Fálkinn - 14.04.1944, Blaðsíða 13

FÁLKINN
1S
KROSSGÁTA NR. 493
Lávjett skýring:
1. Hrædd, 4. skraut, 7. bæjarnafn
10. marglit, 12. áhugasamur, 15. borS-
aði, 16. gjóta, 18. beigju, 19. liorfa,
20. eldstæði, 22. rösk, 23. grynning,
24. fjörug, 25. örfa, 27. bæjarnafn,
29. fiskur, 30. hávaði, 32. læri, 33.
ófriður, 35. erfiðleikar, 37. þrótt,
38. velgju, 39. bygðir, 40. sjálfur,
41. greiddi, 43. liðugur, 46. súta, 48.
gola, 50. stök, 52. illmenni, 53. grös,
55. hjálp, 56. kvenm.nafn, 57. mark,
58. velur, 60. svölun, 62. söngl, 63.
heiðra, 64. fiskur, 66. hestaleikur, 67.
beitunni, 70. sjer um, 72. hár, 73.
fyrirlestrar, 74. stjakað.
Lóðrjett skýring:
1. Byltingasöm, 2. margjnenni, 3.
væl, 4. hljóð, 5. möndull, 6. meidd-
ir, 7. líkamshluti, 8. reið, 9. truflar,
10. farvegur, 11. verkur, 13. úr-
koma, 14. hás, 17. merki, 18. varn-
ingur, 21. reykir, 24. bragðlaus, 26.
karlm.nafn ef. 28. fjárhópur, 29. auk-
ið, 30. fælin, 31. smækka, 33. mis-
líka, 34. sjónin, 36. veiðitæki, 37.
framhjá, 41. kvenm.nafn, 42. styrk-
leiki, 44. mjög, 45. tætti, 47. neitað,
48. húsdýrið, 49. birgt, 51. sjer eftir,
53. kemur saman, 54. litlar, 56. fiska,
57. beiðni, 59. afkvæmi, 61. títt, 63.
farg, 65. velti, 68. skst., 69. hvítt, 71.
sama og nr. 66 lárjett.
LAUSN KR0SS6ÁTU NR.492
Lárjett. Itáðning.
1. les, 4. þytur, 7. háa, 10. þiðnar,
12. Æriiigi, 15. óp, 16. ýsur, 18. smáð,
19. að, 20. Rut, 22. ama, 23. puð, 24.
ána 25. Róm, 27. agtar, 29. ælu, 30.
ætlun, 32. aur, 33. kramt, 35. gnýr,
37. laus, 38. kú, 39. jótrar, 40. do,
41. þras, 43. geta, 40. nærir, 48.
eði, 50. lauma, 5á. get, 53. friða, 55.
kló, 56. rif, 57. sat, 58. rrr, 60 ill,
62. ál, 63. sæla, 64. amen, 66. ei, 67.
Ketill, 70. afleit, 72. geð, 73. aumur,
74. nyt.
Lóðrjell. Ráðniny.
1. Lipurt, 2. eð, 3. sný, 4. þruma,
5. Tá, 6. ræmur, 7. liið, 8. án, 9.
aganum, 10. Þór, 11. asa, 13. ráð,
14. iða, 17. raga, 18. spar, 21. tólg,
24. álas, 26. mun, 28. tuktaði, 29.
æru, 30. æskan, 31. nýjar, 33. Karel,
34. troða, 36. rós, 37. lag, 41. þref,
falla, 54. armar, 56. rák, 57. sæl, 59.
42. rit, 44. tak, 45. auli, 47. ægileg,
48. erta, 49. iðra, 51. móleit, 53.
ref, 61. lit, 63. sið, 65. nln, 68. te,
69. óm. 71. ey.
iHvað átlu við?
— Hvar á jeg að vera?
— Þar sem þú erl nú, vitanlega, svaraði
hann forviða. Þú átt að sitja lieiina og
bíða eftir mjer.
— Nei, nú skjátlast þjer, svaraði hún.
Jeg verð ekki lijerna þegar þú kemur aftur.
Og án þess að líta á hann flýtti liún sjer
aftur inn í stofuna sína, fleygði sjer í rúm-
ið og' fór að kjökra.
Augnabliki síðar kom hann á eftiir
henni. — Hvað áttirðu við þegar þú sagðir,
að þú mundir ekki verða hjerna þegar jeg
kænii aftur? spurði hann stuttur í spuna.
Hún svaraði engu. Lá þarna grafkyrr.
Hún var reið og æsl af þvi að hún elskaði
hann og' af því að hann ætlaði að yfir-
gefa hana.
— Heyrðir þú hvað jeg sagði spurði
hann.
Hún settist upp. — Mjer var bláköld al-
vara með það sem jeg sagði, svaraði hún
kuldalega. Alt þetta lijal um bardaga er
lirein og bein vitfirring.
Þetta var byrjunin að hinu alvarlega
stríði milli þeirra.
Bardaginn varð að bíða meðan þau voru
að þrátta. Mollie var ófáanleg til að fara
út úr stofu sinni. Hann fór inn til hennar
og þau rifust, og hann fór inn til sin aftur.
Úti í húsagarðinum piskraði fólkið og hesl-
arnir hneggjuðu. Gamli Tígrisinn livarf
aftur inn í greni sitt, til ópíumpípunnar.
Mollie sal ein inni hjá sjer i marga
klukkutíma, en maðurinn hennar sat inni
i sinni stofu og hjelt liöndunum fyrir and-
litið. Hann liafði ekki ennþá látið undan
henni — að öðru leyti en þvi, að liann var
ekki farinn af stað í herferðina. En hann
hafði mæll svo fyrir að liestarnir skyldu
híða tilbúnir, svo að hægt væri að leggja
af stað fyrirvaralaust. Svona hafði þetta
gengið í þrjá daga, meðan þau voru að
rífast.
Af hennar hálfu liafði þetta byrjað með
afhrýðissemi. Hún hafði sagt, að ef hann
færi i herferðina, mundi hún fara heim
lil sin og koma aldrei aftur. Og liann hafði
sagt, að hann mundi gefa skipun um að
Iæsa virkishliðunum, og að hún skyldi
bíða lians sem fangi.
— Ef þú gerir jiað þá skal jeg liata þig
meðan jeg lifi.
— Hversvegna? liafði hann spurt.
— Vegna þess að þú ert þá meiri ruddi
og heimskingi en svo, að nokkur kona geti
elskað þig.
— Jeg er enginn heimskingi! hafði hann
öskrað.
— Jú, víst ertu það. f hvaða landi öðru,
sem til er í veröldinni, eru til menn eins
og þú. Jeg mundi skammast mín fyrir að
sýna þig ameríkönsku vinunum minum.
— Þú jættir að fara til Ameríku aftur.
Einu gildir mig livað þú gerir! tautaði
hann og fór út frá henni.
En eftir örstutta stund kom hann inn
aftur.
— Jeg ætti að drepa þig! hrópaði hánn
hamstola af reiði.
— Drepa :— já, það er það eina, sem
þú kant.
Alt kvenfólk er lævist og ómögulegt
að treysta því! öskraði hann og hvarf út
og skellti hurðinni eftir sjer. En liann
drap liana ekki.
í annað skifti kom hann til hennar blið-
ur og bljúgur og settist hjá lienni. Og þó
að hún liataði hann gat hún ekki að sjer
gert að elska hann.
— Mollie, lióf hann máls. — Hversvegna
fyrirlítur þú lífsvenjur mínar? Jeg er
höfðingi — og jeg er höfðingja sonur.
— Þú ert uppreisnarmaður gagnvart
landslögum og rjetti, sagði liún alvarlega.
— Það hefir verið lagt fje til höfuðs þjer.
Lögum og rjetti, át liann eftir með
fyrirlitningartón. — Eða gegn stjórninni?
í síðustu tutlugu ár hafa verið þrjár
stjórnir.
— Veistu hversvegna almenningur hat-
ar þig? spurði hun ástríðufull. Fólkið
stynur undir tígris-skattinum.
— Það er lygi. Jeg tek frá þeim ríku, en
aldrei frá þeim fátæku. Það er andstætt
rjettlætismeðvitund góðra ræningjaforingja
Hún horfði á hann og rak upp skelli-
hlátilr.
— Heldur þú að ræningjar hafi nokkra
rjettlætismeðvitund. Jeg á hágt með að trúa
að þinn líki sje til um víða veröld. Ræningi!
Jeg hefi gifst þorpara og ræningja.
Nú var hann horfinn enn einu sinni og
þilin nötruðu enn eftir luirðarskelliim hans.
Mollie rjetti handleggina fram á borðið og
grúfði andlitið niður í þá.
Löngu, löngu síðar voru dyrnar opnað-
ar liægt og varlega. MoIIie hlustaði án þess
að líla upp. Hann var kominn einu sinni
enn? Væri það hann sem kominn væri í
raun og veru þá ætlaði hún að Iiiðja hann
fyrirgefningar. En það var ekki hann. Það
var gamla konan.
— Það er komin kurr í fólkið úl af allri
þessari löngu hið, livíslaði hún. Og' reið-
in bitnar öll á þjer. Jeg heyrði það scgja:
Við skulum reyna að ná í hana — þvi
að það er henni að kenna. Það ert þú sem
það á við, kona.
Mollie fyltist skelfingu. Hún sinalt upp
og hrópaði:
— Jeg vil komast heim! Jeg vildi óska
þess að jeg hefði aldrei komið hingað. Þið
hjerna eruð grimm óargadýr og ekkert
annað. Jeg lilýt að liafa verið hrjáluð, að
mjer skyldi detta í hug að jeg fengi vkkur
til að taka sinnaskiftum.
Hún hljóp inn í stofu Tígrisins. Hún