Fálkinn - 25.06.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Æfintýri sjómannsins
Framhaldssaga eftir Philip Macdonald
17
„Það er nú það .... En hvernig er það
með telpuna?14
„Jeg er búinn að tína eitthvað til handa
henni. Þú getur farið með það. En verið
þið nú róleg þarna niðri, þangað til jeg
kem og sæki ykkur.“
Að stundarkorni liðnu, var sjómaðurinn
kominn niður járnstigann, klyfjaður könnu
og diski. Hellan seig hægt í grópið yfir
liöfði iians. Hann þreifaði sig áfram eftir
göngunum, og enn einu sinni var hann
staddur í jarðhúsinu. Svo árla morguns,
var græni bjarminn þarna inni einhvern-
veginn svalandi og hressandi. Sjómannin-
um virtist hann næstum annarlegur, eins
og í öðrum heimi. Afar einkennileg birta;
fremur dauf, en þó nægilega sterk til þess,
að allir hlutir kæmu skýrt í ljós og fengju
á sig nýjan og dásamlegan blæ. Þetta hæli
varð í augum lians að grænum helli, svo
svölum og unaðslegum, að engin orð fá
lýst. Þarna var friður og tóm og þó með
örfandi og fjölbreyttum blæ. En inni í og
yfir þessu óljósa furðumerki var stúlkan
Yalentine. Og raunar ekki stúlkan, heldur
konan. í hinum órólega svefni um nótt-
ina hafði hann milli vita verið að losna við
þá skoðun á henni, að hún væri ekki ann-
að en óttaslegið barn. Og nú, þegar undir-
vitundin hafði unnið sitt verk, var honum
Ijóst, að hún var ekkert barn lengur.
Hún sat framan á rúmfletinu. Á gólfinu
gólfinu hjá henni stóð fatan, sem sjómað-
urinn hafði skilið þar eftir kvöldið áður,
ásamt sápu og handklæði; hún hafði auð-
sjáanlega verið að þvo sjer. Kjóllinn henn-
ar var sá sami eins og við var að búast, en
þegar hann kom nær, virtist honum hann
nýr og strokinn — og ekki bara kjpll.
Korngula hárið hennar fjell niður á herð-
arnar. Hún sat álút og og greiddi ljósa,
glampandi lokkana með hvitu, skörðóttu
greiðubroti, sem eflaust var eitt af því, er
hún tindi saman í vasanum á kápunni,
sem sjómaðurinn hatt við stafinn á flótt-
anum.
Hann þokaðist nær, og þá ieit liún upp
og kastaði hárinu frá andlitinu. „Ert það
þú!“ sagði hún, og brosti til hans.
Sjómaðurinn nam snögglega staðar. Það
var eitthvað .... var það máske brosið
.... sem olli því, að honum varð sem
snöggvast erfitt um andardrátt. Hann var
steinhissa á sjálfum sjer. Þarna stóð hann
eins og negldur niður, með disk í annari
hendinni og könnu með rjúkandi tei í hinni.
Loks sagði hann:
„Góðan daginn. Hjer kem jeg með morg-
unverðinn.“ En málrómurinn var jafnvel
eitthvað undarlegur, rjett eins og það væri
ekki hann sjálfur, sem talaði.
Hann ók sjer lítið eitt í herðunum, hálf
vandræðalegur. Svo færði hann sig nær —
kom alveg að henni og spurði: „Ertu til-
búin?“
Hún var með munninn fullan af hárnál-
um. Hún horfði upp til hans og kinkaði
kolli og brá löngum grönnum fingrunum
ótt og títt innan um lýsigullið. 1 dag voru
varir hennar rjóðar, en ekki fölar eða nærri
gxáar, eins og hingað til. Og bláu augun
skinu björt og fi'jálsleg. Þau voru ekki leng-
ur sljó og fælin; í djúpi þeirra leyndist
hvorki angist nje kvíði. Honum virtist hún
hærri en áðui', og þroskaðri. Hún hafði
hlotið þann ómótstæðilega þroska, er ein-
kennir kornungar stúlkur, er þær losna
úr viðjum sjálfsihugunar og kjarkleysis.
Hún lauk við að setja upp á sjer hárið.
Það fjell þjett og mjúklega að höfðinu og
var vafið í gilda, gljáandi snúða, sem hún
festi upp fyrir ofan smágerð eyrun. Svo
stóð hún upp og rjetti fram hendurnar eftir
matarílátunum.
„Sestu,“ sagði hann. Hún hlýddi. Hann
lagði diskinn i kjöltu liennar, beygði sig því
næst og tylti sjer varlega á rúmið, svo að
ekki skvettist upp úr könnunni. Svo dró
hann skeið og gaffal upp úr vasa sínum,
en hún tók af honum könnuna og saup
á teinu.
Augu hennar horfðu hrosandi á hann
upp fyrir könnubarminn, svo að smágerðar
hrukkur mynduðust í augnakrókunum. Sjó-
maðurinn starði hugfanginn, hann fann sjer
til ljettis, en þó jafnframt með nokkrum
óróa, að siðan hann kom niður fyrir nokkr-
um augnablikum, hafði eitthvað það gerst,
er dró úr hinum undarlega sársauka ....
hinni sáru og ónotalegu tómleikatiifinningu
.... er greip hann miskunarlaust. hvernig
sem hann streittist á móti og hæddist að
sjálfum sjer — þegar Tom sagði frá því,
er fyrir eyru hans hafði borið á veitinga-
liúsinu. Þessi barnalega tilfinning var ekki
horfin — síður en svo. En nú var hún ekki
lengur einvöld. Samtvinnuð henni, og af
sama toga spunnin, gerði nú önnur tilfinn-
ing vart við sig; undarlega æsandi hugar-
lyfting, er gagntekur þá, sem ef til vill að
eins óafvitandi eru að nálgast framkvæmd
hugsjóna sinna. Hann þekti vart sína eigin
rödd, þegar hann spurði:
„Gastu sofið vel?“
Hún kinkaði kolli og var altaf að smá
súpa á teinu.
„En þú?“ spurði hún svo, og setti könn-
una frá sjer á gólfið.
„0, sæmilega,“ svaraði hann. Hann leit-
aði í öngum sínum að nýju umræðuefni
og spurði loks: „Hvernig líður þjer í bak-
inu?“
Hún sneri snöggt til höfðinu og leit und-
an. Hann horfði forvitinn og nálega undr-
andi á liana, er hann sá hið hvíta hörund
á hálsi hennar og kinn blóðroðna.
Það varð þögn. Eftir dálitla stund, svar-
aði hún í hálfum hljóðum:
„Jeg er betri .... langt um, langt um
hetri. Þetta er ekki neitt.“
Alt í einu rann upp ljós fyrir sjómannin-
um. Hann gerði gys að cjálfum sjer fyrir
að hafa ekki skilið það fyrr, að orsök hinn-
ar skyndilegu feimni stúlkunnar var af
sömu rótum runnin og hið óvenjulega hug-
arástand hans sjálfs. Honum þótti þessi
uppgötvun spaugileg og geðfeld í senn. Nú
vissi hann, að það var ekki tómur hugar-
hurður, að Valentine hafði hreyst úr barni
í konu. Kraftaverkið hafði gerst
„Þú ættir að reyna að borða,“ sagði hann
upp úr þurru.
Hún beygði höfuðið til samþykkis, en
horfði stöðugt undan, svo tók hún til matar
síns, Smátt og smátt fjaraði roðinn burt al'
hálsi og vöngurn.
Sjómaðurinn virti hana fyrir sjer í laumi.
Honum var liálfórótt innanbrjósts, og til
þess að sefa geðshræringu sína tók liann að
glíma við ákveðið viðfangsefni.
Hann stakk tómri pípunni milli tanna
sjer og tugði munnstykkið. Hvernig í ósköp-
unum stóð á því, að hún kallaði á eftir
honum þetta með tígrisliljuna? Það virtist
ekki vera neitt samband á milli „frænku“
og veitingahússins „Hundurinn og öndin“.
Og samt sem áður hlaut að vera eitthvað
samband á milli þeirra, fyrst hún vissi um
þessa tígrislilju ... . En hver var tígrislilja?
Eða hver þremillinn var það?
Alt í einu sagði hann: „Er þjer sama, þótt
jeg leggi fyrir þig tvær spurningar?“
Hún sneri sjer við og leit framan í hann.
„Láttu þær koma,“ svaraði hún.
„Þótti frænku þinni gott í staupinu?“
Hún horfði á hann bláum augunum, stór-
um og spyrjandi.
„Var hún drykkfeld?“ spurði hann enn.
Hún hristi höfuðið. „Frænka bragðaði
aldrei áfengi. JJngfrú Torr ....“ Það fór
hrollur um hana og röddin varð að hvísli . .
„ungfrú Torr var altaf að stríða henni á
því — en frænka vildi aldrei neitt.“
„En var ekki oft til vin i liúsinu?“
„Nei, það kom varla fyrir .... Aðeins
‘á meðan ungfrú Torr bjó hjá henni.“
Sjómaðurinn hnyklaði brýrnar. „Það er
býsna langt síðan hún var hjá ykkur, minn-
ir mig að þú segðir .... Veistu hvar hún
var vön að kaupa vínið?“
„Já, jeg veit það. Það var jeg, sem sótti
það. Það fjekst í The George, niðri í Mall-
ow.“
„Átti hún engin skifti við veitingamenn-
ina hjer í kring?“ spurði hann og horfði í
gaupnir sjer. Orðin komu með erfiðismun-
um; honum var spurningin sýnilega þvert
um geð; en jafnskjótt og hann hafði talað,
livesti hann augun á andliti stúlkunnar.
Hún hristi höfuðið ákveðin. „Nei! Hún
þekti þá ekki hið minsta!“
„Einmitt það. Hvernig getur þá . .. .“
Hann fjekk ekki að ljúka við setninguna.
Vallí hafði alt í einu snúið sjer við í sætinu,
snögt og mjúklega, svo að þau sátu nú aug-
liti til auglitis. I vanga hennar færðist dauf-
ur roði; hún greip sinni livorri hendi í
hornin á treyjunni hans og i-ykti í þau og
sagði:
„Mjer fanst þú segja, að spurningarnar
væru tvær?“
„Stendur heima — þú verður að fyrirgefa
mjer forvitnina.“
„Já, en nú skulum við hætta .... hætta
þessu, og tala um eitthvað annað.“