Fálkinn - 14.04.1944, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
arlegum 'þyl og' hvíslar æfin-
týrum skógarins. — —
Telpan stendur á fætur og
læðist úl úr skóginum, lieim
að stórhýsinu. Hún situr um
færi, kemst inn í garðinn.
Ilún veit að hún á að koma með
eitlhvað ætiiegt. Ilún verður
að ■ stela einhverju. — Þetta
er óttalegt. Ilún fetar sig áfram
hikandi og varkár.
Tónarnir skjálfa og nötra.
Telpan kemst heim að úti-
húsum. Allt er hljótt. Hún fer
inn fer inn í eitt liúsið og læðist
með kjotstykki burtu. Enginn
maður hefir sjeð hana. En hún
Jieyrir urr um leið um leið og
Ivún fer út úr girðinguni. Hún
Ideypur í myrkrinu. Hundarmr
gelta að haki hennar. Þeir segja
til um för hennar. Og loks
lievrir hún mannamál og há-
vaða frá húsinu.-----------Mærin
Ideypur og lileypur. Framundan
er skógurinn með myrkri og
fylgsnum, en að haki eittlivað
geigvænlegt, hræðilegí. Hún
heyrir hundunum sigað út í
niyrkrið. Þeir þjóta með gelti
og ýlfri að baki hennar.
Tónarnir ærast og' tryllasþ
eins og ófreskja livæsi af taum-
lausri heift. — — —
Mærin kemst inn i skóg-
inn. Hún hleypur og hleypur.
En fæturnar eru að örmagnast.
Brjóstið ætlar að springa.
Höfuðið vill stevpast. Likam-
inn hníga niður. En hundar-
ir nalgast, geltandi og gapandi.
Tónarnir magnast trvllingi.
Enn hleypur telpan upp á
*líf og dauða. En nú er þróttur-
inn að dvína. Ilún finnur blóð-
hragð á tungunni. Henni sortnar
fyrir augum. Hundarnir mása
nær og' nær. Hún fleygir kjöt-
stykkinu og kemst að grann-
vöxnu trje. Með ótrúlegum
undraniætti tekst lienni að klifra
upp í limið. Ilún er úr liættu.
Hundarnir grípa kjötstykkið og
lialda heim. En hún lætur höf
uðið livílast fram á greinarnar
og veruleikinn verður eins og
hotnlaus hringiða sárustu þján-
ingar.
Tónarnir suða, eins og þús-
und nístandi hljóð sameinist i
hrópandi stunu.
Heim þorir hún ekki að hugsa
úr þvi að svona fór. Þar mundu
biða högg og hrakyrði. En hverl
þá — livert þá — hún rennir
sjer niður úr trjenu og ráfar
i áttina út að þjóðveginum.
En brátt nemur lnin staðar og
kastar sjer niður grátandi, ein
og yfirgefin, við trjáræturnar.
Og frá grátinum svifur hún inn
í draumalöndin. —
Tónarnir líða eins og angur-
hlíðar sorgaröldur.----------
Trjeð vakir. Það rifjar upp
gamlar minningar. Fyrir mörg-
um árum lá þarna litið harn,
einmana og yfirgefið. — — —
Þegar telpan vaknar reikar hún
inn á ókunnar brautir.
Ostöðvandi streymir tíminn
áfram.
Tónarnir suða eins og niður
fjarlægra fallvalna.
Það er hásumar á ný. Hópúr
af ungu listafólki er á ferð
eftir þjóðveginum. Það reikar
uffl, sýnir listir sínar í hæjum
og þorpum, lifir frjálsU lífi,
gleymir öllu nema líðandi stund
og lifir fyrir augnablikið.
Loftið ómar af ljettu kvaki
og ljúfuin nið tónanna.-------
Ein er þar mærin, er af öðr-
um ber. Höfuð her hún fegur
en aðrar meyjar í liópnum. —
Bros á hún yndislegri og hlátur
hiininglaðari en nolckur hinua.
Og dýpri yndisaugu. Hún lað-
ar og lokkar. Augu sveinanna
gneista af þrá og hjörlun
hrenna. Og þegar hún grípur
fiðluna og snertir strengina
verður loftið þrungið æfintýr-
um. Þá er hún drotningin í
hópnum.
Hún á alll og alla nema
sjálfa sig. Hún elskar og þrá-
ir, eins og villl æskublóð.
íturvaxinn sveinn i hópnum á
þrá liennar og ást. Hann er hár
og dökktir, heitur og' æskurjóð-
ur. Þegar þau stilla liljóðfærin
saman lifir hún sæl, eins og
lilveran sje dísadraumur.
Loftið ómar og tónarnir titra,
eins og allar mannlegar þrár
renni saman í þungan þúsund-
þættan samhljóm. —
En mærin er á valdi annars
manns. Foringi flokksins lítur
til hennar tindrandi augum í
hvert sinn, er hún leitar ein-
veru með sveininum. Hún minn
ist þess, er fyrirliðinn mælti
henni á þjóðveginum, einmana
förutelpu. Frá þeim degi liefir
hún fylgt honum. Það, sem liún
hefir lærl hefir hann kent lienni.
Hann er húsbóndi hennar og
faðir. En nú finnur lnin, að
tortryggni skín úr augum lians.
Ilún er hrædd við augnaráðið.
Hversvegna má hún aldrei vera
frjáls? Eins og hún þráir
þráir.
Tónarnir liða eins og silfur-
hjölluhljómur. — — —
Fólkið ferðast. Alll leikur af
lífi. Mærin unga er ljettstíg eins
og hind, mjúk eins og blæbeygð-
ur nýgræðingur. Hún leitar fær-
is til undankomu. En frelsi
hennar er heft. Augnaráð hús-
hóndans logar. — Hann er orð-
inn harðstjóri.
Tónarnir smjúga eins og hálf-
kæfður grátur.
Flokkurinn tvistrast. Fyrir-
liðinn hrífur disina úr hópnum.
Saknaðaröldur liða út i bláinn.
Ár líða.
Tónarnir hvína, eins og þjóti
i skógi. —---------
Um þjóðveginn fer tvíeylas-
vakn. Á vagninum er yfirbyggð-
ur kassi með litlum gluggum
á hvorri lilið. Fyrir framan
kassann er vargnstjórasætið. Þar
situr roskinn zigauni, stjórnar
hestúnum og reykir liey úr pipu
sinni. Einu sinni hefir liann
stjórnað heilli sveit manna.
Nú eru þau tvö. Þiau reika frá
hæ til bæjar. Þau eiga hvergi
lieima. Búslóðin er í kassanum
Þar svæfir konan hárnið sitl
og grætur.
Þegar húshóndin nemur slað-
ar og hvílir, fær konan að koma
út. Hún gripur þá fiðluna og
svalar þrá sinni, djúpri og'
Meðal leiksýninga í London uiii
jólin voru tveir bendingaleikir —
pantomime —, Hiimpty Dumpty
og Cinderella. Hafa þeir verið ieikn-
ir í nokkra mánu'ði, sá siðarnefndi
á „His Majesty’s Theatre“ í Hay-
market.
Cinderella er mjög frægur leiKi.r
og hefir nú verið samin nýtisku
tónlist við hann, til þess að yngja
hann upp. Er þetta barnaleikur
ekki siður en fullorðinna, og er
sýndur tvisvar á dag. Vegna fala-
skömtunarinnar var leikurinn gerð-
ur íburðarminni á sviðinu eu áður,
en það befir enganveginn dregið' úi
vinsældum hans.
Viðkvæ'ðið „leikurinn lieldur á-
fram“ sem sagt er þegar loftárás
er g'erð, sannaðist eilt kvöldið i
janúar, þegar verið var að leika
„Cinderella“. í leikhúsum eru loft-
árásir ekki tilkynntar með hljóð-
merki þeldur kemur orðið „alert“
(skyndiálilaup) fram með lýsandi
heilri. Vegfarendur nema
staðar þeir eru á töfravaldi
tónanna. Þá þarf engirin að
flýta sjer, þegar fiðlan hennar
titrar.
Gangandi vegfarandi sest á
vegbrúnina —■ og hlustar.
Reiðmaðurinn fer af haki,
bindur hestinn sinn við trjá-
grein og hlustar.
Bifreiðirnar eru opnaðar, --
fólkið streymir út — og lilustar.
Hún opnar ódáinslönd feg-
urðar og' dásemda — gersema-
búr himinborinna auðæfa.
Hún á allt og alla nema sjálfa
sig.
Þegar hópurinn er orðinn
þjettur, grípur litla zigauna-
harnið hattinn hans pabha sins,
vappar milli hlustenda og safn-
ar smáaurum.
Tónarnir þagna og hópurinn
dreifist.
stöfum. Hjerna á myndinni, sem
sýnir danssýninguna úr „Cinderella“
sjest hættumerkið neðst til vinstri
á leiksviðsbruninni. En þrátt fyrir
að skothríðin heyrðist greinilega í
leikhúsinu. hreyfði enginn sig ofan
í loftvarnabyrgið, en allir sátu sýn-
inguna til enda.
Fjallið oo draomurbm
nefnist stór skáldsaga eftir Ólaf Jóh.
Sigurðsson, sem nýlega er kominn
i bókabúðir ú forlag Heimskringlu
h.f. Þetta er stórlega athyglisverð
bók eftir vinsælan liöfund og mun
hennar verða nánar getið hjer i blað-
inu síðar.
Egils ávaxtadrykkir
Spingin heldnr áfram