Fálkinn - 14.04.1944, Blaðsíða 8

8
F Á L. Ií 1. N N:
GUIVIIAR n. UIAGNUSS:
Zigannamærin
Sumarið var svifið sunnan úr
heimi á ósýnilegum blævængj-
um. Náttúran lá í faðmi þess
eins og barn, sem er gripið
(lreymandi seiðmagni. Flóðið af
geislabylgjum sumarsins lá í
loftinu, flutti með sjer örfandi
lífsafl og verkaði eins og áfeng-
ur goðadrykkur.
Jeg liafði setið
yfir lestri og námi. Nú fanst
mjer drungalegt innan veggja.
Bækurnar urðu fánýtar og loft-
ið var drepandi inni. Jeg þurfti
burt. Lífið heimtaði mig með
óstöðvandi afli út út.
Jeg gríp lialt minn og staf
og þýl út. Burt frá bókum og
námi, burt frá dauðum tilfinn-
ingalausum hússkrokkum, burt
inni, strætisrykinu.
Burt af steinstjettunum, út á
úr manngrúanum, vagnaþröng-
þjóðveginn, út úr horginni
léngra, lenggra.
Fæturnir bera mig ótrúlega
1 jettilega, því að nú er jeg úti,
nú er jeg frjáls, jeg verð svo
ljettur og lífið kallar kallar.
Að baki mjer liggur borgin
eins og ófreskja, sem engist
sundur og saman, eins og skrið-
dýr, sem heggur eiturtönnum
í mannlífið og bíður eftir því
að eitrið verki og legst siðan
á bráðina.
.Teg þýt lengra lengra. Ösk-
ur borgarinnar deyja út, þau
öskra aðeins af því að þau
eru vilt i eðli.
Lengra, lengra út af þjóð-
veginum, út á þrengri götur,
framhjá bylgjandi ökrum og
blómalendum.
Sólskinið og sunnanblærinn,
skógarilmurinn og laufþytur-
inn lokka lengra, lengra — inn
á fáfarna skógarstigu, lengra
inn milii trjánna.
Jeg elska lífið undir berum
himni. Jeg er viltur af ást. Og
jeg hrópa: Drottinn minn, gefðu
mjer ótakmarkaða hæfileika til
þess að njóta ástargjafa alnált-
úrunnar.
Jeg fleygi mjer i faðm ó-
þvingaðrar náttúl’u, sem býður
mjer hlýleik sinn eins og fun-
andi ástmey. Jeg drekk unaðinn
úr gullskálum sumarsins. En
mig þyrstir meira og meira, af
því að unaðurinn er áfengur.
Jeg ligg og stari, hlusta og
hugsa. Einhver undursamleg-
ur dýrlegur heimur er að opn-
ast fyrir mjer. Milli laufkróna-
hvelfinganna, sje jeg lengra
inn i himininn, en jeg hefi gert
mjer grein fyrir áður. Og jeg
heyri hvað blómin lijala, hvað
trjen livisla og hvað vindur-
inn ljóðar.
Raddbylgjur sveiflasl
kringum mig og jeg skynja
þær með undursamlegum hætti.
Þær skýrast — jeg lieyri að
fiðla er stillt i nálægð við mig.
Tónarnir snerta mig, eins og
töfradís brygði á mig sprota
sínum. f)g jeg skynja hvern
tón.
Sýnir líða fyrir um leið og
lónarnir livísla eða lijala, orga
eða öskra. Og sagan byrjar.
Skógurinn niðar *í
ágúststormi og' myrkri.
Tónarnir drynja.
Fótatak lieyrist og ung hefð-
arrnær gengur flóttalega frá
stórhýsi í skógarjaðrinum.
Hún ber stranga í fanginu. ITún
beygir inn í skóginn, og leggur
strangann undir trje og krýpur
niður. Siðan fórnar hún upp
höndunum.
Tónarnir hljóma eins og fjar-
lægt fuglakvak.
Mærin unga stendur upp og
krýpur aftur nðiur, gengur síðan
hnakkakert og ákveðin burtu.
Tónarnir skera og særa. —
Stranginn hreyfist. Barnsgrát-
ur lieyrist.
Og tónarnir titra og grála. —
Stormurinn þýtur og skekur
trjen. Óveðrið magnast' og eld-
ingu slær niður. — Þrumurnar
dynja eins og himininn klofi.
Tónarnir magnast af dynj-
andi kyngikrafti. -
Förukona er á ferð um þjóð
um þjóðveginn. Hún er klæð-
lítil og beygjuieg. Stormurinn
hrekur liana undan sjer inn i
skóginn. Ilún flýr í skjól við
gildvaxið trje. — Og skyndilega
fellur hún áfram og ákallar
nafn guðs. Hún liefir fundið
lifandi barn i reyfum undir
trjenu. Förukonan tekur barnið
í faðm sjer og litlá mærin sefast
og' hjalar um leið og liún fálm-
ar um andlit gömlu konunnar,
magurt og hrukkött.
Tónarnir hvisla eins og ljúf-
lingsseiður. :—
Förukonan tekur sjalið af sjer
og vefur því um barnið. Hún
heldur því fasf að barmi sjer,
eins og liún sje lirædd um að
stormurinn hrifsi það úr greip-
um sjer. Förukonan skelfur og
hún er hrædd. Ennþá mágnast
óveðrið og þarna eru þær Ivær
einmana og yfirgefnar.
Tónarnir ýla og þjóla, eins og
æstir úlfar þenji sig eftir bráð.
Konan leggur af stað frá trjenu.
Hún má til með að bjarga
har-ninu. Vindurinn hrekur liana
undan sjer, hárið flaksast. til,
rytjulegt og úfið. Öðru livoru
skýtur htín sjer í skjól við trje,
til þess að njóta skjólsins ör-
litla stund. Konuna hrekur gegn
um skóginn alla nóttina. -
Barnið nýtur værðar við brjóst
hennar. Sjálf er hún eins og út-
taugaður áburðarklár. En hún
ætlar að bjarga barnihu, þótt
það kosti hana lífið. Loks kem-
ur hún að kofa i skógarjaðrin-
um. Hann er dimmur og ískyggi-
legur. Og að baki hans vefur
myrkviðurinn greinar sínar.
Tónarnir rymja eins og tröll-
aukinn fossniður í fjarska.
Konan ber að dyrum. Fyrir
innan hurðina svarar hundhr
með iílkynjuðu urri. Loks kem-
ur húsráðandi til dyra. IJann
er rámur og svefnlegur. Föru-
konan fær að liggja á gólfi
um nóttina með barnið.
Tónarnir nísta og' smjúga.
— 1 dögun slotar veðr-
inu.
Tónarnir óma eins og reyr-
þytur. —- —--------
Unga hefðarmærin er aftur
komin út á þjóðveginn. Hún
hleypur að trjenu og ætlar að
grípa strangann aftur.. En —
skelfingin skin úr andlitinu, hún
stendur starandi, flóttaleg'.
Barnið er horfið.
Tónarnir lcalla og bíða.----
Mærin hallar sjer áfram og
leggst undir trjeð, lömuð og
sárþjökuð.
Og tónbylgjurnar sveiflast -
með grátþrungnum blæ og ekka-
sogum.
Eftir langa stund kemst hún
á fætur. Ilún reikar eins og
drukkinn maður. En loks hverf-
ur hún inn í stórhýsið.
Tónarnir líða eins og dauða-
stúnur. — — —
Fólkið í skógarkofánum sef-
ur langt fram á dag eftir ó-
veðursnóttina. Þegar húsrað-
andi’kemur á fætur finnur hann
sofandi barn á gólfinu. En
förukonan er horfin. IJann taul-
ar og bölvar i hálfum hljóðum.
Tónarnir snerta með römum
forneskjublæ.---------
Húsráðandi ber strangann inn
í húsið og leggur í skaut hús-
freyju. „Þetta færði óveðrið
okkur.“
„Svei attan.“
Tónarnir nísta ömurlega.
Ókunna barnið er lagt i rúm-
fleti hjá öðru smábarni. Flet-ið
er ólireint og I>ælt.---------
Dagar líða, mánuðir - ár. —
Tíminn hendist áfram.
Og tónarnir líða eins og
vængjaþytur ósýnilegrar, svif-
Ijettrar goðveru. Stundum láta
þeir eins og' dropagutl í logn-
rigningu eða perlur Iirynji í
lognkyrra heiðartjörn. ■— —
Tíminn rennur eilis og straum
ur.
Og Tónaregnið drýpur.
Tvær smámeyjar eru að leikj-
um hjá skógarkofanum. Önn-
ur er hraustleg, dökk og rjóð
Augun eru eldsnör og' full af
sjálfstrausti. Sú er dóttir hús-
bænda. Hin er veikluleg og
þvinguð. En augun spegla djúp-
ar himinlindir hreinnar sálar.
Stundum dregur sorgarský yfir
liennar lireina liimin. En hún
er dís með fegurð. Þetta er
óveðursbarnið.
Að leikjum gleymir hún
liarðri liendi fóstrunnar og aug-
um húsbóndans. Leikurinn er
draumur og lif æskunnar.
Tónarnir niða eins og lækjar-
niður í vornæturkyrrð.
Dropar falla í tímans haf.
Og þeir eru augnablikin, sem
bera breytinguna óendanlega í
skauti sínu — og' ekkert nema
breytinguna.
Og enn falla dropar.
Hálfvaxin telpa læðist flótla-
Ieg'a gegnum skóginn. Hún er
lcomin langt frá skógarköfan-
um — heimili sínu. IJún þræðir
fáfarna stigu og læðist hikandi
i hálfrökkrinu. Ilún þorir ekki
að snúa við. Fyfir eyrum lienn-
ar hljómar köld rödd húsbænd-
anna: „Þíú verður að bjarga
\ijer sjálf.“
Hvert spor er óltalegt. Hún
stingur sig á greinum. Og skóg-
urinn er geigvænn. En sárast-
ur er óttinn við ýfirvofandi
verk og liættu. IJún er send frá
heimilinu og hún veit að hún
á að stela. —
Hún heldur lengra og lengra
og nálgast útjaðar skógarins.
Sárindin magnast. IJún fórnar
upp höndunum og kastar sjer
grátandi við rætur hávaxijns
trjes, skamt frá þjóðveginum.
Tónarnir sveiflast með ann-