Fálkinn - 08.02.1946, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
YNG/tU
LE/6NQURNIR
Góðu bræðurnir
Einu sinni var karl, sem átti þrjá
stráka. Þegar þeir fóru að stækka,
sagði gamli maðurinn: — Nú verð-
ið þið að læra eitthvað, svo að þið
getið unnið fyrir ykkur, því að
é.g er orðinn svo gamall, að ég get
hvorki unnið fyrir peningum eða
mat handa ykkur.
Svo fóru allir drengirnir að lieim-
an til að læra. Fyrst mættu þeir
galdramanni, sem sagði: „Hver ykk-
ar vill læra að galdra?“
Það vildi sá elsti þeirra, og svo
fór hann með galdramanninum.
Þegar hinir tveir höfðu gengið
um stund mættu þeir veiðimanni.
„Hvor ykkar vill læra að skjóta?"‘
spurði veiðimaðurinn.
„Það vil ég,“ sagði sá næstelsti,
og svo fór hann með veiðimannin-
um.
Þriðji strákurinn hélt áfram. Eft-
ir nokkra stund mætti hann skradd-
ara.
„Langar þig að læra að sauma?“
spurði skraddarinn.
Það langaði drenginn. Og svo
fór hann heim með skraddaranum
og lærði að sauma.
Þegar eitt ár var iiðið hittust
bræðurnir aftur. Því að nú ætluðu
þeir cllir að sýna pabba sínum,
hvað þeir höfðu lært.
Hann varð skelfing glaður, þeg-
ar hann sá drengina sína aftur.
„Nú skuluð þið sýna mér hvað
þið kunnið, sagði hann. — Hérna
uppi í trénu er hreiður með eggj-
um. Getur þú, sem er stærstur,
náð eggjunum án þess að eggja-
mamma verði vör við það?“
Stærsti drengrinn, sem hafði lært
að galdra, tók fram töfrasprotann
sinn og sagði: „Hókus, Pókus!“
Og í sama bili lágu fimm egg
í lófanum á honum.
„Nú er best að sjá hvort þú, sem
ert skytta, getur skotið öll eggin
í einu skoti,“ sagði gamli maður-
inn.
Og nú kom strákurinn, sem hafði
orðið skytta, og skaut öll eggin
sundur i einu skoti.
„Nú er best að þú, sem ert skradd-
ari, setjir eggin saman aftur, svo
vandlega að eggjamamma sjái eng-
in missmíði á þeim,“ sagði gamli
maðurinn við yngsta drenginn.
Og þetta gerði þriðji drengurinn
svo vei, að það var ómögulegt að
sjá, að eggin hefðu nokkurntíma
brotnað.
„Nú sé ég að þið liafið lært veru-
lega vel,“ sagði sá gamli. „En ég
veit ekki hver ykkar er duglegast-
ur.“
„Eg er duglegastur!“ sagði sá
elsti.
„Nei, ég er duglegastur!“ sagði
sá næsti.
„Ónei, ég er nú iangduglegastur,"
sagði sá yngsti.
Meðan strákarnir voru að rífast
um þetta heyrðist hræðilegt brak
og brestir. Fjöldi fólks kom hlaup-
andi upp veginn.
„Hvað er að?“ sagði gamli mað-
urinn.
„Það kom stór dreki og tók
prinsessuna okkar,“ sagði fólkið,
og nú situr konungurinn okkar og
grætur. Sá, sem getur fundið prins-
essuna á að fá að vera í liöllinni
lijá konunginum.“
„Þið verðið allir að fara að
reyna!“ sagði sá gamli.
„Prinsessan er á eyju, langt úti
í sjó. Og kringum eyjuna eru drekar
á verði.“
Strákarnir tóku stóran bát og
réru út. — Þú sem ert galdramaður
getur víst galdrað prinsessuna burt,
án þess að drekinn verði var við
það,“ sagði sá yngsti.
Og sá stærsti tók töfrasprotann
og sagði: „Hókus, Pókus!“
Og á sömu stundu kom prinsessan
i bátinn. Svo réru þeir heim.
En drekinn vaknaði. Og þegar
hann sá að prinsessan var horfin,
varð liann fokvondur og flaug af
stað til að ná í hana.
Þegar skotmaðurinn sá hvar drek-
inn kom, skaut hann á hann. Og
drekinn datt. Hann var stór og
þungur og datt ofan á bátinn, svo
að hann fór í spón.
„Eg kann ekki að synda — livað
á ég að gera?“ hljóðaði prinsessan.
Þá tók sá yngsti nálina sina og
saumaði bátinn saman. Og svo réru
þau heim. Kongurinn varð skelfing
glaður að fá dóttur sína aftur.
„Hver ykkar á nú að verða prins
og setjast hér að?“ spurði konung-
urinn.
„Eg,“ sagði sá stærsti, „þvi að
j)að var ég, sem galdraði liana frá
drekanum.“
„En það var ég, sem skaut drek-
ann, þegar hann ætlaði að ræna
prinsessunni," sagði sá næstelsti.
„Og ])að var ég, sem saumaði
saman bátinn, þegar hann fór i
mél,“ sagði sá yngsti.
„Jahá,“ sagði konungurinn, „þið
hafið verið jafnduglegir, allir þrír.
Þessvegna er best að þið verðið
allir hérna. Og þið getið sagt hon-
um pabba ykkar að koma líka.“
Þegar drengirnir heyrðu þetta,
urðu þeir skelfing glaðir. Og svo
bjuggu þeir allir í höllinni með
pabba sinum, konunginum og prins-
essunni.
Copyright P. I. B. Bo* 6 Copenhagi
Adamson ú úlaveiðum.
S k r ítl u r
—• Hugsaðu þér, maðurinn minn
kom klukkutíma, of seint heim af
skrifstofunni í gœr. . . . hann svaf
Ufir sig — /
— Þetta er eina rúðið til að rúða
við hann þegar við erum úti mcð
hann.
— ....... Krakkarnir öskra, kon-
an min og tengdamóðir mín rífast,
..... svo ætlist þér til þess c,ð
ég kaupi blóml
— Hva. . . . lwar er félagi gðar?
— Hann skrcjtp lieim að sækja
skúkmennina!