Fálkinn - 14.07.1944, Blaðsíða 8

8
FÁLKIMN
Carl Rönnenkamp-Holst:
i
SKÁL FJELAGI!
ARGHIBALD SAUNDERS kveikti
með ánægjusvip í vindlinum
sinum og leit kringum sig. Farþeg-
arnir á e.s. „Mongolia“ höfðu slopp-
ið sæmilega kvalalítið suður fyrir
Biscayaflóann, sem annars var van-
ur að geta bakað allvel sjóhraustu
fólki kvalir — en nú skein sólin,
loftið var milt og hlýtt, og „Mon-
gólia“ brunaði á fullri ferð áleiðis
til Gibraltar.
Saunders lifði á spilum og frá-
bærri fingrafimni sinni að auk. —
Hann var í góðu skapi af því að
hann hafði komist að raun um það,
að á skipinu voru farþegar, sem
mundi verða gott að tjónka við. Af
farþegalistanum og málugum yfir-
þjóni hafði hann orðið þess vísari
hvaða fólk var jjarna á fyrsta far-
rými, og þar á meðal voru marg-<
ir „gullfiskar".
Fyrst skal frægan telja Hollend-
inginn van Boom, sem var á heimleið
austur í kaffi- og sykurekrur sinar
á Java, þar átti hann svo miklar
eignir að árstekjur hans skiftu mil-
jónum. ... og þarna var líka vildar-
vinur og landi von Booms, sem hjet
van der Keyle, sem var landstjóri
á einni af Sundaeyjum hinum meiri,
og ríkti þar í raun og veru eins og
konungur, og gat heimt skatta eftir
eigin geðþótta og stungið eins miklu
í eigin vasa af þeim, eins og hann
vildi. Þetta voru tvimælalaust verð-
mætustu farþegarnir á s.s „Mongólia“
Rauðhærði írlendingurinn O’Can-
dron, sem var svo rauðeygður að
það var nærri því raun að horfa
á hann, var hálaunaður forstjóri fyr-
ir gúmmíekrum ameríkansks risa-
fyrirtækis á Sumarta, en auk hans
voru margir, sem höfðu tekjur er
voru í öfugu hlutfalli við það, hve
litið þeir bárust á um borð.
A RGHIBALD Saunders hafði gert
■**■ sjer það að reglu að vera
jafnan afar kurteis við kvenfólkið,
sem hann ferðaðist með.
Kvenfólkið var svo næmt fyrir
sálfræði, var sagt, og það var hafið
yfir allan vafa, að eiginmenn þeirra
fóru mjög oft að þeirra vilja. Þess-
vegna borgaði sig vel að koma sjer
vel við þær.
1 þessum svifum gengu karl og
kona framhjá honum á þilfarinu.
Merkileg samstæða. Fallegur, roskinn
maður, sem bar það með sjer að
hann var af höfðingjum að lang-
feðgatali, og kornung stúlka með
titrandi brosi, Ijómandi, litlu kart-
öflunefi og svo seiðandi spjekopp-
um, að sá hlaut að vera forhertur
eða kolblindur, sem ekki tók eftir
þeim þegar í stað.
Og Archibald Saunders var hvorki
forhertur nje kolblindur.
Hvað hún var yndisleg. Með hin-
um töfrandi hreinleik og tindrandi
yndisleik hlaut hún að hafa áhrif,
ekki síst á gamlan syndasel eins og
Archibald. Hún virtist dálítið feim-
in og lítið þurfti til þess að hún
roðnaði. Það var töfrandi.
Archibald varð nú ýmislegs vís-
ari um stúlkuna af þjóninum, og
upplýsingarnar voru síst til þess að
kimsa við. Þetta var faðir og dóttir,
og af ummælum gamla mannsins
hafði mátt ráða, að hann hafði á
yngri árum verið einn af braut-
ryðjendum siðmenningarinnar á Mal-
akka skaga. Eins og allir aðrir, sem
komist höfðu að ketkötlunum þar
i tæka tíð, hafði hann náð tangar-
haldi á miklum fasteignum austur
þar. Nú var hann á ferðalagi með
dóttir sinni, sumpart til þess að
sýna lienni slóðir þær, sem hann
hafði yfirgefið sem fjáður maður
áður en hún fæddist, og sumpart
til að líta eftir tinnámunum sínum.
Hann var af gamla skólanum. Þó
að hann hefði dugandi umsjónar-
mann yfir námunum þá fór hann
ekki dult með það álit sitt, að „sjálfs
væri höndin hollust", og að ekki
skaðaði að líta eftir eigunum öðru
hverju.
Þessvegna var ekki að furða, þó
að Archibald Saunders væri á báð-
um áttum. Átti hánn að láta hinar
blíðari tilfinningar sínar ráða og
reyna að sigra hönd og hjarta hinn-
ar ungu miss Jennings — — eða
átti hann að halda trútt við iðju
sina, sem hann smám saman var
orðinn fullnuma i, og ná drjúguin
skilding frá karlinum?
Sá á kvölina sem á völina, og loks
afrjeð hann að drepa tvær flugur
í einu höggi: pretta föðurinn og
giftast dótturinni.
Og tilviljunin varð honum holl.
Einmitt þegar Marjorie Jennings
og faðir hennar fóru þar hjá, sem
Suunders hafði falið sig og horft á
þau á laun, misti hún bók á þil-
l'arið, undan handleggnum á sjer.
Hann tók viðbragð eins og kólfi
væri skotið, tók hana upp, afhenti
hana með djúpri beygingú og notaði
vitanlega tækifærið til að kynna
sig. Og þá var það gert.
En þaðan var þó talsverður spöl-
ur til hins áfangans; að verða
tengdasonur Jennings gamla. Drjúgur
spölur, meira að segja.
Hinsvegar tókst Saunders furðu
fljótt að lenda í spilum — sjerstak-
lega póker — með ýmsum farþegum,
bæði gamla Jennings, O’Condron,
van Boom og van der Keyle, auk
margra annara.
EINS og þegar hefir verið getið
var Archibald Saunders ó-
trúleg fimur í fingrunum; og með
dæmalausri æfingu, sem oft fæst
að launum fyrir margra ára kapp-
samlegt starf og þjálfun, gat varla
heitið að sá hlutur væri til, sem
hann gat ekki gert við spilin alveg
við nefið á meðspilurum sinum þó
að þeir væru eftirtektarsamir menn,
án þess að mögulegt væri að sjá
að hann hefði eiginlega gert nokkurn
skapaðan lilul. Vitanloga var hann
svo skynsamur að í fyrslu græddi
hann aldrei nema smáræði. Fyrstu
kvöldin var það jafnan (lestra siður
að spila varlega, og þá gilti einu
hvort um smágróða var að ræða
eða Iítilfjörlegt tap.
TT'VÖLDIÐ áður en skipið átti
■*•*■ að koma til Penang hafði skip-
stjórinn gert ráðstafanir tit að halda
dansleik um borð — viðhafnarhljóm-
leika, viðhafnarklæðnað og viðhafn-
armat. Þetta gat ekki verið betra.
Archibald kom upp á þilfarið
skömmu áður en sest skyldi að
borðum, til þess að reykja vind-
ling og fá sjer gott loft. Um leið og
hann kom upp á þilfarið heyrði
hann þau fegðinin, sem sátu undir
einum björgunarbátnum, nefna nafn-
ið „Saunders", og vitanlega var ekki
láandi þótt liann sperti eyrun, næmi
staðar og lilustaði.
— Mjer finnst endilega að jeg
hafi hitt hann einhversstaðar áður,
sagði Jennings gamli. — En hvar —
nei, jeg er orðin svo minnissljór.
Mjer finnst það muni liafa verið lijá
Haldane lávarði eða lijá. . . .æ, hvað
hjet liann nú aftur? Manstu — þessi
riki náungi frá Natal?
— Mr. Smith? sagði liún
— Hjet hann Smith — já, það
getur vel verið — Kimberley-Smith.
Ki/nberley-Smith. Já, þar hitti jeg
hann víst.
Archibald Saunders hristi öskuna
af vindlingnum og brosli ánægður.
Sjáum til, Jennings gamli gerði sjer
auðsjáanlega háar hugmyndir um
hann. Haldane lávarður og Kimber-
ley-Smith voru svo frægir menn, að
þeim, sem nokkur skifti liafði haft
við þá, stóðu allar dyr opnar hvar
sem á var knúð.
— Þetta getur vel verið, svaraði
Marjorie.
— He-he, skrikti gamli maður-
inn, — ]jú segir Jjetta eins og þig
gildi það alveg einu, en þú skalt
nú ekki halda, að Jjú getir vilt mjer
sjónir þó gamall sje.
— Villt lojer sjónir? sagði liún
með nokkurri þykkju.
— Já, telpa mín. Jeg skal ekki
vera að sælast eftir leyndarmálum
þínum, en jeg veit að einu liefir
þú jafnan haldið til slreitu: þegar
])ú trúlofaðir þig þá trúlofaðir þú
þig> og J)á skal blessun min fylgja
ykkur.
—- Já, en pabbi....
— Já, en telpa mín. Jeg á vist
ekki langt eftir ólifað, og jeg óska
mjer einskis fremur en vita J)ig í
höfn hjónabandsins þegar jeg hrekk
upp af. . . . Svo tölum við ekki meira
um það, en nú veistu þetta. Jeg hefi
getið mjer til úni hjartans óskir
þinar, og mjer or engin launung á
að mjer fellur vel við þennan Saun-
ders.
Arcliibald fleygði vindlingnum
varlega frá sjer og gekk aftur á bak
inn úr dyrunum, kom síðan fast-
stígur út á þilfarið hinumegin og
gekk hvatur í spori einn hring á
Jiilfarinu, svo að þau feðginin
hlytu að sjá hann.
Gamli Jennings heilsaði honum
með því að rjetta alúðlega út hönd-
ina. — Það var gott að J)jer komuð,
Saunders, því að nú getið þjer skor-
ið úr dálitlu, sem hún dóttir mín
og jeg vorum að deila um. Hún stend-
ur fast á því að þjer dansið ekki,
en jeg held því gagnstæða fram.
— Tja-a, sagði Saunders og sett-
ist í auðan strigastól hjá þeim —
Dansa og dansá ekki. . . . J)að er
tvennt til. Mjer þykir gaman að
dansa, þegar sú sefn jeg dansa við
afsakar mig, þvi að jeg er ekk’
nema miðlungsdansari.
— Æ, mjer leiðist þessir erki-
dansarar, manni finnst að ekkert.
komist fyrir í hausnum á þeim ann-
að en dans og jass, sagði hún.
— Þá ætla jeg að leyfa mjer að
biðja yður um einn dans, sagði
Archibald af mikilli háttvisi.
— Þakka yður fyrir, Saunders,
syaraði hún og augu þeirra mættust.
En að vörmu spori leit hún undan
og fór að fitla við vasaklútinn sinn,
ofur vandræðalega.
— Mikill skrambi, tautaði gamli
Jennings. — Þarna fór þá póker-
inn, sem jeg hafði hlakkað til að
spila við yður síðasta kvöldið, til
þess að hefna mín fyrir ófarirnar
á leiðinni.
— Já, en þú veist, pabbi. . . .
— Nei, jeg veit ekkert. En jeg
vil ekki láta hafa af mjer pókerinn
minn, hvað sem öðru líður. Þegar
þú og Saunders hafið dansað einn
eða tvo dansa, verðurðu að láta svo
lítið að skila honum upp í reyk-
salinn, og svo geturðu komið aftur
og rekið mig i rúinið þegar klukkan
er tíu.... og ef þú síðar getur
freistað Saunders til þes að dnnsa
við þig fram í afturelding þá máttu
það gjarnan mín vegna'. Er þetta
ekki góð málamiðlun?
P ÓKERINN var í fullum gangi
í reyksalnum. Heppni og ó-
heppni hafði skifst á, nú vantaði
klukkuna tíu mínútur í tíu — og
Archibald átti að gefa. Það mundi
liklega verða síðasta skiftið sem
bann gæfi í kvöld, því að þeir voru
að hætta.
Þeir spiluðu á bridge-spil, 52 án
jókers, og þegar Archibald hafði gef-
ið, sá hann að Jennings gamli
kipptist við. Archibald fannst það
ekki nema eðlilegt, J)ví, að liann
hagaði svo til að Jennings tók fjórar
drotningar og ás upp af borðinu.
En aldrei þessu .vant hafði hann
verié svo gráðugur að gefa sjálfum
sjer fjóra konga og þrist.
Jennings var auðsjáanlega svo
ánægður með spilin, að flestir hinir
spilamennirnir sögðu pass, og nú
voru þeir Jennings og Saunders
einir um hituna.
— Komið þjer ef þjer þorið, sagði
Jennings grallaralegur og hló.
— Þori? Dettur yður i hug að J)jer
gelið hrætt mig til að gefa spilið?
— Hrætt eða ekki hrætt. Þorið
þjer að leggja þúsund undir?
— Segið þjer heldur tvö þúsund.
- Tvö þúsund? Jæja, ])ví ekki það