Fálkinn - 14.04.1944, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
Tígrisdýrið
Stutt skáldsaga eftir PEARL BUCK
5
í dag trúlofumst vifi á morgun gift-
umst við.
Nei, það er allt of fljótt, hvíslaði hún.
Jeg er ekki viss um sjálfa mig. Hún
hugsaði til foreldra sinna, til veru sinnar
á heimavistarskólanum, til ameríkönsku
vinstúlku siiman, Mai y Lane hún mundi
aldrei trúa þessu á haila. Þetta gat ekki
gerst annarsstaðar en í Kína.
— Þú hefir fengið þínar skipanir
ræktu þær þannig, að jeg sje ánægður með
það, sagði hann við þjóninn, og þjónninn
hnevgði sig' og fór út.
Kom þú með mjer, skipaði hann í
sama tón, og hún hlýddi, því að hvað gal
hún annað gert? Skömmu síðar stóð hun
andspænis hrumum, gömlum manni, sem
sat i útskornu slól, vafinn i tígrisfeldi.
Ekki sá í munninn á honum fyrir slap-
andi, gráu yfirskeggi liann starði á hana
brennandi, djúpum dinunum augum.
Þetta var gamla Tígrisdýrið.
Beyg þú þig fyrir föður vorum, skij>-
aði sonur gamla Tígrisdýrsins.
Og Mollie heygði sig' i duftið fvrir homini.
NÚ VAR hún gift honum. Tveir hátíð-
ardagarnir miklu, trúlofunardagur-
inn og hrúðkaupsdagnrinn voru
liðiiir hjá. Allt þetta var eins og í þoku fyir
hugskotssjónum hennar hin tryllings-
lega hátíð, flugeldarnir og' hinir hlossandi
kyndlar. Gamla konan hló ánægjulega
meðan hún var að koma brúðarslæðu
Moílie fyrir.
Hvað heldurðu að fólkið niði’i í daln-
um hugsi? Það skelfur af ang'ist i rúmum
síntim, er það sjer kyndlana og flugeldana.
Karhnennirnir grátbændu Tígrisinn um að
mega ræna einhvern hæinn. Þeir hafa jetið
og drukkið svo mikið, að þeir vita ekki
sitt rjúkandi ráð.
Fólkið niðri í dalnum? Faðir liennar
Mollie átti heima niðri i dalnum. Hún hafði
komið hingað til þess að biðja föður sín-
um vægðar til þess að segja Tígrisinum
álit sitt á ræningjum og óaldarlýð, á tím-
um siðmenningarinnar. Og í stað þess að. .
Nú ertu falleg, hafði gamla konan
sag't. — Og nú líður okkur vel. Við höfum
óskað þess árum saman, að liann giftist. En
hann er einþykkur, hann vildi ráða sjálfur.
Við hrósuðu sigri þegar hann sendi eftir
þjer niður í dalinn það var fju-sta
skifti, sem við höfðum upplifað, að hann
Ijeti sig nokkru skifta hvort nokkur kona
lifði á jarðríki eða ekki.
Jú, hann hafði sent eftir henni. Ef að
hún hefði ekki komið sjálfkrafa, þá liefði
hann látið taka hana með valdi og nema
hana á brott.
Maður eins og ungi Tígrisinn þarf að
eiga unga konu, sagði gamla konan.
Og nú, þegar þú ert komin hingað, hvrjar
hann vonandi að berjast aftur og vinna á
ný jiað, sem hann hefir mist fyrir norðan
fjallið. Það sem að Blá-úlfur hefir unnið
af honum.
Það liefi jeg aldrei heyrt neitl um,
sagði Mollie.
Nei, það liefir [)ú líklega ekki. En allir
segja, að Blá-úlfur sje ekki nærri eins
duglegur hermaður og ungi Tigrisinn.
Jæja, en nú ertu albúin. . . .
Mollie liafði verið fljót að gleyma raus-
inu í gömlu kerlingunni. Hún fór út í garð-
inn, og að öllum hernum nærstödduum
drakk hún vín, sem var blandað víni lians
og kraup við lilið hans frammi fyrir gömlu
guðamyndunum.
Mollie Cliu, hafði hún lieyrt skóla-
stjórann segja fyrir einu ári. — Mjer er j)að
mikil ánægja að afhenda yðúr skirteini
fyrir j)vi, að þjer hafið staðist prófið með
miklu lofi af j)ví að jeg veit, að þjer
hafið einstælt tækifæri til þess að tendra
Ijós menningarinnar og vísindanna í yður
eigi landi.
Og var hún þarna, i þúsund mílna fjar-
la*gð uppi á fjallstindi og kraup á knje
fvrir gömlum guðamyndum úr leir, meðal
bófa og ræningja. Nú varð aldrei neitt
af þessu aftur tekið. Hún hafði drukkið
vín, blandað hans víni og etið úr skál hans.
Þau höfðu verið gift í fjóra daga — fjóra
lagra sólríka daga. Yfir virkinu á fjalls-
tindinum hafði ríkl unaðslegur friður,
liinn vilti hópur berserkjanna var horfinn.
Mollie spurði ckki hvert þeir hefðu far-
ið, hana langaði ekkert til j)ess að vita það
ekki núna. Hún skaut öllum hugsunum
um það á frest, liana langaði að vera eina
með honum.
Niðri i dalnum áttu foreldrar hennar
lieima, vafin í þokunni, og um J)au gat
hún ekki varist að hugsa. Þegar móðir
hennar kæmi heim mundi lnjn gráta og
kveina, og faðir hennar mundi vera sinnu-
laus og ekki skilja hvorl liann hefði sjeð
hana sjálfa eða svip hennar morguninn
sæla. Hún varð að segja honum frá öllu.
En ekki ennj)á. Þessi maður, sem hún
hafði gifst, var æfintýralegt undur, draum-
ur — fursti frá miðöldum — og ])ó ungúr
maðúr, á hennar aldri. Hann var i senn
gamall eins og Konfúsíus og ungur og nú-
tímamaður eins og Mussolini. Hann var
talsvert i ætt við einræðisherra, og })að var
henni illa við hún varð að venja J>að af
honum.
Hún elskaði liann heitri og ástríðuþrung-
inni ásl. Fyrst og fremst varð hún að kynn-
ast honum til fullnustu, áður en hún gœti
gert sjer nokkra von um að geta breytt
honum.
Hann dreymdi stóra drauma um að auka
ríki sitl. - Jeg' ætla að æfa stóran her, sagði
hann við hana. — Jeg þarf að æfa menn
mína í öllu því, sem jeg liefi lieyrt talað
um. Þeir eiga að læra flug læra að nota
allskonar nýtísku vopn.
Jeg hata styrjaldir! sagði liún i geðs-
hræringu. — Þú ættir heldur að gera eitl-
hvað fólkinu þínu til þrifa, lil dæmis að
stofna skóla.
— .Tá, jeg skal stofna skóla! sagði liann
hrifinn. ()g svo bað liann hana að segja sjer
frá skóluum í Ameríku. En J)á kom hoð
lil hans, og þegar liann kom aftur var hann
eins og villimaður.
Jeg skal berjast við Blá-Úlf! hrópaði
liann viti sínu fjær. — Hann hefir rænl þorp
fyrir snnnan fjall. Jeg hefi reynt að lialda
friði, en hvað' stoðar J)að? Jeg ætla að berj-
asl við liann og' sníða af honum háusinn
með_minu eigin sverði.
Þau voru inni í stofunni hans, stórri
ferhyrndri stofu, fullri af bókum. Þar var
og sfóra rúmið hans, útskorni stóllinn og
stóra kistan. Hann fór að kistunni og lyfti
á Iienni þungu lokinu og tók upp stórt
sverð. Hann dró J)að gætilega úr sliðrum,
andlit lians var afmyndað af heift svona
hafði hún aldrei sjeð hann áður.
Fyrir augnabliki síðan varstu að tala
um að stofna skóla handa fólkinu J)ínu,
sagði hún.
— Jeg skal lcenna þeim meira en að læra,
í þessum skólum, sagði hann. Þeir skulu
læra að berjast!
Svo skeliti hann hurðinni í lás eftir sjer
liann var farinn. Mollie sat agndofa eftir
með hendurnar í keltunni. Hverskonar mað-
ur var Jætta, sem hún liafði gifst? í raun
rjettri Jækkti hún liann alls ekki neitt.
Nú glumdu við öskur og vopnabrak uni
alt virkið. Hestar heýrðust hneggja og það
söng í steðjunum undan hamarshöggum
járnsmiðanna.
— Vertu kyrr I herbergjum þjúum! skip-
aði Tígrisinn. Og fyrsta kastið J)á hlýddi
hún honurn í þessu. Úr glugganum hjá sjer
gat hún sjeð niður i húsagarðinn. Gamli
tígrisinn hafði skriðið fram úr liýði sínu
og stóð J)arna og gaf ráð með gamalli og
rygðáðri röddu.
— Þið verðið að nota ykkur undanliald
eins og kona notar blævænginn sinn. Lokk-
ið óvininn sem lengst fram, J)angað til hann
er kominn J)angað, sem vkkur er hentugast
að ráðast á hann.
Já, já! gamli Tígris! öskruðu mennirn-
ir til svars.
En ungi Tígrisinn gaf sjer engan tíma til
að hrópa. Hann sat í slofu sinni og var að
semja hernaðaráætlanir. A borðinu fýrir
framan hann lá griðarstór uppdrátlur af
fjallinu og öllu nágrenninu. Þegar Mollie
læddist inn til lians sá hún hvar hann sal
álútur og rýndi i uppdráttinn. Hann leit
upp þegar hann heyrði hana koma inn.
— Eftir einn mánuð verð jeg kominn
|)angað, sagði hann og benti á stað á upp-
drættinum. — Þetta eru herbúðir Blá-Úlfs.
Og hvað verður J)á um mig? spurði
hún.