Fálkinn - 14.07.1944, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGATA NR. 504
Lárjett skýring:
1. skemm, 7. i æsar, 11. ungmenni,
13. lofir, 15. slrip, 17. áta, 18. feiti,
19. frumefni, 20. nart, 22. fruinefni,
24. ryk, 25. svipur. 26, stjórnir, 28.
brú, 31. íarartæki (um.), 32. ilát,
34. gruni, 35. merki, 36. korn, 37.
mynni, 39. drykkur, 40. elska, 41.
andvörpin, 42. hættumerki, 45. sam-
tenging, 46. tveir eins, 47. jötun, 49.
peninga, 51. hvíli, 53. grískur bók-
stafur, 55. rændi, 56. lautar, 58.
kona, 60. sár, 61. livaö, 62. tenging,
64. svar, 65. ögn, 66. vökvi, 68.
saga, 70. keyr, 71. svifiö, 72. mas,
74. handfang, 75. kæri"
Lóðrjett skýring:
1. þurrkaða, 2. upphafsstafir. 3.
leiks, 4. háð, 5. þingmaður, 6. am-
boð. 7. Guð, 8. efni. 9. ríkisrekstur,
10. rimlar, 12. last, 14. alda, 16. raki,
19. súrinn, 21. nafn, 23. slæmt, 25.
afkvæma, 27. Guð, 29. fljót, 30. frum-
efni, 31. öðlast, 33. atar, 35. gana,
38. hljóð, 39. umliyggja, 43. meira,
44. klæði, 47. ógreidda, 48. brauð,
50. sund, 51.. leit. 52. tónn, 54. tónn,
55. flagð, 56. hangi, 57. vatn, 59.
ilát, 61. erfitt, 63. fang, (j6. hvíl, 67.
straumur, 68. bókstafur, 69. ferðast,
71. frumefni, 73. tveir eins.
LAUSN KROSSGÁTU NR.503
Lárjett ráöning:
1. Hamla, 7. sökum, 11. mamma,
13. knall, 15. S.s., 17. ftag, 18. kaun,
19. B.Á., 20. sko, 22. ar, 24. um 25.
áll, 26. arfa, 28. kjaft, 31. krem, 32.
anar, 34. ána, 35. hani, 36. efi, 37.
óm, 39. sæ, 40. aka, 41. ólátabelg,
42. ess, 45. at, 4Ö. M.A., 47. stó, 49.
maur, 51. fræ, 53. raki, 55. gaum,
56. Gréta, 58. orls, 60. err, 61. fá,
62. rá, 64. ára, 65. R.T., 66. aula,
68. eðla, 70. al, 71. aflar, 72. tanna,
74. alull, 75. askan.
Lóörjett ráöning:
1. Hossa, 2. m.m., 3. laf, 4. amla,
5. sag, 6. K.K.K., 7. saum, 8. öln, 9.
kl., 10. málm, 12. mark, 14. naut, 16.
sk^af, 19. bleik, 21. ofni, 23. landa-
brjef, 25. árna, 27. AA, 29. já, 30.
fa, 31. KA, 33. rótar, 35. liælar, 38.
mát, 39. sem, 43. smart, 44. saur, 47.
skrá, 48. titra, 50. um, 51. Fr, 52. æt,
54. Ao, 55. gerta, 56. gála, 57. arða, 67. arm, 68. eta, ()9. ans, 71. au, 73.
59. salan, 61. full, 63. álna, 66. afl, ak.
Vopn mín! Pað er ótrúlegt, en jeg
fullvissa yður um að þegar Bibbi fer út i
viðskiftaerindum hefir hann aldrei vopn
með sjer, varla ekki eldspýtu. Maður blýðn-
ast þó líklega lögunum og spámönnunum.
Honum þótti ráðlegast að bregða á gleus,
en þó var hann dauðhræddur, það fann
Ramon glöggt.
— Gott og vel, en hvort sem þú ert vopn-
aður eða ekki, ráðlegg jeg þjer að hafa
hendina þarna inni; annars skýl jeg þig
eins og hund.
Maðurinn stóð hreyfingarlaus.
Ramon gekk aftur á bak að arninum og
kveikti á einu kertinu í kertastjakanum.
Maðurinn hafði ekki hreyft sig, en þegar
ljósið var kveikl opnaði hann munninn,
eins og hann ætlaði að æpa upp yfir sig.
— Ef þú jjegir ekki ertu dauðans matur.
Þjófurinn hætti við það, sem hann hafði
ætlað að segja.
Ramon athugaði hann gaumgæfilega og
varð starsýnt á hið kjálkabreiða andlil
með stutt vangaskegg.
Svo fanst honum allt i einu, að hann
hefði áður sjeð þetta andlit, það var líka
á næturþeli við bjarmann frá tunglinu. Já,
nú mundi liann það.
Það var hann sem hafði rænt likin við
Penhöst fyrir sex árum, og sem hafði drep-
ið þá af skipsmönnunum sem enn voru
með lífsmarlci. Þetta var maðurinn, sem
hafði flúið upp í klettana, þegar hann mið-
aði á hann.
Maðurinn mundi þetta líka og skalf af
hræðslu.
Ramon hjelt byssunni við enni hans.
Hví skyldi hann ekki drepa þennan mann.
Svo náfölnaði hann og hönd hans titr-
aði. Honum hafði dottið nokkuð í hug, sem
olli honum ánægju og hræðslu í senn.
— Hvað heitir þú? spurði hann.
— Galgopinn, svaraði þorparinn, sem
hafði tekið eltir geðshræringu Ramons.
■ „Hvað segirðu?
Eusélae Rouillard, ef þjer viljið held-
ur liafa það, e nhið rjetta nafn mitt er
„Galgopinn“. Yður finst það máske ekki
nógu fínt en stúlkunum finst það fallegt,
og svo er líka gott að muna það.
Þú stundar auðvitað enga atvinnu?
Afsakið, jeg er verkamaður, en er
atvinnulaus núna um tíma.
Hverskonar atvinnu stundið þjer?
Jeg er eiginlega hnífasmiður! Mjer
hefir ælið verið kær sú atvinna, en nú er
stöðvun um stundarsakir, svo að ekki er
liægt að stunda þessa atvinnugrein.
Og svo stundið þjer á meðan?
— Já, hvað á að gera, góði maður? A
einhverju verður maður að lifa, þegar mað-
ur á fjölskyldu.
Jæja, erl þú kvænlur?
Já, eins og jeg hefi sagt, og veist sá
sómi að segja herranum, þá á jeg bæði
konu og barn.
Hvað gerir konan þín?
Hún er fyrirtaks spákona.
En barnið?
Við eigum ekki barnið. Það er sonur
mágkonu minnar sálugu. Hann lieitir
Claudinel, en það er ekkert hægt að nota
hann við atvinnu, því að liann er heilsu-
Jaus. Jeg Iiefi miklar áhyggjur hans vegna.
Hvað er hann gamall?
Sjö ára.
Ramon hjelt ennþá á byssunni i hægri
liendi, en strauk þeirri vinslri yfir ennið.
Hugmynd sú, sem honum hafði flogið í hug
áðan, tók nú á sig ákveðnari mvnd. Þetta
var hræðileg hefnd, en var hún ekki of
ströng.
„Þú erl þá afbrotamaður og engin von
til þess að þú snúir aftur til heiðarlegs líf-
ernis.
— Það væri helst, ef jeg fengi arf eftir
foreldra mína, sem jeg vissi aldrei hverjir
voru. Annars veit jeg ekki til að neitt muni
gerast, sem breytt gæti slöðu minni í þjóð-
fjelaginu, svaraði „Galgopinn“ hæðnislega.
Hann tók ekki eftir hvaðan vindurinn stóð.
Þú komst hingað lil að stela. Jeg vil
gera þjer tilboð, sem gefur þjer meira í
aðra hönd*en þó að innbrotið hefði hejipn-
ast.
Jeg er reiðuhúinn, nema ef um er að
ræða að láta einhvern hverfa, því að það
er ekki eftir mínu höfði.
Hvað áttu við?
Jeg hjelt, að jeg talaði nógu greini-
lega. Jeg á við að ryðja einhverjum úr vegi.
Hér er ekki um morð að ræða, sagði
Ramon.
Hann hugsaði sig um augnablik og
kuldahrollur fór um hann.
Jeg ætla að afhenda þjer barn og pen-
inga. Þú tekur barnið með þjer og hverfur
hjeðan, og þú mátl aldrei segja hvaðan
það sje.
Þjer haldið líklega að jeg sje stúdent,
en hvað um það, hann skal fá fyrsta flokks
menntun, en j)að kostar allt peninga.
Þá skalt þú fá.
— Má jeg taka handlegginn út, þar sem
jeg er orðinn fóstrj barns vðar? spurði
maðurinn.
„Já, alVeg sjálfsagt, en mundu að þú
verður að láta barninu líða vel.
— Hamingjan sanna, honum skal líða
prýðilega. Konunni minni þykir svo vænt
um blessað ungviðið.
„Galgopinn“ tindi nú saman dól sitt.
Komdu, sagði Ramon stuttur í spuna.
Maðurinn gekk á eftir honum, þéir gengu
gegnum borðstofuna út í anddvrið.
Býddu hjer, svo skal jeg hleypa þjer
út án þess að nokkur sjái.
Þjófurinn horfði tortrygginn í kring um
sig. Það var liklega best að biða.
Montlam Imaðaði sjer upp á loft og opn-
aði gætilega hurðina á herbergi Fanfan
litla og tók barnið upp úr rúminu. Litli
i