Fálkinn - 14.07.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNS/tlf
U/&N^UNNIR
Prinsinn sem ekki vildi
láta þvo sjer
„Nei, jeg vil það ekki! Siepptu
mjer! Æ! Farðu!“ öskraði litli prins-
inn og sparkaði eins og hann gat.
„Æ, vertu nú vænn og þægur“,
sagði tignasta hirðmeyjan.
„Jeg vil ekki láta þvo mjer!“
„Jeg vil ekki vera vænn og þægur
— ég vil ekki láta þvo mjer! Farið
þið burt — jeg bít og sparka!“
sagði óþægi prinsinn.
Svona var það á hverju kvöldi
þegar átti að þvo prinsinum — og
það var litlu skárra þegar átti að
þvo honum i framan á morgnana,
eða þegar átti að laga hann eitthvað
til á daginn, þegar gestir komu.
Kongurinn og drotningin sögðu
oft, að það væri leiðinlegt, þetta
með prinsinn, en svo fengust þau
ekki meira um það — stundum settu
þau svolítið ofan í við liann þegar
hann var sem óþægastur, en annars
Ijetu þau hirðmeyjarnar og barn-
fóstrurnar um að fást við strák-
skömmina.
En barnfóstran, sem hann einu
sinni hafði velt ofan í baðkerið, fór
út í skóg til hennar ljósu sinnar,
sem vissi jafnlangt nefi sínu, og
sagði henni upp alla söguna.
„Jæja, telpa min!“ sagði hyggna
ljósmóðirin, „farðu nú bara heim,
og taktu eftir hvort ekki gerist eitt-
hvað skritið. Merkilegt þætti mjer
ef prinsinn breyttist ekki, meira að
segja umbreyttist ekki alveg,“ bætti
hún Við og hló.
Og þetta kom nú líka á daginn,
og nú skuluð þið heyra hvernig:
Nokkrum kvöldum siðar var al-
veg ómögulegt að tjónka við prins-
inn, þegar átti að fara að baða hann.
Hann öskraði svo hátt að allar
hirðmeyjarnar urðu að taka fyrir
eyrun, og barnfóstran sagði:
„Bara að þú værir fiskur — þvi
að þá gætir þú ekki öskrað“.
„Æ, já,“ öskraði prinsinn og vatt
sig eins og ánamaðkur í höndunum
á þeim, sem voru að færa hann úr,
„af hverju þarf jeg endilega að fara
ofan í þetta ógeðslega vatn? Jeg er
hvorki fiskur nje froskur — bara nð
jeg væri fiskur, því að þá ....“
1 sama bili varð grafhljótt i her-
berginu — ekkert heyrðist nema
ofurlitið skvamp i baðkerinu, en
svo byrjuðu óhljóðin aftur.
En nú var það ekki prinsinn held-
ur hirðmeyjarnar, sem öskruðu, og
svo flýðu þær eins og fætur toguðu.
því að i staðinn fyrir prinsinn, sem
hafði verið þarna á meðal þeirra,
var kominn svolitill gullfiskur í
baðkerið, sem synti þarna fram og
aftur og virtist kunna ágætlega við
lífið.
Barnfóstran stóð kyrr og starði á
hann dálitla stund, en svo læddist
hún og lokaði öllum dyrum og
gluggum.
„Það er best að varast að köttur-
inn komi lijerna inn og veiði
gullfiskinn,“ hugsaði hún. „Því að
ekki veit kötturinn að prinsinn er
orðinn ai> gullfiski."
Hirðmeyjarnar fóru beina leið til
kongsins og drolningarinnar og svo
náðu þær líka i liirðlæknirinn, og
svo hlupu þær á burt — þær þorðu
ekki að vera viðstaddar þegar drotn-
ingin sæi hvernig komið væri.
Hirðlæknirinn var nú einstaklega
vitur maður — Sumir sögðu jafnvel
að hann væri göldróttur. Það getur
vel verið satt, en þá var svo mikið
víst, að hann var góður galdra-
maður. Hann gekk að baðkerinu, en
kongurinn og drotningin héldu sig
i fjarlægð og horfðu þangað. Þau
voru hrædd um að þau mundu verða
fyrir gjörningunum lika.
„Ójú, þelta er alveg rjett — þetta
er enginn nema prinsinn!" sagði
hirðlæknirinn, „en þvj miður get
jeg ekkert ráðið við þessa umskift-
ingsnáttúru, því að hann hefir sjálf-
ur óskað henni yfir sig. Það eina,
sem jeg get sjeð um er að enginn
kötturinn nái i hann og éti hann
.... sjáið þið: þarna er einn kom-
inn! Og svo skal jeg sjá um að prins-
inn — eða gullfiskurinn — fái nóg
að borða og svo skifti jeg um vatn
hjá honum eins oft og með þarf.
Kongurinn og drotningin urðu í
öngum sínum þegar þau sáu hvern-
ig komið var,en hirðmeyjunum fanst
að þær hefðu aldrei átt eins góða
daga. Nú þyrftu þær aldrei að fljúg-
ast á við óþægan prins til þess að
fá að baða hann. Þær gættu gull-
fisksins og gáfu honum brauðskorp-
ur og mauraegg að jeta, og hann
sýndist vera skelfing ánægður þar
sem hann synti fram og aftur í
baðkerinu og veifaði sporðinum.
Hirðlæknirinn var alltaf að reyna
að úthugsa einhverja aðferð til þess
að leysa prinsinn úr álögunum — en
sem betur fór þurfti þess eklci með,
þvi að einu sinni heyrðist óp frá
hirðmeynni, sem var að fóðra gull-
fiskinn í það skiftið.
„Prinsinn — hann er kominn
hérna aftur!“ hrópaði hún og nú
þustu allir að.
Og þarna stóð hann í baðsloppn-
um sínum og nuddaði sig allan til
þess að láta sjer hitna í hamsi, því
að sannast að segja var honum liálf-
kalt. En annars gekk ekkert að hon-
um.
Gamla konan í skóginum hafði
veitt honum ósk hans um að verða
að fiski — en ekki lengur en í
viku.
Þetta vissi hann ekkert um þegar
hann hafði öskrað að hann vildi
9
—- Gerðu svo vel, pabbi. Þú c/Ieymcl-
ir matarbögglimim þinum!
Tannpina i Iieimsskautalönclunum.
verða að fiski. En nú var hann lækn-
aður.
Eftir þetta datt honum aldrei i
hug að öskra og æpa þegar hann
álti að fara í bað — og hann ásetti
sjer að verða alltaf hægur og prúður
drengur. Annars gat hann átt von á
að sjer yrði breytt í eitthvað miklu
verra en gullfisk — kanske jafnvel í
frosk, og verða i þeim álögum leng-
ur en í viku.
— Jeg ev hrœddur um að þn hafir
borið of mikið af saltpjetri á blett-
inn.
— Jeg neyddist til þess að taka
þessa vinnu til þess að fá þak yfir
höfuðiö.