Fálkinn - 14.04.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
VNC/Vtf
U/KNMIRNIR
Grái Gæsasteggurinn
Á hvcrjum morgni, rjett el'tir sól-
uruppkomu, lieyrist blásið í flautu
á aðalgötunni í þorpinu.
— Nú er Greta litla gæsastúlka
að smaki saman gæsunum og önd-
unum og fara með þær í liaga, sagði
fólkið með sjer, þegar það lieyrði
blistrið. Og' ]>að var laukrjett. Greta
fór með fuglana út fyrir bæinn á
hverjum morgni, frá því snemma
á vorin og þangað til seint á liaust-
in‘.
Og um kvöldið rak hún fuglana
heim aftur, og alltaf heyrðist flautu-
blásturinn, senl allir þektu, hæði
menn og málleysingjar. Og svo skil-
aði hún fuglunum af sjer, hverjum
hóp á sinn stað.
— Ósköp er að sjá hvernig þessi
gæsarungi lítur út, sagði Karen,
konan á Bakka eitt vorið þegar hún
kom með yngstu gæsarungana sína
til Gretu. — Það hlýtur að vera
eittlivað að honum. Jeg ætti kanski
helst að slá hann af. .. . ,
— Nei, gerðu það ekki, láttu mig
heídur annast um hann — jeg skal
fara eins vel með hann og jeg get,
sagði Greta.
Og upp frá því ljet Greta sjer
annara um þennan gráa gæsarunga
en nokkurn annan fugl í hópnum.
Og hann kom til og þroskaðist vel
og varð með tímanum allra falleg-
asti gæsasteggur.
í skóginum fyrir handan engið
bjó maður, sem var rummungs þjóf-
ur. Hann var orðinn gamall og virt-
ist vera ósköp farinn, en í rauninni
var hann við bestu lieiisu. Hann
var bara „að látast“ svo að fólk
vorkenndi honum.
Hann var vanur að vera með hand-
vagn í eftirdragi þegar hann fór út,
og hann var svo lævis að honum
tókst að stela mörgu — meira að
segja fuglum — og komst með þá
inn í skóg án þess að nokkur tæki
eftir því fyrr en um seinan. Hann
liafði tekið eftir hve Greta var góð
við gæsirnar, sem hún átti að gæta
og henni var trúað fyrir. Og af
þvi að honuni hundleiddist sjálfum
að gæta að öllum fuglunum og öðr-
mui skepnum, sem hann liefir stol-
ið, datt Iionuni í hug að stela Gretu
líka.
Svo var það einn sumardag i sól-
skini að hann kom með handvagn-
inn sinn þar framhjá sem Greta
sat yfir gæsunum. Þær voru syfjaðar
af þvi að svo heitt var í veðri, að
þær iágu og kúrðu í grasinu. Og
nú tók Greta eftir gamla manninum,
sem virtist eiga ósköp erfitt með
handvagninn sinn.
— Æ, getur þú ekki hjálpað mjer
svolítið með kerruna mína? sagði
hann. —• Heldur þú ekki að þú viljir
hjálpa mjer þarna upp ásinn, inn
i skóginn, þá á jeg ekki nema stutt
eftir heim — jeg er svo þreyttur.
Greta þóttist vita, að gæsirnar
lireyfðu sig ekki á meðan, svo að
hún tók í kerruna og dró hana upp
á skógarjaðarinn.
— Bara niður þeiinan stig, bara
tíu skref enn, sagði gamli karlinn..
Og svo ljet hann dæluna ganga,
þangað til Greta vissi ekkert hverl
hún var komin.
— Jeg rata ekki! hi’ópaði hún.
Hvernig á jeg að kömast heim?
— Vertu hjá mjer þangað til á
morgun, sagði gamli þrjóturinn. —
Þá skal jeg fylgja ])jer út úr skógin-
um.... jeg er svo þreyttur núna
að jeg get það ekki.
Greta sá að húu kæmist ekki heim
fylgdarlaust, svo að hún varð þarna
um nótina; én morguninn eftir hló
hann bara og sagði að sjer dytti
ekki í hug að fylgja henni heim —
hún yrði að vera lijá sjer áfram og
snúast kringum fuglana lians og
skepnurnar.
Hvernig sem hún grjet og bað
þá hafði það engin áhrif á karlinn,
og nú varð Greta að dúsa þarna og
snúast kringum búsmalann, gera
hreint í kotinu og elda mat handa
honum. Hann fór ekkert að lieim-
an því að hann var liræddur um að
þá mundi hún strjúka á meðan enda
átti liann svo mikið af skepnum að
hann þurfti ekki að stela fleirum.
Heima í þorpinu varð almenn
sorg þegar Greta kom ekki heim
með gæsaliópinn eins og hún var
vön, og þegar fólk fór að leita fann
það gæsirnar, en Greta sást hvergi.
— Bara að tröllin hafi ekki tekið
hana, sagði fólkið. — Kanske hefir
hún líka dottið í ána og druknað.
Enginn vissi hvar hún var. En
allir söknuðu hennar og sá sem
saknaði hennar mest var grái gæs-
arsteggurinn. Ilann saknaði hennar
svo mikið að einn daginn flaug
hann burt frá hinum gæsunum og
inn í skóginn.
Hann kom að kótinu, sem Greta
var i, og þegar hún sá hann þekti
hún hann og hugsaði með sjer; —
Hver veit nema hann geti hjálpað
mjer!
Hún tók rautt band, sem Karen
á Bakka hal'ði gefið henni, og hatl
það um hálsinn á gæsasteggnum, og
þegar fór að kvölda sagði hún við
hann:
— Fljúgðu nú heim, gæsasteggur
minn, — farðu og komdu með hjálp
handa mjer.
Og það var eins og liann skildi
hana því að hann flaug beina leið
heim, og þegar Karen sá hann þá
þekti liún undir eins bandið.
—: Hann hefir liitt hana Gretu, við
skulum elta hann þegar liann flýgur
á morgun, sagði hún. Og daginn
eftir stóðu margir viðbúnir til að
elta hann þegar hann flygi af stað.
Það voru vöskustu ungu inenn-
irnir i bænum, sem komust inn i
skóginn á eftir steggnum og fundu
hús þjófsins, en þar sat Greta yffr
mörgum' skepnum. Þegar þjófufinn
sá gestina koma varð hann svo
hræddur að hann flúði á burt, en
enginn nennti að hugsa um hann.
úr því að Greta var fundin.
— Og' hjerna er grísinn minn,
sem hvarf í fyrra mánuði — og
— Heyrðu, Emma. Mansfu eftir
unga manninum, sem faðn’aði ínig
fyrir þrjátiu árum. Jeg hel’ði kanske
ekki átt að gefa honum utanuhdir?
Ætlarðu að gegna mjer undfr
eins eða ekki, óþokkinn þinn?
— Hvaða læti eru i þjer, mannna.
Heldur þú að þú síert að tala við
hann pabba?
Frúin: — Hefir nokkur hringt í
simanum meðan jeg var að heiman,
María?
— Já, það hringdi— frá forsætis-
ráðherranum.
Frúin: — Þarna sjáið þjer að
maður þekkir háttsett fólk, ’Maria.
Hvað var erindið?
— Ekkert, það var vitlaust númer.
/W V//W/W/V/
— íslendingar eru ein af mcstu
þrifnaðarþjóðum í heimi. Hjer eru
notuð árlega um 15 kiló af sápu á
mann.
— Það er, ekkert smáræði. Sjer-
staklega ef það er taiið ineð, sem
fer í Geysi pg Óþe •risholii ng Smið.
— Jeg veit ósköp vel að jeg er
alls ekki verður þin, Petrina.
— Já, ef þú gleymir því aldrei
þá skaltu sanna til að hjónabandið
okkar verður farsælt.
/V/VWMA'
— Fyrir þremur vikum datt jeg—
á reiðhjóli inn við Elliðaár og varð
að liggja í heila viku.
— Hjálpi mjer. Kom enginn sem
gat hjálpað yður á fætur, , allan
þennan tíma?
/v/ /%//%/ /v»
— Eruð þið lijónin aldrei sitt á
hvorri skoðun, Jeremías?
— 0 sei, sei jú. En hún veit aldr-
ei neitt af því.
Ekkjan: — Það er alveg ómögu-
legt, að mannþekkjari eins og þjer
skuluð vera í vafa um hvað jeg
tnuni vera gömul?
Prófessorinn: Það er ástæða
til þess að jeg er í vafa frú. Jeg
veit ekki hvort jeg á að draga tíu
frá því sem jeg held um aldur yðar
vegna þess hve þjer eruð ungleg,
eða hvort jeg á að bæta tíu árum
við, vegna þess hve þjer eruð greind
og reynd.
káífurin minn — og hesturinn
ininn! hrópuðu gestirnir hver í
kapp við annan.
Nú voru allar stolnu skepnurnar
reknar heim, og liver hirti sitt. En
Greta fjekk það, sem ekki gekk út,
svo að nú eignaðist hún skepnur
sjálf, og' varð nærri þvi rik. Og
það átti hún alt gráa gæsasteggn-
um að þakka.
— Þessi nýja vinnukona min er
alveg óbrúkleg. Viltu trúa þvi, að
i morgun setti liún hægri skóinn
minn til vinstri og þann vinstri til
hægri, svo að jeg varð að kross-
leggja lappirnar til þess- að koma
þeim á mig.
Hún: — Jeg er að koma úr búð
frá því að kaupa mjer efni i brúð-
arkjólinn minn. Jeg ætla nefnilega
að giftast eftir liálfan máuuð.
Hann: — Má jeg óska yður til
hamingju. Jeg vona að þjer hafið
valið rjett.
Hún: — Hvað haldiö þjer? —
áttatiu krónur meterinn.
/VAI/V/V/V
Hregkin móðir: — Já, hún Della
dóttir mín talar bæði 'frönsku og
algebru. — Heyrðu Della! Segðu
góðan daginn á algebru við hana frú
Garðland.
/vvw/v
Heyrðu mamma, sagði lítill
drengur, sem var að koma heim.
—Á jeg að segja þjer hvað jeg sá:
Jeg sá mann, sem getur búið til
hesta.
---Ertu nú alveg viss um það,
svaraði móðirin.
— Já, alveg handviss. Hann var
rjett búinn með hestinn þegar jeg
sá hann. Hann var að negla fæt-
urnar á honuni.
- Heyrðu, mamma. Við ætlum
að fara að leika apana i dýragarð-
inum en þurfum að fá þig til að
hjálpa okkur.
— Hvað heldurðu að jeg' geti
hjálpað ykkur við það, barn?
— Þú getur leikið góðu konuna,
sem gefur öpunum hnetur og sykur.
Beta var að enda við að borða
árbitinn sinn þegar faðir hennar
laut niður að henni til að kyssa
hana áður en hann færi í vinnuna.
Telpan tekur upp svuntuhornið sitt
og þurkar sjer um kinnarnar alvar-
leg.
- Hvað ,er þetta, Beta, ertu að
þurrka burt kossinn hans pabba
þíns?
— Nei, nei, sagði Beta og brosti.
— Jeg er að nudda honum inn í
mig.