Fálkinn - 14.07.1944, Blaðsíða 12

12
FÁL'KINN
Pierre Decourelli: 9
Litlu flakkararnir
Við þessi orð sprall Helena á fætur.
— Nei, nú er mjer nóg boðið, sagði hún,
— sjálf hefi jeg þolað allt, en þegar hinum
látnu er ekki lengur hlíft, þá verð jeg að
tala. Þjer hafið sært móður mína, greifa-
frú, guð gefi mjer nú, þegar jeg særi hjarta
annarrar móður. Hin seka, sú, sem þjer
hafið liætt og útslcúfað, er dóttir.yðar ....
— Cannen! hrópaði Ramon.
— Carmen, endurtólc greifafrúin. Þú
ákærir þá, sem er fjarvefandi og ekki get-
ur sjálf varið sig. Það er ódrengilegt og
kemur heim við fyrri framkomu þína.
Þetta er samt þýðingarlaust, því að Car-
men heitir ekki Helena de Moutlaur eins
og stendur á brjefinu og Carmen á ekkert
barn, en þú.......
— Jú, jú, hrópaði Helena í örvæntingu,
þegar henni flaug í hug, að hún hefði enga
sönnun fyrir því, sem hún var að segja.
— Jú, jú, Carmen á Barn“.
— Viltu þegja, sjerðu ekki að mamma
þolir þetta ekki, sagði Ramon og greip
þunga Ijósastiku úr bronsi og ætlaði að
kasta lienni í Helenu. Greifafrúin gekk á
milli. Helena hörfaði hrædd undan. Hún
sá að maður hennar var óður af reiði og
hann var viss með að drepa hana.
Ramon var trylltur, hann vissi ekki hvað
hann gerði, móðir hans reyndi að halda aft-
ur af honum, hann steytti hnefana og kall-
aði á eftir henni orð, sem mundi gera þeim
ókleift að sættast aftur. — Skækja, sagði
hann.
Helena horfði skelfd á hann, svo hljóp
hún burtu og sagði í sífellu:
— Ramon! .... Ramon! Það er ekki
jeg, jeg er saklaus.
VI.
HEFNDIN.
Nokkrar klukkustundir voru liðnar frá
þessum óheillaatburði. Allir i hinni fögru
höll sváfu eða ljetust sofa. Margur, er gekk
framhjá þessari höll, hafði litið hana öl'-
undarau,ga og hugsað sem svo, að þar hlyti
að vera aðsetur gleði og lífshamingju, en
nú ríkti þar hin sárasta hjartasorg.
Eftir að Helena hafði flúið upp til sín
sat maður hennar hugaður af sorg, niðri.
Það varð löng þögn.
Loks gekk gamla konan til sonar síns.
— Hvað ætlar þú að gera? spurði hún
hljóðlega.
Ramon leit upp. Augu hans loguðu af
hatri.
— Jeg mun hefna mín, sagði hann. —
Hefnd mín verður hræðileg.
— Á hverjum ætlar þú að hefna þín? Þú
þekkir ekki sökudólginn, og hún segir þjer
aldrei nafn hans. Brjefið var nafnlaust.
— Það er rjett.
— Jæja, hvað þá?
Hvað þá? Þá hefi jeg ennfremur á-
stæðu til að hefna mín á henni og þessu
lausaleiksbarni, sem hefir eins og móðir
þess rænt ást minni, kossum og blíðu al-
iotum.
—Hafðu hugfast, að þetta er kvenmaður
og harn.
— Já kona og harn annars manns. .
Greifafrúin skelfdist, þegar hún sá hat-
urssvipinn á syni sínum. IJún þekkti frá
fyrri lið hið ósveigjanlega skaplyndi sonar
sins og vissi að hann var til alls vís ef hann
reiddist .... Hún laut höfði og þagnaði.
- Mamma, mér þætti vænt um ef þú
vildir fara hjeðan snemma á morgun. Þú
mátt ekki vera lengur i návis þessarar konu.
— Já, sagði gamla konan, — jeg skal fara.
Þegar hún bjóst við að fara, leit Ramon
upp. Augu þeirra mættust og þau fjellust
i faðma og grjetu ákaft.
- — Vesalings drengurinn minn, sagði
gamla konan.
Þetta eina augnablik virtist Ramon ætla
að láta bugast.
Þegar móðir hans var farin, þornuðu
tár hans og hann varð aftur rólegur.
Hann gekk úr dagstofunni inn í skrif-
stofuna, sem var hjört og vistleg. Þarna
hafði Helena setið^á hverjum degi á með-
an hún skrifaði honum, hér minti allt á
hana.
Hann settist við arininn og horfði i gaupn-
ir sjer. Hvað átti hann að gera?
Ef hann ræki þau hæði burtu, mundi
hún samstundis leita til elskhuga síns, sem
yrði glaður að fá liana til sín, og svo fyndi
barnið hinn rjetta föður.
Það var ekki að hans skapi að fyrirgefa
og gleyma, eins og ritningin hýður. Hann
nísti tönnum. Reiðitár komu fram í augu
hans.
Nei, hann vildi hefnd, hræðilega hefnd
Svo undarlegt, sem það kann að virðasl,
snerist reiði hans aðallega gegn harninu.
Hann hataði það nú eins álcaft og hann
hafði áður elskað það heitt. Honum sortn-
aði fyrir augum. Honum fanst liann geta
molað þelta litla höfuð við steinvegginn,
svo sterkl var hatur hans.
Hann spratt á fætur og gekk að járnkistu
í einu liorninu. Þaðan tólc hann stóra
skjalatösku og leitaði, þangað til liann
fann stórt umslag, sem á var ritað með
stórum bókstöfum:
Þetta er erfðaskrá mín. Hann opnaði
umslagið og brendi því sem í því var og
fór að skrifa.
Hann hætti annað slagði og hugsaði sig
um. Stór tár runnu niður kinnar hans. Hann
þerraði þau og varð rólegur á ný.
Alt í einu leit hann upp. Hann hlustaði.
Honum skjátlaðist ekki, það var eitthvað
óvenjulegt á seiði.
Venjulegur borgarhúi hefði sennilega orð-
ið einskis var, en hann var vanur að vera
á verði og hlusta eftir hverju hljóði.
IJvað gat þetta verið?
Herbergi Helenu og Fanfan var uppi á
lofti. Hljóðið kom eklci þaðan, fremur úr
horðstofunni. Nú var hetra að greina það,
svo virtist sem rispað væri ineð hörðum
hlut á sljettan flöl.
Jú, demanti var núi eftir gleri. Alveg
rjett, nú lievrði hann það glöggt.
Þjófur, hugsaði Ramon með sjer. Hann
geklc að arninum og tók marghleypu, sem
Já þar á hillunni. Því næst slökkti liann
ljósið og opnaði borðstofuhurðina. Ramon
tók sjer stöðu í einu gluggaskotinu, þar
sem hann sást ekki. Nú heyrði hann að
demantinum var núið við glerið, svo heyrði
hann snöggl hljóð. Þjófnum hafði tekist að
ná rúðunni úr og hann stakk nú hendinni
inn um opið til að krækja frá gluggakrókn-
unum. Svo lclifraði hann berfættur inn.
Ekkert heyrðist. Það var eins og þegar
slanga hlykkjast áfram.
Hann gelck gegnum borðstofuna án þess
að koma við húsgögnin. Hann gekk á svig
við borðið alveg eins og hann sæi í myrkr-
inu.
Nú gekk hann að dagstofudyrunum,
en sneri við og stefndi beint á felustað
Ramons. Það var auðsjeð að þessi maðpr
hafði þjófnað að atvinnu.
Ramon gat fylgt öllum hreyfingum hans.
Nú fann liann meira að segja andardrátt
hans.
Þjófurinn nam staðar og kastaði mæð-
inni. Hann kveikti á eldspýtu, en slökkti
strax aftur.
%
Ljósið Iogaði aðeins örstutta stund, en
það var nóg lil þess að hann gat áttað sig
á, hvar fengurinn var.
Hann dró nú undan treyju sinni hor,
þjöl og þjófalykin og tók til óspiltra mál-
anna við járnkistuna.
Það var auðfundið að liann kunni rjetlu
tökin á þessu. Fyrst boraði hann fjögur
göt kringum lásinn og svarf síðan á milli
þeirra með hárbeitlri þjöl. Þetta gekk mjög
fljótt fyrir sig. Loks var laus plata í miðri
kistunni. Hann tók liana úr og þá gal hann
háeglega stungið hendinni gegnum opið.
Þjófurinn hrosti ánægjulega. Hann fann að
peningar voru i kistunni, en þegar hann
ætlaði að draga til sín handlegginn, fann
hann að gripið var sterklega um hann og
um leið fyrir kverkar honum. Hann reyndi
að slíta sig lausan, en fann þá að skamm-
bvssukjafti var þrýst að hnakka lians.
'—. Ef ]iú æpir, eða hreyfir þig, ert þú
dauðans matur.
Maðurinn stóð rólegur og hreyfingarlaus
með þeirri rósemi, sem einkennir vana af-
hrotamenn á hættustundum, og hann liugs-
aði sem svo:
Þessi maður hefir mig á valdi sínu,
en hann drepur mig ekki, því að þá hefði
hann gert það strax.
Fingurnir, sem höfðu læst sig um háls
hans, linuðu smátt og smátt á takinu, en
hann fann ennþá skammbyssuhlaupið við
hnakkan á sjer.
Jeg ætla ekki að drepa þig, en jeg
vil lá að sjá hið ófrýnilega andlit þitt, jeg
skal sleppa öðrum handleggnum á þjer,
en láttu fvrst vopn þín al' hendi.