Fálkinn - 08.02.1946, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
finna liann, og kom loksins
einn heim.
Morguninn eftir fór liann enn
af stað að leita. Hann fór nið-
ur á torgið og olnbogaði sig
áfram i þrengslunum. Hvit star-
blinduaugu betlara eins störðu
út í loftið; liann stóð og lék fá-
breytilegt lag á gamlan gítar
með tveimur strengjum. Fjöldi
banliungraðra veslinga í dáta-
burum og með gamlar skinn-
búfur, stóðu, sátu eða lágu
alt í kring. Skinnliúfurnar duttu
niður yfir skinin andlilin, alveg
niður á nef, og bururnar náðu
niður á bné. Þetta voru allt
börn á útigangi, sem böfðu
komið um nóttina. Skorzov
gekk á milli og gægðist undir
búfurnar til þess að finna
Grisjka. Það voru öldungaaugu,
sem störðu á bann undan þess-
um húfum, kringum munninn
var allt eitt sár. Hann bélt á-
fram og tók út kvalir við livert
nýtt andlit, sem bann sá, og
bandaði frá sér með hendinni
þegar aumingjarnir þyrptust að
honum til að betla. Loks komst
bann niður að ánni, og þar í
brekkubrúninni við ána sá liann
á tvö stór stigvél útundan runni.
Grisjka svaf. Skorzov laut nið-
u r að honum. Hann virti fyrir
sér andlit drengsins, það var
orðið gamalt og brukkótt eins
og á karlægum öldungi, skítug-
ur hnefinn var bnýttur undir
böfðinu. Grisjka opnaði augun
og leit á Skorzov. Hvessti aug-
un. Hann dró linén upp undir
liöku og bar liöndina fjrrir and-
litið, eins og bann væri að verj-
ast höggi, en hreyfði sig ekki.
Skorzov sagði:
„Nú, nú, skepnan þin, livers-
vegna straukstu að lieiman?
Ertu ekki ánægður með mat-
inn?“
Grisjka svaraði ekki. Skorzov
settist við hliðina á bonum.
„Viltu ekki segja mér livers-
vegna þú fórst frá mér og bvað
þú hefir gert við slígvélin, sem
ég sendi þig með?“
Þá settist Grisjka upp og
spyrnti við báðum hnefunum.
„Berðu mig bara, djöfullinn
þinn,“ öskraði liann. „Þeir tóku
stígvélin af mér, og ég vil elcki
vera bjá þér lengur, ég ætla til
Syrra. Hérna kom nýr svelti-
bópur í nótt og ég ætla með
honum.“
llann fnæsti af vonsku og allt
í einu hrundu stór tár úr aug-
unum á honum. Ilann þurkaði
þau en sat áfram og starði á
Skorzov, eins og bundur sem
er hræddur um að liann verði
barinn. En Skorzov breyfði
bvorki legg né lið, hann starði
bara á drenginn þangað til
bann var komiiin að gráti sjálf-
ur. .
„Þú ert meira erkiflónið,
Grisjka,“ sagði bann að lok-
um. „Hversvegna ætti ég að
berja þig? Við getum smíðað
ný stígvél, — en nú skulum við
fara beim. Hvert ættir þú ann-
ars að fara —- þú mundir tor-
tímast eins og fluga. Sérðu
ekki bve margir eru komnir
bérna og allir þurfa þeir að fá
brauð. Mörg þúsund manna
eru á vergangi, en það verða
ekki nema nokkur liundruð,
sem komast lífs af.“
Grisjka sat enn og starði
fram undan sér, hvassar axl-
irnar stóðu eins og bnútar út
í gauðslitna buruna.
„Eg ætla að verða sveltiliópn-
um samferða,“ sagði liann þyrk-
ingslega. „Eg vil ekki vera hjá
þér, jafnvel þó að þú gæfir
mér bestu krásir. Eg vil heldur
ekki skítnýta stígvélin þín leng-
ur. Þarna eru þau!“
Hann dró að sér lappirnar
og reyndi að reima þau frá
sér.
„Hversvegna ertu svona vond-
ur, ófétið þitt?“
Skorzov tók undir bökuna á
bonum og reyndi að lyfta
hausnum á stráknuin upp, svo
að bann sæi betur i andlitið á
honum, en Grisjka streittist á
móti.
„Af liverju ertu vondur? Þeir
liafa lekið af þér slígvélin, en
það getur komið fyrir alla. Það
tekur ekki einu sinni að minn-
ast á það. Við skulum fara
heim og smíða ný stígvél.“
Þá rétti Grisjka allt í einu
úr sér og leil upp, einblíndi á
Skorzov og sagði:
„Bik-klessan þín! Allur bær-
inn kallar þig bik-klessuna!“
Hann rak út úr sér tunguna
og reyndi að slita sig af Skor-
zov, en hann liélt föstu taki í
úlpuna bans.
„Slepptu!“ öskraði Grisjka
allt í einu með liálfkæfðri rödd,
„annars hegg ég til þín með
bnifnum.“
Á síðasta augnabliki náði
Skorzov i böndina á lionum,
sem liann liafði kreyst utan
um boginn skóaralmíf. Iiann
hélt þesari litlu barnshendi
fastri, en um leið komu stór
tár í augu bans, af meðaumk-
un með þessu litla óargadýri,
— og sneyptur yfir því, sem
gerst hafði sleppti liann takinu
án þess að segja eitt einasta
orð, svo sneri hann sér undan,
tárin runnu niður andlitið á
honum en skóarahnífurinn lá
i grasinu milli þeirra. Grisjka
var staðinn upp og starði fram
undan sér, á ána og i sólina,
andlit hans kipraðist saman
eins og skrælnað epli, en allt
í einu sagði hann með örvænt-
ingu í röddinni:
„Láttu mig vera, góði besti
— láttu mig vera!“ Hann sagði
þetta og hneig út af stynjandi
og engdist sundur og saman
Skrozov var lengi að bisa
við að reisa hann á fætur, en
binn þrýsti altaf andlitinu ofan
i moldina. Skorzov strauk bvað
eftir annað um bnakkann á
honum og kvssti bann á geitna-
bausinn.
„Hversvegna ertu svona und-
irleitur, kjáninn þinn?“ sagði
bann. „Hvernig líður þér núna,
drengur minn? Heldurðu að ég
ætli að gera þér mein? Þú ert
svo bráður og of mikill kjáni,
Grigori Semjonovitsj. Hvað am-
ar eiginlega að þér? Komdu
heim með mér, við skulum láta
okkur líða vel.“
Grisjka kipptist við af ekka
nokkrum sinnum, hann bafði
grátið skyrtu Skorzov renn-
vota, því að meðan liann var
að tala hafði drengurinn þrýst
andlitinu upjj að lionum. Loks
leit tiann upp og andlitið var
grátbólgið. Hann þagði lengi
en loks sagði liann hægt og
fast:
„Eg verð að fara burt með
sveltihóijnum í dag. í morgun
seldi ég skóna verkstjórans á
torginu, og ef ég fer heim með
þér þá hætti ég ekki fyrr en
ég hefi stolið öllum verkfærun-
um þínum — lofaðu mér beld-
ur að fara.“
„Bíddu nú ofurlitið hægur,
Grigori Semjonovitsj,“ sagði
Skorzov. „Hversvegna seldirðu
stígvélin og bvað ætlarðu að
gera við verkfærin min? Leystu
nú frá skjóðunni og segðu mér
alla söguna.“
Þeir settust nú blið við hlið
á árbakkann. — Loks sagði
Grisjka með lágri rödd, án jjess
að líta á Skorzov:
„Einn vinur minn er að svelta
í liel hérna. Hvað á liann að
gera? Eg fer með honum til
Syrra í dag.“
„Hvaða vinur þinn er það?“
spurði Skorzov.
Framhald á bls. 14.
í Þýskalandi. — Þúsundir og aftur þúsundir heimilislausra Þjóöverja ráfa nú um landið í leit að matvæl-
um og húsaskjóli i nístcjuli vetrarkuldunum. Á mgndinni sést einn slikur hópur, sem biður eftir að
komast af hernámssvæði Itússa yfir á hernámssvœði Bandaríkjamanna.