Fálkinn - 17.01.1941, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNCSSW
LES&HbURNIR
Sag'au af apaiium
Jakob með' lilla grisinn, sem Ivann tók í fóstur.
Adamson skant hjera.
S k r í 11 u r.
Niðurtag úr síðasta blaði.
Jakob þótti mjög ’vænt um dreng-
inn hjónanna og voru þeir bestu leik-
fjelagar. Og húsmóðirin fór skelfing
vel með apasnáðann. En ekki bar
Jakob eins mikla virðingu fyrir nein-
um og fyrir húsbóndanum. Þegar
hann heyrði glamra í sporunum lians,
svo að apinn vissi, að liann væri að
koma heim, hælti hann undir eins að
leika sjer við drenginn og varð meira
að segja reiður, ef drengurinn vildi
haida leiknum áfram. Hann vildi ekki
iáta liðsforingjann komast að því,
að honum þætti gaman að öðru fólki
en honum.
Virðing og ást Jakobs litla lil hús-
bóndans varð þess einu sinni vald-
andi, að hann gerði sig sekan í slæmu
óþokkabragði. Það atvikaðist svo, að
hann var einu sinni að leika ser að
tindátum við drenginn. Voru þeir svo
niðursokknir í leikinn, að Jakob tók
ekekrt eftir að liðsforinginn kom inn.
Og þarna stóð hann alt í einu yfir
þeim á gólfinu. Jakob sneyptist skelf-
ing þegar hann skyldi, að liðsforing-
inn liafði staðið hann að því, að
vera að leika sjer við barnið. Og svo
gerði hann sig fokvondan og þeytti
dátunum í allar áttir og sveif svo á
drenginn og beit liann djúpu sári i
handlegginn.
Liðsforinginn, sem var hygginn
maður, barði ekki apann, en langa-
lengi á eftir Ijet hann sem hann sæi
ekki Jakob og klappaði honum al-
drei. Apinn var í öngum sínum af
leiðindum út af þessu og það var auð-
sjeð á honum að honum leið illa. En
svo loksins, í fyrsta sinn sem liðs-
foringinn gældi við hann á ný, rjeð
hann sjer ekki fyrir kæti. Og það
kom aldrei fyrir oftar að hann biti
nokkurn mann.
Á myndinni hjerna sjerðu Jakoh
með litla grísnum, sem honum þótti
eins vænt um og þó hann hefði átt
liann sjálfur. Þegar Jakob fjekk köku-
hita tók hann aitaf frá bita af kök-
unni, braut hann í smámola og mat-
aði fósturbarnið sitt á molunum. En
ekki vildi hann láta neinn sjá, hve
vænt honum þótti um grísinn. Kæmi
einhver að þeim þá ýtti hann grisn-
um frá sjer og skammaði liann, svo
að enginn skyldi halda annað, en
hann hefði mestu andstygð á jiess-
um fjelaga sínum.
Þannig lifði Jakob litli eins og
liver annar maður, í meðlæti og mót-
læti eins og gengur. En líklegt er nú,
að þó vel væri farið með hann þá
mundi lionum hafa liðið ennþá bet-
ur, ef hann hefði fengið að eiga
heima hjá öllum hinum öpunum í
skóginum og leika sjer þar við eðli-
leg apalæti, hanga á rófunni í trjá-
greinunum, kasta sjer milli trjánna
og jeta hnetur og týna af sjer flærnar.
Tóta frœnka.
Málafhitningsmaðuir: — Þjer liafið
kallað mig þjóf og fant svo margir
heyrðu, svo að jeg verð að lögsækja
yður.
Bóndinn: — Ónei, humm, ekki
hefi jeg nú sagt það, en kanske hefi
jeg hugsað eitthvað líkt þessu.
Kennarinn: — Þið munið víst,
hörnirt góð, að bræður. Jósefs seldu
hann í útlegð. Getið þið nú sagt mjer
að hverju leyti þeir eru mest ásökun-
ar verðir fyrir það?
Kaupmannssonnr, 8 ára: — Já, jeg
get j)að. Þeir seldu hann of ódýrt.
Indvcrskur hermaður úr breska hernum i Afriku.
Dómarinn: — Þjer hlæið að dómn-
um, þó að hann hljóði upp á tíu ára
betrunarliús og tíu ára ærumissi.
Sökudóigur — Ójá, jeg gat ekki
s’tilt mig. Jeg hefi altaf haldið, að
jeg liefði enga æru, en nú sje jeg að
jeg hefi eitthvað af henni úr því að
jeg á að missa hana.
Kiddi: —- Pabbi, hann Kobhi kall-
aði mig liálfvita.
Kobbi — Og liann Kiddi kallaði
mig fábjána.
Pabbi: — Verið þið ekki að rífast
út úr þessu. Þið hafið báðir rjett fyr-
ir ykkur.
Baróninn: —Myndhöggvaralistin er
fögur .list — mig langar til að læra
hana. Það er líklega ekki mikill
vandi?
Mgndhöggvurinn: -— Nei, |>að er
enginn vandi. Ekki annað en að taka
marmarastykki og liöggva burt j>nð
sem ekki á að vera þar.
— Er hann K. efnaður maður og
vandaður, lieldurðu að mjer sje ó-
hætt að lána lionuin l>úsund krónur?
— Jeg liefi gert mjer ]>að að regiu
að tala aldrei illa um nokkurn mann.
Þessvegna get jeg ekkert sagt um
þetta.
Fyllirúturinn er að tala við sjálfan
sig í tunglsljósinu: — Aumingja tungl
garmskinns greyið, ekki á það eins
gott og jeg. Jeg gel verið fullur allan
mánuðinn en það getur ekki orðið
fult nema einu sinni i mánuði.
Slátrarakonan: — Hvernig líður
iitla drengnum yðor?
Móðirin: Hann er altaf lasinn, og
elcki nema sjö pund ennþá.
Siátrarakonan: Er það með
beinunum eða án þeirra.
Páll litli: Hvað er ekkjumaður?
Anna litla: — Það er sjálfsagt mað
ur, sem er giftur ekkju.
0