Fálkinn - 14.04.1944, Blaðsíða 5

FÁLKINN
‘0
er góð, eins og víst allar lians
þýðingar, en hún er ekki -eina
góða þýðingin á þvi kvæði.
() guð uors lands liafa svo
margir þýtt að einnig þar mátti
breyta til, taka t. d. þýðingu
Gooks, sem er prýðileg; eða el'
Paul M. Clemens hefir þýtl
allt kvæðið eins vel og fyrsta
erindið (prentað í White Falcon
(5. - 12. - ”41) þá liefði ekki ver-
ið skömm að lians þýðingu.
Þýðing Jakobínu á Tárinu er
góð; en er hún það ekki lika
|)essi þýðing Runólfs?
() spring so gracioús lierc below,
Tliou shining silvery tcar,
That Ijringesl balm in every woe
And healest pain and fear!
O visit still these orhs, 1 pray!
Tliat tender grace I need;
Thou takes mortals’ griefs away,
Tliough sore tlie heart may bleed.
A light from heaven witliin appears,
Wlien dews fall sorrow-born,
Because my God will tell my tears,-
I trust and cease to mourn.
Jeg skal annars leiða hjá
mjer að dæma um þýðingarnar
á ljóðunum, eu ]>ess vil jeg
geta, að jeg trúi þvi ekki að
Jakobína sá sniilingur
hefði þurft að láta niðurlagið
á Hunda/júfunni og fjallinu
vera svo máttlaust sem það er.
Um söguþýðingarnar er það al-
mennt að segja, að þær þræða
um ol' o’rðalag frumtextans og
fá fvrir það á sig skólastílsbla1
og verða bragðdaufari en ella.
Þó vil jeg undanskilja Þurk
Einars H. Kvarans. Sumt af þvi
sem mjer fellur ekki, má vel
vera að sje gott frá amerísku
sjónarmiði. En jeg veit að ýmis-
legl af því mundi ekki láta vel
í enskum eyrum. Mjer dettur
ekki í hug að efa að vinnukona
nefnist á amerísku „a hired
girl“, en ekkf mundi það þykja
hoðlegt í Englandi. Fráleitl
væri það líka þar að nola orð-
ið „mad“ á sama hátt og sum-
staðar er gert hjer (l. d. bls.
105 og 177) í þar mundi „crazy ‘,
„off his (your) head“ eða ann-
að slíkt vera heppilegra. „IJood-
wiuking” þekki jeg ekki í þeirri
mcrkingu, sem orðið hefir á
hls. 172, og ekki er niðurlag
• þeirrar málsgreinar gott. Jeg
pekki ekkert lil bliðskaparmálc
í Vesturheimi, og má vera að
þangað komin hefði Guðiún
(bls. 252) sagt „my love“ við
karlinn sinn, en hitt er jeg
viss um, að á Englandi hefði
hún látið sjer nægja „dear“,
„dearie“ eða eitlhvað þesshátt-
ar, og þegar bóndakona gerisl
svo lærð og hátíðleg að hún
bregður fyrir sig orðinu „finite“,
þá held jeg' að mál sje til kom-
ið að hún fari a. m. k. að á-
varpa kvenrjetindafund eða
aðra slíka samkundu. Alvcg er
það óta'kt að þýða aliu með
„ell“ (bls. 254). Lýsingarorðið
„old“ er vonandi ekki notað á
])ann hátt vestan hafs, sem
altíður er á Englandi og enga
aldursmerkingu felur i sjer. Ella
er það til stórlýta i bók þessari.
Jeg sje að vísu að Jakobína
segir „old man Tliord“, en þar
er ])að þetta inn innskotsorð
„man“, sem gerir gæfumuninn.
Annars er að jafnaði heppi-
légra að sleppa orðinu „gamh“
(Björn gamli) þegar þýtt er á
ensku, og fortakslaust á (eins
og Jakobína gerir) að sleppa
endingunni -ur aftan af eigin-
nöfum þegar sögur eru þýddar
ef ekki altaf, eins og Guð-
brandur Vigfússon vildi láta
gera.
En hvað ætli yrði úr allflest-
uin þýðingunum, sem verið er
að hjóða okkur Islendingum,
ef þær væru látnar undir smá-
sjá á þennan hátt? Þar er jeg
hræddur um að vrði ljóta út-
koman. Þó að jeg hafi vakið
athvgli á þessiun smámunum,
er það aðeins til að sýna, að
safni próf. Beck í annað sinn
efi í slíká bók, þá þarf liann
sjálfur að endurskoða þýðing-
arnar. Geti hann sint því í
tóini, þá er öllu óhætt. Hann
hefir áður sýnt ])að ótvírætt að
hann hefir glögt auga fyrir mis-
fellum á þýðingum úr islensku,
og þarf ekki að tilgreina þá
ritdóma lians, er þetta sanna.
En misfellur koma fyrir náleg'a
hjá hverjum einasla þýðara,
jafnvel hinum snjöllustu. Þann-
ig eru misfellur á þeim þýð-
ingum íslenskum, sem frægast-
ar eru og ágætastar, þýðingum
Sveinbjarnar á Hómerskviðun-
um og Matthíasar á Manfred.
Hjer hefir ekki verið skrifað
til þess að kasta rýrð á verk
þeirra, er að bókinni hafá unn-
ið, eða vanþakka það, heldur
þvert á móti til að votta þeim
skyldugt þakklæti. Hún er enn
ein áminning um það, hve ó-
gieymnir Vestur-lslendingar eru
á ættjörð feðra sinna og henn-
ar heiður. ög' einhvern land-
anna hjer heima kann hún að
minna á það, að Richard Beck
hefir nú um aldrafjórðungs-
skeið verið einn af höfuð-útvörð-
um íslenskrar menningar.
Sn. ./.
LOFTVARNABYSSA í NOTKUN.
Þetta er ein mest notaða tegiindin af breskum loftvarna-
byssum, og hefir hún 3,7 þuml. hlaupvidd. Þessar byssur liafa
verið nolaðar i Englandi og Afríkn og nú síðast í ítalíu, þar
sem þærern jöfnum höndum notaðar til loftvarna og iil þess
að skjóta á iandstöðvar óvinaana, eins og venjulegar fallbyssur.
Sprengikúlur úr þessum byssum springa á ákveðnum líma eftir
að þeim hefir verið skotið, þó að jiær liitti ekki markið.
ÞEIR ERU I ÁTTUNDA HERNUM.
Hjer sjásl tveir hermenn úr 8. hernum með vjelbyssu sina.
Þeir hafa komið sjer fyrir i kjarri, þar sem lítið ber íí þeim.
Myndin er tekin l Sangrodalnum, en þar. er víðast ófært bif-
reiðum og verður að nota múiasna til flutninga.
ÓDÝR FATNAfiUU.
f Bretlandi fæsl fatnaöur ekki
nema gegn skömtunarseðlum og þar
er einnig strangt eftirlit meö vcrð-
laginu, sem mundi þykja lágt hjer,
enda eru vinnutaun öll miklu lægri
þar en hjer. En það er ávallt svo
með tilbúin föt, að litur þeirra og
gerð fellur misjafnlega i smekk og
eins hift, að suniar stærðir verða út-
undan hjá kaupendunum, einkum
stærstu og smæstu „númerinn“. —
Þessvegna var fatabúðum i Bret
andi leyft að liafa útsölur allán
janúarmánuð til ])ess að selja þann
fatnað, sem hafði orðiö úrundan,
og var hann sel iur fyrir há.ivirði
— —í peningum og skömtunarseðl-
um. Kailmannaöt, sem kostað liöfðu
120 shillinga og 2(i seðla, voru seld
á 65 sh. og 13 seðla, og yfirfrakkar,
sem voru mjög stórir eða mjög litlir
fengust einnig fyrir hálfvirði og
9 skömtunarseðla i slað 18. Það er
mælt að ýmsir sjaldgæfir frakkalitir
hafi komist í tísku við þetta og
ennfremur að ýmsir sjáist i nokkuð
þröngum frökkum. — Það sem af-
gangs var í janúarlok tók birgða-
málaráðuneytið að sjer, og verður
það sent til annara landa að stríð
inu loknu.