Fálkinn - 15.01.1943, Page 12

12
F Á L K 1 N N
Louis Bromfield: 40
AULASTAÐIR.
hrædd, en þó leist henni sennilega einna
verst á skrílsæðið, sein virtist vera að
grípa alla. Hún varð alt i einn hrædd um
Kobba, og fór að vona, að hann hefði farið
til Mylluborgar, eða að minsta kosti eitt-
hvað út úr borginni, meðan á skrúðgöng-
unni stæði. Það liefðu þeir átl að gera —
feðgarnir báðir. En í hjarta sinu vissi hún
vel, að þetta liefðu þeir ekki gert. Dort-
arnir vor Irar og höfðn gaman af bardög-
um. Þeir myndu ekki láta sparka í sig
liggjandi. Bak við blaðið fór Sjana að biðja
til guðs, að Kobbi færi ekki neitt út í kvöld.
En þeir feðgar höfðu hvorki farið iil
Mylluborgar nje neitt annað. Þeir sátu við
myrkvaða gluggana hjá ,,Frjettum“ og
horfðu á skrúðgönguna. Dorti gamli var
þögull og nú, í fyrsta skifti á ævinni, stóð
honum lireint ekki á sama. Hann hafði al-
drei búist við því, að þessi kiöfuganga
myndi takast svona vel. Hann hafði hælst
um það, að hún myndi fjara út af sjálfri
sjer. En hún hafði tekist vel — það þýddi
ekkert að neita því. Og borgarbúarnir æptu
fagnaðaróp — þessir borgarbúar, sem liann
hafði treyst og lilaðið undir marga hverja.
Bak við hann stóð Hirsli með músarand-
litið, fúll og þögull. Síðasta glæpabragðið
hans með járnið, hafði farið í lmndana
fyrir fult og alt. Hann hafði ánnnið sjer
skannnir Dorta gamla, sem tilkynti lion-
um um leið, að liann væri rekinn frá starl'i,
og Kobba, sem hótaði honnm barsmið. En
tiltækið var orðið að sigri fyrir Bíkharðs.
En að baki hinna stóð ritstjórinn skjálf-
andi rjett eins og hirðmaður Loðvíks kon-
ungs sextánda, þegar skríllinn kom í heim-
sókn til konungshallarinnar. Þarna i
myrkrinu sagði enginn neitt, en þegar aft-
asti flokkurinn í halarófunni, með eftir-
líkingu Dorta í eftirdragi, kom í ljós,
sneri Kobbi sjer við og gekk til dyranna.
Dorti gamli lók eftir. þessu og kallaði á
eftir honum: „Hvert ætlarðu?“
„Það er sama, livert jeg ætla.“
„Gerðu þig ekki að athlægi. Farðu ekki
út á götuna. Það er alls ekki hættulausl.“
En eina svarið, sem hann fjekk, var
skellurinn í hurðinni. Gamli maðurinn reis
þunglamalega á fætur, og ætlaði á eftir
syni sínum, en þegar hann kom út að dyr-
unum, var Iíobbi horfinn í mannþröngina,
og þá sneri hann aftur. Hann langaði ekk-
ert sjerstaklega til að hitta múginn, sem
úti fyrir var. Kvensnift úr einu pútnahúsi
borgarinnar, kom þó auga á hann og hreytti
út úr sjer skömmum: „Snáfaðu burt, gamla
greppatrýnið þitt.“
Á meðan þessu fór fram var Kobbi að
ryðjast yfir torgið til skrifstofu Gunn-
fánans.
Hann hafði slaðið i hálfa klnkkustund
við gluggann hjá föður sínum, og sjeð
skrúðgönguna, áletranirnar á spjöldunum
og yfirleitt alt, sem fram fór. Og reiðin
sauð upp í lionum. En þegar hann sá eft-
irlíkinguna af föður sínuin dregna eftir
götunni undir fagnaðarópum sveitalcarl-
anna, blossaði irska reiðin upp í almætti
sinu. Hann sá ekki nema rautt fyrir aug-
unum og nú vildi liann eklci linna fyr en
hann hefði drepið Ríkharðs, sem hafði
komið öllu þessu uppnámi af stað og ank
þess telcið frá honum stúlkuna.
Þegar hann nú hljóp yfir toi*gið, þektu
hann margir einstaklingar í æstum múgn-
um, en áður en þeir næðu að ávarpa liann,
var liann horfinn. Hann skaust gegnum
æpandi mannþyrpinguna fyrir framan liús
Gunnfánans, og hljóp síðan upp stigann og
inn i skrifstofuna.
Þarna úti við gluggann, með bökin að
honum, stóð allur þessi hópur, sem komið
hafði af stað byltingunni í Flesjuborg, þella
fólk, sem stóð fyrir öllum móðgununum
við föður hans — að Sjönu undantekinni.
Hann sá á svipstundu, að hún var ekki
þarna inni. Hitt fólkið stóð alt úl við glugg-
ann og horfði á það, sem fram fór á
torginu.
Hann hljóp yíir gólfið og beint að Rik-
liarðs, reif í öxlina á honum og sneri hon-
um við: „Komdu þá, tíkarsonur, og fástu
við mig, ef þú þorir.“
Ríkharðs liorfði á hann stundarkorn,
eins og utan við sig, en þá kom þessi ein-
kennilegi, harði glampi í augn lians. Hann
fór rólega úr jakkanum og sagði: „Sjálf-
sagt! Við skulum koma út fyrir,“ og síðan
gekk liann á undan lionum út að dyrum.
En nú hafði frú Lýðs fvrst sjeð, hvað
var að gerast og æpti npp: „Ó, hr. Rík-
harðs, farið þjer ekki! Farið þjer ekki!
Æ, hvað ætlið þjer að gera?“
Villi Friklc virtist eitthvað á báðum átl-
um, en Gasa-María tók af skarið og sagði:
„Verið þið aldeilis róleg! Jeg ætla nú
með þeim og sjá um, að liardaginn fari
heiðarlega fram. Jeg skal líta eftir honum.
Verið þið alveg' róleg!“
En þá kom Sjana þjótandi fram úr liorn-
inu sinu og kallaði: „Kobbi, Iíobbi! Tom,
Tom!“ og' þaut síðan á eftir þeim niður
stigann.
Adda, sem hafði verið inni í skonsu frú
Lýðs, ásamt frænda sínum hinum skáld-
mælta, kom nú fram og æpti: „Hvað ælla
þeir að fara að gera? Hvað í ósköpunum
gengur á?“
En bardagamennirnir voru löngu horfn-
ir út úr dyrunum og Sjana og Gasa-María
á eftir þeim, en frú Lýðst stóð eftir og
neri saman höndnm í angist sinni. Villi
Frikk og Marla reyndu að hugga liana
eftir föngum.
Þeir Kobbi og Ríkharðs ruddu sjer braut
gegn um mannþröngina á götunni og kom-
ust yfir á torgið. Þar staðnæmdust þeir
rjett hjá gosbrunninum og bardaginn hófst.
Og þetta var bardagi, sem vert var um
að tala. Kobbi var írskur og því fæddur
bardagamaður og' breiðu herðarnar á Rík-
harðs voru honum ekki af gu'ði gefnar til
einskis. Þeir runnu hvor á annan eins og
lirútar og eftir andartak var kominn mann-
hringur alt í kringum þá, — aðallega liinn
herskáari hluti borgarbúa; karlar og kon-
ur af Árbakkanum og stelpur úr Frank-
línsstræti, sem höfðu fengið frídaginn sinn
i tilefni af skrúðgöngunni, þar eð allir
borgarbúar voru þar viðstaddir og þá ekk-
ert að gera í Franklínsstræti, hvort sem var.
Þyrpingin var svo þjett, að Sjana og
Gasa-María mistu í bili alveg' sjónar á
hnefaleikamönnunum, og ráfuðu um einar
fimm mínútur, þangað til livatningaópin
og mannþröngin við gosbrunninn gaf til
kynna, hvar bardaginn færi fram. Þar sáu
þær í liálfrökkrinu mennina vera að hamra
livorn á öðrum, þrjóskulega. Hvorugum
veitti betur. Bæði andlitin voru jafn blóð-
ug, og skyrtur beggja í lienglum á bakinu.
Hnappurinn kringum þá jókst og þjettist
stöðugt, en Gasa-María, sem var heldur á
undan, æpti: „Víkið þið frá! Gefið þeim
nóg rúm! Frá með ykkuri“
En áður en nokkur vissi af því, var Sjana
komin inn á milli áflogagarpanna og reyndi
að ýta þeim sundur. Hún æpti i sífellu:
„Láttu liann vera! Láttu hann vera!“
í bili var ekki unt að vita, livor þeirra
átti að taka þetta til sín, en brátt kom það
í ljós, því að hún barði lir. Ríkharðs á
bert brjóstið með báðum linefum og öskr-
aði: „Láttu hann vera,“ með þeim árangri
að bardaginn stansaði von bráðar og þeg-
ar ofurlítil þögn varð, lieyrðist hún segja
við Ríkharðs: „Þetta er alt saman þjer að
kenna! Ekkert af þessu hefði slceð, ef þú
hefðir ekki komið hingað.“
Síðan tók hún upp vasaklút og' fór að
þurka blóðið framan úr Ivobba Dorta.
Hingað lil höfðu áhorfendurnir verið siður
en svo hlutlausir og verið að æpa háðglós-
ur til Kobha, en þær þögnuðu jafnskjótt
sem fólk sá, að frænka sjálfrar frú Lýðs
var komin honum til hjálpar; hávaðinn
varð að lágri suðu, en jafnframt þrengdist
hringurinn um bardagamennina. En þá
hljóp í Gasa-Maríu gamli krafturinn, sem
hún hafði haft til að bera, þegar hún
fleygði sjálf gestunum út úr kránni sinni.
Ilún ruddi fólki frá, og eftir andartak var
hún kominn inn i hringinn, í öllum spari-
fötunum og farin að hjálpa Ríkharðs.
En í sama bili komu þrír lögregluþjónar
fyrirvaralaust, gegn um mannþröngina og
umkringdu Ríkharðs og tilkvntu honum,
að þeir tækju hann fastan.
Nú var Gasa-Maríu ofboðið og hún sneri
sjer að þjónum rjettvísinnar með orða-
straum, sem aðallega er notaður í drykkju-
krám. En Ríkliarðs þaggaði niður í henni.
Hann þurkaði blóðið úr augum sjer og'
sagði: „Vertu ekki að þessu. Lofðu þeim
að taka mig fastan.“
„Ertu orðinn vitlaus?“ sagði Gasa-María.
„Hef jeg verið það liingað til?“ svaraði