Fálkinn - 17.01.1941, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
r— ■■ ---=^R Bt.:.. ■ = —
Francis D. Grierson: Framhaldssaga.
Tóma hú§ið.
LeynUögreglusaga.
-^31 ■>. ■ 2. ■ ■ |E=-=:---- ■■ -
„Hvað sjálfan yður snertir,“ hjelt litli
maðurinn áfram og var nú orðinn rjoður
af hlutverkinu, sem á honum hvíldi, „þá
ræð eg yður til, að nota efri hæðina. Það
eru gestaherbergi, vinnufólksherbergi og
kvistur þar fyrir ofan, eins og við sjáum
nú bráðum .... þessa leiðina, viljið þjer
gera svo vel
Hann gekk á undan upp stigann og það
glumdi í þrepunum undan fótunum á þeim.
Svo opnaði hann upp á gátt dyr að stofu,
sem lá út að framhliðinni.
„Lítið þjer nú á, mr. Vane,“ sagði hann
með tilfinningarhita eins og trúboði, „er
þetta ekki glæsileg vinnustofa fyrir lista-
mann? Geysistór gluggi, sem gefur næga
birtu, en hún er listamanninum lífsskilyrði,
feykimikið gólfrúm, ágæt eldstó í kuld-
anum, ljómandi útsýni yfir heiðina.“
Hann tók málhvíld til að safna nieira
efni i lofræðuna og leitaði að orðum ....
„Og þarna,“ hjelt hann áfram. „Sjáið
þjer skápana tvo þarna í þilinu, — þá er
hægt að nota fyrir klæðaskápa eða til að
geyma í pensla, liti og aðrar nauðsynja-
vörur málara.“
Hann gekk rausandi að öðrum skápnum
og handljek lásinn.
„Hann er kanske aflæstur,“ sagði Jack.
„Nei, ekki held jeg það,“ sagði litli mað-
urinn, sem gekk upp og niður af mæði,
eins og smiðjubelgur. „Hurðin er bara
dálitið stirð.“
„Látið þjer mig reyna,“ sagði Jack hjálp-
fús og rykti í hurðina, svo að hún hrökk
upp undir eins.
Mi\ Primby hrökk aftur á bak og rak
upp skerandi angistaróp. Þegar hurðin
hrökk upp steyptist hár karlmaður -fram
úr skápnum og datt með miklum dynk á
gólfið fyrir framan fæturna á þeim. Út úr
bakinu á honum stóð-skefti af stórum hníf.
Jack dró djúpt andann. Svo fanst lionum
hann heyra eitthvað og leit upp. í dyrun-
um stóð stúlka, gapandi, og starði með ó-
segjanlega ótlaslegnu augnaráði á líkið,
sem lá á gólfinu. Og á næsta augnabliki
var eins og sama skelfingin hefði lostin
þau öll. í sama bili var stúlkan horfin.
Jack hikaði augnablik í fátinu, sem á hann
kom, en svo hljóp hann út og rann á hljóð-
ið niður stigann. En stúlkan hafði unnið
tíma við fátið á Jack, og þegar hann svip-
aðist eftir henni fyrir framan stigann, gat
hann ekkert sjeð, hvað af henni hafði orð-
ið. Svo mundi hann, að Primby hafði minst
á gang úr anddyrinu út í garðinn að húsa-
baki. Hann hljóp þar út og kom nógu
snemma til að sjá stúlkuna hlaupa yfir
grasflöt og hverfa'inn í skógarþyknið.
Hann hljóp á eftir henni, en það leyndi
sjer ekki, að hún þekti leiðina, því að þeg-
ar hann kom að hliðinu á stígnum var hún
komin á reiðhjól og ók sem fætur toguðu
upp heiðina.
Honum datt fyrst í hug að veita henni
eftirför í bifreiðinni, en þó lionum hefði
unnist tími til þess, sá hann, að stigurinn
sem hún fór var svo þröngur, að ekki var
hægt að komast þar áfram á bifreið, jafn-
vel þó lítil væri. Hann sneri því aftur inn
í liúsið, og hitti Primby í anddyrinu, í mikl-
um hugaræsingi.
„Er þetta ekki hræðilegt, mr. Vane?“
sagði skrifarinn, „jeg hefi aldrei upplifað
þvílíkt. Jeg geri ráð fyrir, að maðurinn
hafi verið myrtur. — —“
„Vitanlega hefir hann verið myrtur. Fólk
er ekki vant að reka sveðjur í bakið á sjálfu
sjer.“
„Ne-i, það gerir það ekki — það er al-
veg satt. Hvað eigum við að taka til bragðs?
-----Hvað haldið þjer að mr. Harold segi?“
„Reynið nú að jafna yður, maður,“ tók
Jack fram í. „Þjer liafið ekkert að óttast.
Ekki hafið þjer drepið manninn. En við
verðum undir eins að ná í lögregluna, þjer
verðið að biða hjerna meðan je;g ek — —“
„Nei, mjer er ómögulegt að.vera einn
hjerna, með liann uppi á loftinu-----“
— Hversvegna ekki? Ekki gerir hann yð-
ur neitt. En ef þjer viljið heldur, þá getið
þjer sótt lögregluna — ef þjer getið ekið
vagninum mínum.“
„Það get jeg því miður ekki, mr. Vane“.
„Jæja, þá verðið þjer að bíða hjerna.
Þjer verðið að mæta sem vitni, þess verð-
ur auðvitað krafist."
Mr. Primby þurkaði svitann af enninu á
sjer og lagaði á sjer gleraugun. „Já, þess
verður krafist,“ sagði hann. Það var ber-
sýnilegt, að litli maðurinn var alls ekki
glaður, að þurfa að vera þátttakandi í þessu
máli, en þó upp með sjer yfir þvi, að vera
orðin svona merkileg persóna. „Þetta er
hræðilegt, og mig tekur það sárt vegna
aumingja mannsins, en það er í liæsta
máta — — spennandi, finst yður það elcki
líka?“
Jack glápti á manninn: „Spennandi,
hvern fjandann eigið þjer við með þvi?“
Primby sótroðnaði: i,Mjer væri þökk á,
að þjer mintust elcki á það við mr. Harold,“
sagði hann pukurslega. „En það stendur
nefnilega svoleiðis á, að jeg legg fyrir mig
glæpafræði.“
„Leggið fyrir yður glæpafræði ? Eigið þjer
við, að þjer sjeuð einskonar einkanjósnari,
eða því um líkt ?“
„Ne-i, nei, mr. Vane. Jeg hefi aldrei haft
tækifæri til þess, þó að mjer finnist oft,
að jeg mundi hafa orðið ágætur lögreglu-
njósnari, ef liann faðir minn liefði ekki
heimtað, að jeg gengi fasteignasöluveginn.
Jeg hefi lesið fjöldann allan af leynilög-
reglusögum. Hverja einustu, sem Edgar
Wallace liefir skrifað. Þetta morð væri
eitthvað fyrir dr. Marrible, og svo verður
skrifað um þetta alt í blöðin.“
Jaelt stilti sig um að hlæja. „Dr. Marrible!
Hver er það?“
„Þjer hljótið að liafa heyrt hans getið,
mr. Vane. Hann >er mesti glæpamálasjer-
fræðingur í Evrópu.“
„Nú — eigið þjer við hann — jú, jeg
hefi heyrt hans getið, liann kvað vera eins-
konar Sherlock Holmes endurfæddur ?“ Og
Jack hrosti fyrirlitlega, því að hann hafði
enga hugmynd um, hvað mr. Primby átti
við. „Já,“ sagði hann, „þjer verðið að af-
saka, að jeg get ekki fylgst með bókmenta-
hugleiðingum yðar, en jeg hugsa þó, að
þjer munuð uppgötva, að lögreglan muni
reka þetta mál án aðstoðar utanaðkomandi
manna, af þeirri tegund, sem þjer nefnið.
Jæja, það kemur auðvitað livorki yður nje
mjer við. Nú fer jeg á lögreglustöðina. Þjer
getið verið lijerna í garðinum á meðan, ef
þjer viljið heldur, en þjer megið ekki láta
nokkurn mann koma inn í húsið, Viljið
þjer sígarettu?“
Primby reykti ekki og Jack ljet hann
vera þar, sem liann var kominn, þó að
honum fjelli það illa. Sjálfur ók Jack á
burt með þeim hraða, sem tækifærinu
sæmdi, hugsandi sem svo, að erindið gæti
verið sjer til afsökunar, ef hann yrði stöðv-
aður fyrir að aka of liart. í Hampstead vís-
aði lögregluþjónn honum á stöðina, og þar
sagði hann varðmanninum tíðindin; Par-
son yfirlögregluþjónn hjet hann. Hann
hugsaði málið og bað Jack að bíða, meðan
hann átti langt samtal í síma.
Þegar yfirlögregluþjónninn var búinn
sagði hann: „Það var leiðinlegt, að þetta
skyldi einmitt þurfa að vera í dag. Við
höfum aðeins einn njósnara hjer á stöð-
inni, og liann liggur í inflúensu. Jeg ætlaði
að tala við umdæmisnjósnarann, en hann
og tveir aðstoðarmenn hans eru. i rjettin-
um, að bera vitni í máli. Yfirlögreglu-
þjónninn þar afrjeð, að liringja til aðal-
stöðva Scotland Yard, þeir senda líklega
mann frá sjer hingað. En það er best að
jeg komi með yður þarna uppeftir á með-
an, því að samverkamaður minn er við um-
ferðaeftirþtið núna.“
Svo náði hann í lögregluþjón til að vera
á stöðinni á meðan og ók með Jack til
„Carriscot“. Þar hittu þeir Primby, sem
var að rifna af löngun til að segja þeim
frá ýmsum ályktunum, sem liann hafði
gert í málinu, meðan hann beið. Yfirlög-
regluþjónninn þekti hann vel, og stakk upp
í hann í allri vinsemd.
„Nóg um það, Primby,“ sagði liann, „það
gctur vel verið, að þjer hafið rjett fvrir
yður, en þjer skuluð geyma þetta handa
mönnunum frá aðalstöðinni. Jeg er úr um-
ferðalögreglunni, svo að þetta kemur ekki
mjer við. Ætli við verðum ekki að fara
upp og líta á líkið. Ef yður er sama, mr.
Vane?“
„Já, auðvitað. Jeg er fús til að hjálpa
eins og jeg get,“ svaraði hann.
Yfirlögregluþjónninn kinkaði kolíi. —
i