ponoca, uppi í fjöllum. Ilann
mundi það. Hann átti að sjá
Lisu aftur. En hann ætlaði sjer
ekki að sjá Lisu, fyr en hann
hef'ði sjeð móður sina, í Stoke
i Saskatehewan.
í þrjá og hálfan sólarhring
ferðaðisl liann látlaust með lest-
inni og loks kom hann til Pon-
oca í British Columhia. Hann
fór inn i hæinn, preríuhæ sem
ekki var annað en ein löng gata.
Fyrir utan eina húðina var
maður að sópa gangstjettina.
— Geturðu sagt mjer, livar
Níels Fredericson á heima?
spurði hann.
— Níels Frederieson? Jeg
þekki engan með því nafni. En
það getur verið, að friðardóm-
arinn kannist við hann. Ilann
á lieima i gráa húsinu þarna á
horninu.
Símon fór til friðardómarans.
— Hvar á Níels Fredericson
heima? spurði hann manninn,
sem stóð fyrir innan Ijúðarhorð-
ið. Þarna var í senn lyfjabúð,
pósthús og' vátryggingastofa.
*— Níels Fredericson á ekki
lieima lijerna lengur. Honum
vegnaði ekki vel hjer í Ponoea.
Hann og konan hans fíuttu
lengra vestur fyrir tveimur ár-
um, á stað sem heitir Golden.
Símon þakkaði fyrir upplýs-
ingarnar og fór aftur á brautar-
stöðina. Hann settist á stjettina
í brennandi sólskininu, og heið
eftir næstu lest. Hann keypti
farmiða um Calgary og komst
seint um kvöldið til Golden.
Hann þekti engan mann, en af
tilviljun rakst hann á borgar-
stjórann, sem sat fyrir utan hús-
ið sitt og var að reykja.
— Á nokkui' heima lijeyna í
hænum, sem íieitir Níels Frede-
ricson? spurði Símon. Borgar-
stjórinn lók eklci út úr sjer píp-
una en hristi höfuðið.
— Nei, ekki lengur. Hann er
fluttur hjeðan fyrir nokkrum
mánuðum.
— Ilvert flutti hann?
— Ja, nú veit jeg ekki. Hann
talaði um að flytja suður í
Bandaríkin og kaupa sjer á-
vaxtajendu suður í California.
Símon gat ekki meira. Það
var eins og hann væri deyfður
af þreytunni. Borgarstjórinn
nnmdi gela sjeð, að þetta var
maður, sem var að koma úr
striðinu og var óráðinn og átti
sjer ekkert víst .... Símon var
upp á vissan máta strandaður.
Átti hann að staldra við í Gol-
den nokkra daga? Hann var
ráðalaus, vinalaus og heimilis-
laus.
— Annars er brjef lijerna til
Níels Fredericson. Þekkið þjer
hann?
— Hann er bróðir minn.
— Jæja .......
— Hvaðan er það hrjef?
spurði Símon.
— Ef jeg man rjett þá er það
frá Newbury í Sakatchewan.
Nú skal jeg ná í það.
Newbury, liugsaði Símon
þreyttur. Frá hverjum skyldi
það , vera? Og' um leið fann
liann, hve sjaldan hann hafði
luigsað til Margaret þessi liðnu
ár. Því að auðvitað var hrjefið
frá Margaret Thomson.
Símon hjelt á því í hendinni.
— Úr því að þjer eruð bróðir
Níels Fredericson getið þjer tek-
ið brjefið með yður. Þjer finnið
hann einhverntíma, sagði horg-
arstjórinn — en hann var póst-
meistari líka. •
— Já, sagði Símon annars
hugar.
Hann fór. — En undir eins og
hann var orðinn einn opnaði
hann hrjefið.
Það var frá Margaret. Það
var annað brjefið frá Margaret,
sem hann hafði handa á milli.
Kæri Niels og Lísa, stóð
þar. Jeg skrifa ykkur þessar
línur, til að seg'ja ykkur, að
hún gamla frú Fredericson dó
í Sloke 2(5. þessa mánaðar ....
Símon las ekki lengra. Hon-
um sortnaði fyrir augum. Móð-
ir hans var dáin! Hann misti
brjefið og ljet það liggja. Það
var of þungt til þess, að hann
gæti lyft því.
Hann fór á jánnbrautarstöð-
ina. Og fyrir síðustu peningana
sína keypti hann sjer farmiða
til Stoke.
/"MíUNNUGUR öllum, þreyttur
^ og óhreinn í einkennisbún-
ingnum, steig' hann út úr lest-
inni á stöðini i Stoke. Þar var
kominn nýr stöðvarstjóri, mað-
ur, sem ekki þekti Símon þegar
hann kom irin á skrifstofuna.
— Getið þjer sag't mjer hver
á heimá i gamla húsinu lians
James Fredericsons, spurði hann.
— James Fredericsons —
manns ekkjunnar, sem dó ný-
lega?
— Já, svaraði Símon hreim-
laust.
— Það er Norðmaður, sem
heitir Frey -Halvorsen. Hann
lcom að vestan. Hann tók við
jörðinni eftir — ja, nú man jeg
ekki, þetta var áður en jeg kom
hingað lil Stoke. Þjer ætlið
kanske í veisluna?
— Veisluna? át Símon eftir.
— Já, það er brúðkaup hjá
Frey Halvorson. Hann er að
gifta dóttur sína manni í Stand-
ard.
Símon sagði ekkert, en hjelt
á stað til Frey Halvorson —
heim til bernskustöðvanna.
Það datt engum í hug að at-
huga, hvort það kæmi einum
manni fleira eða færi'a í þetta
stóra bændabi'úðkaup; þar voru
allar stofur fullar af sveitafólki
úr nágrenninu. Það var komið
undir kvöld þégar hann nálgað-
ist hæinn. Þarna var hann.
Trjen voru oi'ðin liærri, en að
öðru leyti var alt eins og áður.
Símon fór inn án þess að nokk-
ur veitti honum athygli. Hann
stakk kliakihúfunni undir heltið
og hlandaðist í gestahópinn i
gömlu stofunum. Þaraa voru
möi'g andlit, sem hann kannað-
ist við, en þeir sem hann kann-
aðist við könnuðust ekki við
hann. Og' slofui'nar voru hreytt-
ar. Faðir lians var horfinn. Móð-
ir hans var hoi'fin. Hvar var
ungfrú Hoxton? Húsgögnin voru
orðin önnur. Hvaða erindi átti
alt þetta ókunnuga fólk á æsku-
lieimilið lxans, hugsaði liann
þreyttur og truflaður. Hvað átti
alt þetta nýja að þýða, í stofun-
um liennar móður lians.
Hann settist á stól. Ókunnug-
ar ungar stúlkur buðu lionum
kaffi. Hjer hafði hann setið og
lært hjá ungfrú Hoxton, og fað-
ir hans lxafði setið í ruggustóln-
um og hlustað á frásögur hans
og hugarói'a .... þegar hann
var að dreyma um framtíðina.
Hugur lians nam staðar ....
það fór kuldahrollur um liann
.... Þarna voru dyrnar fram í
eldhúsið — og þarna hafði hoi-ð
ið staðið þar sem fólkið frá
Newbury hafði setið, þegar það
kom í heimsókn á jólunum. Og
þarna — þarna hafði oi'gelið
staðið.
Orgelið ?
Hann kiptist við, stóð upp og
gekk nokkur skref, með kaffi-
hollann í hendinni.
Þai'na stóð oi'gelið!
Hann flýtti sjer að setja frá
sjer bollann. Var hægt að spila
á það ennþá?
Einhverjir af gestunum fóru
nú að veita því athj^gli, að Sím-
on var hýsna einkennilegur i
háttalagi.
Þetta var gamla orgelið, heim-
ilisorgel .Tames Fredericsons-
fjölskyldunnar. Níels, þoi’par-
inn sá, hafði víst selt Frey Hal-
voi’son oi'gelið með jöi'ðinni.
Það hafði fylgt með í kaupun-
um, eins og innstæða.
Alveg í’jett. Fílabeinið var
hrotið á einni nótunni og þar
hafði livít trjeþynna vei'ið setl í
staðinn og hún var laus. Það
er hest að jeg taki hana undir
Smásaga eftir Emil Bönnelycke
eins, liugsaði Símon, — jeg þarf
að gei-a við þetta.
— Hægan, liægan, góðurinn
nxinn! Hvað ertu að gera? Hver
ex-t þú?
Það var húsbóndinn, Fi-ey
Ilalvorson, sem spui'ði.
— jeg ....:.
Simon þagnaði og hætti við
að segja meira. Það var eins og'
hann mundi ekki lengur hver
hann var. Brúðkaupsgestirnir
stóðu í hnapp kringum hann og
störðu á hann eins og liann væri
brjálaðui'.
— Hver ert þú ? spurði liús-
bóndinn aftur, harkalegar en
fyr.
— Jeg —jeg er . . . .
Alt í einu stóð kona fyrir
framan hann. Há, alvai'leg og
falleg leona, sýndist Símoni.
— Þekkir þú mig ekki? spurði
hún.
Símon starði á liana. Það rof-
aði eitlhvað til í hug hans. Ilver
var þetta. Var það . . . . ?
— Jeg þekki þig vel, Símon.
Þú ert yngx’i sonur .Tames Frede-
x'icsons og þú spilaðir fyrir okkr
ur á oi'gel þegar þú vax-st barn.
Hún færði sig nær lionum og
nú tók hann eftir að hún hallr-
aði.
— Mai’garet! ln-ópaði hann. —
Ert það þú, Margrjet?
— Já, það er Mai’gai’et, svar-
aði hún og bi'osti.
— En hvað þú liefir breyst,
Margaret.........
—v Það hefir þú líka, Símon.
— Já, jeg' — jeg, stamaði
hann^ Hann var svo hi'ærður,
að liann gat vai’la komið upp
nokkru oi'ði. Þetta var Margaret
Thomson. Systir Lísu, frá New-
hury.
Hann hafði þráð Lísu. Þegar
hann var drengur spilaði liann
fyrir Lísu. En það var Max-gai'et,
sem hafði þótt væixt um hann.
Nú skýrðist alt aftur fyrir Sim-
oni og hann jafnaði sig. Hann
gekk til hennar og faðmaði
hana að sjer.
— Þakka þjer fyrir bi'jefin,
sagði hann og kysti liana.
— Bx'jefin? Jeg hefi ekki
ski'ifað þjer nema eitt hrjef!
— Jeg fjekk líka brjefið, sem
þú sendir til Ponoca, til Niels
og Lísu.
— Svo að þú veist þá, að hún
mamma þín er dáin?
— Já, sagði hann og draup
höfði. — En nú hefi jeg fengið
þig í staðinn, Margaret .........
Seint um kvöldið fóru þau
saman til Newbury, heim til
föður hennar og móður og
nokkru síðar komu Niels og
Lisa í heimsókn fi'á Califoi’nia.
Þá höfðu Símon og Mai'garet
tekið við jörðinni eftir Tliom-
son gamla og þegar þau höfðu
borðað settist Símon við oi'gelið
og spilaði.......
Það var gamalt Ontax-io-oi'gel,
frá Bxxckett & Co. i Tox'onto.